Kyrgyzstan

Bijzonder hoe meteen over landsgrenzen er een andere sfeer kan zijn. De kleurrijke kleren van de vrouwen in Tjadzikistan zijn op slag verdwenen . Daarvoor in de plaats dragen de vrouwen weer strakke spijkerbroeken en korte truien of ze zijn gesluierd. Er lijkt een soort tweedeling tussen wel/niet traditioneel moslim. Lemen huizen zien we nauwelijks nog, daarvoor in de plaats grotere bakstenen huizen met golfplaat dak. Ommuurd, zodat iedere familie in privacy achter de muren kan leven. Het meest opvallend is dat er niet meer gezwaaid wordt. Ons zwaaien, per slot waren we niet anders gewend, wordt soms aarzelend beantwoord. Het hartelijke open lachen naar ons is zo goed als verdwenen. Waar zou dat verschil door komen? We weten het niet. Wellicht door de zo nu en dan opspelende botsingen tussen Uzbekistan en Kirgizië ?? Osh, de tweede grootste stad van Kirgizië, ligt maar een paar km van de Fergana vallei in Uzbekistan. Die vallei staat bekend voor haar concentratie van redelijk fanatieke moslims. De aanslagen in Oslo en Istanbul schijnen door moslims uit die vallei gepleegd te zijn. Kirgizië heeft een meer relaxte manier van de islam bedrijven. Soms gemengd met wat sjaminisme. Dat geeft botsingen.

In Osh blijven we een dag om ons voor te bereiden op een weekje Kyrgizistan. Daarna zullen we China induiken. Omdat we dit dunbevolkte land willen verkennen via vooral de slechte binnenwegen door de hoge bergen, moet alles aan de auto weer in orde zijn en voorraden worden aangevuld. We realiseren ons weer eens dat reizen weliswaar onze passie is, maar dat vakantie iets geheel anders is.
Nieuwe simkaart en autoverzekering zoeken. Alles laten wassen. Poelie van de aircopomp laten repareren. Hoe de plots doorgezakte stoel chauffeur herstellen. Kapper. Waar slippers kopen omdat je oude gejat zijn. Enz, enz.
Allemaal zaken waar je in een ‘normale’ vakantie meestal niet mee bezig bent.
En daarnaast elke dag weer een veilige overnachtingsplek zoeken.
Maar we klagen beslist niet; het zijn juist de uitdagingen die het voor ons zo leuk maken.

We vertrekken uit Osh en rijden via Jalal-Abad, waarvan we ons vaag de naam herinneren. Blijkt dat hier niet heel lang geleden heftige strijd is geweest tussen Uzbeken en Kyrgiziers waarbij honderden doden vielen.
In een prachtige valley kamperen we ‘wild’ op een heuvel met een fraai uitzicht en dito zonsondergang. Uit het zicht (hopen we). s-Nachts worden we omringd door een kudde schapen die door schreeuwende kinderen gehoed wordt. De volgende morgen, koud en druilerig weer, gaan we een hoge pas op via een slechte weg. Wat een landschap. De winter zet duidelijk in, grote kuddes schapen, koeien en paarden worden naar beneden gedreven door zwaar bepakte nomaden te paard. Hun kamp is opgebroken.

In de homestay waar we ‘s-avonds belanden zijn Brian en James, een tijdelijke reisgenoot van Brian. Brian loopt wat mank na een val op die slechte weg. We hadden beiden in Osh al ontmoet en Brian uit Denemarken maakt deel uit van het groepje waarmee we 23 september China in trekken. Klaas doucht zich de volgende morgen met behulp van warm gemaakt water dat door de bazin in een tonnetje boven op het dak van een klein schuurtje gegoten wordt. Helaas had ze er eerst al teveel koud water in gegoten, waardoor het mengsel veel kouder dan lauw was. Haar man deed het altijd zei ze, dit was haar eerste keer. Maar goed dat in ons huisje de kachel brandde om weer lekker op te warmen.

De winter is in aantocht en we twijfelen licht of we de hoofdweg wel zullen verlaten om via een pas van 3300 mtr het bergmeer Song Köl te bezoeken. Al snel gaan de regendruppels inderdaad over in sneeuwvlokken. Bij elke haarspeldbocht bekijken we of het verantwoord is verder te rijden. Kuddes worden naar beneden gedreven de dalen in. Het lijkt bijna tegennatuurlijk om steeds verder naar boven te rijden. Op een gegeven moment kom je op een punt van no return: de weg onder ons is ook besneeuwd. Maar wat zijn we blij dat we doorgereden zijn. Ineens rijden we boven het wolkendek en schijnt de zon volop. Geen spijt dus van deze route, en al helemaal niet meer wanneer we bij het meer aankomen. Onbeschrijfelijk mooi, besneeuwde witte vlaktes met yurts en nomaden te paard, daarachter een diepblauw meer en vervolgens daarachter hoge besneeuwde bergtoppen. Een hele andere wereld en een van de mooiste plaatjes van onze reis. Heel langzaam rijden we over deze betoverende hoogvlakte om er zo lang mogelijk van te kunnen genieten. Mooier kan het niet meer worden.

Na een stijle afdaling met haarspeldbochten die je niet in één keer kunt nemen over een smal zandweggetje maar gelukkig zonder sneeuw komen we na uren rijden uit op de geasfalteerde hoofdweg die van Bishkent, de hoofdstad, naar China loopt. Veel vrachtauto’s hier met steenkool. Het lijkt alsof hier een energietransitie van hout naar steenkool gaande is.
Tot nu hebben we geluk met de politiecontroles. De politie staat hier bekend als heel vervelend en corrupt voor toeristen. In Tjadzikistan waren we gewend dat iedereen, zelfs politie en militairen uit eigen beweging naar je zwaaide, hier is dat dus heel anders.

Het grote meer Ysyk Köl in het noordoosten van het land is een van de grootste toeristische trekpleisters van Kyrgyzie dus de verwachtingen zijn hoog gespannen. Het heeft een prachtige kleur en ondanks de hoge ligging een relatief hoge temperatuur. Als wij net voor het donker in de badplaats Balykchy aankomen regent het en is het guur. Het stadje straalt de typisch Russische sfeer uit die zo kenmerkend is voor hier. Alles is in het Russisch, de verkeersborden, de menukaart. We kunnen er dus geen touw aan vastknopen en moeten telkens beschaamd zeggen dat we geen Russisch spreken. Hadden we ons vooraf gerealiseerd dat tot nu toe de hele reis Russisch de spreektaal was dan hadden we een paar woorden geleerd. Als echte westerling denken we dat Engels de belangrijkste voertaal is. In dit grote deel van de wereld is dat dus beslist niet het geval. Met behulp van de vertaalapp weten we zowaar een stuk vis te bestellen in het enige restaurant van het stadje dat nog iets van gezelligs heeft. Naar onze westerse maatstaven dan. De propvolle zaak wordt opgeluisterd door karaoke.

Na ‘s-morgens in de kou en regen wakker te worden besluiten we een rondje om het meer van ca 600 km maar voor gezien te houden. Mooier dan Song Köl kan het niet meer worden.
Weer erbarmelijk slechte wegen, nb op de kaart als hoofdweg aangegeven, trucks met steenkool, kleine dorpjes, hoge sneeuwtoppen.
Wat opvalt is dat in dit land veel zeecontainers worden gebruikt. Vaak verbouwd tot winkel of woning, maar soms ook gewoon als schutting. Of als tribune in een stadion. Misschien wat voor AZ. Ook zien we dat yurts in hoger gelegen gebieden nu de winter aanbreekt geheel worden afgebroken, we vragen ons af of die dan lager weer worden opgezet of dat de nomaden wellicht elders toch een woning hebben. We horen later dat ze inderdaad een woning hebben, vaak rijk zijn en bijna geen belasting betalen.
Als we tegen de avond een ‘yurtcamping’ willen verlaten omdat er niemand lijkt te zijn komt er op het allerlaatste moment een kleine dik ingepakte vrouw aan die ons met gebarentaal duidelijk maakt dat we kunnen overnachten. Even later brengt ze nog 4 eitjes. Hoe mooi kun je het hebben. De plek is prachtig, zoals meestal omgeven door grote vlaktes met uitzicht op de besneeuwde toppen.

De dagen daarop rijden we via een omweg terug naar Osh, oa naar het natuurreservaat Sary-Chelek. We kamperen wild in valleien, omgeven door kuddes paarden, geiten, schapen en koeien. Wat een vrijheid. Ook Kirgizië heeft oi de potentie uit te groeien tot een land waar veel meer toerisme komt.

In Osh zitten we nu weer op het plekje waar we vorige week ook al waren. Op een super rommelige plek, tegen de waslijn, van een hostel. Met in het hostel weer alles wat we er zoeken, incl een wasmachine. En niet te vergeten, erg leuke gasten die allemaal hun eigen verhaal hebben. Vincent die gisteren zijn motor voor € 800 heeft verkocht en na 4 maanden reizen morgen weer naar Parijs vliegt. Onze Japanse vriend die zijn motor hier stalt en juist weer naar Japan terug vloog. Vader en zoon uit Bordeaux op de fiets, nog 1 weekje te gaan. En Ashim en Bryan ontmoeten we ook weer.
Morgen naar Sary-Tash van waaruit we maandagmorgen naar de Chinese grens rijden om op 27 september Pakistan in te rijden. Enorm veel zin in !!