Pakistan uit, India in (en even uit)

Inmiddels laten we de bergen (en dus de koelte) achter ons. Het wordt drukkend heet, vuilnis ligt opgestapeld langs de weg en de wegen zijn overvol. Wat een verschil met het verlaten en indrukwekkende landschap van de afgelopen weken. In Islamabad rijden we rechtstreeks naar de Toyotagarage die door Maurice, de garagist van Klaas in NL geadviseerd was. Gelukkig weten ze een soortgelijke versnellingsbak van de schroot te halen en is er anderhalve dag nodig om hem erin te zetten. Maurice kijkt via foto’s mee (en denkt dat het niet gaat lukken). Dan een spannend moment, of we nu eindelijk wel in de eerste versnelling kunnen rijden. Yes! Het is nu wel gelukt, maar de portemonnee een stuk lichter en onze auto een stuk zwaarder. Onze eigen versnellingsbak die tussen de Panamerican en deze reis nog goed nagekeken was vanwege hetzelfde euvel, staat nu namelijk over 2 emmers verdeeld onder ons bed. Voor straks in NL. Maar snel vergeten en genieten van de goede werking van deze ‘nieuwe’ 2e handse bak. Wat een verademing .

In de wachtruimte van de garage was het koel en konden we tot vervelens toe naar het nieuws op de tv kijken. Dat staat in het teken van de oplopende spanningen tussen India en Pakistan in Kashmir en een bezoek van de prime minister aan China. Over Kashmir verstaan we helaas niets omdat het niet in het engels is. Over het bezoek aan China daarentegen wel. Pakistan wil meer samenwerken met China. Onderweg zagen we al dat dat op grote schaal gebeurt, honderden km 6-baans wegen en veel waterkrachtcentrales, maar Pakistan wil meer. Interessant om met eigen ogen te zien wat de kranten al lang schrijven, maar wat je niet altijd tot je door laat dringen. China pakt de minder welvarende landen in.
Ze lijken in Pakistan een voorkeursbehandeling te krijgen, wat niet helemaal vreemd is. In banken en in winkels mogen ze voor gaan, dat geldt overigens ook voor ons touristen.
Behalve de Toyota garage, we willen in de buurt van de auto blijven, zien we weinig van Islamabad. Het staat bekend als een van de mooiste hoofdsteden in Azië vanwege de brede boulevards en vele parken. Dat zien we nog net.
Tegelijkertijd staat er toevallig deze week een artikel in de Stentor over de armoede in Islamabad. 40% leeft onder de armoedegrens. Twee verschillende werelden, arm en rijk, modern en behoudend. Boerka’s, maar hier in de stad ook aardig wat vrouwen met onbedekt hoofd.
‘s Avonds ontmoeten we op onze slaapplaats,een tuin in een moderne woonwijk waar veel Overlanders komen, Dirk en Tina uit de China groep en Ruben en Katja, de Duitse motorrijders. Gezellig bijkletsen. De overburen van onze kampeerplaats, een modern gezin, nodigen ons uit voor het eten. Hartstikke aardig. Helaas hadden we al gegeten.

Over de Chinese 6-baans tolweg rijden we in een mum van tijd naar Lahore. Wat een verademing om weer eens kilometers te kunnen maken. En helemaal fijn dat we sinds Duitsland weer eens een heerlijk frietje en soft ijsje bij een Mac Donald kunnen eten. Zoals zo vaak wil ook deze keer het personeel met ons op de foto.
Dan houdt de politie ons aan. We moeten in de strook voor vrachtwagens rijden, niet voor personen auto’s. Normaal een boete maar ons wordt vriendelijk de handen geschud en we mogen doorrijden zonder boete.

In Lahore wachten we achter het tolstation op Usman, een safaritentenleverancier van Cees, een voormalige huurder van Klaas. Hij woont in Lahore en wil ons de stad laten zien.
Binnen de kortste keren staan er weer mensen om onze auto die hun ogen uitkijken op de landkaart met de route erop. En binnen no-time zegt iemand dat we mee moeten om kennis te maken met hun baas, de manager van het grote tolstation. Benieuwd naar waar we zullen belanden, we zien alleen maar zeecontainers, komen we in een fraaie ruimte met airco, inderdaad in een container. De manager, een vriendelijke en innemende man, neemt meteen alle tijd voor ons, we moeten gaan zitten, thee (lekker met melk en suiker, een overblijfsel uit de koloniale tijd) en koekjes worden ongevraagd geserveerd en er ontstaat een leuk gesprek. Zo gaan de cultuurverschillen tussen Nederland en Pakistan over tafel. Maar ook over de 180 miljoen inwoners die het land telt (daarmee het 6e land ter wereld) :en waarvan maar een paar procent belasting betaalt. Elke welgestelde heeft een 2e nationaliteit en een woning in buitenland en betaalt in Pakistan vervolgens geen belasting. Het land kampt met hevige tekorten en neemt de verkeerde beslissingen om dat op te lossen. Hij is een van de -weinige- mannen die we in Pakistan ontmoeten die met ons beiden praat en zich niet alleen tot Klaas richt.
Inmiddels is Usman gearriveerd en omdat hij onze auto van een foto kent loopt hij daarop af. Natuurlijk weet al het personeel dat we in de container van de baas zitten dus belandt ook Usman bij de tolstationmanager. Hij schuift aan en gezellig kletsen we nog een tijdje door.
Nog lang niet uitgepraat bedanken we voor de thee, tijd en koekjes en gaan we met Usman mee.

Een hectische namiddag/avond gaat van start. Usman neemt ons mee in een tuctuc, gids erbij en laat ons in snel tempo zoveel mogelijk van Lahore zien. De ommuurde stad met een prachtig paleis en oude moskeën die nog steeds dienst doen. Alles in een rustige setting, rood gekleurd door de ondergaande zon. Ook hier wordt ons om de haverklap gevraagd om een foto van ons te mogen maken. De mannen van Klaas, de vrouwen van Annemarie. Dan met vliegende vaart in de tuctuc de oude stad in, dat is van een andere orde. Wat een drukte, alles kriskras door elkaar, paarden en ezels voor de kar, loslopende koeien, voetgangers, en allerlei soorten gemotoriseerd verkeer, met het accent op motoren (met komplete gezinnen erop) en tuctucs.
Hier geldt maar één recht, het recht van de brutaalste. We lopen in het donker door een eeuwenoude soukh vol specerijen, vruchten, prachtige kleden. Oef, wat had Annemarie hier graag even willen rondneuzen. Maar we gaan verder, naar het ondergrondse badhuis dat recent is gerenoveerd is, helaas buiten gebruik, zou lekker zijn geweest.
De grootste uitdaging komt daarna: Usman’s auto in het donker in de hectiek van Lahore volgen met onze auto. Elke meter ruimte tussen beide auto’s wordt meteen gevuld door ander verkeer. Dat gaat dan ook mis, maar gelukkig vindt Usman ons weer. We belanden in een uitstekend restaurant. Wat een contrast en apart om te ervaren hoe groot verschillen tussen arm en rijk hier zijn.
‘s Avonds ‘kamperen’ we op de binnenplaats van de oogkliniek van de oom van Usman. De familie woont hier bijeen en we vangen een glimp op hoe Usman woont.

Zonder (helaas) de tentenfabriek gezien te hebben vertrekken we de volgende dag naar de grens met India. Een groot complex met nauwelijks grenspassanten. Aan de Pakistaanse kant de gebruikelijke geldwisselaars maar voordat we de kans krijgen zaken met ze te doen haalt een douaneman ons binnen. Hij handelt de nodige formaliteiten met ons af en tenslotte komt er een grote enveloppe met Indiase rupees uit een la. We moeten bij hem wisselen, hij wil euro’s. De koers is goed, dus ok. Met de opdracht hierover niets tegen z’n collega’s te zeggen richting Indiase overgang. Terwijl daar de paspoorten etc gecontroleerd worden maken de douaniers selfies voor onze auto. We realiseren ons dat deze grensovergang twee landen scheidt die aartsvijanden van elkaar zijn. Het recent hevig oplaaiende conflict over Kashmir heeft flink olie op het vuur gegooid.
Wat hebben we genoten van Pakistan en met een beetje pijn in het hart nemen we afscheid van dit prachtige land waar we zulke vriendelijke mensen hebben ontmoet.

India
Samen met een Engelse backpacker die we een lift geven gaan we India in. Nu vooral vrouwen met kleurige doeken over korte blouses. Wat een verschil weer. De eerste grote stad, Amritsar, staat bekend om de gouden tempel van de sikhs. Het sikhisme is een van de verschillende religies van India. Maar verreweg de meeste mensen hangen het hindoeïsme aan, ongeveer 80% . Hindoe kun je niet worden, je kan alleen als hindoe geboren worden. Naast het hindoeïsme heeft ook de islam veel invloed in India. India behoort samen met Indonesië en Pakistan tot de top drie van landen met het grootste aantal moslims. De huidige premier Modi is een hindoe. In Kashmir, door de Engelsen indertijd verdeeld tussen Pakistan en India, wonen overwegend moslims. Het recente besluit van Modi om de gedeeltelijke autonomie van het Indiase deel van Kashmir in te trekken is erg nadelig voor de moslims daar en veroorzaakt grote spanningen met Pakistan .

Terug naar Amritsar. De tempel is prachtig , inderdaad goud gekleurd, vooral met ondergaande zon een bijzonder gezicht.
Op de weg erheen spat de armoede van de straten. Huisjes van jutezakken op de trottoirs. De enorme economische groei van India, een van de meest groeiende economieën in de wereld, heeft duidelijk nog niet iedereen bereikt. Ook de bevolking groeit zo hard dat verwacht wordt dat India over een paar jaar meer inwoners heeft dan China.

Na 2 dagen rijden bereiken we Delhi. Enorm veel nieuwbouw, wolkenkrabbers, en ertussen slums. Eerst een parkeerplek voor de komende 10 dagen voor de auto zoeken. Het IBIS hotel op het vliegveld lijkt een goede plek. Parkeerplaats is helaas niet buiten maar onder het hotel, dus de laatste anderhalve nacht voor ons vertrek van 10 dagen naar NL in de auto slapen gaat niet lukken. Dan maar een hotelkamer. De volgende morgen komt de hotelmanager enthousiast op ons af. Zijn wij de bestuurders van die auto die helemaal uit Nederland is komen rijden? Wat een prestatie. Wanneer gaat jullie vliegtuig? Vannacht pas? En waar blijven jullie dan? Ik ben jullie gastheer, hier is de sleutel van een hotelkamer en jullie kunnen er tot middernacht gebruik van maken, en ook de taxi vannacht naar het vliegveld regelen wij. Wat een vriendelijkheid. Welkom in India.

Met een supermoderne metro waar geen bedelaar kans krijgt binnen te komen, bezoeken we Conoughtplace in het centrum. Bij het verlaten van het gekoelde metrostation overvalt de hitte ons. Als bijen op een honingpot wil iedereen wat van ons. Een zeer net uitziende man vraagt waar we heen willen. O nee, dat moeten we niet te voet doen, veel te gevaarlijk. Hier is een tuctuc. Hij vertelt de bestuurder waar we heen moeten. En jawel, ipv op de gewenste plaats belanden we in een winkel. Welkom in India. Het is heet, vies en al snel zitten we weer in de koele metro terug naar ons koele IBIShotel. Dit hotel ligt samen met een aantal andere hotels in een beveiligd deel. Tot onze verbazing ontdekken we er een grote met sproeiers gekoelde boulevard. Zwaar bewaakt. Luxe winkels en terrassen. Zacht muziekje. Cappuccino, wijn. Wat een contrast. De tijd vliegt en al snel staat de taxi klaar.

Vreemd om ‘even’ in NL te zijn. Maar fijn om menigeen te zien, iedereen lukte helaas niet.

Na 10 dagen weer een warm onthaal in IBIS. Wanneer we de auto opendoen komt er uit ons huisje een wolk vliegjes. De manager ziet het en staat erop dat zijn personeel de auto van binnen én van buiten helemaal schoonmaakt. Ondertussen zal een taxi ons naar een grote supermarkt brengen zodat we inkopen kunnen doen. Service van IBIS. We worden er stil van.
Het is al even in de middag voor we ons los weten te maken van zoveel vriendelijkheid. Door een IBISteam uitgezwaaid storten we ons in het verkeer in Delhi. De stad lijkt nooit op te houden. Smog hangt overal, de zon is nauwelijks te zien. Omdat het tegen zessen al donker wordt is het zaak op tijd een slaapplek te zoeken, liefst één met 24 uur bewaking. Net op tijd vinden we een bijna ideale plek achter een groot benzinestation. Toilet, internet, beschutte plek en een man met een geweer. Vanmorgen pas in India aangekomen en nu alweer terug in onze vertrouwde reisflow. Hoewel, de een iets meer dan de ander.