Nepal

De laatste kilometers in India krijgt de natuur een subtropisch tintje en het wordt ook wat rustiger op de weg. Ook de smog trekt op. Kortom, we gaan weer genieten van de omgeving. Later lezen we in de Volkskrant dat gisteren, de dag dat we Delhi uit reden, er de slechtste luchtkwaliteit sinds 3 jaar was gemeten. Meer dan negen keer werd de medisch veilige limiet overschreden. Met als gevolg dat de noodtoestand werd uitgeroepen. Scholen dicht, vliegtuigen die moeten uitwijken naar andere vliegvelden, etc. Eigenlijk al sinds Polen valt ons de vervuilde lucht op. Hoe meer we naar het oosten rijden hoe meer er op hout gekookt wordt. Regelmatig zitten we in een regen van roet. Maar ook de zwarte wolken diesel uit de vele vrachtwagens benemen ons regelmatig de adem. De longen hebben t zwaar. Maar zelf doen we met onze diesel hard aan de vervuiling mee, dat dan wel.

Over het meest westelijk gelegen kleine grensovergangetje waar de apen op onze auto kruipen rijden we Nepal in. Direct overvalt ons een gevoel van rust. Minder hectiek op de weg, minder toeterende tuctucs, minder gestaar. Een belangrijke stelregel is dat we nooit aan het einde van de dag de grens over willen gaan om te voorkomen dat we in het donker door grensgebied moeten rijden. Deze keer wagen we het erop. Nepal is een veilig land. Wel jammer dat het ook hier geen gewoonte is om in donker met licht op te rijden. Koeien en honden liggen midden op de weg. Zo nu en dan springt er een aap weg. En spookrijden is hier heel gewoon. In het pikdonker vinden we een prima plek bij een guesthouse met super aardige mensen. Welkom in Nepal.

Nepal bestaat uit drie stroken van west naar oost. De meest zuidelijke strook, de Terai, is subtropisch laagland, een vruchtbaar landbouwgebied. Het is het dichtstbevolkte deel van Nepal. Ten noorden daarvan een strook heuvels en daarboven het hooggebergte.
Er loopt maar één hoofdweg van west naar oost. En die gaat begrijpelijkerwijs door het laagland. Via een prachtig nationaal park waar nog tijgers, olifanten en neushoorns voorkomen rijden we de heuvels in. Met als doel om toch te proberen via de heuvels of de bergen richting oosten te rijden. Onze kaarten laten veel kleine weggetjes zien en degenen bij wie we informeren hebben allemaal een andere mening. Er zit dus niets anders op dan zelf te kijken hoever we kunnen komen. Via idyllische weggetjes langs dorpjes waar het leven al eeuwen op dezelfde wijze geleefd lijkt te worden. Vrouwen op het veld of aan het koken op een houtvuur. Regelmatig denken we een ezel met een berg hooi of een bos takken vooruit te zien sjokken maar dan blijkt het een vrouw te zijn die verstopt zit onder haar zware last. Zo ydillisch is het dus allemaal niet. Mannen hangen in groepjes langs de weg met smartphone in de hand. Waarom doen de vrouwen hier het zware fysieke werk? Een Nepalese vrouw die we spraken zei dat je geluk met je man moest hebben. Had je een goede man dan hielp hij met sjouwen. Anders had je pech.
Na een dag rijden wordt de weg duidelijk minder. Een groepje mannen vragen we of we over deze weg verder kunnen richting Kathmandu. Ja hoor, geen probleem. Oeps. Wij blij. Tot we vragen of het ook met de auto kan. Nee, te voet. 500 km ongeveer. Nou, dat gaan we maar niet doen.

Het is geen straf dezelfde weg terug te rijden. Weer wordt er druk gezwaaid en wanneer we pauzeren komen er altijd wel even wat mannen kletsen. In het Engels wanneer we geluk hebben. Bv een jongen die al een paar jaar in de VS studeert en werkt. Zijn leven daar is goed maar hij mist zijn familie. Hier zorgen mensen voor elkaar, jongeren voor ouderen, rijken voor de armen. In de VS is men vooral met zichzelf bezig, daar kan hij niet aan wennen. Waarom dan toch naar de VS. Vanwege de slechte regering hier die niets voor elkaar krijgt. In de VS kan hij verder studeren en zich ontwikkelen. We hebben het oa over al het plastic afval langs de weg, er is nauwelijks een plek te vinden waar geen lege flessen en plastic zakken liggen. Hoe eenvoudig om afvalbakken neer te zetten en er een ledigingsysteem omheen te organiseren. Dat krijgt de regering zelfs niet voor elkaar hier. En wat hebben ze gedaan met al het geld dat landen doneerden na de grote aardbeving 3 geleden? Niemand weet het. We horen het vaker. Veel onvrede over het onvermogen van de regering.

Een vreemde ervaring hebben we wanneer er bij een lunchstop uit het niets een vrouw naar ons toekomt. Goed gekleed. Ze wil ons iets duidelijk maken, maar spreekt helaas geen engels. Wil ze een lift? Of eten? Wanneer we haar wat brood aanbieden weigert ze dat. Met tranen in verschrikkelijk verdrietige ogen gaat ze bij de auto zitten. Dit is geen bedelaar. En geen van beiden hebben we het gevoel dat we in de maling worden genomen. Uiteindelijk accepteert ze een pakje biscuits en wat geld. Huilend kijkt ze ons na wanneer we wegrijden.

In Tulsipur vinden we een perfecte plek om te overnachten, in de tuin bij een hotel. Men is zo blij dat we naar hen komen dat we echt niets mogen betalen. Dat maken we vaker mee in Nepal. Gastvrij en erg vriendelijk. Hoe kan het toch dat er zo’n groot verschil in mentaliteit is tussen India en Nepal. Iedere toerist die van India komt beaamt het: van de hel in de hemel, zoals iemand het uitdrukte. Ook hier wordt door meer dan 80% het hindoeïsme aangehangen. Misschien meer ruimte? We weten het niet.

De laatste paar honderd km voor Pokhara is voor Annemarie een nostalgische route. Precies dezelfde weg reed ze 44 jaar geleden. Toen was Pokhara ‘een dorp met drie theehuizen’. Nu is het een stad met meer dan 300.000 inwoners. En heel veel toeristen. Zoveel dat het niet meer opvalt wanneer we er een zien. Sinds de Oekraïne kennen we dat gevoel niet meer. Met bijna elke westerling knoopten we onderweg wel een praatje aan. Hier zeggen we elkaar niet eens goeiedag. Wat een verschil. Watertandend rijden we langs terrassen aan het meer waar cappuccino en taart te krijgen is. En vooral veel organic food, glutenvrij brood en yogacursussen.

Via onze vertrouwde iOverlander komen we in de groentetuin van een hostel aan de rand van de stad terecht. Tussen de slaplanten en afrikaantjes is plaats voor 2 auto’s . Tijd voor een rustdag. Nou ja, rustdag. We wandelen een berg op, 800 mtr stijl omhoog, om op de top te genieten van uitzicht op de Annapurna, een 55 km lang bergmassief van 8100 mtr hoog. Tenminste, dat is de bedoeling. De zon brandt, maar na 3 uur zwoegen is het bewolkt op de top. Geen Annapurna. Wel heerlijke cappuccino op een terras als we weer beneden zijn.

‘s Avonds krijgen we gezelschap van een auto uit GB met een jong stel. Ze blijken in de groep te zitten waarmee we door Myanmar gaan reizen. Ze willen zsm Nepal uit na een aanrijding. Volkomen buiten hun schuld, de camera die ze op hun dashboard hebben bevestigt het, maar toch hebben ze bij elke politiecheckpost een hoop gedoe over die aanrijding: ‘het was jullie schuld’. Ook in Pakistan en India heeft hun auto door het chaotische verkeer deuken en schrammen opgelopen . Er moest zelfs een nieuw portier uit Engeland komen nadat ze voor de zoveelste keer door een auto afgesneden werden nadat die hen inhaalde. Wat een pech. We kunnen het ons helemaal voorstellen. Geen regels in het verkeer hier, behalve het recht van de sterkste.

We eten met hen momo’s, deeg gevuld met groenten, gemaakt door de hosteleigenares. Een Nederlandse man, Corstiaan , schuift ook aan. Na zijn pensioen, 3 jaar geleden, kon hij zijn draai niet meer vinden in NL en kocht hier in Nepal een huisje naast het hostel. Zijn vrouw en kinderen bezoeken hem zo nu en dan. Hij voelt zich hier thuis, leert de taal en vindt het leven goed hier.

Ondertussen druppelen de berichten over onze tocht door Myanmar binnen. Helaas kunnen we pas 19 november de grens over, omdat we in dat land, net zoals in China, verplicht zijn om een gids te nemen. Omdat die niet in onze auto erbij past gaan we met een groep bijeengeraapte Overlanders. Dat is meteen ook mooi voordeliger. Dat betekent dat we pas op de 24e aan de grens van Noord Thailand staan. Dan hebben we nog iets minder dan drie weken, en dat is bij lange na niet genoeg om ook nog Laos, Cambodja en Vietnam te bezoeken voor we via Maleisië naar Singapore rijden. We twijfelen nog welke landen we zullen laten schieten. De belangrijkste issues zijn een visum voor Vietnam en een haven voor de verscheping van de auto terug naar huis. We hadden minstens vijf maanden voor deze reis uit moeten uittrekken. Het is ook allemaal zo mooi wat we zien, en dat geldt, het wordt erg afgezaagd, ook weer voor Nepal.