212e dag Zambia in
Door: klaas
Blijf op de hoogte en volg klaas
22 September 2007 | Zambia, Lusaka
Alvorens over Zambia te schrijven wil ik eerst mijn vorige verhaal wat toelichten.
De reacties (zowel via mijn site als via mijn gewone mail) doen mij vermoeden dat ik een en ander (minder) moet accentueren maar zeker moet nuanceren.
Wellicht is de uitspraak ‘de wal keert het schip’ fors en doet dat vermoeden dat ik dichtdraaien van de geldkraan naar ontwikkelingshulp bepleit. Maar dat bepleit ik niet.
Ik sprak ook niet over de hoeveelheid geld die stroomt ( ik denk zelfs dat de door mij voorgestelde watervoorzieningen en het opleiden van mensen meer kost dan we nu uitgeven aan ontw hulp)
Echter heb ik grote problemen met de wijze waarop het nu gebeurt (vis geven)
Dat helpt echt niet want veel mensen (ook regeringen) zijn achterover gaan leunen.
Daarnaast doen de grote organisaties het niet optimaal, onder andere door het luxe leven van hun medewerkers.
Het houdt me echt bezig en ik maak er nu dagelijks met allerlei mensen die ik ontmoet een onderwerp van.
Wat ik bepleit in mijn vorige stuk, is dat we ervoor moeten zorgen dat iedereen in voldoende mate over water kan beschikken, omdat water de allereerste levensbehoefte is, niet alleen als drinken maar ook om gewassen te verbouwen.
En als we daarnaast mensen uit Africa opleiden die vervolgens hun eigen land in een beter vaarwater brengen door het armoedeprobleem structureel te gaan oplossen (en de corruptie uit te bannen), dan vind ik dat voorlopig voldoende.
Natuurlijk is dit geen manier om armoede snel op te lossen; ik weet geen snelle manier.
Ik denk (hoop) wel dat er op die manier draagvlak en verantwoordelijkheidsbesef bij het volk ontstaat omdat initiatieven dan van binnenuit worden genomen en niet bij de ‘blanken’ vandaan komen.
Uiteraard valt hulpverlening bij calamiteiten buiten dit bestek, ik vind dat er dan altijd geholpen moet worden.
Ik verwacht niet dat ik met deze toelichting nu iedereen rustig heb en dat hoeft ook niet, maar dit is wat ik in mijn vorige verhaal wilde zeggen over ontwikkelingshulp.
Zambia is toch boeiend begonnen.
De vorige keer schreef ik al over de tergende grenspassage, die overigens des te boeiender wordt naarmate het langer geleden is (net als mijn militaire dienst )
Twee dagen op de mooie campsite van Mama Rula in Chipata is ook bepaald geen straf. En je hoort nog eens wat.
Kobus, de zoon van Mama Rula, vertelt dat mam morgen met spoed naar Lusaka gaat om te praten met de vice-president. Vanochtend hoorde mam namelijk dat er deze week in het parlement over een extreme belastingverhoging voor de recreatiesector wordt gestemd. Op korte termijn slecht voor deze bedrijven en op lange termijn dus voor de overheid. Kortzichtigheid ten top om een goed lopende sector als melkkoe te gebruiken. Mam heeft de ervaring dat zij nog wel wat kan bijsturen aan de geplande wetswijziging, als ze maar overleg heeft voordat de stemming plaatsvindt.
Boeiend land dat dit zo werkt, dat vindt mam ook, ze verveelt zich hier nooit. Deed ze in Zimbabwe, waar ze heel lang hebben geboerd, ook niet trouwens, maar daar werd het ze toch te heet onder de voeten. De voorouders van mam, die in werkelijkheid Andrea heet, en Wijnand zijn Hugenoten die lang geleden vanuit Nederland naar Zd-Afrika zijn vertrokken.
Daarna wil ik, alvorens voor een dag of vijf weer de echte bush in te duiken, nog wat euro’s inwisselen voor kwacha’s. Omdat de pinautomaat het niet doet en de rij in de bank lang is, ga ik naar de boys op straat. Ze roepen 5200 en dat klopt wel ongeveer. Voor 50 euro wil ik dus 260000 kwacha’s, maar hij tovert op zijn calculator 206000 te voorschijn. Ik wacht met geven van mijn 50 eurobiljet net zolang dat ik 260000 in mijn handen heb. Uiteindelijk is het zover en inmiddels staat er zeker 4 man aan mijn raam. Nadat ik hem mijn 50-biljet heb gegeven, zegt hij dat hij nog wat kwacha’s terugwil. Ik zeg nee en anders moet de deal maar niet doorgaan. Hij is het er mee eens dat de deal niet moet doorgaan en we geven elkaar het geld dus terug. Alleen…….ik krijg wel een bruinachtig biljet waarop ik 50 zie staan, maar terwijl ze hard wegrennen, zie ik dat het een biljet uit een ander land is. Weg 50 euro.
Ik heb altijd gedacht dat zoiets mij niet zou overkomen ik ben daarom lachend weggereden.
Weer een ervaring rijker.
Boeiend is ook de plaats waar ik nu overnacht, de Flatdog Campsite in South Luangwa Nat . Park. Ik sta op de hoge oever van de rivier en de bewaker waarschuwt me dat ik noch overdag, noch ‘s-avond naar de lage oever mag. De rivier zit vol krokodillen en nijlpaarden (en dat is goed te zien en te horen) en men is bang dat iemand op enig moment, doordat ‘ie bijv door een olifant achterna wordt gezeten, als enige uitweg nog de rivier zou zien. De afstand tussen mijn kar en de lage oever is 10 mtr en de rivier ligt daar nog 20 mtr achter. Iets van een hek is er niet.
Vanwege de aanwezigheid van olifanten op de camping moet iedereen het brood en vers fruit ’s-nachts opbergen in een speciaal daarvoor gebouwde kluis. Er worden wel eens auto’s geruineerd door de jumbo’s wanneer ze fruit ruiken.
De volgende ochtend komt Ad, die ik samen met Jolanda al bij Mama Rula trof, tijdens het ontbijt zeggen dat er olifanten op de campsite lopen. Ik maak snel mijn tafel leeg en leg mijn eten in de auto om foto’s te gaan nemen. Maar als ik nog even het touwtje achter de deur moet losmaken om de deur te kunnen sluiten, is een baviaan al in de kar geweest en er met al mijn brood vandoor.
Woensdag wil ik nog een stukje noordelijker naar het kleinere park Luambe. De weg er naar toe is tijdens de natte maanden afgesloten en die beginnen doorgaans in oktober. Ken net hopelijk..
De route is een puzzeltocht: op coördinaten rijden en tussendoor de afgelegde afstanden (tot op 100 mtr nauwkeurig) noteren. Bij een controlepunt vraagt een vriendelijk joch,meen ik, om mijn paspoort. No pasport antwoord ik en ik rijd weg. In mijn spiegel zie ik hem met een groot pak op zijn hoofd lopend vertrekken. Dan begrijp ik wat hij zei, ‘transport’ in plaats van ‘paspoort’. Ik rijd terug en laat hem instappen. Er blijken 3 jongens te zijn en dat wil ik niet, dat kan ook niet. Een mogelijkheid is alle bagage met 1 knul voorin en op elke opstaptree ook een. Ze begrijpen het niet direct, maar uiteindelijk vertrekken we. Het blijken alle 3 scholieren die 2 dagen weg waren om inkopen te doen. En de 2x 60 km afstand leg je lopend af, rekenend op een lift. Met de fiets kan niet omdat ze door een park met wild moeten. Het is naast puzzelen nu ook opletten dat de jongens niet door de takken geraakt worden..
De overnachting in Luambe National Park is een van de leukste. Altijd weer jammer dat je dan alleen bent. (dit was echt een avondje voor Floor geweest) Ik sta op 5 mtr van de Luangwa River. De oever is 5 mtr hoog en zo stijl dat er geen hyppo tegenop kan komen. Maar goed ook want er zitten hier 3 grote kuddes hyppo’s juist voor de camping. Ze blijven allemaal keurig binnen hun eigen kudde. Ze maken veel kabaal en reageren kennelijk op elkaar. Tegen de duisternis trekken ze aan de overkant aan land om te grazen.
Er ligt veel hout en ik maak een pracht vuur en ga zelf maar weer eens koken. Elektriciteit is hier niet en andere gasten zijn er ook niet.
In het licht van maan en vuur en bij het geluid van de weer teruggekeerde hyppo’s smaakt mijn biertje en de doperwten met aardappelpuree (zei ik koken?) uitstekend.
Zambia bevalt me beter dan ik had verwacht.
Donderdag ga ik terug naar Mfuwe en in het Luambe park zie ik nog wat wild, maar het houdt niet over. Als je van Luambe NP naar Mfuwe of vv rijdt, moet je door Luangwa Nat Park. Maar als je in dat laatstgenoemde park alleen de hoofdweg volgt, krijg je een gratis transit-ticket. Wat is het heerlijk als je dan toch stiekem de hoofdweg even verlaat om langs de oever van de rivier te rijden en VRESELIJK veel wild ziet. Kuddes grote en kleine olifanten op weg naar de rivier, zebra’s, antilopen, apen, buffels, maar ook vogels zoals kleine duifjes (zo klein als een parkiet), tarentales, aasgieren, kraanvogels, arend, en nog andere kleurrijke exemplaren die ik niet van naam ken. Voor mij is dit na Masai Mara in Kenya en Serengeti in Tanzanya het park met het meeste wild.
De reacties (zowel via mijn site als via mijn gewone mail) doen mij vermoeden dat ik een en ander (minder) moet accentueren maar zeker moet nuanceren.
Wellicht is de uitspraak ‘de wal keert het schip’ fors en doet dat vermoeden dat ik dichtdraaien van de geldkraan naar ontwikkelingshulp bepleit. Maar dat bepleit ik niet.
Ik sprak ook niet over de hoeveelheid geld die stroomt ( ik denk zelfs dat de door mij voorgestelde watervoorzieningen en het opleiden van mensen meer kost dan we nu uitgeven aan ontw hulp)
Echter heb ik grote problemen met de wijze waarop het nu gebeurt (vis geven)
Dat helpt echt niet want veel mensen (ook regeringen) zijn achterover gaan leunen.
Daarnaast doen de grote organisaties het niet optimaal, onder andere door het luxe leven van hun medewerkers.
Het houdt me echt bezig en ik maak er nu dagelijks met allerlei mensen die ik ontmoet een onderwerp van.
Wat ik bepleit in mijn vorige stuk, is dat we ervoor moeten zorgen dat iedereen in voldoende mate over water kan beschikken, omdat water de allereerste levensbehoefte is, niet alleen als drinken maar ook om gewassen te verbouwen.
En als we daarnaast mensen uit Africa opleiden die vervolgens hun eigen land in een beter vaarwater brengen door het armoedeprobleem structureel te gaan oplossen (en de corruptie uit te bannen), dan vind ik dat voorlopig voldoende.
Natuurlijk is dit geen manier om armoede snel op te lossen; ik weet geen snelle manier.
Ik denk (hoop) wel dat er op die manier draagvlak en verantwoordelijkheidsbesef bij het volk ontstaat omdat initiatieven dan van binnenuit worden genomen en niet bij de ‘blanken’ vandaan komen.
Uiteraard valt hulpverlening bij calamiteiten buiten dit bestek, ik vind dat er dan altijd geholpen moet worden.
Ik verwacht niet dat ik met deze toelichting nu iedereen rustig heb en dat hoeft ook niet, maar dit is wat ik in mijn vorige verhaal wilde zeggen over ontwikkelingshulp.
Zambia is toch boeiend begonnen.
De vorige keer schreef ik al over de tergende grenspassage, die overigens des te boeiender wordt naarmate het langer geleden is (net als mijn militaire dienst )
Twee dagen op de mooie campsite van Mama Rula in Chipata is ook bepaald geen straf. En je hoort nog eens wat.
Kobus, de zoon van Mama Rula, vertelt dat mam morgen met spoed naar Lusaka gaat om te praten met de vice-president. Vanochtend hoorde mam namelijk dat er deze week in het parlement over een extreme belastingverhoging voor de recreatiesector wordt gestemd. Op korte termijn slecht voor deze bedrijven en op lange termijn dus voor de overheid. Kortzichtigheid ten top om een goed lopende sector als melkkoe te gebruiken. Mam heeft de ervaring dat zij nog wel wat kan bijsturen aan de geplande wetswijziging, als ze maar overleg heeft voordat de stemming plaatsvindt.
Boeiend land dat dit zo werkt, dat vindt mam ook, ze verveelt zich hier nooit. Deed ze in Zimbabwe, waar ze heel lang hebben geboerd, ook niet trouwens, maar daar werd het ze toch te heet onder de voeten. De voorouders van mam, die in werkelijkheid Andrea heet, en Wijnand zijn Hugenoten die lang geleden vanuit Nederland naar Zd-Afrika zijn vertrokken.
Daarna wil ik, alvorens voor een dag of vijf weer de echte bush in te duiken, nog wat euro’s inwisselen voor kwacha’s. Omdat de pinautomaat het niet doet en de rij in de bank lang is, ga ik naar de boys op straat. Ze roepen 5200 en dat klopt wel ongeveer. Voor 50 euro wil ik dus 260000 kwacha’s, maar hij tovert op zijn calculator 206000 te voorschijn. Ik wacht met geven van mijn 50 eurobiljet net zolang dat ik 260000 in mijn handen heb. Uiteindelijk is het zover en inmiddels staat er zeker 4 man aan mijn raam. Nadat ik hem mijn 50-biljet heb gegeven, zegt hij dat hij nog wat kwacha’s terugwil. Ik zeg nee en anders moet de deal maar niet doorgaan. Hij is het er mee eens dat de deal niet moet doorgaan en we geven elkaar het geld dus terug. Alleen…….ik krijg wel een bruinachtig biljet waarop ik 50 zie staan, maar terwijl ze hard wegrennen, zie ik dat het een biljet uit een ander land is. Weg 50 euro.
Ik heb altijd gedacht dat zoiets mij niet zou overkomen ik ben daarom lachend weggereden.
Weer een ervaring rijker.
Boeiend is ook de plaats waar ik nu overnacht, de Flatdog Campsite in South Luangwa Nat . Park. Ik sta op de hoge oever van de rivier en de bewaker waarschuwt me dat ik noch overdag, noch ‘s-avond naar de lage oever mag. De rivier zit vol krokodillen en nijlpaarden (en dat is goed te zien en te horen) en men is bang dat iemand op enig moment, doordat ‘ie bijv door een olifant achterna wordt gezeten, als enige uitweg nog de rivier zou zien. De afstand tussen mijn kar en de lage oever is 10 mtr en de rivier ligt daar nog 20 mtr achter. Iets van een hek is er niet.
Vanwege de aanwezigheid van olifanten op de camping moet iedereen het brood en vers fruit ’s-nachts opbergen in een speciaal daarvoor gebouwde kluis. Er worden wel eens auto’s geruineerd door de jumbo’s wanneer ze fruit ruiken.
De volgende ochtend komt Ad, die ik samen met Jolanda al bij Mama Rula trof, tijdens het ontbijt zeggen dat er olifanten op de campsite lopen. Ik maak snel mijn tafel leeg en leg mijn eten in de auto om foto’s te gaan nemen. Maar als ik nog even het touwtje achter de deur moet losmaken om de deur te kunnen sluiten, is een baviaan al in de kar geweest en er met al mijn brood vandoor.
Woensdag wil ik nog een stukje noordelijker naar het kleinere park Luambe. De weg er naar toe is tijdens de natte maanden afgesloten en die beginnen doorgaans in oktober. Ken net hopelijk..
De route is een puzzeltocht: op coördinaten rijden en tussendoor de afgelegde afstanden (tot op 100 mtr nauwkeurig) noteren. Bij een controlepunt vraagt een vriendelijk joch,meen ik, om mijn paspoort. No pasport antwoord ik en ik rijd weg. In mijn spiegel zie ik hem met een groot pak op zijn hoofd lopend vertrekken. Dan begrijp ik wat hij zei, ‘transport’ in plaats van ‘paspoort’. Ik rijd terug en laat hem instappen. Er blijken 3 jongens te zijn en dat wil ik niet, dat kan ook niet. Een mogelijkheid is alle bagage met 1 knul voorin en op elke opstaptree ook een. Ze begrijpen het niet direct, maar uiteindelijk vertrekken we. Het blijken alle 3 scholieren die 2 dagen weg waren om inkopen te doen. En de 2x 60 km afstand leg je lopend af, rekenend op een lift. Met de fiets kan niet omdat ze door een park met wild moeten. Het is naast puzzelen nu ook opletten dat de jongens niet door de takken geraakt worden..
De overnachting in Luambe National Park is een van de leukste. Altijd weer jammer dat je dan alleen bent. (dit was echt een avondje voor Floor geweest) Ik sta op 5 mtr van de Luangwa River. De oever is 5 mtr hoog en zo stijl dat er geen hyppo tegenop kan komen. Maar goed ook want er zitten hier 3 grote kuddes hyppo’s juist voor de camping. Ze blijven allemaal keurig binnen hun eigen kudde. Ze maken veel kabaal en reageren kennelijk op elkaar. Tegen de duisternis trekken ze aan de overkant aan land om te grazen.
Er ligt veel hout en ik maak een pracht vuur en ga zelf maar weer eens koken. Elektriciteit is hier niet en andere gasten zijn er ook niet.
In het licht van maan en vuur en bij het geluid van de weer teruggekeerde hyppo’s smaakt mijn biertje en de doperwten met aardappelpuree (zei ik koken?) uitstekend.
Zambia bevalt me beter dan ik had verwacht.
Donderdag ga ik terug naar Mfuwe en in het Luambe park zie ik nog wat wild, maar het houdt niet over. Als je van Luambe NP naar Mfuwe of vv rijdt, moet je door Luangwa Nat Park. Maar als je in dat laatstgenoemde park alleen de hoofdweg volgt, krijg je een gratis transit-ticket. Wat is het heerlijk als je dan toch stiekem de hoofdweg even verlaat om langs de oever van de rivier te rijden en VRESELIJK veel wild ziet. Kuddes grote en kleine olifanten op weg naar de rivier, zebra’s, antilopen, apen, buffels, maar ook vogels zoals kleine duifjes (zo klein als een parkiet), tarentales, aasgieren, kraanvogels, arend, en nog andere kleurrijke exemplaren die ik niet van naam ken. Voor mij is dit na Masai Mara in Kenya en Serengeti in Tanzanya het park met het meeste wild.
-
23 September 2007 - 18:06
Wenda Van Loenen:
Hallo Klaas,
Hoewel we elkaar niet kennen (ik werk net als Leny op 's HL en via haar weet ik van je reis) volg ik je verhalen met genoegen. Afgelopen zaterdag las ik in het ND een artikel over ontwikkelingswerk in Afrika. De ontwikkelingswerker Toon van Eijk heeft daar een boek over geschreven; hij betoogt ook dat ontwikkelingswerk in zijn huidige vorm geen blijvende verandering teweeg brengt en dat er bij het Afrikaanse volk zelf iets moet veranderen (t.a.v. arbeidsethos) willen ze hun landen blijvend ontwikkelen. Al lezend had ik al bedacht dat ik het artikel aan Leny zou sturen n.a.v. je vorige verslag. Maar na hetgeen je vandaag geschreven hebt kon ik het toch niet laten rechtstreeks naar jou te reageren. Volgens mij zal je veel herkennen in zijn verhaal. (Toon van Eijk, Ontwikkeling en arbeidsethos in Sub Sahara Afrika)
Een goede reis verder; ik zal je verhaal met veel interesse blijven volgen gezien de landen die je nu nadert. Zelf zijn we 7 jaar geleden in Botswana en Namibia (+ Vic Falls) op vakantie geweest.
Adieu, Wenda -
24 September 2007 - 16:38
Bregje En Jobke:
hoi opa klaas
ik vind het leuk dat je de kaart stuurde. Is het leuk daar in Zombia? met
dat speelgoed van hun zou ik niet mee kunnen leven. Over hoeveel maanden kom je terug?
Groetjes Bregje
bedankt voor je kaart. Dat ze met zulk speelgoed kunnen leven! Dat ze dat zelf kunnen maken! Ik kan dat niet zelf maken hoor. Hopelijk heb je het leuk.
Groetjes, Jobke -
24 September 2007 - 21:01
Hinke:
Hoi Klaas,
Mooie foto’s zo, met name die close-ups van de dieren spreken me erg aan. Ik heb zojuist een nieuwe cursist naar je toegestuurd. Dus of je Christa ruim de gelegenheid en tijd wilt geven haar cursusopdrachten uit te voeren? Bij Nicol zat er toch wat beweging in de foto’s en ik begreep van haar dat het toch echt altijd weer door de chauffeur kwam! :-)
Maar goed, vanmorgen mijn vrouw op “de trein richting Afrika” gezet. Eindelijk eens gebruik kunnen maken van de “kiss-and-ride” strook op Utrecht Centraal. Met het motto “een man weet niet wat die mist, totdat ze er niet is” ga ik de komende weken tegemoet. Jij zal overigens de tekst van dit lied van popgroep De Dijk al wel kunnen dromen, met al die vrouwen die je na enkele weken bij je in het karretje weer op het vliegtuig zet!
Ik hoop dat jullie de komende weken samen een mooie tocht maken, veel zien en ouderwets veel lol hebben. Pas goed op elkaar en zet Christa weer netjes af op de kiss-and-ride strook op het eindpunt van haar tocht in Afrika.
Als je in de laatste maanden nog een plaatsje over hebt waarbij veel mooi (berg)landschap voorbij de ramen trekt, dan houd ik me van harte aanbevolen. Maar wellicht zit je karretje al vol met internetreserveringen!
Groet,
Hinke
-
25 September 2007 - 12:54
Hetty Luiten:
Dag Klaas! Elke keer lees ik je verhalen vol belangstelling, maar ook met gemengde gevoelens. Het doet mij goed dat jij ook met gemengde gevoelens om je heen kijkt. Daar ben ik blij om. Blijf zo! En geniet van je indrukwekkende reis. Lieve groeten, Hetty -
25 September 2007 - 16:49
Ria Boere:
Klaas al hoor je niet veel van me. Ik volg je op de voet . Met verbazing lees ik je belevenissen en ervaringen. Vanaf nu ziet het er heel goed voor je uit. Je dochter Christa nu om je heen. Heel veel plezier samen gewenst.Leny in de startblokken en ook nog Floor die zijn ticket al klaar heeft liggen. Heerlijk hoor! Ik vind het ontzettend leuk voor jullie. Liefs Ria. -
25 September 2007 - 17:14
Wi8lly Van Den Berg:
lieve klaas . wat een spannende dingen laat je ons horen en zien en wat loop je ook tegen dilemma's aan. veel plezier, ontdekking en veel sterkte gewenst en hou vol.
jan en wil ermelo
-
25 September 2007 - 17:22
Marijne:
Hoi Opa Klaas,
Vandaag kreeg ik je kaart,dat is lief! Ben je niet bang voor de olifanten en de krokodillen (hap in de billen!) Wanneer kom je weer terug bij oma Leny op de boerderij?
Ik zou het best leuk vinden om de volgende keer met oma mee te gaaan, Ivo denk ik ook (in het "tiegtuig"). Maar niet zo lang hoor,dat willen papa en mama niet.
Ivo is ook heel erg blij met de mooie auto!
Nou dag, liefs van ons allemaal
kusje van Marijne -
25 September 2007 - 18:09
Petra:
hoi Klaas,
Veel verhalen, veel stof tot nadenken...
Ik volg alles nog steeds met grote belangstelling.
Fijn voor jou en leny dat jullie weer even samen konden zijn. En dan nu Christa weer.
Het allerbeste, Petra, Apeldoorn. -
25 September 2007 - 18:26
Ron:
hoiKlaas
Kan me goed voorstellen dat je kritiek hebt op een aantal zaken daar.
Wat een prachtige reis , geweldig!!!
Geniet er van.
Liefs
Ron -
01 Oktober 2007 - 09:56
Jan En Ans De Jager:
Te gek Christa en Klaas wat jullie nu weer meemaken.
Wat moet dat indrukwekkend zijn zo'n vlucht boven de Victoria Falls. Glukkig zijn jullie beiden weer goed aan de grond gekomen anders zouden we dit bericht niet ontvangen hebben.
Klaas en Leny, bedankt voor jullie bloemstuk met een prachtige orchidee voor ons 40-jarig huwelijksfeest. We zitten er nog steeds van af te kicken.
We kregen heel wat compimenten, ook voor wat de kinderen( nou ja kinderen) allemaal deden en hoe gezellig en ontspannen het geheel was. Jullie plant kwam precies op de zaterdagmorgen. Dat was erg attent. En wanneer Leny de honneurs heeft waargenomen ook bedankt natuurlijk.
Je reaktie op ontwikkelings-samenwerking en de daarop-volgende nuancering kan ik goed invoelen. Af en toe zou je de kerels wel door elkaar willen schudden. Maar ja, er gaat meer geld naar Europa aan rente en schuldaflossing dan er omgekeerd geld naar toe gaat. Ook is het systeem waarbij iemand die het goed doet direct verantwoor-delijk is voor zijn hele familie
misschioen niet zo'n goede prikkel om je uit te sloven.
En dan de regimes. Daar zijn natuurlijk ook boeken vol over te schrijven.
Heb het verder goed met elkaar.
ps.Klaas je ziet in een half jaar heel wat meer van Afrika dan Ans en ik in twee.
We zijn er best wel wat jaloers op.
Groet, ook van Ans en een heel goede voortzetting.
Jan
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
