265e dag Op pad met Floor

Leny en ik genieten van een paar HEERLIJKE dagen bij Klara en Gerhard. Met name de zondag/kerk, het uitstapje naar Agulhas en het meerijden op de combiner met Gerhard zijn hoogtepunten. Daarnaast zijn we ook onder de indruk van de rust en vrede die dit gezin uitstraalt. We kijken uit naar de bezoekjes van hun dochter Carla die binnenkort als au-pair naar Belgie gaat.
Woensdag bezoeken we nicht Immeke en neef Andre, heel fijn om hen weer te treffen. Daarna willen we zo dicht mogelijk bij het vliegveld overnachten omdat Floor al om 6 uur aankomt. Een vroege ontmoeting dus, maar we blijken allemaal erg wakker want er wordt direct al veel afgekletst. Die dag bezoeken we Stellenbosch, van de bekende wijnen, en we overnachten in b&b Roman Rock in Simonstown. Vanwege de perfecte inrichting en ligging (we kijken direct op Falsebay en we zien walvissen vanaf ons balkon) blijven we hier 3 nachten. We vermaken ons hier bijzonder goed.
We bezoeken Kaap de Goede Hoop en de Tafelberg en zondag gaan we via het strand in Campsbay helaas langzamerhand richting vliegveld om Leny uit te zwaaien.
.
Daarna herschikken Floor en ik alles in de kar, meer ruimte ervaren we als een voordeel, maar of het dalende niveau van de gesprekken een voordeel of een nadeel is, moeten we later maar eens vaststellen.
We stoppen tijdig in Hermanus, maar het biertje loopt dusdanig uit dat we geen b&b meer vinden en pas laat op een camping belanden. Hermanus is al de derde plaats waar we walvissen zien, maar wel de beste. De camping in Swellendam is de volgende overnachtingplaats en via het mooie terras van Kingfisher in Mosselbay rijden we naar Wilderniss. We boeken voor 2 nachten om een dagje te gaan fietsen maar helaas blijkt later dat er geen fietsen meer worden verhuurd. Dan maar wandelen langs de Indische oceaan en dat is geen straf.
We gaan op weg naar Lesotho, een arm zelfstandig koninkrijkje dat geheel binnen Zd Afrika valt. Onderweg doen we Oudshoorn aan omdat je een kippenmester nou eenmaal geen struisvogelmesterij kunt onthouden. (inmiddels hebben we al geleerd dat het gebruik van ons woord fokken in SA ondenkbaar is; Floor kreeg alle aandacht toen hij in een restaurant een paar keer, wat luid, dit woord gebruikte) (ja precies, het heeft de betekenis van het Engelse woord wat er een beetje op lijkt)
Een gek voorval deed zich voor op deze farm, maar dat behoeft een korte inleiding. Floor is een sociaal type die altijd mensen opzoekt, te pas en te onpas. Ik wil altijd en overal de baas spelen,waarschijnlijk ook te pas en te onpas, maar er is een uitzondering en dat is wanneer Floor in de buurt is; dan duld ik zijn leiderschap.
Op de struisvogelfarm moeten alle bezoekers vanaf het kantoor met eigen auto naar de farm rijden. Als iedereen zijn auto heeft geparkeerd loopt Floor achter een aantal mensen aan dat een autobus instapt en ik volg Floor altijd (ik zeg nog tegen Floor dat ik me die autobus niet herinner; Leny en ik waren hier namelijk ook in 2003) We stappen in de bus en gaan zitten, maar dan melden enkele andere passagiers dat we in de verkeerde bus zitten, dus wij er snel weer uit. Dan blijkt dat we helemaal niet in een bus moeten; we zijn op de goede plek voor de rondleiding.
Vanaf nu ben ik dus altijd de baas en duld ik het leiderschap van Floor niet langer.

We rijden dan anderhalve dag door de Karoo en tot Bloemfontein is er niets anders dan een droge hoogvlakte op 1500 a 1600 mtr. Soms een dorpje met benzinepomp. Het enige ‘interessante’ is dat vrachtauto’s op de N1 rare capriolen uithalen. We zien een in slaap gevallen chauffeur net op tijd wakker worden, dwz als zijn slingerende truck al helemaal de weg af is, maar hij krijgt em weer op de weg. Een uur later ligt er een truck naast de weg geheel op zijn kant, alles wijst erop dat het ongeval net is gebeurd want er staan nog maar 2 trucks stil. Dezelfde dag is een truck een kwart van zijn lading volle bierflessen verloren. Het lijkt Tanzania wel hier, alleen de trucks en de wegen zien er hier veel beter uit dan daar. De chauffeurs lijken daarentegen wel op elkaar.

We naderen Lesotho. Na een enorme regen- en onweersbui klaart het mooi op en krijgen we een voorproefje van wat ons aan natuurschoon te wachten staat.
Zaterdagochtend op naar de grens en ook hier loopt alles gesmeerd. Direct proeven we een andere sfeer; veel kleinschalige handel langs de weg en bedelende kinderen (sweety, sweety). Het is de sfeer van Kenia, Tanzania, etc. Voor Floor nieuw en voor mij het gevoel van ’nog EEN keer’. Het landschap is prachtig; hoge en groene bergen, veel rivieren, kronkelende wegen, fraaie dorpjes (dwz verzameling van hutjes). We rijden over 4 passen en stijgen soms naar 2700 mtr. Om 4 uur mogen we op een grintweg niet verder en wegwerkers maken ons met veel gebaren duidelijk dat er rotsen opgeblazen gaan worden om de weg te verbreden. Na ruim een half uur horen en zien we 2 explosies en daarna begint een shovel de stenen te verwijderen.
Lesotho heeft amper campings of hotels en de enige accommodatie die we kennen ligt nog 3 uur verder, die halen we voor donker zeker niet. Achter ons staat een auto van St James Mission Hospital met 3 aardige verpleegsters en die weten gelukkig een guesthouse op 1 uur afstand. We spreken af dat we zondag een kijkje in hun hospitaal komen nemen. Het guesthouse stelt helemaal niets voor, geen eten, geen drinken, gelukkig wel een grasveldje waar we kunnen kamperen. Goeie gelegenheid om de kast in de kar weer eens leger te krijgen door zelf wat eten klaar te maken. Weer echt Afrika dus.
Zondagochtend bezoeken we het hospitaal en we krijgen een rondleiding van de 3 dames en dokter Elisabeth sluit zich aan. 40 bedden waarvan 30 bezet. Patienten uit een (te) grote regio, die pas na registratie en betaling worden opgenomen, er mag met vee worden betaald, op afbetaling kan ook. Enige apparatuur (weliswaar erg oud) is voorhanden, maar bij een defect is er meestal geen geld voor reparatie. Ook hier is aids veel voorkomend. De enige communicatiemiddelen zijn telefoon en fax; over internet zou men graag willen beschikken. Ook aan een goede auto is grote behoefte. We zijn onder de indruk van wat er wel is, maar nog meer van wat er niet is.
Na 2 uurtjes vervolgen we de reis om nu tijdig een goede overnachtingsplek te vinden. Vandaag wachten er weer passen, enkele van boven de 3000 mtr. Zelfs op die hoogte wonen mensen in hun rondavels (ronde huisjes, hier opgetrokken uit natuursteen en voorzien van een rieten dak). Auto’s rijden hier nauwelijks; het paard is het ideale vervoermiddel, maar verreweg de meeste mensen verplaatsen zich te voet.
Een camping of iets dergelijks is niet te bereiken dus net voor de schemer zetten we de kar naast een rivier op 2200 mtr midden in de bergen. Prachtig. Floor sms’t het thuisfront dat we op 3500 mtr onder de blote hemel slapen, maar ik merk deze weken dat hij vaker overdrijft. De enkele mensen die nog over de weg komen laten ons met rust.

De volgende dag is het 19 november en ben ik om 6 uur weer buiten, maar kennelijk was Floor er nog vroeger uit, want ik zie mijn stoel, de kar en nog wat bomen versierd met ballonnen. Het ontbijt wordt opgesierd met kado’tjes. Dank zij Floor een nogal bijzondere 60e verjaardag.
HARTELIJK DANK VOOR ALLE FELICITATIES DIE MIJ BEREIKTEN!!
We bereiken de oostkant van Lesotho, nog een keer flink dalen om de laatste grote rivier over te steken en dan rijden we in de Drakensbergen de bekende en beruchte Sanipas op. De beklimming is met ingeschakelde 4WD goed te doen en op de top is het uitzicht magistraal.
Er zijn hier veel toeristen die een eendagse excursie vanaf de andere kant maken, allemaal met jeep en chauffeur/gids. Wij zijn de enigen die hier op eigen houtje aankomen en we krijgen nogal wat belangstelling.
Net over de top is een touw over de weg gespannen dat de grenspost van Lesotho aangeeft, maar alle 4 douaniers zijn buiten druk met het slachten van een geit en hebben geen tijd voor ons. Dan begint de afdaling en die is niet mals. De scherpe haarspeldbochten kunnen we telkens nog net nemen zonder achteruit te steken. Het wegdek is behoorlijk slecht (stenen, grint en soms flinke kuilen) en om de rem zo min mogelijk te gebruiken rijden we in de 1e versnelling van de low-gear naar beneden. Ondertussen is het wel bloedmooi. We bereiken net voor sluitingstijd (1600 uur) de grenspost van Zd Afrika.
’s Avonds treffen we een prima b&b want het regent, de pub/restaurant in het dorpje is een prima gelegenheid om je 60e te vieren.
De 2 volgende dagen rijden we richting Port Elizabeth en we treffen minder mooi weer. Maar de omgeving (Transkei) is daarentegen erg boeiend. Dit was tijdens de apartheid een van de zgn thuislanden voor zwarte mensen en dat is nog goed te zien; we treffen er geen blanken aan. De sfeer is er bijzonder en de gekleurde huisjes in de groene velden vormen een prachtig object voor foto’s.
Het Addo-park is bekend vanwege zijn vele olifanten en van dat bezoek hebben we geen spijt; we zien er veel.
De laatste middag voor Floor vertrekt bezoeken we een township bij Port Elizabeth. We zien een grote variatie aan woningen voor de zwarte bevolking hier (65% werkeloos). Van krotten gebouwd met platen, met stenen op de dakplaten om wegwaaien te voorkomen, tot fraaie huisjes voor de zgn middenklasse. De grootste groep woningen zit er qua kwaliteit en grootte tussenin. Dit soort woningen is de laatste 10 jaar door de regering gebouwd (al 1 miljoen stuks van de benodigde 2,4 miljoen). Onze gids Nelson spreekt over de sociale controle in de townships en over de daardoor meevallende criminaliteit. Hij is (te?) positief over de hedendaagse ontwikkelingen en de toekomst van SA. Als ik hem voorzichtig zeg dat de meeste blanke Zd.Afrikanen daar anders over denken (omdat minder ervaren zwarte mensen de leiding in regering en bedrijven overnemen) dan zegt Nelson dat zij negatief zijn.
Misschien hebben beide partijen wel gelijk; ze kijken namelijk door hun eigen, nogal verschillende,brillen.Duidelijk is wel dat er nog jaren (of eeuwen?) voorbij zullen gaan voordat beide partijen elkaar waarderen,elkaar vertrouwen of door dezelfde bril zullen kijken.
Mijn eigen waarneming is ontoereikend om een oordeel te geven, ik nijg naar de 'blanke' mening, maar mijn bril is niet altijd even helder.

Vrijdagochtend staat in het teken van opruimen, inpakken en vooral samenvatten hoe we de 2 weken hebben ervaren. We zijn het er over eens dat door het bezoek aan Lesotho en Transkei (en dus niet alleen aan het toeristische westelijk deel) een meer evenwichtig beeld is ontstaan.
En daarnaast vonden we het bijzonder gezellig.
Floor neemt een binnenlandse vlucht vanuit Port Elizabeth naar Kaapstad om zaterdag naar Amsterdam te vliegen.
Ik zoek een overnachtingsplek en vind die met moeite. Er wachten me nog 2 klussen nl een bezoek aan ons project in de township hier en het uitdokteren hoe,waar en wanneer ik de auto naar huis krijg. Daarnaast zal ik me in de resterende 17 dagen bedrijfsklaar moeten maken om straks het sociale leven weer aan te kunnen. Volgens kenners de grootste klus. We zullen zien.

In ieder geval vind ik dat de reis nu lang genoeg geduurd heeft, ik heb erg veel zin om naar huis te gaan