271e dag Calabash

Na het vertrek van Theo blijf ik nog een paar dagen in Port Elizabeth om ‘ons’ projekt in de township te bezoeken, maar dat behoeft een inleiding.

Calabash Tours is een kleine reisorganisatie die overwegend toeristen rondleidt in de townships (krottenwijken) van Port Elizabeth. Het is in 1997 gesticht door Paul Miedema (Zd-Afrikaan maar met Friese voorouders) , een bevlogen dertiger met het hart op de goede plaats.

Calabash Trust is door Paul en Marion Gate, een Schotse dame, opgericht. De Trust wil de mensen in de townships helpen, bijv door het ondersteunen van initiatieven met gelden die rondgeleide toeristen schenken.


Onze kennismaking met Calabash dateert uit 2003; Leny en ik lieten ons toen door Calabash Tours rondleiden in enkele townships.
Een van de armste townships is Ramaphosa, hier staan kleine krotten met tochtende wanden en lekkende daken, meestal bewoond door grote families. (Ik zeg met name families en niet gezinnen, omdat kinderen vaak bij grootouders of ooms/tantes wonen wanneer de ouders al zijn overleden, en dat is tgv aids meer regel dan uitzondering)
We zagen in Ramaphosa 3 keurig verzorgde zeecontainers staan die nogal vreemd afstaken bij alle krotten. Het bleek om een mislukt project te gaan, dat wil zeggen dat het project eigenlijk nooit op gang gekomen was.
Het had als volgt moeten functioneren: 1 container zou een leslokaal voor ca 50 kleuters moeten zijn, de 2e container zou een keuken zijn van waaruit deze kleuters en nog een 50-tal andere kinderen 1x per dag eten zouden krijgen en de 3e container zou als magazijn en als reserve lokaal moeten dienen. Enkele moeders van de kleuters zouden dagelijks koken.
Het was zover niet gekomen omdat al het voor dit project beschikbare geld was opgegaan aan aanschaf en plaatsing containers en het benodigde grond- en bestratingwerk. De werkloze mensen van de township hadden het werk uitgevoerd en zij hadden geen vaste prijs willen afspreken, maar alleen een dagloon. Het werk werd toen erg langzaam uitgevoerd en kwam vervolgens maar niet af. Kortzichtigheid van de werkers (hun eigen kinderen werden de dupe), maar wat doe je wanneer je na afloop van de klus geen inkomen meer zal hebben. ‘Ik’ gaat voor ‘wij’ in een arme omgeving. Een goed leermoment voor Calabash dus.
Toen we weer in Holland aankwamen hebben we besloten het project op gang te helpen en te houden en het heeft tot nu onafgebroken gedraaid.

Het leek me vorige week leuk om Theo dit project te laten zien. Zo gezegd zo gedaan. Onder Theo’s naam Calabash Tours gebeld voor een rondleiding. Mijn naam achterwege gelaten om te voorkomen dat zaken mooier zouden worden voorgespiegeld.
Groot was mijn verbazing toen gids Nelson nagenoeg langs het containerproject liep, maar er met geen woord over repte. Ik hield het erop dat er niets meer te zien zou zijn omdat het al over vijven was, maar ik was daar niet geheel gerust op.

Maandag heb ik een afspraak met Calabash en al snel komt de aap uit de mouw. Het project is 2 weken geleden stopgezet. Al maanden geleden werd duidelijk dat enkele zaken niet meer klopten. Hoewel er steeds minder kinderen kwamen werd wel dezelfde hoeveelheid eten omgezet. Onjuiste nota’s werden ingediend. Er kwam diefstal van voedsel en gasflessen aan het licht. Een aantal gesprekken met zowel de ‘kokende’ moeders als met de raad van de township leverde geen resultaat op. Niemand wilde verantwoordelijkheid nemen om verdere vermissing etc te voorkomen. Toen heeft Calabash het project stopgezet.

Dinsdag is er in de township een vergadering tussen de bewoners en Calabash over evt voortzetting. Ik heb gevraagd of ik daarbij aanwezig mag zijn en men is daarmee akkoord.
Handicap voor mij is wel dat er in Xhosa-taal gesproken zal worden.
Om te stimuleren dat de mensen naar de vergadering komen, geven medewerkers van Calabash dinsdagochtend bij alle huisjes nog een herinnering af. Als ik voorzichtig vraag of dat niet erg ver gaat is het terechte antwoord dat de kinderen niet de dupe mogen worden van de lakse ouders.

Dinsdag 1700 uur komen mijn grote vriend Simpiwe (de projektkoordinator) en ik op het projekt aan en er is nog geen volwassene te bekennen. Kindertjes des te meer.
De hekken zijn vernield en de kinderen hebben daardoor toegang tot het terrein. We constateren dat alle pannen en kooktoestellen zijn verdwenen. Op Afrikaanse tijd, dwz een uur later dan afgesproken, komen er ca 15 vrouwen en 1 man
De discussie wijst uit dat men wil dat Calabash het projekt heropent, maar Simpiwe maakt duidelijk dat het HUN project moet worden en niet het project van Calabash zoals de afgelopen 4 jaar het geval was. Calabash wil het projekt ondersteunen, bijv met geld voor het voedsel. Door en uit de aanwezigen worden 4 vrouwen gekozen: 1 voor het lesgeven, 2 voor het koken en 1 als extra ondersteuning. Men vraagt Calabash zo snel mogelijk pannen en kooktoestellen aan te reiken, maar Simpiwe wil meer verantwoordelijkheidsbesef van de bewoners en zegt de 4 dames dat zij een schriftelijke aanvraag moeten indienen voor alle ontbrekende zaken. En als de dames snel willen opstarten dan beginnen ze maar met eigen pannen en kooktoestellen. De moeders beginnen langzaam te begrijpen dat ZIJ de kar moeten gaan trekken.
Simpiwe maakt een afspraak met de 4 dames voor as donderdag en tevreden gaat iedereen huiswaarts, ook Simpiwe en ik. Het moet al erg gek gaan wil het projekt niet snel heropend worden, maar het is hier Afrika en dan weet je het maar nooit.

Tijdens mijn bezoek kreeg ik een dvd met een presentatie van Calabash. Leuk om ook op mijn site te zetten, dacht ik meteen. Totdat ik em bekeek en merkte dat mijn naam op de dvd voor komt. Inmiddels neem ik dat nadeel maar voor lief, want de dvd is erg informatief.

Natuurlijk ga ik nu bedelen voor Calabash. Elke 10 euro is welkom want je wilt niet weten hoeveel kleine kinderen daarvan kunnen eten. Vanzelfsprekend wil je meer geven. Ook de anonieme lezers kunnen zich nu manifesteren!!!
Het bankrekeningnummer (in NL) is 32.55.78.311 tnv G.Helfrich te Dronrijp. Het geld gaat volledig naar Calabash.
Namens Calabash en de kinderen hartelijk dank.