159e dag Tanzanya met NIcol

Zaterdagmorgen nog wat gepoetst in de auto en dan ’s avonds, na 5 maanden afwezigheid, één van mijn dochters weer bij me. Dat zou gevierd moeten worden, maar het is al laat als we op Jungle Junction aankomen en de barbecue is al ten einde, dus dat houden we tegoed.
Zondagochtend helpt Nicol me de joggingdraad weer op te pakken en na een ontbijt en wat praatjes met de buren/overlanders vertrekken we richting Amboseli Nat Park dat tegen de grens van Tanzanya ligt.
Maar onderweg smaakt de pasta zo goed dat we pas om ca 1800 uur de grens bereiken en van daar is het nog minstens 60 km over een slechte weg naar het park, dus kamperen we op een camping aan de grens. Morgen zien we wel weer.
Inderdaad is de weg erg slecht en omdat we dezelfde weg ook weer terug moeten wanneer we uit het park komen, besluiten we om te keren en direct Tanzanya in te gaan. De dieren die in Amboseli NP leven zullen we immers ook wel in Tanzanya zien.
De grensovergang verloopt vrij spoedig, wel heb je in Tanzanya 4 stickers (80 km/h, stuur links, etc) op je auto nodig die we nog niet hebben en allerlei vage mannetjes bieden die dus aan tegen extreme prijzen. Maar inmiddels weten we hoe dit soort spelletjes te spelen.
Tanzanya ziet er weer anders uit dan Kenya, maar het is nog te vroeg om daar al een goed oordeel over te geven. In ieder geval is het er voorlopig minder druk, zowel op als naast de weg.
Maandagavond belanden we in Arusha, de tweede stad van dit land qua grootte. De Masai-campsite vinden we te druk en we gaan naar hotel La Jacaranda waar we van manager Ad van Beurden op de parkeerplaats mogen campen. Ad is een gezellige Brabander, hij heeft de wereld befietst en bleef hier hangen. Nu kookt hij hier de sterren van de hemel. Net voor de aankomst bij het hotel mochten we trouwens even niet verder omdat de weg werd afgezet. Nadat Bill Clinton was gepasseerd mochten we weer door.
Dinsdag rijden we naar Ngorongoro Nat Park maar toevallig is het marktdag in Kisongo, een Masaidorp. Doorgaans waarschuwt elke Masai je geen foto’s zonder toestemming te nemen, maar omdat we wat kopen op de markt en omdat we wat kunstjes hebben geleerd, lukt het hier prima om veel kleurrijke plaatjes te maken. We rijden door naar de gate van Ngorongoro en weer moeten we op Clinton wachten die het park net wil verlaten. Als Bill er uit is gaan wij het park in en we gaan een erg steile weg op met nog veel steilere afgronden.
Uiteindelijk komen we aan de rand van de krater die honderden meters lager ligt en een doorsnede heeft van ca 20 km. Geweldig zicht op de krater, met de verrekijker zien we de hippo’s in het water. De krater heeft een eigen ecosysteem en de meeste van de daar levende dieren komen de krater niet uit. Vrijwel alle wilde dieren komen voor in de krater maar volgens Ine en Do is het er filerijden zoals in de Beekse Bergen en omdat de entree nog 200 dollar kost boven het entreegeld van 200 dollar van het park zijn we van plan de krater maar over te slaan; het kan wel op.
Woensdagochtend zien we op de camping op de kraterrand amper een hand voor ogen, is dit mist of zijn het de opstijgende wolken uit de krater of is het wellicht het begin van een nieuwe aardbeving? (In Nairobi schudde de kar op een avond heftig en de volgende dag lazen we dat er een aardschok was geweest met een kracht van 6,4 en met een epicentrum op maar 150 km afstand.)
We hadden gehoopt vanaf de kraterrand wat meer van de dieren in de krater te kunnen zien, maar het enige wat we (gelukkig) nog zien is een olifant op de camping op ca 30 mtr afstand in de mist. We besluiten maar meteen naar het volgende park te rijden en dat is Serengeti Nat Park, bekend om de migratie van de gnoes en zebra’s die op zoek zijn naar verse grassen.
Hoewel dit park aan het Ngorongoro-park grenst is het een pokkeneind om van het ene in het andere park te komen, zeker als je niet te veel dieren ziet. Gelukkig zien we direct vanaf het begin in Serengeti wel veel dieren en met name olifanten vervelen ons nooit. We gokken op een stiekeme overnachting in de kar op de parkeerplaats van de Seronera Lodge, iets wat streng verboden is maar wel 60 dollar bespaart, we betalen dus 140 ipv 200 dollar entree. De overnachting lukt ongezien; wel een gedoe want op de bewaakte parkeerplaats moeten we doen alsof we in de lodge overnachten, terwijl we in de lodge, waar we eten, weer moeten doen alsof we nog naar de camping zullen gaan. Lijkt misschien niet ingewikkeld, maar alle maaltijden zitten bij een overnachting in, dus als we willen eten moet er eerst een en ander worden uitgelegd voordat we het eten kunnen betalen. Maar zuunig als we zijn, slagen we in onze opzet.
Donderdagmorgen verlaten we als een speer de parkeerplaats op zoek naar een plek om ons te wassen en te ontbijten en die vinden we bij het visitorcenter. Hier is bovendien een prachtige rondleiding te maken die een schat aan informatie oplevert over het wel en wee in dit park en met name de bovengenoemde migratie boeit ons. Spectaculair om te zien lijkt ons, zeker als de gnoes en zebra’s de rivier zwemmend oversteken en vervolgens door leeuwen en krokodillen worden opgewacht om dan verslonden te worden. We hopen dit te gaan zien, maar we rekenen er niet al te vast op. Als we aan onze rit door het park beginnen, worden we toch snel erg enthousiast want we zien hier veel meer dieren dan ik in andere parken zag. Bijzonder maar niet echt smakelijk is het zicht op een dood drijvend nijlpaard dat wordt aangevreten door een krokodil. Van de ‘big five’ missen we nog steeds leeuw en luipaard, maar als we juist voor we het park aan de westkant willen verlaten, steeds meer groepjes gnoes en zebra’s zien, beginnen we toch nog in een wondertje te geloven. Wat verder treffen we inderdaad de migrerende dieren langs de weg aan, ze lopen als het ware met ons mee en steken soms de weg over. We hebben alle gelegenheid om dit op de foto/film vast te leggen. Vele duizenden gnoes en zebra’s in een lange sliert is een fascinerend gezicht. We zien soms gnoes op 3 poten lopen, die zullen ongetwijfeld een van de eerste voor de leeuwen worden.
Door deze taferelen komen we te laat het park uit (bijna een half uur) en de rangers zijn onverbiddelijk: we moeten een dag bijbetalen dus 140 dollar, maar corrupt als ze zijn is 100 ook al snel goed. Na wat onderhandelen wordt het 50, dan 40 en tot slot 32 dollar. In het grote boek schrijven ze vervolgens een vertrektijd op die niet duidt op een te laat vertrek, dus die 32 dollar gaat ongetwijfeld in hun eigen zak. Het zij zo, hakuna matata, onze dag kan niet meer stuk. We belanden aan de rand van het Victoriameer op de camping Serengeti Stopover.
Vrijdagochtend treffen we daar Stanley en zijn ouders uit Drenthe, zij willen hier ergens een ecolodge beginnen. Na het joggen gaan we over een prachtig wegdek door een fraai landschap langs het meer naar Mwanza. We draaien daar ons vaste stadsprogram dwz lunchen, boodschappen, internetten. Mwanza is een leuk stadje met een pracht markt. Zonder het te merken is het snel na vieren en we willen zaterdag weer in Arusha zijn dat nog dik 600 km verder ligt. In Shinyanga stapt op ons verzoek een politieagente bij ons in de kar om ons in het donker bij een hotel te brengen. Van kamperen op de parkeerplaats hebben ze daar nog nooit gehoord, maar over een kamer met ontbijt voor 8 euro doen we niet moeilijk.
Zaterdag is het weliswaar regenachtig, maar het wegdek doet vermoeden dat we Arusha eenvoudig zullen bereiken die dag. Maar zowel het weer als het wegdek slaat om dwz het wordt droog en warm en de weg wordt vreselijk. De nieuwe weg is in aanbouw en de slechte noodweg loopt er naast. Maar als de noodweg de bergen in gaat en steil is, blijkt dat een aantal trucks het opgegeven heeft en zij blokkeren de weg. Omdat de weg ook nog eens smal is, is er maar verkeer in 1 richting gelijktijdig mogelijk. Hogerop blijkt zelfs een zeecontainer van een wagen te zijn gevallen, die wordt nu met de hand overgeladen. We doen er zeker 2 uur over om tussen de vrachtwagens door de berghelling te nemen, terwijl die amper 1 km lang is. Een gestrande chauffeur wilde kennelijk wat bijverdienen en loodste ons van lege plek naar lege plek tussen de vrachtwagens. De weg blijft slecht en tegen de avond besluiten we in Singida te blijven. Een van de schokbrekers zat alleen nog aan de bovenkant vast omdat de onderste bevestigingsbeugel nu geheel afgebroken is. Geschikte hotels zien we niet en we belanden op een missiepost met overnachtingsmogelijkheden, we kunnen daar uitstekend kamperen. In het nabijgelegen gebouw repeteert een koor, prachtig. Job is onder de indruk van onze kar en we denken dat hij op de missie werkt, maar als we hem vragen waar een internetcafé is, dan blijkt hij daar te werken. Uiteindelijk blijft hij de hele avond bij ons en we worden daardoor weer een stuk wijzer. Job is 26, de oudste van 5 kinderen en zijn moeder is weduwe en ze is………….37 jaar oud. Zijn jongste zus ligt met malaria in het ziekenhuis en om 2200 uur bezoeken we haar nog even, ook moeder is daar dan. Job is buiten zijn werk in het internetcafé nogal betrokken op de straatjongeren en menig joch of meisje wordt door hem nog even over de bol geaaid die avond. Hij werkt wat samen met Sybilla, een Engelse dame die hier nu een (te)huis aan het bouwen is. We zullen nog wel meer van hem horen.
Zondagochtend om half zeven horen we het koor al weer zingen. Na het joggen komen Tim en Dorotha uit Amsterdam die ook op de missiepost overnachten, ons een stuk taart brengen omdat Dorotha vandaag jarig is. Uitstekende taart maken ze hier. Als we wegrijden stoppen we bij de grote kerk omdat we daar het koor denken te horen. De kerk is boordevol met fraai geklede bezoekers en het is indrukwekkend om te zien hoe de mensen op elkaar betrokken zijn.
Het koor blijkt echter in de kleinere kerk ernaast te zingen en op de laatste rij schuiven we aan, naast Tim en Dorotha. Ook hier is een enorm goede en ongedwongen sfeer.
De weg naar Arusha blijft onophoudend slecht en zonder die ene schokbreker proberen we wat voorzichtiger te rijden, maar we vergeten het ook wel eens. Arusha blijkt ook vandaag niet haalbaar en we blijven in Babati, we hebben amper 150 km gereden vandaag maar het was weer een prima dag. Bij een kleine keurige lodge mogen we kamperen en als we naar de menukaart vragen dan heeft men die niet. Alleen kip vandaag, met als keuze friet of rijst erbij. Soep is er ook niet. Dus kip dan maar, op zich niks mis mee, maar de laatste lekkere kip at ik inmiddels maanden geleden. Of de kip of de kok is in Africa anders en waarschijnlijk allebei. Er fietst iemand weg die later de kok blijkt. Als hij met een plastic zak terug komt grap ik tegen Nicol dat er wel een kip in zal zitten en als even later in de keuken een getokkel hoorbaar is, blijkt mijn opmerking geen grap maar realiteit. Nog snel een foto van kip en keuken voordat de kip de pan ingaat. Het was een van de smakelijkste kippen van Africa (zonder enige twijfel een scharrelkip), maar hij kan niet tippen aan die lekkere mestkuikens van Floor.