150e dag Weekje Nairobi en veel MAF

Nadat Leny en Else op zaterdag zijn vertrokken ga ik naar Jungle Junction (=campsite) om daar een weekje te blijven tot dat Nicol de zaterdag erop zal aankomen.
In die week ontmoet ik weer veel ‘nieuwe’ overlanders , zoals Ron en Neil uit Australie, die nu vanuit Zd-Afrika komen op weg naar Noorwegen en over Rusland naar huis zullen rijden.
Vooraf had ik het gevoel dat een week te lang zou zijn om in Nairobi te blijven en te kort zou zijn om ergens anders heen te gaan en daarom heb ik het plan opgevat om te proberen een weekje vrijwilligerswerk te doen bij de MAF (Mission Aviation Fellowship). Ik ken de mensen van MAF Nederland vrij goed omdat MAF jarenlang enkele kantoorruimten in Ermelo van ons huurde. MAF heeft in veel ontwikkelingslanden vliegtuigjes waarmee men ondermeer missionarissen en hulpverleners vervoert. Ik breng maandagochtend direct een bezoek aan MAF en hoewel ik onverwachts kom leidt waarnemend directeur Ian mij uitgebreid rond in hun gebouw.
Ik ben erg verbaasd over de professionele gang van zaken op allerlei gebied, on-Afrikaans. Het zou mij niet verbazen wanneer MAF op een dag wordt uitgeroepen tot de veiligste vliegmaatschappij van Kenya en wijde omstreken. Het werken bij MAF behoort niet tot de mogelijkheden, maar een vluchtje zal vrijdag wel gaan lukken.
Gelukkig komen Markus en Belinda en later Laura en Vegter naar Jungle Junction, heel gezellig en dat maakt dat de week sneller verloopt. Markus en Belinda vertellen me het indrukwekkende verhaal van de door hun opgevangen Ethiopische knul (zie hiervoor www.2xperience.nl)
Verder heb ik mijn mailbox maar eens bijgewerkt en weer wat reparaties aan de auto laten doen (oa de rubbers van de schokbrekers laten verzwaren)
Vrijdag is de dag van mijn MAF-vlucht en dat wordt een daverend succes. Door de vertraging kom ik op de grond al uitgebreid in kontakt met de 4 medepassagiers, waaronder Pino een 60-jarige arts uit Milaan. Hij is elk jaar 6 maanden in Sololo, een klein, droog en arm dorpje tegen de grens van Ethiopie . Hij doet daar veel goede dingen en als ik hem zeg in 2008 in Isiolo misschien een Nederlandse groep te gaan helpen vraagt hij me liever naar hem te komen. Zijn argumenten spreken me (nog) niet helemaal aan, maar ik ben erg overtuigd van zijn goede bedoelingen. Zijn website www.sololo.it toont veel van zijn initiatieven.
Uiteindelijk en weliswaar laat wordt er ook nog gevlogen en ook dat is weer bijzonder.
De piloot is een duizendpoot: hij brengt bagage aan boord, geeft veiligheidsinstructies aan de passagiers en gaat vervolgens zelfs voor in gebed. Omdat het toestel, een Cesna Caravan, geen drukcabine heeft blijft hij laag, op ca 3000 mtr, vliegen en dat geeft een gaaf gezicht op de steden en de natuur. Ook de theeplantages en de velden met ananas van DelMonte zijn goed te zien. Helaas ligt Mount Kenya vandaag in de wolken. Isiolo en Samburu National Park (waar ik vorige week met Leny en Else was) zijn vanuit de lucht goed herkenbaar.
Heel bijzonder om de dorpjes met hutten van de Samburustammen nu zo te zien. Zowel de dorpjes als de hutten er binnen zijn afgezet met keien en/of een soort houtvlechtwerk, enerzijds als onderlinge afbakening maar ook om het wild buiten te houden.
De tussenlanding op vliegveld Korr is ronduit spectaculair; een zandveld afgezet met witte keien. De mensen uit de dorpjes blijven tijdens de landing nog achter de witte keien, maar het duurt niet lang of ze staan allemaal rond het vliegtuig. De piloot laat wat passagiers uit en geeft wat pakketjes en brieven af. We mogen er tenslotte allemaal even uit en dr Pino ontmoet een oude bekende die hij in 1984 heeft behandeld. Net nadat de piloot het toestel naar het begin van de baan heeft getaxied komt er nog een auto de baan oprijden om nog een pakketje mee te geven. Nog even afrekenen en starten, op naar Marsabit. Dat is niet ver dus wordt er heel laag gevlogen, zodanig dat je de dieren bij de meertjes goed kunt zien.
In Marsabit stappen Pino met vrouw en stageaire uit en komen er 9 andere passagiers binnen.
De terugvlucht verloopt snel. Ik heb het gevoel dat ik zelf vlieg omdat ik direct achter de piloot zit en volop zicht heb op zijn instrumentenpaneel. Halverwege de terugreis wordt het al donker en om 2000 uur landen we in Nairobi.
Weer een prima ervaring rijker.