150e dag Weekje Nairobi en veel MAF
Door: Klaas
Blijf op de hoogte en volg klaas
27 Juli 2007 | Tanzania, Mwanza
Nadat Leny en Else op zaterdag zijn vertrokken ga ik naar Jungle Junction (=campsite) om daar een weekje te blijven tot dat Nicol de zaterdag erop zal aankomen.
In die week ontmoet ik weer veel ‘nieuwe’ overlanders , zoals Ron en Neil uit Australie, die nu vanuit Zd-Afrika komen op weg naar Noorwegen en over Rusland naar huis zullen rijden.
Vooraf had ik het gevoel dat een week te lang zou zijn om in Nairobi te blijven en te kort zou zijn om ergens anders heen te gaan en daarom heb ik het plan opgevat om te proberen een weekje vrijwilligerswerk te doen bij de MAF (Mission Aviation Fellowship). Ik ken de mensen van MAF Nederland vrij goed omdat MAF jarenlang enkele kantoorruimten in Ermelo van ons huurde. MAF heeft in veel ontwikkelingslanden vliegtuigjes waarmee men ondermeer missionarissen en hulpverleners vervoert. Ik breng maandagochtend direct een bezoek aan MAF en hoewel ik onverwachts kom leidt waarnemend directeur Ian mij uitgebreid rond in hun gebouw.
Ik ben erg verbaasd over de professionele gang van zaken op allerlei gebied, on-Afrikaans. Het zou mij niet verbazen wanneer MAF op een dag wordt uitgeroepen tot de veiligste vliegmaatschappij van Kenya en wijde omstreken. Het werken bij MAF behoort niet tot de mogelijkheden, maar een vluchtje zal vrijdag wel gaan lukken.
Gelukkig komen Markus en Belinda en later Laura en Vegter naar Jungle Junction, heel gezellig en dat maakt dat de week sneller verloopt. Markus en Belinda vertellen me het indrukwekkende verhaal van de door hun opgevangen Ethiopische knul (zie hiervoor www.2xperience.nl)
Verder heb ik mijn mailbox maar eens bijgewerkt en weer wat reparaties aan de auto laten doen (oa de rubbers van de schokbrekers laten verzwaren)
Vrijdag is de dag van mijn MAF-vlucht en dat wordt een daverend succes. Door de vertraging kom ik op de grond al uitgebreid in kontakt met de 4 medepassagiers, waaronder Pino een 60-jarige arts uit Milaan. Hij is elk jaar 6 maanden in Sololo, een klein, droog en arm dorpje tegen de grens van Ethiopie . Hij doet daar veel goede dingen en als ik hem zeg in 2008 in Isiolo misschien een Nederlandse groep te gaan helpen vraagt hij me liever naar hem te komen. Zijn argumenten spreken me (nog) niet helemaal aan, maar ik ben erg overtuigd van zijn goede bedoelingen. Zijn website www.sololo.it toont veel van zijn initiatieven.
Uiteindelijk en weliswaar laat wordt er ook nog gevlogen en ook dat is weer bijzonder.
De piloot is een duizendpoot: hij brengt bagage aan boord, geeft veiligheidsinstructies aan de passagiers en gaat vervolgens zelfs voor in gebed. Omdat het toestel, een Cesna Caravan, geen drukcabine heeft blijft hij laag, op ca 3000 mtr, vliegen en dat geeft een gaaf gezicht op de steden en de natuur. Ook de theeplantages en de velden met ananas van DelMonte zijn goed te zien. Helaas ligt Mount Kenya vandaag in de wolken. Isiolo en Samburu National Park (waar ik vorige week met Leny en Else was) zijn vanuit de lucht goed herkenbaar.
Heel bijzonder om de dorpjes met hutten van de Samburustammen nu zo te zien. Zowel de dorpjes als de hutten er binnen zijn afgezet met keien en/of een soort houtvlechtwerk, enerzijds als onderlinge afbakening maar ook om het wild buiten te houden.
De tussenlanding op vliegveld Korr is ronduit spectaculair; een zandveld afgezet met witte keien. De mensen uit de dorpjes blijven tijdens de landing nog achter de witte keien, maar het duurt niet lang of ze staan allemaal rond het vliegtuig. De piloot laat wat passagiers uit en geeft wat pakketjes en brieven af. We mogen er tenslotte allemaal even uit en dr Pino ontmoet een oude bekende die hij in 1984 heeft behandeld. Net nadat de piloot het toestel naar het begin van de baan heeft getaxied komt er nog een auto de baan oprijden om nog een pakketje mee te geven. Nog even afrekenen en starten, op naar Marsabit. Dat is niet ver dus wordt er heel laag gevlogen, zodanig dat je de dieren bij de meertjes goed kunt zien.
In Marsabit stappen Pino met vrouw en stageaire uit en komen er 9 andere passagiers binnen.
De terugvlucht verloopt snel. Ik heb het gevoel dat ik zelf vlieg omdat ik direct achter de piloot zit en volop zicht heb op zijn instrumentenpaneel. Halverwege de terugreis wordt het al donker en om 2000 uur landen we in Nairobi.
Weer een prima ervaring rijker.
In die week ontmoet ik weer veel ‘nieuwe’ overlanders , zoals Ron en Neil uit Australie, die nu vanuit Zd-Afrika komen op weg naar Noorwegen en over Rusland naar huis zullen rijden.
Vooraf had ik het gevoel dat een week te lang zou zijn om in Nairobi te blijven en te kort zou zijn om ergens anders heen te gaan en daarom heb ik het plan opgevat om te proberen een weekje vrijwilligerswerk te doen bij de MAF (Mission Aviation Fellowship). Ik ken de mensen van MAF Nederland vrij goed omdat MAF jarenlang enkele kantoorruimten in Ermelo van ons huurde. MAF heeft in veel ontwikkelingslanden vliegtuigjes waarmee men ondermeer missionarissen en hulpverleners vervoert. Ik breng maandagochtend direct een bezoek aan MAF en hoewel ik onverwachts kom leidt waarnemend directeur Ian mij uitgebreid rond in hun gebouw.
Ik ben erg verbaasd over de professionele gang van zaken op allerlei gebied, on-Afrikaans. Het zou mij niet verbazen wanneer MAF op een dag wordt uitgeroepen tot de veiligste vliegmaatschappij van Kenya en wijde omstreken. Het werken bij MAF behoort niet tot de mogelijkheden, maar een vluchtje zal vrijdag wel gaan lukken.
Gelukkig komen Markus en Belinda en later Laura en Vegter naar Jungle Junction, heel gezellig en dat maakt dat de week sneller verloopt. Markus en Belinda vertellen me het indrukwekkende verhaal van de door hun opgevangen Ethiopische knul (zie hiervoor www.2xperience.nl)
Verder heb ik mijn mailbox maar eens bijgewerkt en weer wat reparaties aan de auto laten doen (oa de rubbers van de schokbrekers laten verzwaren)
Vrijdag is de dag van mijn MAF-vlucht en dat wordt een daverend succes. Door de vertraging kom ik op de grond al uitgebreid in kontakt met de 4 medepassagiers, waaronder Pino een 60-jarige arts uit Milaan. Hij is elk jaar 6 maanden in Sololo, een klein, droog en arm dorpje tegen de grens van Ethiopie . Hij doet daar veel goede dingen en als ik hem zeg in 2008 in Isiolo misschien een Nederlandse groep te gaan helpen vraagt hij me liever naar hem te komen. Zijn argumenten spreken me (nog) niet helemaal aan, maar ik ben erg overtuigd van zijn goede bedoelingen. Zijn website www.sololo.it toont veel van zijn initiatieven.
Uiteindelijk en weliswaar laat wordt er ook nog gevlogen en ook dat is weer bijzonder.
De piloot is een duizendpoot: hij brengt bagage aan boord, geeft veiligheidsinstructies aan de passagiers en gaat vervolgens zelfs voor in gebed. Omdat het toestel, een Cesna Caravan, geen drukcabine heeft blijft hij laag, op ca 3000 mtr, vliegen en dat geeft een gaaf gezicht op de steden en de natuur. Ook de theeplantages en de velden met ananas van DelMonte zijn goed te zien. Helaas ligt Mount Kenya vandaag in de wolken. Isiolo en Samburu National Park (waar ik vorige week met Leny en Else was) zijn vanuit de lucht goed herkenbaar.
Heel bijzonder om de dorpjes met hutten van de Samburustammen nu zo te zien. Zowel de dorpjes als de hutten er binnen zijn afgezet met keien en/of een soort houtvlechtwerk, enerzijds als onderlinge afbakening maar ook om het wild buiten te houden.
De tussenlanding op vliegveld Korr is ronduit spectaculair; een zandveld afgezet met witte keien. De mensen uit de dorpjes blijven tijdens de landing nog achter de witte keien, maar het duurt niet lang of ze staan allemaal rond het vliegtuig. De piloot laat wat passagiers uit en geeft wat pakketjes en brieven af. We mogen er tenslotte allemaal even uit en dr Pino ontmoet een oude bekende die hij in 1984 heeft behandeld. Net nadat de piloot het toestel naar het begin van de baan heeft getaxied komt er nog een auto de baan oprijden om nog een pakketje mee te geven. Nog even afrekenen en starten, op naar Marsabit. Dat is niet ver dus wordt er heel laag gevlogen, zodanig dat je de dieren bij de meertjes goed kunt zien.
In Marsabit stappen Pino met vrouw en stageaire uit en komen er 9 andere passagiers binnen.
De terugvlucht verloopt snel. Ik heb het gevoel dat ik zelf vlieg omdat ik direct achter de piloot zit en volop zicht heb op zijn instrumentenpaneel. Halverwege de terugreis wordt het al donker en om 2000 uur landen we in Nairobi.
Weer een prima ervaring rijker.
-
27 Juli 2007 - 12:37
Monique:
Ik zat al weer te wachten op een teken van leven. Weer een land verder. Veel plezier met Nicol.
Groetjes Monique en een lach van Daan. -
27 Juli 2007 - 14:17
Lianne Gast:
Beste Klaas,
Het is alsof ik een avonturenroman aan het lezen ben vanuit een andere wereld.
Hoe kun je nog ooit wennen aan dat kleine Nederland van ons?
Zoiets gaat toch in je bloed zitten.
Overigens, als je behoefte hebt aan nog meer mogelijkheden op het gebied van goede doelen in de derde wereld, kan ik je ook nog wel een paar adressen geven! (Om het lekker moeilijk te maken)
Groetjes en het ga je goed voor de rest of your days,
Lianne Gast (schoonzus van Else) -
27 Juli 2007 - 16:19
Ron:
Hoi Klaas,
smullen joh van je verhalen. Zoals je wel ziet uit onze reakties lezen we regelmatig mee....
Wat een gedoe met die schokbrekers zeg. Ik heb dit zo nog nooit ergens gehoord of gezien.
Is het mogelijk dat jouw schokbrekers van een te lang type zijn? In dat geval vangen de schokbrekers bij het ver inveren de klappen op in plaats van de rubbers die boven de assen, maar aan de chassisbalken zitten geschroefd.
Dat zou dan ook verklaren waarom de rubbers telkens stuk gaan en zelfs de bevestiging kapot is gegaan.
Je zou dan een korter type moeten hebben (lijkt me niet simpel) of een vulstuk tussen rubber en chassis plaatsen, zodat de as niet zo ver omhoog kan komen.
Groet, Ron (ik blijf lezen!!!!!) -
27 Juli 2007 - 18:15
Corn:
Wat is de wereld toch klein. Jij kantoorruimtes verhuren in Ermelo en deze organisatie dan later tegenkomen in Afrika. Machtig mooi toch?
Kun je alle indrukken een beetje verwerken ? Wat zit de wereld vaak anders in elkaar dan we met ons beperkte zichtveld meestal denken, of niet ?? Ik vraag me vaak af waarom wij het zo goed hebben en vele (echt veel!) anderen niet. Dat is zeker niet omdat we beter zijn, maar waarom dan wel? Eens goed om over na te denken want dat leidt ons misschien wel tot het hogere doel van ons leven. (waarin we vervolgens ook weer keurig te kort schieten) Je reisgids kan je daarbij helpen denken.
Ik lees dat je ook al weer plannen hebt voor 2008, de helpende hand? LOESJE schreef in mei 2006 'Als je LOS laat heb je twee handen vrij'
Nog veel plezier
Corn -
27 Juli 2007 - 18:21
Henk En Gonnie:
Geweldige verhalen weer erg van genoten.Wij zijn gisteren in Markelo wezen fietsen ook heel mooi en spannend!
Heel veel plezier met Nicole -
27 Juli 2007 - 18:48
Aly&Jan:
Wij maakten ons al ongerust,6 dagen geen bericht! Maar nu zijn wij weer gerust:Klaas in zijn element door op hulpverlenend avontuur te gaan. Never a dull moment lijkt jouw levensmotto te zijn! Vanaf de VIP-tribune maken wij het allemaal mee,fantastish!! Lieve groetjes van Aly&Jan -
27 Juli 2007 - 19:06
Aly:
Hoi Klaas jou gevoel zal wel uitkomen met PINO DAAR KEN IK JE GENOEG VOOR OOK SCHORPIOEN TOCH. jAMMER DAT JE WEINIG KON DOEN. tOCH WEER EEN ERVARING RIJKER. gENIET MET nIOL EN HOU ONS OP DE HOOGTE. sORRY ER GAAT WAT FOUT MET DE HOOFDLETTERS.XXXXaLY -
30 Juli 2007 - 08:56
Frederik Boon:
Je schrijft nog altijd zoals jij de dingen om je heen beleefd. Dat op zichzelf is een kunst.
Je avonturen zijn door je schrijf wijze ook deels de mijne geworden.
Het gaat je goed en nog vele avonturen toegewenst.
Groet beste Klaas -
04 Augustus 2007 - 12:19
Ine De Bock:
Dag Klaas en Nicol - Berichtje van Ine uit de Ngorongorong. Do is weer naar huis en ik ben doorgereisd naar Malawi. dit is andere kost. Ik bezoek hier bevriende kinderarts en ik was gisteren in het ziekenhuis. Is even slikken.
Ik volg je brieven. Dag, Ine de Bock
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
