167e dag Niet elke dag zit het mee..(deel 1)

Maandag rijden we het laatste stukje naar Arusha. Onderweg nemen we een lifter mee op de opstapplank omdat hij aangeeft maar een klein stukje mee te willen rijden. Even later wordt duidelijk dat hij ongeveer 100 km= 2 a 3 uur bedoelt en dan ruimen we onze troep maar even op zodat hij bij ons kan zitten. Christian (zijn naam geeft aan dat hij ‘in de Heer’ is) is tweedejaars student medicijnen en weet ons veel te vragen en te vertellen; weer een correspondentievriend erbij
’s Middags komen we dan uiteindelijk in Arusha aan, 3 dagen later dan we op onze Europese wijze berekend hadden. Op de Masaicamping ontmoeten we 2 Nederlandse echtparen die enkele jaren in Zd Afrika wonen en nu de winter daar al reizend ontvluchten. Voor slechts 2 wat koudere maanden hebben ze geen verwarming in hun huis laten aanleggen, ze gaan in die maanden maar naar wat warmere landen. Boeiende verhalen over wonen in Zd-Africa..
Dinsdag wordt (weer) een schokbrekerdag. De Toyota dealer verwijst me naar garage Milano.
Het is een lust voor het oog om op dit bedrijf rond te lopen. Er werken 132 mensen (dat wil zeggen er zijn 132 mensen aanwezig) Het lijkt alsof ze een soort van ploegendienst draaien want veel van die 132 mensen kijken toe hoe een (uiterst vakkundige) lasser een andere bevestigingssteun voor de schokbreker aan mijn vooras last. Bijzonder om te zien is ook dat hier duidelijk geen ARBO van kracht is en bijna alles gebeurt met mankracht zoals het tillend verplaatsen van gestripte auto’s. Ook het schuren en spuiten gaat effe anders dan in Europa.
Het enige wat Europees oogt is de nota, maar dat is verklaarbaar omdat de eigenaar van dit bedrijf een Indieer is. Als dit laswerk nu eens in orde blijft dan zal ik hem deze afzetterij vergeven.
Binnen 2 uur kan ik weer verder en Nicol heeft zich in die tijd al wat verdiept in het wel en wee van een beklimming van de Kilimanjaro, met ruim 5800 m de hoogste berg van Africa. We besluiten ons eerst maar eens te beperken tot de eerste etappe, maar dan wel heen en terug, dat is van 1800 tot 2800 m. Daarna zien we dan wel hoe het beviel en of we toch nog naar de top zouden willen.
Zo gezegd, zo gedaan, woensdag zullen we om 07.30 uur door onze gids bij de camping in Moshi worden opgepikt. Helaas verslapen we ons uitgerekend deze morgen, waardoor we om 8 uur weliswaar onze gids Gabriel (ook in ‘de Heer’ dus) treffen, maar zonder onze spullen goed voor elkaar te hebben. Dat is niks voor ons dus we willen nog wat extra tijd om ons voor te bereiden. De berg ligt helaas geheel in de wolken en mede daardoor is het erg vochtig. We lopen uitsluitend in het regenwoud dat fantastisch groen is. Onderweg zien we veel andere lopers/klimmers, maar wat we het meest zien zijn dragers. Sommige dragers gaan zo gebukt onder hun last dat ik vermoed dat zij misschien wel 40 kg dragen (ik weet nog al te goed hoe 25 kg destijds in de Noorse en Zweedse bergen voelde). Aan een uitrustende drager vraag ik of ik zijn mand even mag optillen en die is met goed fatsoen niet te tillen en weegt volgens de rustende drager inderdaad 40 kg. Het blijkt dat er bij de toegang wel wordt op gewicht wordt gecontroleerd op gewicht, maar een corrupte medewerker doet tegen betaling zijn ogen wel even dicht. De reisburo’s maken hier misbruik van want met meer last per drager heb je minder dragers nodig en dat maakt de prijs voor een klant lager. Er is recent wel een vereniging van dragers opgericht maar nog lang niet iedereen is daar lid van.
Gabriel rekent ons voor dat hij ons in 5 dagen naar de top kan brengen en daarvoor heeft hij 6 dragers (met elk 15 + 5 kg eigen last) en een assistent-gids nodig. Een expeditie met in totaal 10 man dus, kosten 2600 dollar, bijna 2000 euro, totaal. Daar willen we nog wel even een nachtje over slapen.
We overnachten op de parkeerplaats van het Nakara-hotel dat op ca 1600 m hoogte ligt. Lekker dicht bij de uitgang van het park want we zijn het best zat. We realiseren ons evenwel dat we met onze huidige conditie de top in 5 dagen zouden moeten kunnen halen.
De volgende morgen is het nog steeds erg bewolkt, het regent zelfs licht. We besluiten dan maar liever te gaan wandelen in de 200 km verder gelegen Usambara-mountains. Daar mag je zonder gids lopen en daar is het wat minder hoog dus wellicht wat minder bewolkt en wat droger. Als we in de middag Lusotho bereiken ziet het er landschappelijk geweldig uit, fraaie groene met allerhande bomen begroeide bergen en met snelstomende rivieren in de valleien.
We bezoeken nog Irente Farm waar we zelfgemaakt brood, kaas en jam kopen. De camping waar we staan lijkt geen bewapende beveiligingsmensen te hebben, Het is lang geleden dat we dat meemaakten. Kennelijk is het hier veiliger.
De volgende dag willen we naar Irente View, een uitzichtpunt dat zicht op de gehele omgeving geeft, maar helaas regent het weer en het lijkt niet snel op te gaan houden. We beperken ons tot een wandeling door het dorp en praten met iemand die vindt dat we te lang bij de gevangenis blijven kijken. Tijdens een praatje is zijn argwaan snel verdwenen. Het wandelen lijkt er bij in te gaan schieten omdat we besluiten naar de kust te trekken, we horen nl van menigeen dat het weer daar perfect is. Op het laatste stuk verharde weg slipt een te hard scheurende bus bijna tegen ons aan en door onze uitwijkmanoeuvre raken wij ook iets in de slip, maar alles gaat net goed. We rijden richting Tanga en slaan onderweg af naar Pangani, de weg is dan onverhard maar leidt door prachtige primitieve dorpjes. Hier past Nicol een paar kinderen de meegebrachte schoenen aan en binnen de kortste keren staan er minstens 50 kids omheen. In Pangani kunnen we direct op het kleine pontje rijden. Dit is een heel oud exemplaar met een simpel buitenboordmotortje. Het is al donker als we op Coco beach resort aankomen, de mensen zijn hier buitengewoon gastvrij en ze koken prima. Mijn hooikoorts is vandaag erg heftig, dat is al en paar dagen nu.
Zaterdag zien we pas goed hoe mooi het hier is maar we willen we naar de mooiste stranden van deze omgeving, zoals ik in een boek had gelezen, ze liggen maar 25 km verder dus dat wordt een gemakkelijk dagje, denken we.
Al vrij snel merken we dat er iets fout zit in onze planning, want na 50 km is er nog steeds geen strand, laat staan een mooier. Het blijkt dat de beach/campsite die we vanochtend verlieten juist een van die mooiste was. Jammer dus, maar we zullen vast toch wel ergens een mooi strand vinden, denken we. We komen ongewild in Saadani National Park waar we zelfs nog enkele olifanten zien. We hebben geluk, het park is nog zo nieuw dat het toegangskantoor nog onbezet is en we dus niet hoeven te betalen, denken we. We vinden echter geen camping of strand en dat is jammer, temeer omdat het nu weer eens lekker weer is.
In Saadani zien we een touristoffice, dus goed om daar even naar een camp te vragen, denken we. Helaas blijkt dat dit gebouwtje het tijdelijk onderkomen van het management van dit Nat. Park is, kassa, 50 dollar betalen dus. Omdat de kustweg niet te vervolgen is door een ontbrekende ferry of brug moeten we een omweg via het binnenland maken over een erg slechte weg welke naar de snelweg naar Dar es Salaam leidt. Aan deze weg hopen we dan een overnachtingsplekje te vinden om morgen snel naar Dar e S te rijden en daar een mooi strand te vinden. Helaas lukt dat niet en we hebben geen zin om zo maar ergens aan de weg of in de bush te gaan staan, dus besluiten we door te rijden naar Dar e S, hoewel het al bijna donker is en Dar nog wel 2 uur verder ligt. De gekte op de weg neemt inmiddels ook toe dwz dat de bussen en trucks ondanks de invallende duisternis hun gevaarlijke inhaalcapriolen gewoon voortzetten. Het gaat allemaal goed tot dat…………mij in het donker al klooiend met mijn gps een hekwerk van een politiecheckpunt niet opvalt. Je wordt hier geacht te stoppen. Ik weet het nog bijna te ontwijken, maar helaas raak ik het nog met de zijkant van de kar. In de spiegel zie ik het hek omver gaan en de politieagenten wegspringen. Dat zal ongetwijfeld een aardige boete of, gebruikelijker in Tanzanya, een illegale afkoopsom opleveren. Drie politieagenten bekommeren zich over het beschadigde hek maar als ik zelf meehelp blijkt dat het hek toch weer kan staan, dat was natuurlijk niet in hun belang. Ook lukt het hun zogenaamd niet de olielamp die aan het hek hing weer aan de praat te krijgen, maar ook dat lukt mij wel. Alles weer klaar dus en ik vraag of ik mag doorrijden, maar dat mag niet. De discussie tussen de heren gaat ongetwijfeld over geld maar omdat het in Swahili wordt gevoerd versta ik het niet. Als de discussie wat minder heftig wordt stel ik de vraag nog een keer en 2 van de 3 zeggen neen, dus richt ik me tot degene die niets zegt en (gelukkig) de meeste strepen heeft. Beetje klagen, al laat en zo, en ja hoor no 3 zegt dat ik mag doorrijden, geen dollars over tafel dus.(de volgende morgen zie ik dat het hek tegen een van mijn rijplaten is aangekomen, dus geen schade aan de kar gelukkig)
Tot overmaat van ramp komen we al voor Dar in de file. Het is zaterdagavond en het is echt druk. Voetstaps rijdend voel ik wat vreemds en ik stop direct, het piepte alsof er rubber tegen rubber komt. Als de buurvrouw uit haar raam naar de zijkant van haar auto kijkt lijkt het erop dat we elkaar even raakten en omdat zij wel iets doorrijdt zien we een kleine deuk in haar plaatwerk. Ze stapt gebarend uit en direct staat er een politie bij. Wie uit het spoor reed weet ik nu nog niet maar als ‘Mzungu’ (blanke) trek je hier altijd aan het kortste eind dus we vrezen het ergste. De politie voelt aan de andere auto, maar kennelijk op de verkeerde plek en gebaart vervolgens dat we moeten doorrijden omdat er niets aan de hand zou zijn. Ooeeefffff, we komen weer goed weg. We zien een redelijk hotel en besluiten er voor vandaag maar mee te stoppen.
Zondagochtend rijden we nog even wat rond in de stad en daarna zoeken we een mooie camping en die vinden we snel: Sunrise Beach Resort. Prachtig wit strand met palmbomen waar we tussen en onder staan, terwijl de Indische oceaan op 30 mtr afstand voor ons ligt. Echt vakantie hier. Zondag is druk op het strand omdat het niet alleen een camping is, maar ook een publiek strand waar de lokalen tegen betaling op mogen. Er is een prima restaurant bij en we zien op een groot scherm Edwin van der Sar 3 penalty’s stoppen tegen Chelsea.
Bruno en Ursula, 2 architecten die er mee zijn gestopt omdat ze het allebei niet meer leuk vonden en Duitsland voorgoed hebben verlaten en nu een plek voor een huis in Afrika zoeken, weten te melden dat het door de week hier een paradijs is dwz geen mens te bekennen.
Maandag joggen we op het strand en ontbijten onder de palmboom, plaatje!! In de middag gaan we even terug naar Dar ( 6 km rijden en een pontje) om te internetten (wat weer niet lukt) en om ons te laten informeren over een treinreis naar Zambia (wat niet voldoende lukt). Omdat er maar 2 treinen per week rijden waaronder op dinsdag, moeten we dat dus dinsdagochtend (7 augustus) vroeg maar uitzoeken. Wel vinden we Sno-cream de ijszaak waar Nicol in 1984 met Aleid en Alex ijsjes kocht. Maandagavond, terwijl Nicol leest of al slaapt, maak ik het laat met Enzo en Marion, een sympathiek stel overlanders dat in tegengestelde richting op weg naar Nederland is.
Met ‘tegemoetkomers’ kun je altijd veel informatie uitwisselen en dat doen we dus ook.

Samenvattend: de afgelopen week liepen de dingen vaak anders dan we ons voorstelden (en dat blijft de week erop ook nog zo, daarover binnenkort meer) maar ondanks dat we de dingen half deden of zagen beleven we onze ervaringen als half volle en niet als half lege glazen.