144e dag Maar Kenyia is mooier

Dinsdagochtend was de zonnigste die we in Oeganda meemaakten en de grens waren we in een zucht en een scheet gepasseerd. Vanaf Eldoret moet ik de weg het predicaat ‘slechtst verharde weg tot nu toe’ toekennen vanwege de enorm grote en diepe gaten en de kar heeft weer heel wat te verduren. We komen een auto met een grote barst in de voorruit tegen en we vinden dat niet vreemd. Maar als we er 7 binnen een half uur geteld hebben vermoeden we dat er meer aan de hand is dan opspattende stenen. We stoppen in een dorpje bij wat jongelui en die weten te melden dat er bij Molo gevochten is en dat daarbij een dode viel. Ze stellen ons gerust met de boodschap dat het inmiddels is afgelopen. Molo ligt nog ca 20 km verder en alternatieve wegen zijn er amper dus we wagen het er maar op. In Molo zien we op veel plaatsen nog glas op de weg liggen dus auto’s met slechts een barst in de ruit zijn goed weggekomen. Omdat we de volgende dag Samburu National Park willen bereiken rijden we wat langer door dan gebruikelijk en we hopen dat we mogen overnachten op de parkeerplaats van de Thomson Fall lodge. Maar als blijkt dat we voor totaal 50 Euro 2 aangrenzende slaapkamers met badkamer inclusief diner en ontbijt kunnen krijgen aarzelen we niet.
Else voorspelt voor de nieuwe dag goede wegen en pech aan de auto, wat ik een vreemde combinatie vind. Maar goede wegen hebben we en we naderen Mount Kenya, de op 1 na hoogste berg van geheel Africa (ca 5100 mtr). Alhoewel de top in de wolken ligt is de omgeving erg fraai. Ondanks de goede wegen is er toch weer een probleem met de schokbreker, een van de platen tussen de rubbers en een rubber is volledig verdwenen zodat de schokbreker zijn functie geheel heeft verloren. Ook deze reparatie verloopt voorspoedig, maar de zwevende schokbreker heeft wel de bevestigingsteun beschadigd.
Als we in Isiolo even snel wat boodschappen doen, bieden enkele jongens hun diensten als gids aan en wanneer ze ontdekken dat we Nederlanders zijn kunnen we niet meer stuk bij ze want in Isiolo wonen enkele Nederlanders (ze hebben oa een hotel) die veel goed doen voor de gemeenschap. De laatste 20 km naar het park is vreselijk slecht en helaas, Else krijgt meer dan gelijk; de bevestigingsteun is bijna afgebroken. Dan de hele schokbreker er maar af en zien dat we de steun gelast krijgen. Voorzichtig rijden we door naar het park nadat we gehoord hebben dat een van de lodges een werkplaats heeft. Helaas mogen we bij die lodge niet kamperen, maar ca 1 km verder is een soort camping. Deze camping wordt bewaakt door een bewapende ranger omdat er geen hek rond de camping is en wel alle wilde dieren in dit park rondlopen. We mogen dit plekje niet lopend verlaten.
De volgende ochtend worden we om half zes wakker van vertrekkende gasten die op gamedrive gaan (mooi woord voor wildrit)(organiseert de VVV in Ermelo ’s zomers ook.
De apen lopen op het dak van de kar en ik moet permanent op de uitkijk want niets is nu nog veilig. Prima baan want ik mag niet van mijn plaats en eten en drinken wordt me dus aangereikt.
Wij moeten eerst naar de lasser van de lodge en Leny en Else gaan daar naar het terras wat nagenoeg boven de rivier is. Ze zien krokodillen (op 5 mtr afstand) en veel olifanten. Daarna maken wij onze gamedrive en weer zien we alles behalve leeuwen en neushoorns.
Op de terugweg rijden we super voorzichtig en we willen in Isiolo wel eens even kijken bij het hotel van de Nederlanders. Dat ziet er goed uit en we kunnen er zelfs kamperen. Peter en Rita zijn de eigenaren, maar die zijn nu in NL en worden tijdelijk vervangen door Frans en Ans. ’s Avonds praten we met hen over wat hier allemaal wordt gedaan door/voor de plaatselijke bevolking. Er zijn diverse projecten gaande, zoals een kippenfarm, een bakkerij, een school, naaicursus,fysiotherapie. We speken af de volgende ochtend met z’n vijven de school te gaan bekijken, De school is geheel nieuw opgezet door toedoen van DSG Kenya (Dutch Support Group Kenya). Het oude gebouw was van houten planken met kieren waar je bijna doorheen zou kunnen kruipen, een deel ervan staat er nog en wordt nog gebruikt voor de kleuters. Het vrijgekomen hout van het afgebroken deel is gebruikt om schoolbanken van te maken. We zijn onder de indruk van wat we zien en horen en beloven via de mail contact te zullen houden. Als we wegrijden fantaseren we over wat we hier allemaal zouden kunnen doen.
Op advies van Frans en Ans gaan we aan bij Trout Tree, een restaurant met forel op de kaart en terrassen die in een grote boom zijn gebouwd. Ik kon me daar niets bij voorstellen, maar de bomen waren inderdaad erg groot en het verhaal klopte dus exact.
Daarna tuffen we snel door naar Nairobi want de vrijdagmiddagfile is hier beducht. Om half vijf bereiken we ons hotelletje de City Lodge.

Zaterdagochtend loopt het feest ten einde, Leny en Else vliegen om 11 uur en 3 uur van te voren moeten ze er zijn. Later hoor ik dat zij die tijd hard nodig hadden vanwege de lange rijen. Ik verwacht nog een uurtje te kunnen meelopen, maar dat werkt hier anders dan op Schiphol. De toegangsdeur van de vertrekhal is uitsluitend voor mensen die gaan vliegen en er worden geen begeleiders toegelaten. Zelfs bij de ramen waardoor ik de dames nog even kan zien wordt ik door de bewaking weggestuurd. Het gaat zoals het gaat in Africa.
We kunnen terugzien op 3 schitterende weken: erg gezellig, heel veel gezien en bovendien met veel boeiende mensen en projecten kennis gemaakt.