130e dag Vrouwen aan boord

Ik schrik er zojuist van als ik zie dat mijn laatste verhaal van vorige week donderdag dateert terwijl het nu al weer zaterdag is. Wat is er allemaal al niet gebeurd?
Na de camp op South Horr naar Maralal gereden. Nog steeds een slechte weg maar na Maralal komt het allemaal goed zegt men. Onderweg weer de nodige lifters meegenomen want dat hoort hier. Deze keer oa een jonge moeder met kleine baby. Ze spreekt helaas amper Engels maar ik begrijp dat ze naar de dokter gaat voor een ‘check’ van de baby. Ze rommelt wat aan haar kleren en even later hoor ik een tevreden gesabbel van de baby. Dat houdt niet op en zelfs als ze uitstapt ligt het kind nog aan haar borst. Hoewel ze gratis meereed (en dat is ongewoon voor liften in Kenya) mag ik helaas geen foto van haar en haar baby nemen.
In Maralal kom ik redelijk op tijd aan maar de bank is al dicht en het postkantoor is gestopt met internetfaciliteiten. Ik beland bij een Belgische dame om te internetten en geld te wisselen, ze is het Vlaams en Frans verleerd omdat ze allang hier woont en zelfs met een Samburuman was getrouwd.
Op de camping kom ik in het donker aan en er zouden geen overlanders zijn naar men zei. Koud water in de douche en de stroom valt uit voordat het eten op tafel staat in het restaurantje, maar we zijn in Afrika dus zeuren doen we niet meer.
’s Ochtends blijkt dat er wel degelijk overlanders zijn, oa Peter en Manon uit Zandvoort die al 2 jaar onderweg zijn en via West-Afrika naar Kaapstad reden en nu via Oost weer naar huis gaan.
Had ik gisteravond maar geweten dat zij hier waren dan hadden we heel wat meer informatie kunnen uitwisselen. Vanaf vandaag zijn er verharde wegen verwacht ik, maar dat pakt ook weer anders uit. Voor Nakuru eet ik weer eens uitgebreid Europees eten en even daarna passeer ik de evenaar. Omdat de wegen ronduit slecht blijven bereik ik de camping in Nairobi in het donker en dus weer veel later dan ik had verwacht.
De volgende dag poets ik op camping Jungle Junction de binnenkant van mijn kar (en de was wordt gedaan door de hulpjes op de camping: wat een reacties overigens van al die feministische dames op mijn rebelse opmerking over dinsdag=wasdag)
Zondag verken ik Nairobi vast een beetje want maandag heb ik daar nog wat klusjes te (laten) doen en bovendien komen Leny en Else daar maandagavond aan. Ik zoek vast een leuk hotelletje maar dat lukt niet want alle leuke/betaalbare tenten zijn vol.
Maandag al vroeg naar de garage voor een lekke band, een nieuwe keerring , wat olie en vet.
Daar meteen even een plank gezaagd om van een stoel een 2-zitsbank te maken. Al wachtend/lezend zie ik een advertentie van het leukste hotelletje waar men gisteren zei geen kamers meer te hebben, maar nu ik bel heeft men plots wel 2 kamers.
s’Avonds komen Leny en Else aan en we hebben heel wat bij te praten, dat duurt tot de dag van vandaag voort.
Dinsdag gaan we eerst naar de supermarkt om de koelkast weer vol te krijgen en daarna vertrekken we naar het Fisherman Camp aan Lake Naivasha. Een schitterende camping waar het warm water wordt ‘gemaakt’ door een vat met hout op te stoken. De apen klimmen op/in je auto dus alle spullen zijn onveilig. Mooie vogels rondom en ’s nachts komen er nijlpaarden de kant van de camping op om te grazen. We treffen hier weer 5 ‘oude bekenden’ die ik al eerder zag, bijv in Egypte.
Woensdag bezoeken we Crater Lake waar veel flamingo’s zitten en onderweg zien we giraffes en zebra’s. De dames beginnen inmiddels te wennen en ze fotograferen wat af.
Donderdag vertrekken we naar Masai Mara, het mooiste park van Kenya. De binnenweg is een aardige afspiegeling van de wegen in Noord Kenya en de dames begrijpen nu wat ik toen bedoelde met slechte wegen.
Het rijden met z’n drieen voorin gaat overigens prima en lifters moeten nu op de zijplank van de auto staan (wat ze graag doen). De hoofdweg waarop we na uren belanden is zo slecht dat we nog niet kunnen opschieten. Een gesis blijkt een lekke band te zijn, nota bene degene die net gerepareerd is. De vorige lekke band kon ik met dagelijks oppompen op peil houden, maar deze moet er direct af. Nog meer vertraging dus. In het donker bereiken we de poort van het park en net buiten het park is gelukkig een camp. Al weer een juweeltje, maar dat lijken ze hier allemaal en dat heeft dan niet te maken met de voorzieningen, die zijn altijd minimaal, maar wel met de ligging en de dieren.
Vrijdag, na reparatie van de lekke band in het dorpje waar de dames ongeveer 150 kg souvenirs inslaan, gaan we het park in. Al snel zien we olifanten, giraffes, zebra’s, antilopen, enz, enz.
We bereiken de brug over de Mara en juist ervoor staan wat rangers die maar al te graag wat bijverdienen. Moses wijst ons de plek waar we 2 krokodillen en heel veel hyppo’s (nijlpaarden) zien. Ook laat hij ons een van de plaatsen zien waar de dieren de Mara oversteken tijdens de migration. Helaas is dat dit jaar ten gevolge van het weer wat later dan anders en zien we dus niets van de befaamde trek van ca 2 miljoen wilde dieren naar de groene velden aan de overkant van de rivier de Mara.
We willen ‘s-avonds eigenlijk kamperen bij de Serena lodge, dat is de meest bekende en mooiste (en duurste) lodge in dit park. En als ie niet al te duur is dan nemen we misschien kamers, maar meestal is die volgeboekt.
Rechts zien we veel safariauto’s bij elkaar en dat duidt meestal op groot wild, er op af dus.
Als we er aankomen blijkt dat er een auto vast zit in de modder en de andere auto’s proberen tevergeefs te helpen. Onze lier brengt wederom uitkomst. Omdat enkele van de auto’s van de Serena lodge zijn, vragen we als dank maar een goed woordje door de chauffeurs/gidsen voor een schappelijke prijs bij de lodge. Tijdens de rit naar de lodge zien we nog wat cheeta’s. De hulp van de chauffeurs voor een goede prijs bij de lodge bleek te helpen want de gebruikelijke 150 dollar per persoon in het laagseizoen (vanaf 1 juli hoogseizoen 475 dollar) wordt na enig onderhandelen afgerond op 200 dollar totaal voor ons drieen incl diner en ontbijt. Nog steeds duur voor een overlander, maar wat je ervoor krijgt is niet gering. Allereerst een fantastisch uitzicht omdat de lodge op een ca 100 mtr hogere heuvel ligt. Rondom de savannen met overal de dieren. Je kunt de hyppo’s in de Mara horen. Een pracht kamer en uitstekend eten. En veel aanspraak omdat veel van de gasten inmiddels weten van onze “geslaagde reddingsoperatie”. Ook de auto krijgt natuurlijk weer veel bekijks en Leny en Else praten stoere taal, je weet hoe ze zijn.
Het is een hele ervaring om de sfeer van zo’n luxe lodge eens te proeven en zaterdagochtend hebben we dan ook geen enkele haast om te vertrekken.
Als we toch om 12 uur maar eens gaan zien we al snel weer een hyena en later spotten we een grote kudde olifanten met babyolifantjes op (te?) kleine afstand. De grote oren wapperden behoorlijk.
Inmiddels kamperen we net buiten het park op het grasveld van een lodge , die eigenlijk pas 15 juli opengaat. Ook deze lodge ligt hoog en kijkt uit op het park Masai Mara.
We hebben het duidelijk erg naar ons zin, al dagen trouwens
Morgen vertrekken we richting Oeganda.