120e dag Nog meer hoogtepunten en Kenia in

Omdat ik Jinka wil bereiken vertrek ik vroeg, eerst nog even naar een intercafe en dan rijden met die kar. De weg is matig en al snel dienen de eerste rivierdoorkruisingen zich aan. Bij een grotere rivier is het mis; er zit een vrachtwagen vast die wel door de rivier is gekomen, maar is blijven steken toen ie de kant weer op ging omhoog. Er is al een bulldozer bezig de modder op de kanten weg te schuiven en hij trekt ook de vrachtwagen eruit. Er komen nog veel rivieren en van allemaal zou je normaliter zeggen dat het onmogelijk is om ze te doorkruisen. Zulke taferelen ken ik alleen vanuit films en vanuit mijn dromen. Het gaat de hele dag zo door, maar omdat het vandaag niet regent zijn alle doorsteken goed te doen. Door de vorm en de omvang van de rivierbeddingen kan ik me inmiddels wel voorstellen hoe het hier moet zijn na fikse regenbuien. Naarmate de dag vordert daal ik af naar de Omo-vallei en de dorpjes worden steeds kleiner en primitiever. Het is hier (alweer) verassend mooi. Nog even stijgen en om ca 1800 uur ben ik in Jinka waar Reto en Victoria ook zijn. Victoria kookt voor ons 3 en we spreken af dat we de volgende dagen in elkaars buurt blijven omdat dan de moeilijkste etappes komen.
Zaterdagochtend bezoeken we de markt en daar blijken veel mensen van de Mursi- en de Hamerstam te komen. De Mursidames die getrouwd zijn, moesten onaantrekkelijk worden gemaakt voor andere mannen en kregen daarom een bordje in hun onderlip. Ze doen dat telkens ‘in’ en ‘uit’. In hun opzet zijn ze daarmee volkomen geslaagd, zoals je op de foto ziet, geen gezicht!
Na het kopen van wat diesel op de zwarte markt vertrekken we naar Turmi. Het deel na Keyafa vind ik de mooiste route die ik tot nu reed. Enerzijds komt dat omdat de bruine zandweg in de mooie groene bergen zich telkens door de rivieren worstelt (de meeste rivieren zijn vandaag ook vrij droog en degene die niet droog zijn doorwaden we te voet om te bepalen wat de beste plek is om er door te rijden) en anderzijds omdat we op dit traject veel mensen van de Hamerstam zien. De mannen dragen een (te korte) rok, een kleurrijk shirt en een bijzondere haardos en de vrouwen vallen het meest op door hun blote tietjes en een rokje van geitenvel.
We stoppen zo vaak om foto’s te maken dat het toch nog laat wordt eer we Turmi bereiken.
Overigens moet je wel telkens voor het maken van een foto betalen, maar wanneer mijn kleingeld op is kom ik nog redelijk goed weg met flessen water, bananen en ballonnen.
Als ik een moeder met baby ballonnen geef en ‘for baby’ zeg wijst ze vragend naar haar rokje. Door dan zelf maar een ballon op te blazen hoop ik dit misverstand uit de wereld te helpen, maar misschien worden ballonnen hier wel als condoom gebruikt, wie weet/
We overnachten op een parkeerplaats van een hotel waar noch stroom noch water , maar wel veel herrie is en de volgende ochtend vertrekken we richting Kenya. We moeten eerst naar een dorp om onze paspoorten te laten afstempelen en we kunnen daar ook zwart diesel kopen en ons Ethiopisch geld inwisselen voor Keniaans geld. Daarna moeten we 20 km terug om dan zuidwaarts naar Kenia te rijden en na nog eens ca 30 km bereiken we de grens.

De Keniaanse politie bij wie we ons melden geeft aan dat we door en niet om het Nationaal Park moeten ivm de toestand van de weg door de regenval. Bovendien zeggen ze dat de stammenoorlog in Noord Kenya weer opgelaaid is. Toeristen zouden echter amper risiko lopen omdat het de stammen alleen om vee te doen is, maar er vallen daarbij vaak wel slachtoffers.
In Kenya is (althans in dit gebied) de situatie niet echt anders dan in |Ethiopie, dwz nog steeds simpele hutjes en halfblote vrouwen. Wel is het hier veel dunner bevolkt. Ik blaas wat ballonnen op en als de hele meute daar achteraan rent, kan ik prachtige foto’s maken.
We gaan vroeg bushcampen aan de rand van Lake Turkana en vieren onze binnenkomst in Kenya uitgebreid met (te) veel wijn. s’Ochtends wandel is langs het meer,waar ik veel bijzondere watervogels zie, maar helaas geen krokodillen die hier overigens veel zitten.
We vertrekken helaas pas om half twaalf en schieten die dag niet erg op. Bovendien kom ik in de modder vast te zitten, het scheelde nog maar een meter dan was ik er door geweest. Met geen mogelijkheid kom ik nog in beweging, dus deze keer moet ik mijn eigen kar lieren. Toch maar goed dat we met 2 auto’s zijn. De natuur is hier (Sibiloi National Park) erg mooi en we komen die dag maar 1 auto tegen, een Amerikaanse missionaris met vrouw en kinderen. Hij heeft net kettingen om zijn wielen gedaan om de modderbaden te kunnen nemen.
Inmiddels ziet de kar er niet meer uit; modder binnen en buiten en ook de was en afwas zijn aan een beurtje toe. Maandag as komen Leny en Else dus dinsdag daaropvolgend is het wasdag
Dinsdag proberen we een onbemande uitgang van het Nat Park te vinden om betaling van 66 dollar(samen wel te verstaan) te voorkomen, maar na 35 km vinden we na een groot steenveld geen enkel bandenspoor meer zodat we dezelfde 35 km ook weer terugmoeten. Gelukkig is het landschap ook hier erg afwisselend; zo rijd je in een droge rivierbedding, dan weer op een veld met grote lavastenen waar je moet zigzaggen om de stenen zo min mogelijk te raken en even later scheur je weer even over een woestijnachtig zandspoor. Maar waar je ook rijdt, je aandacht moet altijd op de komende 10 mtr gericht blijven want anders maak je de raarste klappen. We kappen diverse doornstuiken midden op ons spoor weg en we moeten stenen stapelen om de steile overgang van de kant naar de rivierbodem geleidelijker te laten verlopen.
Bij de uitgang van het park proberen we de mensen te overtuigen dat we niet zullen betalen omdat we door het park moesten en niet anders konden. Op de dollars letten hoort bij overlanders omdat bijna allen hun baan opzegden en dus met een budget reizen en soms moet ik me daar dan maar bij aanpassen. De discussie leidt zelfs tot een handgemeen tussen Victoria en de opgetrommelde chef want omdat chef zijn naam niet wil noemen wil Vic uit nijd foto’s maken van chef wat hij niet goed vindt. Victoria is journalist voor een grote Argentijnse krant en zegt er over te zullen schrijven; we zullen zien.
Vanwege het tevergeefse zoeken en de lange discussie is dit een verloren dag geworden qua afgelegde afstand.
De volgende ochtend vertrek ik iets eerder dan Reto en Victoria naar Loiyangalani en ik zie een huttendorp waar kamelen lopen met een soort overdekte zitplaats op de rug. Vreemd maar verder sta ik er niet bij stil. Na 2 uurtjes tref ik Reto en Vic weer en zei hebben wel even het huttendorp bezocht. De stam stond op punt hun dorp te verlaten omdat de dag ervoor hun vee was gestolen en 5 van hun stamleden daarbij waren gedood!!!
In Loiynagalani hebben Reto,Vic en ik onze foto’s uitgewisseld en afscheid van elkaar genomen, het was een aangenaam en zinvol samenzijn waarmee we risico’s beperkten.
Toen ik die middag ergens aan de kant van de weg weer eens een rubber van mijn schokbreker verwisselde stopten er 2 auto’s en de Amerikanen vroegen of ik pech had. Ik was al bijna weer klaar dus zij reden door maar even later kwam 1 van de auto’s toch weer terug.
Hij kwam me toch maar even zeggen dat het erg onrustig was in deze omgeving omdat er gisteren 5 doden waren gevallen tijdens een veeroof. Hij is hier ook een USA-missionaris en vertelde dat deze roof weer een revanche was op een veeroof van 2 weken geleden waarbij 10 doden waren gevallen. Naastenliefde prediken dan, predik ik. Ik heb geprobeerd mezelf wat angst of bezorgdheid in te praten maar dat lukte niet omdat ik meende dat het toch wel erg toevallig zou zijn om in zo’n groot gebied die gasten te zullen treffen en bovendien heb ik geen vee bij me op deze reis.
Onderweg zag ik daarna ook opvallend veel jeeps met bewapende militairen maar daar bleef het bij. Die avond voor de zekerheid toch maar een echt kamp gezocht.

Inmiddels duurt deze barre tocht 6 dagen en heb ik slechts ca 800 km afgelegd.
In totaal loopt de tripteller trouwens naar de 19000 km en dat zonder welk echt probleem dan ook. Ik dank de Heer regelmatig voor mijn goede gezondheid, de veiligheid en al mijn prachtige ervaringen.