93e dag Eens maar ..............

Eens maar………
Nee, ik bedenk me, want het was uiteindelijk toch een pracht ervaring.

Eerst de boottocht.
Bij de haven is het maandagochtend een drukte van jewelste. Veel mensen, maar vooral ook idioot hoog beladen vrachtauto’s. Alle pakken en balen worden met mankracht op het schip geladen. Onze auto’s en dus ook de chauffeurs moeten wachten, daarom gaan de dames vast een plekje op het scheepsdek afbakenen en zeilen spannen om schaduw te krijgen. Als we om 5 uur vertrekken blijkt dat een goede zet geweest te zijn want alles, maar dan ook echt alles is vol, binnen met op banken liggende mensen en buiten ook met liggende mensen, maar ook met televisies, keukenapparaten, fietsjes ,etc.
De wc’s zijn viezer dan ik ooit gezien heb en stinken enorm. Tot overmaat van ramp is er vaker geen water dan wel. Het eten is niet heel slecht, maar als je ziet hoe het er bij het uitdelen aan toe gaat, heb je gegeten en gedronken. Het opscheppen gebeurt met een kom uit een pan maar de hand van degene die schept gaat ook geheel ten onder in het eten. Iedere wachtende, en dat zijn er nog wel wat, hangt uiteindelijk helemaal over de pannen heen. Blanken worden gediscrimineerd; ze moeten extra lang wachten. De koelkasten kunnen het niet bijbenen, dus alle drank is lauw.
Als we varen blijken we in de uitlaatgassen van de motor te liggen. We belanden op het eigenlijk verboden voordek tussen de katrollen en de ankerkettingen. In het donker had ik niet gezien dat er een slang van de brandkraan lekt, dus als ik na verloop van tijd nat ben, verhuis ik nog een keer en hoewel om de paar seconden een ketting zwaar rammelt, slaap ik redelijk want op dit voordek is het heerlijk koel.
De volgende dag komen we om ca 11 uur in Wadi Halfa (Soedan) aan. De passagiersboot legt aan op een plek die de naam haven niet verdient. De kade wordt gevormd door een strandje met daarvoor een ponton. Je krijgt net geen natte voeten, maar het is een en al zand en grote keien.
Over een dammetje rijden auto’s af en aan (in een richting tegelijk, want het dammetje is smal) en soms blijft een auto tijdens het keren bij de boot vastzitten in het woestijnzand.
Hoewel de douaneafwikkeling op een super primitieve manier verloopt kunnen we vrij snel in een pickupje naar ons hotel.

Toen nog twee nachten in het hotel.
Het beste hotel van Wadi Halfa is vergelijkbaar met een gevangenis in een ontwikkelingsland, behalve dan dat hier het personeel erg vriendelijk is.
De kamer van 3x3 mtr telt 2 bedden en op elk bed ligt iets wat een laken zou kunnen zijn, maar wat zeker niet dagelijks verschoond wordt, ook niet wanneer er nieuwe gasten komen. De prullenbak(wonder dat ze die hebben) loopt over en op de vloer ligt minstens 2 kg zand. Gelukkig werkt het licht en de ventilator. Iets te eten of te drinken is er niet, maar dat zal niemand verbazen bij het zien van de foto. Als ik midden in de nacht wakker wordt van de hitte, blijkt de ventilator niet meer te draaien omdat de stroom uitviel. Er wordt een aggregaat gestart dat zo veel spanning levert dat de ventilator op hol slaat en daardoor het zand op de vloer opwaait De eigenaar stelt voor dat we de bedden op het binnenpleintje (dus buiten) zetten. Zo gezegd, zo gedaan.
’s Ochtends worden we wakker van de rondlopende poezen en van de moslims die naast onze bedden zitten te bidden. Ik ben blij dat ik vandaag de kar weer terug krijg. Maar halverwege de dag blijkt dat anders te lopen, het gaat nog minstens een dag langer duren. Baaallllen.
We vullen de dag met klaverjassen, het uitpersen van 72 sinasappels en een klein wandelingetje. Het is 45 graden. ’s Avonds is de waterdruk laag, zodanig dat wanneer je de douchekop op 2 mtr hoogte houdt er geen water uitkomt. Op een halve mtr komt er nog net een piesstraaltje uit. En ondanks het hurken, de duisternis, de vreselijke stank van de naastliggende wc en de kakkerlakken wordt je er toch fris van,dus wat zeur ik toch.



De volgende dag is amper anders met dat verschil dat we de dag overwegend in het douanegebouw doorbrengen. We kunnen dan regelmatig even bij de boot kijken of de dozen en balen die onze auto’s blokkeren al weggehaald worden. Het gaat allemaal tergend langzaam. Om 3 uur ligt alles nog steeds onaangeraakt en wordt de boot omgedraaid.
We hebben ondertussen wel leuke ontmoetingen zoals:
-Een Soedanees met NL-paspoort, uitstekend Nederlands sprekend. Met HTS-bouwkunde in zijn zak heeft hij 4 jaar bij Unicef in Darfur gewerkt en zoveel kunnen sparen dat hij nu Bouwkunde in Delft wil gaan studeren.
Hij heeft ons haarfijn uitgelegd wat er precies aan de hand is in Darfur. Boeiend.
-Een Zwitser die op de fiets vanaf Kaapstad komt.
-Een Pools stel dat een testrit maakt met een Fiat Panda 4x4, ze hebben in 5 maanden 51000 km gereden en vinden de auto totaal ongeschikt voor Afrika. Het zand was te veel van het goede en ze namen de trein. De treinreis zou 12 uur duren, maar dat werd 3 dagen. Ze zaten,sliepen etc gewoon in hun auto. Onderweg bleven ze ruim 2 dagen steken op een verlaten station.
-Mohammed ,de hoteleigenaar, die met alle geweld naar NL wil, want daar is het leven goed. Zijn vriend werkt in Rotterdam en heeft een auto met airco nota bene. Ik leg hem uit waarom dat niet meer zal lukken.
Om 4 uur wordt er begonnen met het lossen en we hopen het beste want morgen is het vrijdag en wordt er niet gewerkt. Met man en macht wordt er gesjouwd en drie uur later staan de auto’s op de wal. Helaas is de laatste douaneambtenaar al naar huis, maar Magdi, onze ingehuurde regelaar, gaat hem thuis ophalen en om 8 uur rijden we de woestijn in, waar we na een kwartier snel een rustig plekje zoeken.
Wat een weelde: na een normale douche een schoon bed in.