76e dag Een prachtervaring

Het is dinsdag 8 mei en ik zit mijn verhaal te tikken aan de rand van het mooie zwembad van het Badawiyahotel (www.badawiya.com) van mijn nieuwste vriend Hamdi. Ik ken hem pas 2 dagen maar we deden al leuke dingen samen. Dat zit zo.
Na een prachtige nacht met een volle maan die alle vormen en kleuren van de White Desert schitterend verlichtte (zo mooi dat ik het eigenlijk zonde vond om te gaan slapen) kwam ik al vroeg aan in Farafra, wat maar 40 km verder lag. Ik had een aantal malen gelezen over ‘camp’ bij het Badawiyahotel wat meestal zoveel betekent dat je op de parkeerplaats mag slapen. Ik stapte het complex op en raakte met iemand aan de praat die me liet zien dat er geen mogelijkheden voor camp waren en dat begreep ik wel want het enige wat daarvoor belangrijk is, is schaduw en die was er niet. Maar Hamdi (een van de drie broers/eigenaren) toonde met terechte trots zijn bedrijf, geheel in traditionele Bedoeine stijl en zijn Toyota-autopark voor de Safaritrips. We kletsten en dronken nog wat en hij vertelde dat alles nu leeg stond omdat er de vorige dag een heel grote groep was vertrokken. Deze groep had samen met bewoners uit de omgeving een week lang de White Desert schoongemaakt, dwz vuilnis verzameld. Toevallig had ik zaterdag aan een benzinepomp al 4 Belgen ontmoet die daar juist van terugkwamen.
Hamdi vroeg me of ik zin had om mee te gaan met 8 Bedoeinen. Zij zouden 2 dagen naar een oase 90 km de woestijn in gaan om een nieuwe bronpijp aan te brengen en nog wat wateropvangbakken te metselen. Als ik wilde kon ik met mijn eigen auto gaan en over eten en drinken hoefde ik me geen zorgen te maken. Nou, daar over heb ik niet lang na te hoeven denken. Scheuren in de zandbak, met water spelen in de oase, kampvuur, zeg nou zelf, toch allemaal jongensdromen.
Anderhalf uur later vertrokken we, Hamdi met 6 man, allemaal vrijwilligers, in 2 auto’s en ik er achteraan. Later kreeg ik ,op eigen verzoek, iemand bij me en dat was heel leerzaam voor het woestijnrijden. Lekker veel toeren maken in zijn drie en vooral snelheid houden. Niet te veel en vooral geen scherpe bochten maken, maar ja , wel de pollen en stenen ontwijken, dus af en toe is het door de bocht glijden ipv rijden. Kan er niet genoeg van krijgen.
Na twee uur rijden wijst ‘kok’ (ik ben zijn naam al vergeten en hij zorgde later voor eten en drinken, vandaar) me op een opvallende berg met 3a4 palmbomen (N 27.22.009/ E 028.20.897 voor de Google-Earth freaks) Dat wordt ons werkterrein dus. Ik zie een Bedoeine stel, maar later blijkt Andrea een Zwitserse die in oktober 2006 op haar gids is gevallen en nu bij hem op bezoek is. ‘Vriend’ is de achtste helper en is naast gids ook boer, zelfs met 3 man personeel.
Kok begint de matten uit te leggen en de grote lage tafel wordt afgeladen, even later is er thee. Hamdi neemt zijn eerste biertje. Het blijkt dat hij een voorkeurspositie heeft want hij krijgt (na Andrea en mij) altijd het eerste zijn eten en drinken. Achteraf begrijp ik dat hij initiatiefnemer en sponsor van het geheel is. Er wordt veel lol gemaakt en af en toe wordt het vertaald voor Andrea en mij. Vriend geeft Andrea de eerste terechtwijzing: ze mag op de matten gaan liggen zoals ze wil, maar niet op haar buik want dat hoort niet. Dit soort en andere tips krijgt ze vaak ,op een manier die niet Westers is en aangeeft hoe de verhoudingen hier liggen. Hamdi neemt zijn vierde biertje.
Als de zon wat minder brandt begint een kleine ploeg met graven en kleine stenen zoeken in de omgeving, die op de bodem van de kuil worden gelegd zodat er straks specie op kan. Andrea en ik mogen natuurlijk de stenen zoeken. Ik zie dat de hoger gelegen bakken geheel van natuursteen zijn en ik vraag me al af of we straks ook die grote stenen moeten gaan verzamelen. Gelukkig zit er onder het zeil van een pick-up een tas rode steen, dan die maar lossen. Vriend metselt en als ik vraag of ie straks in Zwitserland een huis gaat bouwen kijkt hij bedenkelijk. Ik realiseer me dat de hogere ronde putten, op een paar zak cement na dus geheel gemaakt zijn van dat gene wat je rond de oase aantreft, nl zand, steen en water. Zo kun je hier dus ook een huis bouwen. Kost een paar daagjes maar dan heb je ook wat.


De bak is binnen een paar uur klaar en ziet er goed uit, morgen kan die in gebruik worden genomen..
De grotere ploeg houdt zich bezig met de pijp naar de bron. De eerste pijp is kennelijk wat verstopt geraakt in de loop der jaren, want men is ontevreden over de hoeveelheid water en ook is het zanderiger geworden. Elke dag komen hier nog vrijlopende dromedarissen drinken en dat moet natuurlijk zo blijven. Een enkele keer legt er ook nog een caravaan aan .
Het is leuk om te zien hoe men te werk gaat. Een pvcbuis van ca 10 cm doorsnede wordt de grond in geduwd en vult zich dus met zand. De kunst is nu om dat zand uit die buis te krijgen want dan gaat de buis weer redelijk gemakkelijk wat dieper de grond in. Dat zand haal je eruit met een tweede dus dunnere buis. Als je beide buizen blijvend met water gevuld houdt en je gaat op en neer met de dunne buis dan spuit er modder uit de dunne buis. Het is een zwaar werk en er is veel water voor nodig, maar dat is er genoeg. Andrea en ik mogen nu de put klaar is, gaan water dragen. De hoogste bak ligt maar een paar meter onder de werkplek
Maar het ondertussen is het zandpad met wortels van de palmbomen wel glad geworden want er is niet emmer die niet lekt. Broer 1 en broer 2 maken niet alleen telkens Hassan belachelijk, ze trekken er ook het hardste aan. Alle drie zitten ze in een gegraven put en proberen de buis verder de grond in te krijgen. Elke met bloed, zweet en tranen naar boven gebrachte emmer water loopt al 10% leeg voor ie geleegd wordt en dan gaat er ook nog steeds 20% over het hoofd van Hassan, soms legt broer 1 er eerst een kluit zand op. Het een waterballet maar iedereen heeft lol en met veel water over je lijf is het nog net vol te houden, want in de woestijn is het wel 42 gr geweest in de middag.
Het is 7 uur in de avond als de eerst buis van 6 mtr geheel in de grond zit en de waterader lijkt al bereikt want er komt al een klein stroompje water uit de buis. Onder het genot van het zevende blikje besluit Hamdi dat we stoppen en dat de 2e en laatste buis van 6 mtr voor morgen is, evenals de laatste wateropvangbak.
We rijden een kilometer weg vanaf de oase omdat daar slangen zouden kunnen zitten en slaan ons kamp op. Dat blijft beperkt tot de matten en de lage tafel. De broers maken het vuur aan met onderweg gesprokkelde struiken en kok begint zijn vanmiddag al gesneden en gewassen kalkoen te koken. Hamdi drinkt zijn eerste Heineken die ik als blijk van dank uit mijn koelkast heb gepakt. Ik vertel hem dat mijn vader 50 jaar geleden dit werk ook uitvoerde, maar dat er vaak 12 mtr per dag met slechts 2 man werd gepulsd. Bovendien zorgde mijn vader er wel voor dat de uitkomende modder niet weer terugliep in de buis. Dat laatste houdt hem zichtbaar bezig, stoort het hem? Hij zegt niets. De kok redt hem want het eten is klaar.
Knap om alles op een vuur klaar te maken. De kalkoen is nog nagegrild en het feest kan beginnen. Uit de pan eten is de gewoonte vanavond. Het smaakt er niet minder om. Het is leerzaam om te zien hoe zorgvuldig er met water wordt omgegaan. Pannen worden gewassen met zand en nagespoeld met water. Hamdi neemt mijn vierde Heineken.
Daarna wordt er muziek gemaakt, in het donker kan ik niet zien welk instrument wordt bespeeld maar later zie ik dat het een lege jerreycan was.
Andrea probeert vriend te verleiden naar Zwitserland te komen, maar zijn reactie is dat hij niet weg kan van boerderij. Zij kan beter telkens naar hem komen, bovendien weet ze nu de weg dus hoeft hij haar dan niet meer van het vliegveld te halen. Slecht perspectief lijkt me.
De avond duurt zolang als het vuur brandt en dat wil maar niet uitgaan.
Samen wat doen vind ik prettig, maar samen niks doen is nooit mijn sterke kant geweest.
Als me een paar keer gevraagd wordt of everything okay is,lijkt me het moment gekomen om te gaan slapen, kennelijk valt mijn zwijgzaamheid op. Helaas moet ik dan mijn kar induiken, ik had liever ook buiten op de matten geslapen, maar dat duurt me allemaal te lang.

De volgende ochtend zien we vijf kamelen bij de oase drinken. Na het ontbijt breken we ons kampement af en gaan we naar de werkplek. Aan de laatste opvangbak wordt nog niet begonnen, want aan de oostzijde staat de zon nu te branden. Dan met z’n allen maar met de buizen aan de slag, want dat speelt zich in de schaduw af. Weer wordt er veel lol gemaakt, af en toe denk ik dat ze ruzie hebben, maar dat is het spel. Vandaag loopt er geen modder meert terug in de buis, dus dat was begrepen. Een safarijeep stopt en er stappen 3 toeristen en een gids uit. Het blijken 3 Nederlanders en ik begin even te kletsen zonder nog aan het watersjouwen te denken. Dat heb ik geweten. Niet alleen Hassan was vandaag de piespaal. Midden op de dag komen er nog meer kamelen drinken, schoorvoetend vanwege alle drukte, maar ze laten zich niet van de wijs brengen. Volgens Hamdi is hun ‘stal’ minstens 50 km vanaf de oase.
De buis is na 4 uur ploeteren nog geen halve meter dieper gekomen en iedereen vraagt zich af of 12 mtr wel zal gaan lukken. Natuurlijk is dat allemaal mijn schuld want ik stopte met water halen. Vriend besluit om volgende week nog maar een keer terug te komen, maar dan met en ijzeren buis ipv pvc. Nu wordt begonnen aan de laatste verzamelbak. Beetje veel mensen voor een zo’n bakkie en vriend en Andrea vertrekken daarom. Al hoewel de bak gemakkelijk voor de avond klaar zou kunnen zijn, besluiten de overigen nog maar een nachtje te blijven. Paar daagjes als vrienden onder elkaar van huis vinden ze wel leuk.
Omdat ik geen zin heb in nog zo’n lange avond besluit ik ook maar te vertrekken, maar ik kom niet weg zonder 1x3 en 8x2 kussen en ontelbaar veel bedankjes.
Nu alleen terug door de woestijn want vriend en Andrea gaan precies de andere kant op.
Het levert geen enkel probleem op en ik geniet des te meer.

Het zou me verbazen wanneer deze tweedaagse ervaring niet in mijn top-tien zou eindigen.