67e dag Hippiecity

Dahab is een heel leuk plaatsje waar het stikt van de duikers. Veel rustiger dan het nabijgelegen Sharm el Sheik. Als snorkelaars voelen wij ons daar dus echt ouwe l….n. Maar ach……. Hakuna Matata. We waren er beland zonder dat wij ons bewust waren van de charme van het dorp, maar is dat eigenlijk niet juist DE charme van het reizen? Toen we na een lekkere maar heel goedkope lunch in het Hiltonhotel (!!!) op het strand een mooie plek voor de nacht hadden, kwamen Nadia e Tino uit Italie tijdens hun avondwandeling even bij de kar kijken en van het een kwam het ander. Zij hadden de afgelopen week een Belgisch stel met auto, terugkerend uit Zd-Afrika, op de parkeerplaats van een mooi hotel (Nesima) in de stad zien staan en dat leek hun veel veiliger dan onze plek. Wij er naar toe maar helaas was de eigenaar er zelf niet meer, dus weer terug naar onze eerste plek. De volgende morgen weer er heen en ja hoor, no problem, en gratis. Met gebruik van de wc en douche van zijn duikschool en met gebruik van zijn mooie zwembad. Ook wel weer eens lekker na al dat gepoep in de vrije natuur waarbij je altijd op de achterkant van je schoenen moet letten.
We stonden amper op die parkeerplaats of daar waren Nadia e Tino alweer. Of we zin hadden ’s middags met hun mee te gaan naar Full Moon Cafe (Bedoeinencafe ergens waar bush en zee bij elkaar komen) om daar verse vis te eten, bovendien kon je daar heel goed snorkelen bij een mooi rif en het zou er niet druk zijn. Zo gezegd, zo gedaan, de dames achterin de kar en via een woestijnweg naar ‘wisten wij veel’. Het was maar goed dat het met hun best gezellig was, want de vis was niet echt fantastisch en het was er verre van rustig. Daarentegen was het rif buitengewoon mooi, allerlei kleuren en groottes vis hebben we onder ons zien zwemmen. Nadia e Tino verblijven telkens een maand in zowel Verona (Italie) als Dahab. Toen we hun naar Dahab terugbrachten hebben we de eigenaar van Nesima gevraagd of we nog een nacht bij zijn hotel mochten blijven staan en natuurlijk mocht dat. (Inmiddels hebben onze achtervolgers Markus en Belinda van ons de coördinaten doorgekregen dus die zullen nu de plek wel bezetten, zo werkt dat dus)
Als ik al eens schreef dat Aqaba de moeite van een achtdaags bezoek waard zou zijn( vanwege de kust en het mooie achterland) dan geldt dat veel meer voor Dahab, dus als iemand al Aqaba boekte,dan direct vanavond weer annuleren
De volgende ochtend zijn we de Sinaiwoestijn doorgestoken, we wilden naar St Catherine , een klooster op de plek waar Mozes zijn volk toesprak na overleg met de engel uit het brandende braambos, maar helaas, op vrijdag is ook in Egypte veel gesloten vanwege de rustdag van de Moslims.’s Avonds hebben we aan de westkant van de Sinai weer heerlijk vrij in een woestijnachtig landschap aan de Golf van Suez gestaan en de volgende dag moest en zou ik het Suezkanaaal zien, want dat heeft me altijd, net als het Panamakanaal, erg geboeid.
Maar hoe we ook ons best deden, er was amper op een plek te komen waar je het goed kon overzien. Telkens als er een weg naar toe leidde dan werd je weer teruggestuurd door de zwaar bewapende militairen. We wilden perse niet door de tunnel,maar met een pont om dan zoveel mogelijk te kunnen zien. Maar toen we dachten na betaling aan een loket naar de pont te rijden belandden we toch in de tunnel. Ferry?? Yes,yes. Sukkels. Aan de andere kant van het kanaal was het niet anders, dwz alleen maar militairen.
Inmiddels hadden we op afstand wel een paar erg grote containerschepen en een cruiseschip noordwaarts zien varen. Uiteindelijk zijn we weer zuidwaarts naar Post Suez gereden en omdat het kanaal daar juist langs de stad gaat , konden we daar gewoon op de kade gaan zitten picknicken. De touristpolice bevestigde ons bange vermoeden al: die dag zouden er gen grote schepen meer langskomen want elke dag wordt er slechts in een richting gevaren en de schepen moeten op tijd in de ochtend het kanaal (170 km lang) insteken om er dezelfde dag nog uit te zijn, zodat de volgende dag het spel zich weer in omgekeerde richting kan herhalen.
Mijn behoefte was dus maar deels bevredigd, maar het was toch bijzonder om er geweest te zijn want ik heb bijv nooit geweten dat het kanaal eigenlijk gewoon dwars door de (terplekke lage) woestijn loopt.

Daarna zijn we doorgereden naar Cairo en dat is een verhaal apart. Ik zou bijv nooit hebben willen geloven dat ik het zoeken naar een camping met behulp van een gps en coördinaten na 2 uur zou opgeven, maar daarover later meer.

Naschrift van Leny:
Dinsdag 1 mei vlieg ik naar huis vanuit Caïro, in het bezit van vele mooie herinneringen aan alles wat we gezien en beleefd hebben en met het verlies van de vooroordelen over Syrië en Jordanië. Wat hebben deze landen veel te bieden: landschappelijk, cultureel en bovenal die gastvrijheid. Het was ook heerlijk om je ver van huis “thuis te voelen”in ons huis op wielen. De aandacht voor de auto leidde tot vele leuke, boeiende ontmoetingen.
Naast het blij zijn de kleinkinderen weer te zien is het ook weer rot om afscheid te moeten nemen van Klaas voor een week of zeven. Ik heb echter een grenzeloos vertrouwen in hem: zelfs in de gigantische verkeerschaos van Caïro is hij onverstoorbaar.
Het “meereizen”van jullie is echt inspirerend.
Hartelijke groet: Leny