62e dag Wachten, wachten en nog eens wachten

Vandaag (maandag) is een wachtdag. Gisteren zei iemand dat de fastferry naar Egypte (3/4 uur, alleen om Israel te omzeilen) vanochtend om 0600 uur zou vertrekken. Later zei iemand anders dat het 1200 uur zou zijn. Vanochtend waren we om 10 uur in de haven en zei weer een ander dat de kapitein net had gebeld met de mededeling dat vandaag de golven te hoog waren voor de snelboot en dat ie misschien om 1700 of 1800 uur zou gaan. Maar de snelboot gaat gewoon NIET vandaag, om de simpele reden dat er vandaag te weinig belangstelling voor is. Dan maar de langzame boot (doet er 3 a 4 uur over), alleen hoe laat gaat die dan?
Vaak vertrekt die om 1300 uur, maar vandaag misschien om 1600, of 1700 of zelfs 1800 uur, maar het kan ook zijn dat het vannacht wordt. We zullen straks de kapitein bellen, wordt er gezegd.
Ja ja het zal allemaal wel. We naderen Africa en dat zal wel de enige echte reden zijn. De structuur is daar ver te zoeken en natuurlijk wist ik dat dat zou komen. Maar je hoopt telkens dat het nog net niet vandaag gebeurt. Nou ja, eigenlijk is het helemaal niet erg, je moet er vanaf nu iets meer rekening mee gaan houden, bijv door te zorgen dat je steeds gemakkelijk bij je koelkast kunt om drinken te pakken, want bij een temp van bijna 40 gr gaat (en moet)er wel wat naar binnen

We waren vrijdagochtend uit de woestijn van Wadi Rum vertrokken. In tegenstelling tot de Sahara vond Leny dit een heel leuke woestijn. Vrijdag zijn we nog wat gaan pionieren door Leny met lineaal en kaart de coördinaten van een verlaten uitgang te laten bepalen om die vervolgens met de GPS dan ook te vinden. En onderweg telkens weer peilen of je goed ging want de GPS gaf daar niets anders aan dan een grote zandvlakte. We vonden de uitgang eenvoudig en dat was natuurlijk erg leuk.
Na het weer op druk brengen van de banden zijn we naar Aqaba gereden om eens lekker van de Rode Zee te gaan genieten. Heel bijzonder zo’n mooi gekleurd wateroppervlak tussen alleen maar kale bergen. Er is op het land werkelijk geen groen te bekennen. De grens van Saoedi Arabie is 3 km verder en aan de overkant zien we zowel Egypte als Israel. Vrijdag was het druk op de stranden omdat dat de zondag is van de Moslims. Zaterdag en gisteren hadden we het strand met wc en douche voor ons alleen. We stonden amper 40 mtr vanaf het water en hebben daar leuk gesnorkeld. In Egypte hopen we dat meer te gaan doen want daar moet het veel mooier zijn dan bij Aqaba.
Aqaba is een leuke stad om eens weekje te bezoeken voor een strandvakantie en het achterland met Petra en Wadi Rum zorgt dan voor de nodige afwisseling.

Inmiddels is het niet meer bij te houden met wie we deze dagen allemaal gesprekjes en gesprekken hebben gehad. Elke toerist wordt ook hier vriendelijk bejegend. Op het strand stond overigens ook een Oostenrijks stel met hetzelfde reisplan als ik en natuurlijk hebben we weer de nodige info en telefoonnummers uitgewisseld om elkaar te kunnen helpen in het geval dat. Ook de ‘privéboot’ over Lake Nasser in Zd Egypte sprak ze erg aan.

Het is inmiddels maandagmiddag 3 uur en er zijn geruchten dat aan het eind van de middag de langzame boot zal vertrekken. Niemand kan ons zeggen hoelaat die dan echt vertrekt, maar we ruiken dat er iets staat te gebeuren en even later gaan er oneindig veel vrachtauto’s op de boot en wij moeten nog maar ‘even’ wachten volgens de heren. Na vieren mogen we ook de boot oprijden en omdat we ongeveer de laatste zijn lijkt het logisch dat het vertrek nabij is. Nog steeds is er niemand die durft te voorspellen wat de vertrektijd zal zijn. Ongevraagd heeft men ons een 1e klas ticket verkocht, maar je zou daar echt huilend weglopen; vies,vies en nog eens vies. Hoewel we ons nog in Jordanie bevinden zitten we dus plots midden in de Egyptische toestanden. Eten kun je er ook krijgen, het menu van de dag: rijst met vlees e groente. Staat binnen 3 minuten voor je en helaas is het nauwelijks te eten. Het water (uit de fles natuurlijk) smaakt het lekkerst van de hele maaltijd. Maar ja, iets anders dan dit was niet te krijgen dus wat moet je.
We besluiten om half tien maar te gaan slapen want we zien de bui al hangen: midden in de nacht aankomen en dan aan de slag bij de douane. Op de harde houten banken op het buiten dek worden we om kwart voor elf wakker omdat het schip beweegt en ja hoor we vertrekken al. Doorslapen maar en om kwart voor twee leggen we aan in Egypte. Als we om kwart over twee als eerste de boot afrijden begint het feest pas echt.
Op de boot nam iemand in wit uniform onze paspoorten in ontvangst en Achmed blijkt een medewerker van de Egyptische touristpolice die ons graag wil helpen bij de afwikkeling van de douaneformaliteiten. Bij meneer A kopen we een soort postzegel dat een visum blijkt te zijn, om de hoek plakt meneer B die in je paspoort en zet er een handtek op. Dat ging snel zeggen we tegen elkaar ,maar even later komt er een jonge knul achter ons aan die zegt dat we met hem meemoeten vanwege de paspoorten. Wij maar uitleggen dat dat al in orde is , maar hij blijft aandringen. Uiteindelijk lopen we toch maar met hem mee en hij brengt ons terug naar meneer B. Oooeeeffff ,daar blijkt dat ik niet mijn eigen paspoort terugkreeg maar een van een Amerikaan. Meneer B had mijn zegel in een verkeerd paspoort geplakt en dat aan mij meegegeven. En ik had (voor het laatst in mijn leven) niet gecontroleerd of ik mijn eigen paspoort wel terug kreeg. Nu was het wachten op de Amerikaan die juist naar meneer A was om zijn zegel te kopen en dan zou zijn zegel in mijn paspoort kunnen. En dat werd weer wachten want de Amerikaan had meneer A niet kunnen vinden.
Ik weet inmiddels al niet meer wat ik allemaal te zoeken had bij meneer C t/m K, maar we hebben zeker 11 kantoortjes/loketten bezocht. Soms moest een ambtenaar van zijn bed,een matras dat voor zijn ouwe tafel op de smerige vloer lag, gelicht worden. Maar voor Achmed stond men snel op (kwestie van smeergeld verdelen denk ik). Ambtenaren voor toeristen met eigen auto hebben natuurlijk niks te doen, we waren al blij dat ze er ’s nachts waren.Als er een achterdeur was, ging Achmed daardoor zodat hij voorrang kreeg, en als er geen achterdeur was dan drong hij aan het loket gewoon voor.
We hadden al veel gelezen over de procedures aan deze grens, maar dit overtreft onze verwachting; dit moet je met je eigen ogen gezien hebben. Een ambtenaar die alleen het chassisnummer noteert liet ons echter ruim drie kwartier wachten. Maar daar stond tegenover dat de auto en onze spullen niet werden gecontroleerd. En dat was bij alle anderen wel het geval, zelfs tot in het extreme: koffers werden gekeerd en zelfs de tasjes en zakjes die dan tevoorschijn kwamen moesten nog weer worden leeggemaakt. In totaal zijn we ca 125 Euro lichter gemaakt en in vergelijking met andere overlanders lijkt me dat niet te veel.
Leuk is overigens dat we nu met Egyptische kentekenplaten rondrijden
Genoeg hierover, om kwart over vijf (dinsdagochtend dus) reden we Egypte binnen en op de eerste de beste plek buiten de haven hebben we de kar aan de kant gezet en zijn we gaan slapen.