120e dag Nog meer hoogtepunten en Kenia in
Door: Klaas
Blijf op de hoogte en volg klaas
21 Juni 2007 | Kenia, Maralal
Omdat ik Jinka wil bereiken vertrek ik vroeg, eerst nog even naar een intercafe en dan rijden met die kar. De weg is matig en al snel dienen de eerste rivierdoorkruisingen zich aan. Bij een grotere rivier is het mis; er zit een vrachtwagen vast die wel door de rivier is gekomen, maar is blijven steken toen ie de kant weer op ging omhoog. Er is al een bulldozer bezig de modder op de kanten weg te schuiven en hij trekt ook de vrachtwagen eruit. Er komen nog veel rivieren en van allemaal zou je normaliter zeggen dat het onmogelijk is om ze te doorkruisen. Zulke taferelen ken ik alleen vanuit films en vanuit mijn dromen. Het gaat de hele dag zo door, maar omdat het vandaag niet regent zijn alle doorsteken goed te doen. Door de vorm en de omvang van de rivierbeddingen kan ik me inmiddels wel voorstellen hoe het hier moet zijn na fikse regenbuien. Naarmate de dag vordert daal ik af naar de Omo-vallei en de dorpjes worden steeds kleiner en primitiever. Het is hier (alweer) verassend mooi. Nog even stijgen en om ca 1800 uur ben ik in Jinka waar Reto en Victoria ook zijn. Victoria kookt voor ons 3 en we spreken af dat we de volgende dagen in elkaars buurt blijven omdat dan de moeilijkste etappes komen.
Zaterdagochtend bezoeken we de markt en daar blijken veel mensen van de Mursi- en de Hamerstam te komen. De Mursidames die getrouwd zijn, moesten onaantrekkelijk worden gemaakt voor andere mannen en kregen daarom een bordje in hun onderlip. Ze doen dat telkens ‘in’ en ‘uit’. In hun opzet zijn ze daarmee volkomen geslaagd, zoals je op de foto ziet, geen gezicht!
Na het kopen van wat diesel op de zwarte markt vertrekken we naar Turmi. Het deel na Keyafa vind ik de mooiste route die ik tot nu reed. Enerzijds komt dat omdat de bruine zandweg in de mooie groene bergen zich telkens door de rivieren worstelt (de meeste rivieren zijn vandaag ook vrij droog en degene die niet droog zijn doorwaden we te voet om te bepalen wat de beste plek is om er door te rijden) en anderzijds omdat we op dit traject veel mensen van de Hamerstam zien. De mannen dragen een (te korte) rok, een kleurrijk shirt en een bijzondere haardos en de vrouwen vallen het meest op door hun blote tietjes en een rokje van geitenvel.
We stoppen zo vaak om foto’s te maken dat het toch nog laat wordt eer we Turmi bereiken.
Overigens moet je wel telkens voor het maken van een foto betalen, maar wanneer mijn kleingeld op is kom ik nog redelijk goed weg met flessen water, bananen en ballonnen.
Als ik een moeder met baby ballonnen geef en ‘for baby’ zeg wijst ze vragend naar haar rokje. Door dan zelf maar een ballon op te blazen hoop ik dit misverstand uit de wereld te helpen, maar misschien worden ballonnen hier wel als condoom gebruikt, wie weet/
We overnachten op een parkeerplaats van een hotel waar noch stroom noch water , maar wel veel herrie is en de volgende ochtend vertrekken we richting Kenya. We moeten eerst naar een dorp om onze paspoorten te laten afstempelen en we kunnen daar ook zwart diesel kopen en ons Ethiopisch geld inwisselen voor Keniaans geld. Daarna moeten we 20 km terug om dan zuidwaarts naar Kenia te rijden en na nog eens ca 30 km bereiken we de grens.
De Keniaanse politie bij wie we ons melden geeft aan dat we door en niet om het Nationaal Park moeten ivm de toestand van de weg door de regenval. Bovendien zeggen ze dat de stammenoorlog in Noord Kenya weer opgelaaid is. Toeristen zouden echter amper risiko lopen omdat het de stammen alleen om vee te doen is, maar er vallen daarbij vaak wel slachtoffers.
In Kenya is (althans in dit gebied) de situatie niet echt anders dan in |Ethiopie, dwz nog steeds simpele hutjes en halfblote vrouwen. Wel is het hier veel dunner bevolkt. Ik blaas wat ballonnen op en als de hele meute daar achteraan rent, kan ik prachtige foto’s maken.
We gaan vroeg bushcampen aan de rand van Lake Turkana en vieren onze binnenkomst in Kenya uitgebreid met (te) veel wijn. s’Ochtends wandel is langs het meer,waar ik veel bijzondere watervogels zie, maar helaas geen krokodillen die hier overigens veel zitten.
We vertrekken helaas pas om half twaalf en schieten die dag niet erg op. Bovendien kom ik in de modder vast te zitten, het scheelde nog maar een meter dan was ik er door geweest. Met geen mogelijkheid kom ik nog in beweging, dus deze keer moet ik mijn eigen kar lieren. Toch maar goed dat we met 2 auto’s zijn. De natuur is hier (Sibiloi National Park) erg mooi en we komen die dag maar 1 auto tegen, een Amerikaanse missionaris met vrouw en kinderen. Hij heeft net kettingen om zijn wielen gedaan om de modderbaden te kunnen nemen.
Inmiddels ziet de kar er niet meer uit; modder binnen en buiten en ook de was en afwas zijn aan een beurtje toe. Maandag as komen Leny en Else dus dinsdag daaropvolgend is het wasdag
Dinsdag proberen we een onbemande uitgang van het Nat Park te vinden om betaling van 66 dollar(samen wel te verstaan) te voorkomen, maar na 35 km vinden we na een groot steenveld geen enkel bandenspoor meer zodat we dezelfde 35 km ook weer terugmoeten. Gelukkig is het landschap ook hier erg afwisselend; zo rijd je in een droge rivierbedding, dan weer op een veld met grote lavastenen waar je moet zigzaggen om de stenen zo min mogelijk te raken en even later scheur je weer even over een woestijnachtig zandspoor. Maar waar je ook rijdt, je aandacht moet altijd op de komende 10 mtr gericht blijven want anders maak je de raarste klappen. We kappen diverse doornstuiken midden op ons spoor weg en we moeten stenen stapelen om de steile overgang van de kant naar de rivierbodem geleidelijker te laten verlopen.
Bij de uitgang van het park proberen we de mensen te overtuigen dat we niet zullen betalen omdat we door het park moesten en niet anders konden. Op de dollars letten hoort bij overlanders omdat bijna allen hun baan opzegden en dus met een budget reizen en soms moet ik me daar dan maar bij aanpassen. De discussie leidt zelfs tot een handgemeen tussen Victoria en de opgetrommelde chef want omdat chef zijn naam niet wil noemen wil Vic uit nijd foto’s maken van chef wat hij niet goed vindt. Victoria is journalist voor een grote Argentijnse krant en zegt er over te zullen schrijven; we zullen zien.
Vanwege het tevergeefse zoeken en de lange discussie is dit een verloren dag geworden qua afgelegde afstand.
De volgende ochtend vertrek ik iets eerder dan Reto en Victoria naar Loiyangalani en ik zie een huttendorp waar kamelen lopen met een soort overdekte zitplaats op de rug. Vreemd maar verder sta ik er niet bij stil. Na 2 uurtjes tref ik Reto en Vic weer en zei hebben wel even het huttendorp bezocht. De stam stond op punt hun dorp te verlaten omdat de dag ervoor hun vee was gestolen en 5 van hun stamleden daarbij waren gedood!!!
In Loiynagalani hebben Reto,Vic en ik onze foto’s uitgewisseld en afscheid van elkaar genomen, het was een aangenaam en zinvol samenzijn waarmee we risico’s beperkten.
Toen ik die middag ergens aan de kant van de weg weer eens een rubber van mijn schokbreker verwisselde stopten er 2 auto’s en de Amerikanen vroegen of ik pech had. Ik was al bijna weer klaar dus zij reden door maar even later kwam 1 van de auto’s toch weer terug.
Hij kwam me toch maar even zeggen dat het erg onrustig was in deze omgeving omdat er gisteren 5 doden waren gevallen tijdens een veeroof. Hij is hier ook een USA-missionaris en vertelde dat deze roof weer een revanche was op een veeroof van 2 weken geleden waarbij 10 doden waren gevallen. Naastenliefde prediken dan, predik ik. Ik heb geprobeerd mezelf wat angst of bezorgdheid in te praten maar dat lukte niet omdat ik meende dat het toch wel erg toevallig zou zijn om in zo’n groot gebied die gasten te zullen treffen en bovendien heb ik geen vee bij me op deze reis.
Onderweg zag ik daarna ook opvallend veel jeeps met bewapende militairen maar daar bleef het bij. Die avond voor de zekerheid toch maar een echt kamp gezocht.
Inmiddels duurt deze barre tocht 6 dagen en heb ik slechts ca 800 km afgelegd.
In totaal loopt de tripteller trouwens naar de 19000 km en dat zonder welk echt probleem dan ook. Ik dank de Heer regelmatig voor mijn goede gezondheid, de veiligheid en al mijn prachtige ervaringen.
Zaterdagochtend bezoeken we de markt en daar blijken veel mensen van de Mursi- en de Hamerstam te komen. De Mursidames die getrouwd zijn, moesten onaantrekkelijk worden gemaakt voor andere mannen en kregen daarom een bordje in hun onderlip. Ze doen dat telkens ‘in’ en ‘uit’. In hun opzet zijn ze daarmee volkomen geslaagd, zoals je op de foto ziet, geen gezicht!
Na het kopen van wat diesel op de zwarte markt vertrekken we naar Turmi. Het deel na Keyafa vind ik de mooiste route die ik tot nu reed. Enerzijds komt dat omdat de bruine zandweg in de mooie groene bergen zich telkens door de rivieren worstelt (de meeste rivieren zijn vandaag ook vrij droog en degene die niet droog zijn doorwaden we te voet om te bepalen wat de beste plek is om er door te rijden) en anderzijds omdat we op dit traject veel mensen van de Hamerstam zien. De mannen dragen een (te korte) rok, een kleurrijk shirt en een bijzondere haardos en de vrouwen vallen het meest op door hun blote tietjes en een rokje van geitenvel.
We stoppen zo vaak om foto’s te maken dat het toch nog laat wordt eer we Turmi bereiken.
Overigens moet je wel telkens voor het maken van een foto betalen, maar wanneer mijn kleingeld op is kom ik nog redelijk goed weg met flessen water, bananen en ballonnen.
Als ik een moeder met baby ballonnen geef en ‘for baby’ zeg wijst ze vragend naar haar rokje. Door dan zelf maar een ballon op te blazen hoop ik dit misverstand uit de wereld te helpen, maar misschien worden ballonnen hier wel als condoom gebruikt, wie weet/
We overnachten op een parkeerplaats van een hotel waar noch stroom noch water , maar wel veel herrie is en de volgende ochtend vertrekken we richting Kenya. We moeten eerst naar een dorp om onze paspoorten te laten afstempelen en we kunnen daar ook zwart diesel kopen en ons Ethiopisch geld inwisselen voor Keniaans geld. Daarna moeten we 20 km terug om dan zuidwaarts naar Kenia te rijden en na nog eens ca 30 km bereiken we de grens.
De Keniaanse politie bij wie we ons melden geeft aan dat we door en niet om het Nationaal Park moeten ivm de toestand van de weg door de regenval. Bovendien zeggen ze dat de stammenoorlog in Noord Kenya weer opgelaaid is. Toeristen zouden echter amper risiko lopen omdat het de stammen alleen om vee te doen is, maar er vallen daarbij vaak wel slachtoffers.
In Kenya is (althans in dit gebied) de situatie niet echt anders dan in |Ethiopie, dwz nog steeds simpele hutjes en halfblote vrouwen. Wel is het hier veel dunner bevolkt. Ik blaas wat ballonnen op en als de hele meute daar achteraan rent, kan ik prachtige foto’s maken.
We gaan vroeg bushcampen aan de rand van Lake Turkana en vieren onze binnenkomst in Kenya uitgebreid met (te) veel wijn. s’Ochtends wandel is langs het meer,waar ik veel bijzondere watervogels zie, maar helaas geen krokodillen die hier overigens veel zitten.
We vertrekken helaas pas om half twaalf en schieten die dag niet erg op. Bovendien kom ik in de modder vast te zitten, het scheelde nog maar een meter dan was ik er door geweest. Met geen mogelijkheid kom ik nog in beweging, dus deze keer moet ik mijn eigen kar lieren. Toch maar goed dat we met 2 auto’s zijn. De natuur is hier (Sibiloi National Park) erg mooi en we komen die dag maar 1 auto tegen, een Amerikaanse missionaris met vrouw en kinderen. Hij heeft net kettingen om zijn wielen gedaan om de modderbaden te kunnen nemen.
Inmiddels ziet de kar er niet meer uit; modder binnen en buiten en ook de was en afwas zijn aan een beurtje toe. Maandag as komen Leny en Else dus dinsdag daaropvolgend is het wasdag
Dinsdag proberen we een onbemande uitgang van het Nat Park te vinden om betaling van 66 dollar(samen wel te verstaan) te voorkomen, maar na 35 km vinden we na een groot steenveld geen enkel bandenspoor meer zodat we dezelfde 35 km ook weer terugmoeten. Gelukkig is het landschap ook hier erg afwisselend; zo rijd je in een droge rivierbedding, dan weer op een veld met grote lavastenen waar je moet zigzaggen om de stenen zo min mogelijk te raken en even later scheur je weer even over een woestijnachtig zandspoor. Maar waar je ook rijdt, je aandacht moet altijd op de komende 10 mtr gericht blijven want anders maak je de raarste klappen. We kappen diverse doornstuiken midden op ons spoor weg en we moeten stenen stapelen om de steile overgang van de kant naar de rivierbodem geleidelijker te laten verlopen.
Bij de uitgang van het park proberen we de mensen te overtuigen dat we niet zullen betalen omdat we door het park moesten en niet anders konden. Op de dollars letten hoort bij overlanders omdat bijna allen hun baan opzegden en dus met een budget reizen en soms moet ik me daar dan maar bij aanpassen. De discussie leidt zelfs tot een handgemeen tussen Victoria en de opgetrommelde chef want omdat chef zijn naam niet wil noemen wil Vic uit nijd foto’s maken van chef wat hij niet goed vindt. Victoria is journalist voor een grote Argentijnse krant en zegt er over te zullen schrijven; we zullen zien.
Vanwege het tevergeefse zoeken en de lange discussie is dit een verloren dag geworden qua afgelegde afstand.
De volgende ochtend vertrek ik iets eerder dan Reto en Victoria naar Loiyangalani en ik zie een huttendorp waar kamelen lopen met een soort overdekte zitplaats op de rug. Vreemd maar verder sta ik er niet bij stil. Na 2 uurtjes tref ik Reto en Vic weer en zei hebben wel even het huttendorp bezocht. De stam stond op punt hun dorp te verlaten omdat de dag ervoor hun vee was gestolen en 5 van hun stamleden daarbij waren gedood!!!
In Loiynagalani hebben Reto,Vic en ik onze foto’s uitgewisseld en afscheid van elkaar genomen, het was een aangenaam en zinvol samenzijn waarmee we risico’s beperkten.
Toen ik die middag ergens aan de kant van de weg weer eens een rubber van mijn schokbreker verwisselde stopten er 2 auto’s en de Amerikanen vroegen of ik pech had. Ik was al bijna weer klaar dus zij reden door maar even later kwam 1 van de auto’s toch weer terug.
Hij kwam me toch maar even zeggen dat het erg onrustig was in deze omgeving omdat er gisteren 5 doden waren gevallen tijdens een veeroof. Hij is hier ook een USA-missionaris en vertelde dat deze roof weer een revanche was op een veeroof van 2 weken geleden waarbij 10 doden waren gevallen. Naastenliefde prediken dan, predik ik. Ik heb geprobeerd mezelf wat angst of bezorgdheid in te praten maar dat lukte niet omdat ik meende dat het toch wel erg toevallig zou zijn om in zo’n groot gebied die gasten te zullen treffen en bovendien heb ik geen vee bij me op deze reis.
Onderweg zag ik daarna ook opvallend veel jeeps met bewapende militairen maar daar bleef het bij. Die avond voor de zekerheid toch maar een echt kamp gezocht.
Inmiddels duurt deze barre tocht 6 dagen en heb ik slechts ca 800 km afgelegd.
In totaal loopt de tripteller trouwens naar de 19000 km en dat zonder welk echt probleem dan ook. Ik dank de Heer regelmatig voor mijn goede gezondheid, de veiligheid en al mijn prachtige ervaringen.
-
21 Juni 2007 - 17:41
Jesse:
Nou, nou dit begint wel echt donker Afrika te worden, alleen om de foto's te zien is al hartstikke leuk. Veel plezier nog!! -
21 Juni 2007 - 18:11
Jan & Aly:
Hoi Klaas , kijk nu zien we het echte Africa. Wat vreselijk die stammenoorlog,wat primitief allemaal maar Klaas wat een mooie foto''s leuk geprobeerd met die ballonnen. En ach weet je dat de auto smerig is ,is toch bijzaak als je de verhalen leest. Zorg maar dat je veilig maandag Leny & Elze kunt oppikken.Voorzichtig en een goede trip xxx Aly -
21 Juni 2007 - 19:21
Anne-Marie Hamel:
Klaas ik volg je reis, via jouw enthousiaste verhalen, met veel belangstelling. Doe Leny de groeten als je haar maandag ziet. Waarom wacht je met de was tot zij er is?
Nog heel veel plezier. -
21 Juni 2007 - 20:13
Sandra En Wim:
Hoi Klaas!
Fantastisch, je verhalen en ook je foto's!
We genieten er echt van. Leuk dat je weer gezelschap krijgt en wat fijn dat het zo goed met jou en de reis gaat.
Liefs. -
22 Juni 2007 - 09:11
Martine:
Ja, Klaas, ik heb ook wel commentaar op dinsdag wasdag.. Zet je je dames gelijk aan het werk wanneer ze komen? Waarom niet zondag wasdag? Foei toch! :)
Hier alles goed, nog een weekje en dan zit mijn eerste (geslaagde) studiejaar er alweer op. Ik ga culturele antropologie als hoofdrichting doen! (Misschien hebben jouw verhalen daar ook wel aan bijgedragen.)
Ik geniet nog steeds van je verhalen en foto's!
Liefs, Martine -
22 Juni 2007 - 09:13
Nog Een Keer Martine:
Is bij jou de winter nu gister begonnen? Zou dat dan in de vorm van regentijd komen, die er dus niet is? -
22 Juni 2007 - 09:39
Tino:
Jambo from dahab
Nadia e Tino -
22 Juni 2007 - 14:34
Filosoof:
Klaas
zo ken ik je weer
mooie foto's en 120 kilometer omrijden voor 66 dollar
terug op aarde dus
hartelijke groet
Henk
-
23 Juni 2007 - 19:40
Corn:
Machtig wat een belevenissen. Ik kan me voorstellen dat je onder de indruk bent....en wij maar klagen hier, als het weer eens even tegenzit.
Ik vond het leuk je stem te horen deze week, maar ik zou zeggen laat de boel de boel en geniet nog maar eens een poosje.
Tot slot wil ik je nog aanraden ook eens op de site www.zoektocht.net te kijken.
Leerzaam.
Corn
-
23 Juni 2007 - 20:07
Bea:
Hoi Klaas,
Je wordt nog steeds gevolgd.
De poel in jouw achtertuin is maar kinderspel vergeleken bij hetgeen waar je nu door heen ploetert.
Goede reis verder en doe Leny de groetjes als ze weer bij jouw is.
-
23 Juni 2007 - 22:40
Gerhard En Klara:
Liewe Klaas
Ons kyk nog elke dag hoe dit met jou gaan! Ons is saam dankbaar dat jou gesondheid goed is en dat jou reis veilig is!! Sjoe, maar die paaie is modderig.
Geniet die tyd met Leny - ek en sy korrespondeer ook gereeld.
Dit is nou baie mooi groen hier by ons op die plaas( boerdery) en Gerhard is besig om vir die koeie 'n voerkraal te bou, jy moet kom kyk!
Dit is nou vakansie en Carla en Jan-Georg is ook by die huis - geniet ons kinders.
Veilige reis - dink BAIE aan jou!
Veel liefs
Gerhard en Klara -
24 Juni 2007 - 12:01
Keimpe:
Hoi Klaas, totaal anders dan het arabische deel van Afrika, ziet er ook weer prachtig uit. En Leny op komst, dus dan weer samen mooie ervaringen delen.
Goede reis, hartelijke groeten, ook voor Leny, Keimpe -
24 Juni 2007 - 12:36
Jan Bijleveld:
Bij een van de foto's: 'mijn kar zit vast in de modder' flitste even door me heen: Is dit niet gewoon een ouwe foto van jullie achtertuin in Broekland? Is alles dan toch trucage? Ben ik er dan toch in getrapt?
Maar je verhaal is zo levensecht beschreven dat ik je toch geloof. En mijn kennis over Afrika wordt zo behoorlijk vergroot. Gelukkig is Koninginnedag voorbij, want ik krijg wat storende bijgedachten bij oranje ballonnen en zwaaiende prinsen en prinsessen. En ik hoop voor jou dat Leny haar normale onder- en bovenlip heeft. Maar je weet het niet, hè, ze kan soms zo enthousiast zijn.
Met of zonder schoteltje, groet haar in elk geval van ons.
En veel plezier verder.
De zin: 'Ik heb geprobeerd mezelf wat angst of bezorgdheid in te praten, maar dat lukte niet.', vond ik een hele goeie.
Houen zo!
-
24 Juni 2007 - 17:34
Ida En Jan:
hoi Klaas,
hier weer een berichtje van ons .
wat een verhalen zeg daar kun je wel een boekwerk van maken als je terug bent,
leuk om te lezen elke keer. fijne tijd
gewenst samen met leny en else we hopen nog veel van je te lezen groetjes jan en ida -
24 Juni 2007 - 20:48
Colette:
Dag Klaas,
ik kom net uit Ermelo, waar Leny en Else bepakt en fris klaar zijn voor hun grote reis! Heel basic (zonder sieraden en ander schmuck) zijn ze er klaar voor!!
Veel veel genietmomenten met elkaar daar in het prachtige Kenia!!
Groetjes
Colette van Vuure -
25 Juni 2007 - 19:25
Loes:
Hallo Klaas,
Ook ik val toch wel over die opmerking betreffende "dinsdag wasdag"! Had ik niet van je verwacht! We kunnen er toch wel op vertrouwen dat we Leny in augustus niet terug zien met ook zo'n schoteltje in haar bovenlip?!
Dat kun je haar niet aandoen, ze moet daarna toch nog een paar weken door als secretaresse bij 's HeerenLoo.
Geniet vooral wel met haar!
Groetjes, Loes -
27 Juni 2007 - 16:12
Yvonne En Ron :
Hallo Klaas, wat een belevenissen weer allemaal. Jammer dat we niet al je foto's kunnen zien. wij zijn reuze benieuwd naar alles wat je meemaakt en verheugen ons steeds weer om je verhalen te lezen.
Vreselijk lijkt het me om in zo'n gebied te zitten waar die stammen-oorlog echt nog heerst. Gelukkig ben jij er zonder kleerscheuren vanaf gekomen.
Maar nog even over die was.... nee Klaas dat kan echt niet, Jij als ge-emancipeerde man. Ongetwijfels was dit een grapje!!!. Trouwens hier bij ons is de zondag de wasdag i.v.m. de goedkope stroom...ha..ha..
Wij willen je een hele fijne tijd wensen met Leny en haar vriendin Else. Geniet van alle moois. Als Leny over een paar weken weer in het land is horen we weer alle verhalen.
We blijven je volgen en wensen je (jullie) weer een hele fijne verdere trip.
groetjes Ron en Yvonne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
