van Andes naar Amazonas

Quito
Zondag rijden we naar Quito om maandag en dinsdag bij Immigracion de voorbereidingen te treffen om het visum te verlengen van 90 naar 180 dagen.
Helaas is langer dan 180 dagen onmogelijk en dat betekent dat we dit jaar eind september Ecuador uit moeten zijn. Geen keuzemogelijkheid. Jammer. Wanneer we maandagmorgen al voor 7 uur bij immigracion voor de deur staan zegt de schoonmaakster dat het kantoor pas om 8 uur open gaat. Gelukkig is vlakbij een bakkertje open die ook koffie schenkt.
Als we om half acht even kijken zit de wachtruimte toch vol. Snel aansluiten dus.
Voor 9 uur zijn we hier klaar en we kunnen zelfs naar het volgende kantoor, paar km verder, waarvan we dachten dat we er dinsdag pas heen moesten. Daar duurt het allemaal veel langer. Vooral door het wachten. En wanneer we eindelijk aan de beurt zijn gaat het moeilijk. Ermelo komt niet voor in hun systeem, chef erbij, diens chef er ook bij. Dan Arnhem maar als geboorteplaats. Drie keer corrigeer ik ongevraagd, ik heet niet Klass maar Klaas. Het lukt hen niet mijn naam over te schrijven. Drie uur later is het klaar. Binnen 3 tot 5 dagen zullen we een mail krijgen waarin staat dat we de volgende dag (en geen dag later) het visum kunnen afhalen. En daarna met dat visum dan nog naar de douane om ook toestemming te krijgen dat de auto 180 dagen mag blijven.
Dat betekent dat we niet te ver weg kunnen gaan en een hele week in een cirkel om Quito moeten gaan rijden. Op zich niet heel erg maar zo zijn we niet ons eigen baas. En we hebben vaak geen bereik voor internet. Opletten dus. Genoeg over procedures.

Cotopaxi
Het is maandag al half 4 wanneer we nog uit Quito richting Cotopaxi vertrekken. We zien dat Quito, net als Medellin, ook langgerekt (ca 60 km!) tussen hoge bergen is ingeklemd. Quito ligt alleen nog 1200 m hoger dan Medellin, nl op 2800 m.
Chinezen hebben rondom Quito de wegen tot 4-baans, en soms 6-baans, verbreed.
Soms is daarvoor zoveel berg weggehaald dat je het gevoel hebt dat de Andes is omgelegd. We naderen de Cotopaxi maar zien geen steek, alles is in de wolken.
De hoogte stijgt en de temperatuur daalt. Op 3200 m belanden we bij een hostal waar we mogen slapen in onze auto. In het hostal brandt gelukkig de open haard.
's-Morgens horen we over de aanslagen in Brussel en we proberen het nieuws te volgen. En krijgen het vreemde gevoel dat het in Europa onveiliger is geworden dan hier in zuid Amerika. De Cotopaxi is nu helemaal niet meer te ontwaren. In september dan maar weer bezoeken en nu richting Banos, waar Christa en Hinke op huwelijksreis waren. Prachtige afdaling in een enorm mooi dal met snelstromende rivier die mede door grote watervallen van de steile bergen wordt gevoed. Jammer dat het hier regent. Veel touristen die gaan kayakken, raften ed. Wanneer het 's-avonds droog is slenteren we door het -erg toeristisch- stadje. Veel backpackers. We eten heerlijk in hetzelfde restaurantje waar Annemarie met Felix en Sander 15 jaar geleden was. En om dat extra te vieren treedt er onverwacht een equadoriaans bandje op.

Amazone
De volgende ochtend verder richting oosten. De bergen worden lager, we rijden eigenlijk de Andes uit. Jammer want de Andes met zijn prachtige vormen heeft ons hart nu al gestolen. En wat zijn die aardappelen uit de Andes lekker, evenals de trucha (forel) trouwens. Wel fijn dat we de regen uitrijden en de temperatuur snel stijgt.
We komen nu in het deel dat Amazonas heet. Hier lopen de rivieren met het water uit de Andes die uiteindelijk de Amazone gaan vormen. De Napo is er maar een van. Maar wat is die rivier al breed. We komen weer in de regenwouden en overnachten in Misahualli in de tuin van de Banana Lodge, waar een Russische dame de scepter zwaait. Prima plek, ideale temperatuur. Op de kaart staan wat vage strepen die een weg naar Coca zouden kunnen voorstellen. We proberen het eerste stuk, over 20 km doen we bijna 2 uur omdat de weg uit kiezelstenen bestaat. Wel prachtige plaatjes onderweg, vooral de kleine nederzettingen. Een dorpje omvat soms 6 tot 10 huisjes rond een voetbalveld. Pover allemaal, in tegenstelling tot veel andere dorpen die we zagen.
We picknicken in Ahuana aan de Naporivier met prachtig uitzicht op veel kanotaxi's en een gammele ferry. Daarna steken we met deze ferry over en besluiten maar terug te rijden ipv verder te gaan. Er zouden nog veel meer wegen met grote stenen komen en dan zijn we waarschijnlijk niet voor donker in de bewoonde wereld.
Jammer want het is hier zo mooi. Er zitten hier 439 soorten kikkers met de fraaiste kleuren, maar we zien er geen. Maar we willen ook niet zonder internetbereik zijn ivm de mail van Immigracion waarop we wachten. De terugweg aan de andere zijde van de Napo is veel beter en binnen de kortste keren zijn we in Tena, waar we de 2e accu willen laten vervangen omdat de auto gisterochtend niet wilde starten. Als we tijdens de werkzaamheden vragen hoeveel de accu kost krijgen we geen antwoord. Slecht teken meestal. Als de klus is geklaard horen we een bedrag dat veel hoger ligt dan de prijs van de 1e accu een paar weken geleden. Korting? Ja hoor, 15%, maar die is er al af getrokken. De man is niet te verwurmen, Klaas ook niet, dus de nieuwe accu er maar weer uit en de oude accu er weer in, en vannacht maar loskoppelen. We overnachten op een schitterende parkeerplaats van een restaurant. Alleen maar hoge bergen om ons heen, waar we ook kijken. Daardoor ook afgelegen maar de bewaker van het restaurant waakt over ons. En heel lux want we staan 20 m vanaf het zwembad waar ook de toiletten en de douche zijn. Als dank kopen we in het restaurant forel en eten die lekker in de auto op. Omdat we weer hoog zitten koelt het 's-avonds flink af.

Het andere Ecuador
Vrijdagmorgen rijden we verder oostwaarts, richting Coca. Bergachtige wegen, schitterende vergezichten over het regenwoud, vaak met sluierbewolking om de toppen heen. Volop opgenomen door de natuur, vooral wanneer we over een enorme slang rijden die al dood is. Om de haverklap zijn er kleine verschuivingen van grond die soms de weg blokkeren en dan weer wegverzakkingen. Prachtige vogels zoals papegaaien in de bomen. Huisjes op palen, ondoordringbare bossen, wasplekken voor auto's daar waar water uit de bergen valt. De natuur bepaalt hier de levenswijze. Verkeer is er nauwelijks en voorzieningen zoals benzinepompen en horeca evenmin. Prachtige vergezichten over de regenwouden van Amazonas.
In Coca zitten we nog maar op 250 m hoogte. Het is bijna 40 graden en erg klam. De rio Napo stroomt in Peru in de rio Amazone, vanaf Coca nog 3500 km voor hij in de Atlantische oceaan uitmondt. Goed bevaarbaar dus met zo'n gering verval. Voor 2500 dollar kun je met een kanotaxi naar de monding (heen en terug in 1 maand)
In Coca kopen we een uitstekende accu voor een normale prijs en eten we een visschotel voor een hele lage prijs.
Na Coca komen we echt in het andere Ecuador. Alles laag en vlak (op 250 m) en bloedheet. Weinig tourisme. Maar enorme bedrijvigheid hier vanwege de oliewinning. Direct na Coca zijn 10 km aan weerszijden van de weg uitsluitend bedrijven gevestigd ten dienste van de olie-industrie. Verhuur van kranen, shovels, woonunits, boorstellingen, buizen en dames. Ecuador is erg afhankelijk van olie-export en heeft het nu dus niet gemakkelijk. De Chinezen gaan nu vanwege de lage olieprijzen minder doen dan gepland was aan de wegenbouw. De begroting van Ecuador schijnt op z'n kop te staan. Onderweg zien we paasprocessies. Goede vrijdag is hier de dag van de processies.
In Lago Agria wil een mooi hotel ons helaas niet op de parkeerplaats laten overnachten. Dat gebeurt niet vaak. Wellicht te maken met het geringe toerisme hier, Overlanders zijn waarschijnlijk een onbekend fenomeen. 10 km verder is een benzinestation, met douche en wc en we worden er allerhartelijkst ontvangen door een paar dames die de zaak bestieren.
Maar na een half uur, nb tegen 19 uur, in het donker, vertrekken we toch nog. Te warm, te veel muggen en de pomp sluit en geen bewaking. Na ruim een uur rijden door het pikkedonker komen we op 1200 m hoogte en wordt de temperatuur aangenaam. Het is redelijk uitgestorven en we zijn dan ook blij wanneer we een hostal langs de weg zien. Bijzonder aardige mensen, geen douche en geen Wifi, maar we wanen ons erg veilig hier en kletsen voor zover mogelijk nog een eindje weg met de aanwezigen.
In de nacht is het heerlijk koel en geen last van muggen.

Terug naar de Andes
Zaterdagmorgen klimmen we verder, naar 4100 m! We passeren de hoogste waterval van Ecuador maar we zien em niet. Veel bewolking, koel (6 Gr) en zelfs regen. We rijden permanent langs een oliepijpleiding die vanaf de Amazonas naar een havenplaats aan de Pacific kust loopt. Onderweg zien we Chinezen stuwdammen aanleggen. Een wonder op zich hier.
We zitten midden in het regenseizoen en kijken in een restaurant op welke plekken het nog droog zal zijn tot ons vertrek op 7 april. Om 16 u belanden we buiten Quito bij Arie's cabins.