Colombia uit en Ecuador in

Colombia uit en Ecuador in.

Medelin.
Medelin was een must vanwege de vroegere drugskartels. We reden er voor om en keken onze ogen uit toen we er aankwamen. Groot, hooggelegen (op 1600 m), tussen en tegen de bergen gebouwd, deels sober tot arm, enorm hoge nieuwe gebouwen, zwervers nb liggend in tunnels met amper een vluchtstrook. Voor elk wat wils, maar dat heb je al snel in een stad met 2,5 miljoen inwoners. We zagen inderdaad veel sportparkjes met fitnessapparaten, de metro, de kabelbaan, etc, veelal aangelegd met het geld van drugsbaron Pablo Escobar. Die had in z'n beste tijd 3 miljoen mensen aan het werk en verdiende toen 1,5 miljoen dollar per dag.
De camping van David, een sympathieke jongen die net met een camping begonnen is, ligt net buiten Medellin op 2600 m en we doen er een eeuwigheid over om er te komen. We moeten dwars door Medellin, veel eenrichtingsverkeer en ook hier geldt het recht van de sterkste. Gewoon de weg oprijden of inhalen en maar zien wie er het eerste stopt. Het scheelt soms geen haar of we knallen tegen een van de duizenden brommers, bussen of taxi's op. Klaas rijdt onverstoorbaar door dit chaotische verkeer. Naarmate we stijgen en dichter bij de camping komen wordt het kouder, natter en mistroostiger. Arme buitenwijken, waarvan de inwoners gratis van de kabelbaan gebruik mogen maken om in het centrum te komen. Wanneer we op de camping aankomen is het kouder dan we vanaf San Francisco meemaakten. En wanneer we maandagochtend met de kabelbaan boven Medellin willen zweven zit de lucht nog steeds potdicht. Smog ? Zinloos dus om dat te gaan doen. Na eerst onze website in een lekker warme auto bijgewerkt te hebben, schudden we David de hand en beloven we een positieve review op iOverlander te plaatsen. Terecht.

De Andes in.
Snel, wat heet, nu richting koffiegebied in het zuiden. Columbia kent de lekkerste koffie en het is een belangrijk exportartikel. Wanneer we om ca 17 u op een parkeerplaats naast een restaurant stoppen om te overnachten hebben we maar 150 km afgelegd. Vaak stilgestaan vanwege wegwerkzaamheden en nog vaker 20km/h kunnen rijden vanwege de klimmende vrachtwagens voor ons. Maar het landschap met de leuke dorpjes maakten alles goed. Wat een genoegen om regelmatig op de kam van de Andes te rijden en aan beide kanten een prachtig uitzicht te hebben. Steile en hoge bergen, geheel ander reliëf dan wat we in Europa kennen. Dan tropisch groen, dan weer dor. Kolkende rivieren. Dunbevolkt. Veel wielrenners, jee wat kunnen die gasten klimmen Dirk. Soms worden we ingehaald door een wielrenner en houden we ons hart vast voor de gevaarlijke manoeuvres die ze maken. Maar dat geldt eigenlijk voor alles wat beweegt op de weg. Het is een wonder dat het zo vaak goed gaat. Het restaurant waarnaast we op een parkeerplaats overnachten is een lust voor het oog. Schoon en gemotiveerd personeel. Uitstekend management, zo kan het dus ook. 7 dagen 24 uur open. Veel vrachtwagenchauffeurs stoppen om te eten, andere om te slapen. Als wij gaan slapen staan we in een rij vrachtwagens, allemaal op aanwijzing van de nachtmanager strak naast elkaar. De hoertjes lopen voor de auto's langs. Wanneer we vroeg (half zeven) wegrijden is de parkeerplaats al leeg en we zien de manager het afval opruimen. Langs de rivier, waar geraft wordt, zien we hutjes staan die wel erg schamel zijn. Meer een zeil op 4 palen.

Op de koffie (met suiker)
Die dag rijden we naar Salento, een leuk stadje in het koffiegebied. Voor de afwisseling zijn we lekker op tijd op een leuke camping hoog in de bergen tussen de koffiestruiken. Bij een hostel met veel backpackers , maar ook een enkele overlander, leggen we aan. Nu is er een Pools stel. Er is nog tijd voor een wandeling naar het stadje . Gezellig en erg toeristisch. Veel hostels en restaurantjes. En logisch want het is hier prachtig. We zien de zon prachtig ondergaan achter de bergen en genieten van een koele nacht. De volgende dag gaan we verder door minder fraai landschap, veel suikerrietplantages. Dicht bevolkt. Vlak, daardoor wel betere wegen dus we kunnen behoorlijk km's maken. Ondanks de trage trucks met 5 aanhangers erachter vol suikerriet. In Palmira maken we wat foto's van de kerk omdat we de universiteit waar Jan de Jager werkte niet snel kunnen vinden. Leuk stadje in een (voor ons) oninteressant gebied. Juist voor donker arriveren we op een camping in een dorpje net voor Popayan. Tot onze verbazing staan er nog 3 overlanders, waarvan 1 motor uit de VS en een hippiebusje waar 2 ouders en een meisje van 4 uit rollen. 3 jaar onderweg. Het meisje zegt dat ik op haar oma lijk en vindt het wel gezellig bij ons. Klaas moet erg aan z'n kleindochter Imre denken en laat het meisje foto's van haar zien. 's-Avonds wordt er op de deur geklopt en vertelt de eigenaar van de camping ons dat de doorgaande weg naar Ecuador geblokkeerd is door demonstranten tegen de (corrupte) overheid. En dat we maar beter kunnen blijven, want dat kan uit de hand lopen.

Demonstraties en ander (on)veilig gedoe
's-Morgens gaan we zelf poolshoogte nemen, we lopen richting Popayan om op het politieburo te vragen of, en zo ja, waar en hoe laat de weg geblokkeerd is. Voor we het buro bereiken hebben we al zoveel truckchauffeurs uit beide richtingen gesproken dat we snel terug gaan en de auto pakken om verder te rijden. Daarna gaan we alsnog het centrum van Popayan in (het wordt met Cartagena vergeleken, vandaar) en zien een serieuze demonstratie. Veel en goed uitgeruste politie houdt meer dan oogje in het zeil voor een massale bijeenkomst waar de internationale gezongen wordt en men het duidelijk met een aantal zaken oneens is. We besluiten maar snel te vertrekken omdat we horen dat de stoet uit de stad gaat vertrekken en we zijn bang dat ze de Panamerican gaan bezetten. Voor een volgend stadje verder staan we toch nog bijna een uur stil en hoewel er steeds ambulances en politie voorbij komen denken we dat hier toch een demonstratie ons de weg versperde.
In de middag belanden we in het voor ons mooiste deel van Colombia; de zuidkant tegen de grens met Ecuador. Hoge kale bergen met enorm diepe valleien. Veel militairen op de weg, die ons allemaal begroeten met de duim omhoog. We gaan er vanuit dat dat betekent dat de kust veilig is. Wanneer Klaas uitstapt om een foto te maken van het uitzicht krijgt ie van 2 vreemde gastjes een joint aangeboden, en de vraag of we marihuana willen kopen. Volgende keer. De overnachtingsplaats die we zoeken kunnen we niet vinden, en uiteindelijk overnachten we bij een Essostation bij de stad Pasto. Er lopen wat soldaatjes, maar helaas vangen die alleen overdag maar boeven , 's-avonds gaan ze naar huis. Maar de pomp is 7/24 uur open en Annemarie vindt dat het wel goed zit. Na een douche met ons buitenslangetje en met het dak omlaag slapen we redelijk, ondanks het voorbijrazende zware verkeer dat de hele nacht doorgaat. Ondanks het feit dat we in het 'rode' gebied zijn voelen we ons niet onveilig. Mensen zijn erg aardig, behulpzaam.
Vandaag, vrijdag, is het grensdag. Maar eerst nog Pasto in omdat er daar een mooie houtbewerkingswinkel is waarbij ze eeuwenoude technieken gebruiken, bv verf uit planten. Helaas is na lang zoeken de winkel dicht. Nou ja, we hebben onze culturele best gedaan. Wat volgt is een verlaten, schitterende weg hoog in de Andes. Hoge pieken, diepe dalen, soms woestijnachtig. En ineens staan we voor de grens met Equador.
Zoals gewoonlijk nemen we onze stapels kopieën mee en bereiden ons voor op een hectische, uren durende overgang op de hielen gezeten door mannetjes die willen helpen. Niets van dat alles. Aan beide zijden gaat het snel en adequaat. Geen mannetjes, alleen behulpzame beambten. Alles bij elkaar duurt het nog geen uur. Zoiets hebben we nog nooit meegemaakt, maar het schijnt dat de grensovergangen in Z. Amerika überhaupt erg goed georganiseerd zijn. Met weemoed nemen we afscheid van Columbia. Een prachtig land met opvallend aardige en behulpzame mensen. Cartagena en de Andes waren de hoogtepunten. Uit de informatie die we van het ministerie van buitenlandse zaken kregen bleek dat Columbia een land is met opvallend veel onveilige gebieden. Reden daarvan zijn de FARC, paramilitairen die tegen de FARC vechten en bendes die oa in drugs handelen en overvallen plegen. Gelukkig hebben wij hier niets van gemerkt. In tegenstelling tot bewoners van een aantal (grens) gebieden in Columbia. Zij worden gemangeld tussen FARC en paramilitairen. In deze strijd zijn al honderdduizenden doden gevallen en miljoenen mensen op drift geraakt. De gebieden die grenzen aan Panama zijn berucht. Dat is ook een van de redenen waarom wij niet over land verder konden. Hoe deze strijd af zal lopen is onduidelijk. Er wordt hierover al enkele jaren in Havana , Cuba, onderhandeld.

Equador.
Equador staat er bekend om dat ze de beste wegen heeft van Zd Amerika en dat merken we meteen. Het lijkt alsof we Europa inrijden. Wat de wegen betreft, die worden door de Chinezen aangelegd. Ook hier als ruilmiddel en wel voor olie. Opvallend is dat de mensen hier meteen een meer indiaans uiterlijk hebben en erg klein zijn. Het landschap is zo mogelijk nog mooier, hoog oprijzende vulkaanachtige bergen. Al van veel mensen hadden we gehoord dat we naar een Duitse camping moeten gaan, daar is men erg behulpzaam en weet men veel. Omdat onze GPS het af laat weten rijden we er op gevoel heen. Nou ja, op gevoel, Klaas is erg goed in coordinaten en aanverwante artikelen, dus bij hem is het beslist geen gevoel maar gebaseerd op feiten. Die ook kloppen. Eind van de middag worden we verwelkomd door het Duitse stel dat vlakbij Ibarra een mooie camping heeft, incl zelfgebakken bruin brood en Duits gebak. Omdat de auto soms een raar geluid maakt (vooral bij vrouwelijke besturing helaas :-() ), regelt de eigenaar meteen een mannetje die morgenvroeg komt kijken. Een ideale plek hier, met uitzicht op een meer. Jammer dat het er vergeven is van de zandvlooien die geen moment voorbij laten gaan om van m'n bloed te genieten.
Inderdaad staat de volgende morgen vroeg de mechanicien klaar om een ritje te maken om te ontdekken wat er aan de hand is. Tijdens het ritje gebeurt er niets, dwz geen vreemd geluid. Maar weer op de camping gekomen leg ik nogmaals uit waar ik ongeveer wat hoor. Er blijkt een grote kei van ca 15 cm boven de beschermplaat van de aandrijfas te liggen, die af en toe de as raakt en dan een hels kabaal veroorzaakt.
Ondertussen komt de andere overlander die hier staat, een Oostenrijker, kennismaken en we komen een boel aan de weet over auto's stallen. Nuttige info en ook op het goede moment want nu weten we dat het mogelijk is hier de auto voor een half jaar te stallen en dat nu nog doorrijden naar Peru geen zin heeft. Door alle informatie die we in de loop van de dag vergaren krijgen we een steeds duidelijker beeld hoe we de komende weken tot aan het vertrek naar huis in gaan vullen. In Quito moeten we komende week een verlenging van ons visum aan gaan vragen, en daarna naar de douane, belangrijke voorwaarden om de auto hier een half jaar te kunnen laten staan. De voorbereidende werkzaamheden doen we vandaag al. En we downloaden een app (scout) waardoor we zonder internet toch een navigatiesysteem hebben, want de gps weigert steeds vaker. Op de leenfietsen van de camping rijden we tenslotte om het meer dat voor de camping ligt en we kopen onderweg een gebakken tilapia om 'thuis' op te eten.





-----