Quito en gedoe-ane

Zondagavond overnachten we bij Arie's cabins. Prima plek bij een Nederlander buiten Quito. 's-Avonds brengt ie ons naar het restaurant van z'n vrouw waar we wat eten. Een redelijke afknapper qua kwaliteit vs prijs, en bijzonder te zien hoe een dergelijke dure tent ( biertje 7$) het kennelijk weet te redden in een land waar het salaris op gemiddeld $400 per maand ligt. De verschillen zijn dan ook erg groot. Welvarende Europees aandoende steden en houten hutjes op het platteland. We wilden daar eigenlijk wel een paar dagen blijven, ook om op 1e Paasdag naar de Paasprocessies in Quito te gaan. Maar zoals het meestal met ons gaat, besluiten we de volgende morgen toch maar weer om op te breken en verder te rijden. Gelukkig hebben we allebei dat 'move' gevoel. Binnendoor rijden we naar Mindo. Maar een kilometer of 60 van Quito vandaan maar we doen er een uur of 4 over en we rijden vaak minder dan 10 km/h. Prachtige route over smalle onverharde wegen. Hoog, steil, mooie vergezichten, regenwoud. In Nono, een prachtig dorp halverwege is het druk. Veel dagjesmensen uit Quito die hier uit gaan eten. We rijden door om ergens te picknicken, maar dat is niet eenvoudig omdat er vrijwel nergens gelegenheid is om te parkeren. Dat maken we vaak mee in Ecuador en meestal biedt een benzinestation dan uitkomst. Maar die zijn hier in de bush niet.

In Mindo belanden we op een camping die 2 jaar geleden door een Frans stel is opgezet nadat zij ook van Alaska naar Argentinië waren gereden. Een juweeltje.
Kolibrie's vliegen hier aan en af. Van de 430 soorten die in Amerika leven leven er 130 soorten in Ecuador. De kleinste kolibrie weegt maar 2 gram. Prachtig gezicht wanneer ze in de lucht stilstaan of zelfs achteruit vliegen. Ze bewegen hun vleugels dan 80x per sekonde. De hartslag is 1200x per minuut. We blijven er naar kijken.
Mindo zelf is overgoten met hostals etc. Er is hier dan ook van alles te doen. We blijven er 2 nachten maar vanwege de hevige regen zijn we niet erg actief.

Dinsdag gaan we naar Quito om bij Immigracion maar eens na te vragen hoe het met het visum staat. Dan blijkt dat we afgelopen donderdag al terecht gekund hadden. Er zou afgelopen woensdag daarvoor al een mail zijn verstuurd. Maar niet naar ons dus. We duiken daar verder maar niet in. We overhandigen het paspoort van Klaas (als eigenaar van de auto hoeft alleen zijn visum verlengd te worden, komt goed uit, want als 65+ hoeft ie voor de verlenging maar de helft van de $450 te betalen) en zijn allang blij dat we die de volgende dag weer kunnen ophalen. Dinsdagmiddag een mooie wandeling naar het oude gedeelte van de stad. Veel historische gebouwen zoals het presidentieel paleis en een kathedraal. De hoogte speelt ons wel parten, snel moe. De volgende morgen hangen we echt de toerist uit wanneer we in een open sightseeingbus 3 uur de stad doorkruisen. Voor Annemarie de eerste ( en laatste :-)) keer. Het is een dubbeldekker en vanuit de hoogte is er veel te zien, dus vooruit maar. Geluk, want net wanneer we terug zijn begint het keihard te regenen en dat houdt ook niet meer op.
Straten onder water en afgezet. Het visum gauw opgehaald maar de Aduana is niet meer op tijd te bereiken. Donderdag dan maar. Maar goed dat we pas vrijdagmorgen naar Galapagos vliegen. Goed gepland

Vlakbij de Aduana en het vliegveld is de parkeerplaats waar we onze auto een half jaar willen stallen. We slapen er deze nacht. Ontdekken dat de hoosbui door het dakraampje is heengeslagen . Alles vochtig. Tijd voor de grote schoonmaak. Maar eerst de volgende morgen naar de Aduana. En daar wacht ons een grote verrassing. Itt de gekregen informatie kunnen we de auto nu niet 6 maanden parkeren. Dat kan pas geregeld worden nadat we bijna 3 maanden in Equador zijn. Dus gewoon in juni terugkomen om het papiertje te halen. Tegen een boete van $366 voor elke dag dat de 3 maanden termijn overschreden is. Dat is een behoorlijke tegenvaller. 3 uur wachten en een gesprek met de baas verder horen we dat we kunnen proberen terug naar Columbia te rijden om opnieuw de grens over te rijden met de auto. Met het 6 maanden visum van Klaas zou de auto dan ook meteen 6 maanden mogen blijven. Even wikken en wegen. In juni even retourtje Quito is ook niet aantrekkelijk. Dus maar proberen. Eerst naar het vliegveld om te proberen ons ticket naar de Galapagos een dag later te zetten. En nu hebben we geluk. Het lukt zonder een cent extra te betalen. Dan snel naar de laundry waar we onze was heengebracht hadden vanmorgen en dan plank gas naar de grens van Colombia. Het is 16 uur en met een beetje geluk moeten we om 21 uur de grens kunnen bereiken. Klaas zal er alleen overheen gaan omdat hij alleen een visum voor 6 maanden heeft. En heel hard hopen dat ie weer terug Ecuador in mag :-). Hoewel we hier al gereden hebben genieten we weer van de prachtige hoge kale ongerepte bergen. Heel anders dan het groene regenwoud. De grensplaats Tulcan bereiken we idd om 2100 uur en vinden er een hotel waar de auto binnen kan staan.

Om 5 uur 's-morgens rijdt Klaas weg van het hotel. Het is nog donker. Equador uit gaat vlot en ook Columbia in is een makkie. Om half 7 zit ie een juice te drinken in Ipialis. Uur of 4 wachten want anders valt het teveel op. Tegen elven rijdt ie weer terug naar de grens. Columbia uit gaat gesmeerd. Maar dan Equador in. De douane is heel helder: de auto mag niet de grens over. Klaas zou een visum als resident hebben. Vandaar. De douane is niet te vermurwen. Ook de chef niet. Omdat ik mijn visum niet hoefde te laten verlengen blijk ik wel de auto de grens over te mogen rijden. Maar dan moeten we eerst weer Columbia in naar een notaris die een verklaring af moet geven dat Klaas als eigenaar toestaat dat ik de auto in Ecuador mag invoeren. Klaas belt me met deze mededeling in het hotel. Dus meteen met de taxi naar de grens knallen. Ik vraag me af aan welke kant van de grens hij zal staan en of ik makkelijk bij hem zal kunnen komen. Daar aangekomen zie ik gelukkig meteen de auto staan en wijzen de taxi-chauffeurs me waar m'n 'esposo' is. Ik zie aan Klaas dat ie niet blij is.
Na veel vijven en zessen krijgen we van de Ecuadoriaanse douane een briefje met Spaanse tekst dat we in Columbia aan de notaris moeten geven. We wandelen samen naar de Colombiaanse grens en leggen uit dat we alleen maar 'even' naar de notaris in Columbia moeten en weer snel terug zullen zijn om de grens terug over te gaan. Op dat moment heeft Klaas de douane in Quito waar we gisteren waren aan de lijn. Hij vertelt dat hun advies niet goed uitpakt en we nu Ecuador niet meer in mogen. Hun advies: vergeet douane aan de grens dan maar en kom zsm naar Quito. Dan zouden we ons wel aan een carpermit helpen ( waarom gisteren dan niet?????). In dubio: nu zonder papieren illegaal de grens overgaan en Ecuador inrijden of naar notaris in Columbia met veel tijdverlies waardoor we waarschijnlijk de Galapagos wel helemaal kunnen vergeten. We kiezen voor illegaal oversteken. Hoewel we een opvallende auto hebben lukt het dwz geen controle. Op de terugweg naar Quito ontstaat een intensief mailcontact met de douane in Quito waardoor het vertrouwen toeneemt dat we de goede keuze hebben gemaakt. Klaas vraagt oa wat we moeten doen wanneer de politie ons aanhoudt. Ze mailen dan een permit voor 10 dagen dat we bij evt controle dan kunnen gebruiken. Dat is fijn. Met de afspraak dat we woensdag, bij terugkomst van de Galapagos, meteen naar hen toekomen. Opgelucht, maar al met al even zijn we ver als gisteren voor we in Quito naar de douane gingen. Met dat verschil dat we nu uitstekend contact hebben met Ana Maria de 'Secretaria Direccion Control Zona Primeria'. En dat geeft vertrouwen. Blijft de vraag of we as woensdag een carpermit voor 90 of 180 dagen gaan krijgen. Maar als het dan toch voor 90 dagen is kan ik me niet meer voorstellen dat we in juni naar Quito terug moeten komen voor een verlenging. Ze hebben na het verkeerde advies om terug te gaan naar Colombia wat goed te maken en dat pakken ze tot nu toe uitstekend op.

Het is net donker wanneer we weer op onze parkeerplaats bij het vliegveld arriveren. Gauw onze rugzak voor de Galapagos inpakken want morgen moeten we al om half 6 op het vliegveld zijn.