Colombia in

Cartagena
De vlucht van Panamacity naar Cartagena, Columbia, verloopt vlekkeloos, evenals het vinden van ons hostel. We zijn er de oudsten. Met afstand. Het hostel ligt in de wijk
Getsemani en dat ligt weer nagenoeg tegen het oude centrum. Prachtige Spaanse koloniale stad met veel historie. Hier werden duizenden en duizenden Afrikaanse slaven aan land gebracht. De grootste slavenmarkt van zuid Amerika. Dit heeft z'n stempel gedrukt op de stad, oa kleurrijk geklede donkere vrouwen met schalen vol fruit op hun hoofd. Zaterdag lopen we door zoveel mogelijk straatjes van de oude binnenstad. Deze is nog geheel ommuurd. Veel pleinen, koetsjes, sfeervolle huizen begroeid met uitbundige en kleurrijke klimplanten. Tussen de muur en de Carribische zee is nog een rondweg maar niet meer dan dat. Soort boulevard, maar zonder enig vermaak. De binnenstad is opvallend schoon en ondanks veel
toeristen toch redelijk ingetogen. Ons hostel heeft een tropische binnenplaats waar het goed toeven is. Zondag huren we fietsen en gaan we wat verder. We hoopten op mooie terrasjes op het strand, maar die kent men hier niet. Tenminste, niet naar onze maatstaven. Veel oude plastic stoelen op het strand en veel leven. Afgewisseld met luxe appartementen waar de rijken van Columbia hun tweede huis hebben. Ook tijdens de hoogtijdagen van FARC was Cartagena een oase van rust en vrede, en daardoor een toevluchtsoord voor degenen die het zich konden veroorloven. We belanden toch weer in de binnenstad waar we steeds nieuwe dingen ontdekken. Prachtige pleinen, mooie kerken en oude universiteit. Maandag is het gedaan met de rust en beginnen de procedures weer om de auto uit de container, achter de douane weg en verzekerd te krijgen.
We moeten ons melden bij een klein kantoortje op een gigantisch haventerrein. We hebben ons huiswerk gedaan en wijzen de taxichauffeur de weg. Anders komen we er niet. Even later arriveren Florian en Heleen, onze containermaatjes. Mooi. Dat is belangrijk want we moeten ons samen melden. Ook Helmut en Edda zijn van de partij. Zij hebben nog niets van hun containermaat gehoord en kunnen daarom weinig doen. Vooral wachten tot ie op komt dagen. Het vloeiende Spaans van Florian maakt het een stuk gemakkelijker en we doorlopen een deel van de procedures. Nou ja, we, alleen de eigenaren van de auto's mogen telkens naar binnen dus ' de vrouwen' wachten vooral. We hadden gehoopt de auto misschien al mee te krijgen, maar dat was te optimistisch. Het duurt nog bijna de hele volgende dag voor het zover is. Klaas is onder de indruk hoe goed alles geregeld is, Europees ongeveer. Het feit dat onze container een paar uur zoek was deed daar niets aan af. Het leverde hem een ritje over het haventerrein op. Uiteindelijk komen Klaas en Florian vrolijk naar ons toe: de auto's zijn gevonden en uit de container gereden. Hoera! Na nog wat papierwerk nemen we afscheid van Florian en Heleen en rijden, nog onverzekerd , dat wel, weg. Naar een camping op loopafstand van het oude centrum van Cartagena waar we nog een heerlijke avond doorbrengen. Vanwege 8 maart, vrouwendag, treden er veel bandjes en dansgroepen op. Erg gezellig allemaal

Caribische kust en zuidwaarts
Nadat we de volgende dag een autoverzekering afgesloten hebben rijden we (na 5 dagen) Cartagena uit. Met een beetje pijn in het hart. Wat een mooie en leuke stad.
Langs de Caribische kust enkele honderden kilometers naar het noordwesten. Droog en heet. Na St Marta, een grote kustplaats, komen we in het populairste nationaal park van Columbia , Tayrona. Een smal zandpaadje in en we belanden op een camping op het strand. Ons aanbevolen door Zwitserse jongelui en ze hebben geen woord teveel gezegd, een schitterende plek. Te laat voor de zonsondergang door een gesprek met een Duitser met eigen jeep. Over van alles en nog wat. In het donker koken we eindelijk weer eens zelf. Midden in de nacht worden we wakker door druppels, het regent binnen. Per slot zitten we aan de Caribische kust. Wanneer het 's-morgens ook nog regent is het besluit snel genomen. Opbreken en doorrijden. Nog een klein strandwandelingetje langs de woeste zee met torenhoge golven en we gaan zuidwaarts. Hoewel het noordelijker interessant is (Aruba ligt maar 500 km hier vandaan. Maar Venezuela ligt er nog tussen en daar moet je nu echt niet zijn. Te instabiel dus te gevaarlijk. Doordat we niet opletten missen we de geboorteplaats van Gabriel García Marquez. Een klein plaatsje waar ook een museum over hem is. Heel jammer maar het is te ver terugrijden. Zijn dorp zal niet veel anders zijn dan de dorpjes waar we doorheen rijden dus we kunnen ons wel een voorstelling maken van de omgeving waarin zijn boeken gesitueerd zijn. Nog maar eens op nalezen. Onderweg veel borden die waarschuwen voor overstekend wild: apen, poema's (??), tapirs, een soort grote rat etc. Helaas zien we er geen in levende lijve. Wel schitterende vogels. Met behulp van iOverlander belanden we op een parkeerplaats van een hotel/restaurant. Perfecte plek: zwembad, douches, schaduw. Zoals vaak voor minder dan 15 euro samen je buik vol met rijst, pollo en gebakken banaan (favoriete eten van Annemarie) eten en dan betaal je geen geld voor de overnachting. De volgende dag rijden we weer door de koffie- en bananenplantages afgewisseld met dorpjes met meestal goed onderhouden maar schamele huisjes van hout en leem. Het verkeer bestaat vooral uit gigantische vrachtwagens die als slakken de bergen opkruipen. De grens van Venezuela is op sommige stukken vlakbij. We drinken zoals gebruikelijk bij een tentje een bananenshake en zien nu dat die met schil en al de blender in gaan. Nou ja, het smaakt wel naar banaan. Er maar niet aan denken wat die bananen allemaal meegemaakt hebben. Ondanks ons voornemen alleen in het licht te rijden belanden we in het donker in de files van de grote stad Bucaramanga waar een soort van camping zou moeten zijn. Door de duisternis zien we op de autostrada geen afrit en er zit niets anders op dan door te rijden. Richting Bogota moeten ook mogelijkheden zijn. Dat wordt een avontuur op de drukke weg. Veel vrachtauto's, heel veel zelfs, versierd als kerstbomen en in scherpe bochten inhalen. Hoe groter hoe meer ze durven. Vaak 20 km/h vanwege de hellingen. Smalle weg, de bergen in en straatverlichting ho maar. Na ruim een uur staren naar de lichten van verblindende vrachtauto's en zoeken van de wegbelijning zien we rechts een smal zandweggetje dat stijl omhoog gaat. Op hoop van zegen. Altijd spannend waar je uitkomt. Dankzij de stuurkunst van Klaas belanden we bij een fraaie finca met een Engels sprekende eigenaar. De volgende ochtend zien we pas hoe hoog we zitten, fantastisch uitzicht op een canyon. We vertrekken op tijd want om dagelijks zo'n 250 km af te leggen heb je hier echt de hele dag nodig. We realiseren ons te laat dat we de eigenaar van de finca veel hadden kunnen vragen, over bijv de FARC en de actuele (veiligheids)situatie. Onderweg verwonderen we ons over het fraaie landschap, de prachtige huisjes, de aardige mensen, de levensstandaard etc. Bijna niet te geloven dat het hier nog zo kort geleden een chaos was. We vragen ons af of en waar nu de FARC nog zit. Wanneer je de meest recente berichten van BuZa mag geloven is het nog oppassen geblazen. De FARC zou vooral in het zuidoosten bij de grenzen van Venezuela en Equador zitten. Maar daarnaast ook veel bendes. De hele dag rijden we over een witte weg, grotendeels verhard, met schitterend landschap . Dunbevolkt , kleine armoedige dorpjes, veel ezels en paarden. En grazende magere koeien, veeteelt lijkt hier belangrijk. De keren dat we stoppen willen er vaak mensen met ons en de auto op de foto. Het schijnt dat er recent een tv programma is geweest over overlanders en men denkt dat wij dat zijn. Beetje beroemd dus. We voelen ons veilig. Terecht? Net voor zonsondergang kunnen we de auto bij een groot restaurant met zwembad zetten. En eten er natuurlijk. Het is bloedheet en de vraag is of we de hele nacht de ventilator aandoen waardoor we nauwelijks geluiden van buiten horen. Toch de ventilator, alles gaat goed, hoewel ik denk dat Klaas met zijn derde zintuig heeft liggen luisteren naar rare geluiden. Hij zegt tenminste dat ie ‘s-nachts grote beesten heeft horen snuffelen aan de de auto. Een veilig gevoel! De volgende ochtend alweer voor achten de weg op.

Richting Medellin.
Weer genieten van het landschap, de dorpjes. Er zijn veel controles door zwaar bewapende militairen. Eentje begint over de FARC tegen ons, maar met onze beperkte Spaanse woordenschat snappen we niet wat ie precies wil zeggen. Van de weeromstuit overhoren we elkaar Spaanse woordjes in de auto. Echt een handicap wanneer je de taal nauwelijks spreekt. Dat blijkt ook weer wanneer we in een dorp de telefoonkaart voor Columbia willen uploaden. Met behulp van veel vriendelijke mensen lukt het uiteindelijk, maar wel een beetje oenig dat we de taal niet beter spreken. En dan zien we Medellin liggen, in een grote vallei. Tweeëneenhalf miljoen mensen. Toch een begrip, de stad van de drugskartels van Pablo Escobar. Die leeft niet meer en het schijnt dat de stad daarna heel erg opgeknapt is en in ieder geval veel veiliger is geworden. Medellin is onlangs uitgeroepen tot de meest innoverende stad van de wereld (zei iemand ons, ??) Overigens schijnt Escobar ook erg veel voor de stad te hebben gedaan: woningen voor de armen, veel pleinen waar gratis gefitnest kan worden etc. De eerste kennismaking voor ons is de aanblik van gigantische aantallen zwervers.