Boca del Toro, haperende auto's en Panamakanaal

Boquete is koel en cool (maar ook het dorp van de destijds vermiste NL'se meisjes) en na 3 heerlijke relaxte dagen daar besluiten we toch naar Bocas del Toro te gaan, dat staat immers in iedere gids als highlight en Nicol was er ook ooit. We hebben niet veel tijd ivm (de voorbereiding voor) de overtocht naar Colombia. Onderweg slaat de twijfel toe als er even een hard geluid (metaal op metaal ) onder de auto ontstaat. Binnen enkele minuten herhaalt het zich en we keren om richting autostrada, daar zit immers ook de Toyotadealer. Nadat bij alle snelheden en in alle versnellingen het geluid zich niet herhaalt keren we toch weer om. We picknicken onder een brug over een mooie rivier, lekker koel. Fijn dat er een pad vanaf de weg naar beneden loopt, zo te zien een wasplaats voor auto's.
Een dik uur later komen we op een splitsing waar we weer, maar nu voor het laatst, de keus kunnen maken tussen autostrada of BdToro. We kiezen voor zekerheid en na een half uur staan we op de autostrada. Daar zetten we nog 1 keer alles op een rijtje: risico auto, maandag op tijd in Panamacity zijn ivm inspectie auto voor overtocht naar Colombia, de schoonheid van Bocas del Toro. We besluiten voor het laatste en keren weer om. Het uurtje dezelfde route terug verveelt geen tel want het landschap is adembenemend. Geheel ander reliëf en de kleuren verschillen zo met wat we in Europa gewend zijn. Dunbevolkt en veel mensen te paard.

We klimmen, rijden over de stuwdam van Lago Fortuna en even later kruisen we de continental divide. Dan belanden we in de regenwouden van de Caribbean. Wat een weelde die vegetatie. En wat liggen de hutjes er prachtig midden in. Wel allemaal wat poverder hier. Chiquita doet hier goede zaken, ook hier waarschijnlijk ten koste van de kleine boeren. We naderen het havenstadje Almirante tegen het donker. Het beeld wat geschetst is klopt volledig, hier wil je niet zijn, laat staan overnachten, zelfs niet bij een politieburo of id. Vieste plekje van Panama tot nu toe en een unheimische sfeer.We zoeken de ferry naar BdToro, maar die blijkt alleen om 7 u in de morgen te gaan. Oeps, waar gaan we overnachten. Voor Almirante zagen we niets, gidsen en sites geven niets aan, dus dan aan andere kant van Almirante maar wat gaan zoeken. Inmiddels is het goed donker. Na 5 km lang samen gefilosofeerd te hebben over kampeeralternatieven (bijv bij schooltje een schoolhoofd zoeken, etc) zien we een bord dat hotel aangeeft. Afslaan dus. Veelbelovend want de aanwijzingen staan steeds op cruciale punten, Europees zou je denken.
We komen bij een groot gesloten hek waar een bewaker staat, dat willen we ja, een bewaker. Receptie? Hek gaat open en we rijden naar een royale parkeerplaats boven bij het restaurant. Eigenlijk al prima want het ziet er wat onoverzichtelijk uit. Als we, zonder het dak te heffen, ons bed in zouden duiken zou er geen haan naar kraaien. We besluiten in het restaurant van het hotel wat te eten, praten niet over kamers en bekijken op Wifi wat de kamers kosten. Geen zin in die prijzen. We besluiten dan om niet te vragen of we op de parkeerplaats mogen slapen want als het antwoord dan nee is, zitten we vast aan het nemen van een dure kamer. Tot dat later de baas zo hier een daar een praatje met de gasten aan tafel maakt. Of de uitleg dat we van Alaska naar Argentinië rijden helpt weten we niet, maar we krijgen een klap op de schouders en zijn kaartje voor het geval we van zijn diensten gebruik willen maken. Helemaal goed zo, zo kunnen we met een gerust(er) hart op zijn parkeerplaats kamperen.

Om 6 u gaat de wekker af, we zien meteen al mensen wegrijden van wie we weten dat ze ook naar de ferry van 7 u gaan. We vragen de baas die al in zijn hotelkantoor zit waar het ticketkantoor is. Bij de boot, maar opschieten want inschepen begint al om 6 u. Snel de boel afbreken en op pad. Afstand is toch wat verder dan we ons herinnerden. 20 min voor vertrek komen we bij de boot aan, er staan gelukkig nog wat auto's. We rijden de vrachtauto's voorbij, waardoor we 3e wachtende auto zijn. Dat lijkt goed te gaan. Tot dat er plots weer trucks naar voren geroepen worden. We zien de vrije m2's op de boot minder en minder worden en het wachten is nu op de laatste maar defecte truck vol bananen. Als die erop zou gaan is onze kans verkeken. De motorkap van de truck blijft open staan. Iedereen kijkt naar iedereen, vanaf de boot wordt er gebaard dat het tijd is, vanaf de truck dat het probleem bijna opgelost is. Dan het verlossende gebaar, wij en nog 2 kleine auto's mogen de boot op. Helaas regent het vrijwel de hele dag op Bocas del Tora, niet erg dus dat de ferry om 15 u al weer naar het vaste land terugstoomt. Nog maar een nacht naar het hotel met die aardige baas

De volgende ochtend verbazen we ons op de terugweg naar de 'Carrera Panamericana' weer over de grote verschillen tussen de Carribic en Pacific kant van het land. Vooral landschappelijk maar ook qua levensstandaard. Carribic is zoveel natter en de dus groener en ondoordringbaar. Het ziet er heel vruchtbaar uit. Maar de mensen zijn armer, wonen in kleinere huisjes, meer hut dan huis, veelal op palen ivm overstromingen. Op veel plaatsen is de weg slecht, ook door overstromende rivieren vanuit de bergen. De andere zijde is droger en weidser, beter te ontginnen en daardoor welvarender. Aan de Pacific belanden we bij een resort van een Duitser, Paradise Inn, waar we naast het zwembad kunnen overnachten. En we ons gelukkig weer kunnen douchen. Ook hier helaas gemene kleine insectjes die bij Annemarie behoorlijke blaasjes veroorzaken.

De volgende dag op tijd op pad, het is nog een km of 500 naar Panama City. De hele route gaat over de Panamerican Highway. Over een paar jaar zal die er vast prachtig bijliggen. Nu vooral in aanbouw en met veel kuilen. En dat we geen spookrijder tegen komen is een wonder, de pijlen voor de rijrichting zijn er vooral om niet te volgen. Verwarrend. Al 100 km voor Panamacity wordt het duidelijk dat we een grote stad gaan naderen, grote reclameborden, druk verkeer, toenemende chaos. In de stad aangekomen vinden we snel de jachtclub waar we morgennacht de auto neer willen zetten. De vrouw van het restaurant zegt dat het mag. Een prachtige plek met uitzicht op de brug over het Panamakanaal. De coordinaten die ons naar het hotel voor vannacht moeten leiden wijzen ons het water in dus dat schiet niet echt op. Maar weer net voor het donker arriveren we er, midden in de stad. Met parkeergarage. Ze hebben er valet parking. Het kost aardig wat van ons beste Spaans om toch zelf de auto in de garage te mogen rijden. En jawel, ondanks de garantie dat de garage echt wel hoog genoeg is voor onze auto ontdekt Klaas nog net op tijd dat ie knel zit onder de sprinklerinstallatie. 1 meter verder en ons zonnepaneel was vernield geweest. Hij klimt onder protest van het personeel op het dak om de sprinklerinstallatie een paar mm omhoog te duwen zodat we terug kunnen rijden zonder noemenswaardige beschadiging. Een ongeluk zit in een klein hoekje. We ontmoeten Helmut en Edda, de Duitsers die we al eerder troffen en die dit hotel aanbevolen hadden. Ook zij gaan hun auto verschepen en zijn erg goed voorbereid.

Om 7 uur de volgende morgen staan we met hen en drie andere overlanders op een goor terrein te wachten wat er komen gaat. Inspectie van de auto in het kader van de verscheping. We ontmoeten daar ook Florian en Helen , een jong leuk Duits stel met wie we de container gaan delen waar de auto's in moeten. Ze spreken vloeiend Spaans, dat is erg handig, maar het is vooral fijn dat zij ook naar Cartagena (Colombia) vliegen zodat we daar samen de auto op kunnen gaan halen. Dat samen daar zijn is nl een vereiste om de auto mee te krijgen. Dan hebben Helmut en Edda het slechter getroffen. Zij ontmoeten hun containermaatje, een jongen uit Canada die vanwege zijn hond genoodzaakt is een zeilschip te pakken ipv het vliegtuig. En als de wind verkeerd staat zit er voor Helmut en Edda in Cartagena niets anders op dan te wachten tot hij gearriveerd is. De hele inspectieprocedure duurt een uur of 4. Het grootste deel daarvan zijn we bezig de fout te corrigeren die eerder door de douane aan de grens van Costa Rica naar Panama is gemaakt. Klaas moet daarvoor naar de douane ergens anders in de stad. Terwijl ik wacht komt er een rij gevangenen over het terrein gemarcheerd. Nou ja, erg snel gaat het niet want ze zitten met de voeten aan elkaar geketend en met handboeien om. Een treurig gezicht, bij ons ondenkbaar.
Na 's-middags nog een paar uur bij de politie te hebben gewacht, in lange broek, dat is verplicht, wordt ons het papiertje overhandigd waarom het allemaal begonnen was.
Bij de jachtclub zoeken we een plekje met gras en mooi uitzicht waar we koken en willen gaan slapen. Maar dat slapen gaat mooi niet door. Een hele vriendelijke bewaker komt zeggen dat het verboden is de nacht op het parkeerterrein door te brengen. Op straat is plaats genoeg en volgens hem is het segura. Hij zal over ons waken. En ook over een busje met een jong Zwitsers stel dat er tot onze verbazing ook staat. Een spiksplinternieuw busje met 2 fietsen achterop. Te Europees denken we. Ze beginnen hier hun toer door midden Amerika. Of dat goed gaat met 2 fietsen achterop vragen we ons ernstig af.

De darmen van Klaas spelen 's-morgens weer aardig op en bij gebrek aan een wc loopt hij het Panamakanaal maar in wat een goed alternatief blijkt. En en per slot hebben we een doucheslang dus achter de auto spoelt hij zich wakker en schoon. De dag kan beginnen!
Ondanks de overvolle wegen waar het recht van de sterkste geldt krijgen we het toch voor elkaar om klokslag 8 uur bij de Toyotagarage te staan. Met een opgeknapte auto vervolgens richting Colon, een havenstad aan de Caribische kust, 80 km van de Pacific kust. En het heldere weer slaat om in druilerig. Om morgen niet voor verrassingen te komen staan zoeken we in de haven vast de plek waar de procedure morgen om 8 uur start. Goed dat we dat doen want de opgegeven coordinaten blijken niet helemaal te kloppen. Ook in Colon is een jachthaven en we hopen dat we er kunnen slapen. Er volgt een bijzondere tocht over smalle bruggen en sluizen over het Panamakanaal. En vervolgens door een dicht en verlaten bos met lichtgevende blauwe vlinders en over de weg kuierende tapirs. Net als de moed ons in de schoenen zinkt en de zon wegzakt is er een teken van leven: een agent bij een slagboom. Vriendelijk lachen en de slagboom gaat omhoog. Wat volgt is een spookstadje met verlaten vervallen villa's, waarschijnlijk uit de tijd dat de Amerikanen hier nog zaten ivm het Panamakanaal. En dan zien we wat we zoeken: een haventje vol luxe zeiljachten . We kunnen er blijven en kletsen oa met een Argentijnse jongen die met vrouw, 2 kleine kinderen en schoonvader al 2 jaar onderweg is om de wereld rond te zeilen . Er is een douche en wc.

De volgende ochtend alweer vroeg op pad naar de grote haven van Colon. Een gigantisch terrein met duizenden en duizenden containers en evenveel vrachtwagens. Florian is er ook al en de eerste stappen lopen gesmeerd. Een man spreekt ons aan, een Nederlander. Hij heeft onze Nederlandse auto gezien, vertelt dat ie in Panama woont en hier een transportbedrijf heeft. Eurologistica. We kletsen een tijd en wanneer blijkt dat hij uit Bladel komt wordt het helemaal gezellig. (Ze kunnen samen over verkens praten) Voor de Van Panhuizen: Bladel is een dorp dat aan Reusel grenst, mijn geboortedorp. We maken foto's met een paar van z'n vrachtwagens en onze auto ertussen in.
Tijd om verder te gaan met de procedure. Eind middag is alles geregeld en kan de auto de container in. In 1 zin geschreven, maar wat een gedoe allemaal. We gingen zeker 8 loketten af voor een stempel, een kopie, herstel van een foutje, nieuwe kopie. Nadat de drugshond onze auto niet wil inspringen is het klaar. Sleutel afgeven en met een rugzak naar de bus.

En dan is het alweer donderdag. Rustdag. Vanuit een heerlijk relaxed hotel even buiten Panamacity en vlakbij de Miraflores sluizen genieten we van het indrukwekkende kanaal met z'n gigantische schepen die door verschillende sluizen gaan. In 1914 al in gebruik genomen. Een klus die aan duizenden mensen het leven heeft gekost met name door malaria etc. Tot eind 1999 bleef het in Amerikaanse handen, incl een strook van 8 km aan weerszijden. De aanwezigheid van veel fraaie gebouwen wijst nog op die tijd. Vanaf 2000 is het kanaal in handen van de Panamese overheid. Men is hier nu bezig, onder Nederlands toezicht, meer en vooral grotere sluizen aan te leggen. De economie vaart er wel bij. (Een doortocht van 80 km door een containerschip brengt ca € 350.000 in het laatje)