Costa Rica uit, Panama in

15 februari 2016.

Juni 2015 stalden we onze auto in San José, Costa Rica. Etappe 3 van het rijden van de Panamerican highway zat er toen op: van Mexico naar Costa Rica. Dwars door Midden Amerika.
Nu, 15 februari 2016, 8 maanden later dus, gaan we weer verder. Hoever we komen weten we niet. Een van de uitdagingen deze reis is onze auto te verschepen van Panama naar Colombia. Over land rijden is onmogelijk : er is geen weg, wel de FARC en overvallen. Maar goed. Eerst van Amsterdam naar Costa Rica vliegen. In het vliegtuig zitten we tussen een groepje Russen. De eerste confrontatie met een andere cultuur: luidruchtig boeren, ons opzij duwen, kruimels in onze haren door boven ons hoofd smakkend en met veel geknoei te eten. 's-Lands wijs 's-lands eer.
Na een reis van toch nog bijna 22 uur arriveren we tegen middernacht in het hotel vlakbij San José.
De volgende morgen al heel vroeg op pad om de auto op te halen waar we hem 8 maanden geleden achter gelaten hebben. We wisten het, maar toch weer wennen om in de midden-Amerikaanse bureaucratie terecht te komen. Van het kastje naar de muur: van de insurance naar de douane en weer terug naar de insurance en dan weer naar de douane. De tweede keer bij de douane heeft degene die ons moet helpen een gesprek met de baas, dus dat duurt even. Blijkbaar geen goed gesprek, want na lang wachten komt ze, maar na 10 minuten moet iemand anders het maar overnemen. En die verzamelt de 3 uur die volgen een berg aan kopieen van alles wat er aan documenten van ons en de auto te kopieren valt. En wanneer we tenslotte de noodzakelijke stempels krijgen kunnen we eindelijk vol verwachting naar de storage waar de auto opgeslagen staat. Opluchting. Hij staat er nog, zielig tussen een hele hoop andere auto's, met duidelijke sporen van 8 maanden tropische hitte en buien. Hij is verplaatst terwijl ze geen sleutel hadden. Buiten zit ie onder het stof met afgebladderde stickers van de vorige reizen. We zien een verroeste krik en de schop bovenop de auto is weg. Opluchting 2: Hij start. Maar ook binnen zien we dat de auto een behoorlijke optater heeft gehad : hout aangetast, rubber gesmolten, metaal geroest , lade onder ijskast vastgeroest waardoor we koelkast niet kunnen gebruiken, dak wil niet open etc. De rest van de dag en de volgende morgen poetsen, boenen en wassen we en proberen de schade te herstellen aan de ijskast en aan de veren van het dak. De muffe stank nemen we op de koop toe, evenals een aantal spullen waar het weer in zit.
Costa Rica verder in.
Woensdag is de muffe stank te harden en we rijden een prachtige tocht van San José naar Orosi. Een bergdorp aan een meer, waar Zwitsers een soort camping hebben. Grappig is dat het nergens aangegeven staat. Maar via info van andere overlanders weten we hiervan. We zitten hoog in de bergen, het is lekker koel en zelfs druilerig. Alsof we in Zwitserland zijn. Incl erg schoon sanitair. De volgende ochtend zelfs fris en nat. We vervolgen onze tocht hoog de bergen in, boven de 3000 mtr. Mistig, regen en 11 graden. Na verloop van tijd wordt het helder en genieten we van schitterende vergezichten en van een hele rijke flora. Tropische regenwouden. Alsof we door een grote botanische tuin rijden. Met zo nu en dan een huisje, meestal welvarend, soms arm. Naarmate we afdalen wordt het steeds warmer. En tegen de tijd dat we de Pacific kust naderen is het bloedheet. Tegen de 40 graden. Net voor donker vinden we een heuse camping in Uvita. We zien de zon boven de Pacific nog net onder gaan vanaf onze campingplek. Waarna het binnen 20 minuten pikdonker is. De volgende dag weer om 6 uur op en meteen aan het poetsen, terwijl de apen boven ons van boom tot boom springen. We ontdekken steeds meer dingen die aangetast zijn door de stalling: gebarsten benzinetank in kist op het dak van de auto. Na weer uren drogen, poetsen en wassen start de auto niet. En het is nog wel een Toyota, die doen het altijd. De accu is leeg en natuurlijk hebben we startkabels bij ons (Klaas heeft alles bij zich) dus met behulp van een andere auto kunnen we verder. Gelukkig is iedereen heel behulpzaam. Richting Puerto Jimenez, een natuurgebied aan de Pacific kust met ongeveer de grootste biodiversiteit in de wereld: anderhalf procent bevindt zich hier. Een schitterende tocht en weer een heuse camping. Die ook nu weer alleen maar te vinden is door er naar te vragen, bordjes staan er niet. Het is pikdonker wanneer we arriveren. We zijn de enige, de campingbaas met de naam Adonis wijst ons waar we het water kunnen halen. Dat komt van een ton heel hoog in de bomen. Hoezo legionella controle? Wat een luxe dat we geen tent op hoeven te zetten en we alleen maar het dak op hoeven te tillen. En dat dat nu weer lukt! In het restaurant aan zee is het 9 uur 's-avonds nog steeds peentjes zweten. En in de auto denken we met heimwee aan de koelte op de 'Zwitserse' camping.
En dan is het alweer zaterdag. Rustdag. Papegaaien vliegen boven ons hoofd, en nog een hoop andere vogeltjes met felle kleuren waar we de naam niet van weten. Was Nel er nu maar :-). Restaurant met WiFi zoeken, krantje downloaden, koffie drinken op terras pal aan zee, met draaiende motor want de auto start nog steeds niet. Naar garage, die adviseert de dynamo te laten checken in Panama ('nee, de accu is ok'), gasvulling zoeken voor ons kookapparaatje en intensief mailcontact met ene Tea Kalmbach. Een Oostenrijkse vrouw die in Argentinië woont en een gat in de markt heeft ontdekt door support te verlenen bij de verscheping van overlanders van Colon in Panama naar Cartagena in Colombia. Klaas zou Klaas niet zijn als ie het niet zelf zou willen regelen, maar bij iedere maatschappij die deze overtocht maakt komt de naam van Tea naar voren. Dat heeft ze goed voor elkaar. We besluiten 5 maart de oversteek te maken: de auto in een container en omdat wij niet met dezelfde boot meekunnen vliegen we dan van Panama city via Bogota naar Cartagena.
Maar eerst met de auto aan de gang. Zondagmorgen start ie weer niet, er komt zelfs rook uit de accu wanneer weer een aardige Costaricaan ons helpt te starten. Alle garages zijn dicht vandaag, bij het benzinestation gooien ze er een aantal flessen gedestilleerd water in. En met behulp van weer een andere aardige Costaricaan krijgen we hem met veel moeite aan de praat . Het plan is vandaag naar de grens met Panama te rijden, om er morgen zo vroeg mogelijk overheen te gaan. We nemen nog een keer een doodlopende zijweg naar Drake, een afgelegen kustplaatsje dat alleen via 25 km zandweg te bereiken is, dwars door regenwoud. En met leuke kruisingen van rivieren waar geen brug overheen is gemaakt. Op een prachtig strand, met ronkende motor, picknicken we met de voeten in het water. Met behulp van de coordinaten van Klaus Vierkotten, een overlander die een boekje heeft geschreven over z'n reis, vinden we een finca in de bergen bij San Vita, waar ze slechts 1 kampeerplaats hebben. Gelukkig staat er nog niemand, en de eigenaresse, een Amerikaanse, wijst ons ons plekje, midden in haar botanische tuin. En ze heeft een auto waarmee ze onze auto morgenochtend aan de praat kan krijgen. Niet onbelangrijk. Omringd door vogelgeluiden, de tukan vliegt er oa rond, helaas zien we m niet, vallen we in slaap.
Naar Panama.
De wekker hoeft niet aan, bij licht staan we op. Met behulp van de Amerikaanse krijgen we de auto aan de praat en na nog een rondje door de prachtige tuin te hebben gelopen gaat het richting grens. Er zijn 3 grensovergangen van Costa Rica naar Panama. We nemen een hele kleine, zo klein, dat we er over zandpaden heen moeten rijden. We kunnen ons niet voorstellen dat er echt een grensovergang komt. Maar jawel, met behulp van de coordinaten van Klaus zien we wat containers aan de kant van de weg. In een onlogische volgorde op verschillende plekken gedropt. Engels wordt er nauwelijks gesproken. We zijn er zelf verantwoordelijk voor dat we alle noodzakelijke en correct ingevulde papieren hebben zodat we straks geen problemen met de shipping bij de douane in Panama city krijgen. Daar zijn we al voor gewaarschuwd. Voordeel van deze overgang is dat het er heel rustig is, we zijn de enige. Nadeel is dat het amateuristisch is. We moeten in een soort winkel van sinkel wat dollars betalen om Costa Rica uit te kunnen. Behalve de dame van de autoverzekering, ze kreunt en steunt luidruchtig en geirriteerd omdat we onvoldoende Spaans kennen, is iedereen erg relaxed. De ARBO zal het hier vast niet druk hebben met het begeleiden van burned out. In totaal zijn we bijna 4 uur verder wanneer we Panama inrijden. In tegenstelling tot Costa Rica zijn veel vrouwen hier in lokale klederdracht. Met een meer indiaans uiterlijk. Over smalle heel bochtige weggetjes dwars door de bergen komen we na een paar uur weer op de Panamerican. Op weg naar David, een grote plaats waar ze vast wel een Toyota garage hebben. Tegen 4 uur vinden we er inderdaad een. Er wordt een nieuwe accu ingezet, en met de afspraak om terug te komen voor een grote check rijden we 40 km naar het noorden: Boquette. Bij een benzinepomp vragen we naar een plek om te kamperen. Ze verwijzen ons naar een hostel in de buurt met een tuin. Wie weet. Tot onze grote verbazing staat de kleine tuin volgepropt met 5 campers van Duitse en Canadese overlanders. Omdat er eentje vertrekt krijgen wij nog een plekje. Dat is even wennen. Kennelijk staat deze camping bekend onder overlanders, maar we hadden iOverlander.com nou net eens niet geraadpleegd.