Costa Rica mei/juni 2015

Vandaag verlaten we Nicaragua. Een week Nicaragua is natuurlijk veel te weinig om er een goed beeld van te hebben. Wel vielen ons wat zaken op. Ondanks het feit dat Nicaragua tot de armste midden Amerikaanse landen behoort (na Haïti het armste land) straalde het dat vaak niet uit. Luxe huizen afgezet tegen arme hutjes doet vermoeden dat de tegenstellingen groot zijn. Wat ook opviel was dat met terughoudender tegen ons was dan in de landen daarvoor. En de vele borden met daarop aangegeven de hulp die men van het westen krijgt zagen we in de andere landen niet. Ergens lazen we dat de vele ontwikkelingshulp die Nicaragua krijgt een slechte invloed heeft op de mentaliteit en eigen initiatief. Zou kunnen. Wie zal 't zeggen.
Volgens het boekje wordt het vandaag de lastigste grensovergang van midden Amerika. Om 10 uur halen we een hele hoop vrachtwagens in en belanden weer tussen een onoverzichtelijk aantal hutjes, mannetjes, papieren, copieen etc. Het is ongeveer 35 graden. Het kost alleen al ruim anderhalf uur om Nicaragua uit te komen. En tweeëneenhalf uur om Costa Rica in te komen. Qua logistieke organisatie is er veel om je over te verwonderen. Nu zijn wij overigens maar een halve dag kwijt. De vrachtwagens aan de grens, eindeloze rijen, kost het twee tot drie dagen. Dan hebben wij nog geluk...We hadden al gelezen dat Costa rica in vergelijking met de andere midden Amerikaanse landen een stabiel, veilig en relatief rijk land is. En daarom erg bij toeristen in trek. Het valt al meteen op dat er vooral stenen huizen staan met glazen ramen en alles erg verzorgd is. Ook regelmatig grote bedrijven. Ook dat waren we niet meer gewend. Het doet Europees aan. Niet ver over de grens rijden we naar een finca van Zwitsers waar ook gekampeerd kan worden. Een prachtige plek, aan een soort kreek met krokodillen terwijl boven ons hoofd in een hele grote boom een apenfamilie zich vermaakt. Zoals Zwitsers betaamt is alles heel netjes.
's-Nachts koelt het gelukkig wat af en de volgende ochtend maken we een flinke wandeling op het immense terrein van de Zwitsers. Prachtige vergezichten en veel soorten vogels. Ze hebben paden uitgezet incl beschrijving van flora en fauna. Goed georganiseerd! Tegen de middag gaan we verder, richting een camping van Nederlanders wiens adres we op een site (ioverlander.com) vonden. Maar eerst Liberia in, een leuk stadje waar we onszelf verwennen met een heerlijk lunch in een tropische tuin. De camping van de Nederlanders ligt in een nationaal park, een aardig eind van de weg ( de Pan-American dus, daar rijden we alweer een aantal dagen op). De camping is gesloten. We besluiten door te rijden naar nationaalpark Monteverde, enkele uren rijden. Op een slechte zandweg gaan we stijl de bergen in, richting Santa Elena. Heel erg mooi, met uitzicht op de Pacific. Vooral met de ondergaande zon is het genieten. Maar als het daarna snel donker wordt is er minder aan. Vele kilometers rijden we over een erg slechte zandweg met steile hellingen de bergen in en we vragen ons af waar we uit zullen komen. Tot onze grote verbazing belanden we na ruim een uur hobbelen vanuit het donkere niets hoog in de bergen in een druk dorpje vol toeristen, hotels en restaurants. En zelfs wat verharde wegen. Een soort wintersportdorp, maar dan in tropisch woud. En wanneer we uiteindelijk kunnen kamperen op een grasveldje bij een hostel zijn we helemaal blij. Het is zelfs koud!
De volgende dag wordt een rainforestwandeldag. 's-Morgens een wandeling aan de Pacific zijde van de continental divide. Dit zou de droge kant zijn, maar echt droog is het hier niet. We horen veel vogels maar het is een toer om ze te zien te krijgen. We spotten de bellie ......? En kolibris. De begroeiing is hier erg fraai en steeds horen we een kolkende rivier in het dal die we maar niet te zien krijgen. 's-Middags maken we een wandeling aan de Atlantic zijde, in het cloud-forest. De natte kant dus. We zien een wereld van verschil tussen de 2 klimaten. Aan de Atlantic zijde is het echt veel vochtiger, veel meer bomen- en plantengroei. Ondoordringbare bush met veel lianen, mossen, etc. We vermoeden dat de wind hier dus van Atlantic naar Pacific waait, de wolken blijven immers aan Atlantic zijde hangen. Thuis eens naslaan of navragen. Peer, Jo ?
De Italiaan in Santa Elena is rustig, het seizoen is net voorbij. De prijzen zijn extreem hoog, in Costa Rica in het algemeen en in Santa Elena in het bijzonder. Duurder dan bij ons.
Op zaterdag rijden we rond het stuwmeer Laguna De Arenal. Ondanks gps en goede kaart missen we een afslag en rijden we clockwise om het meer terwijl we andersom wilden. Aan de westzijde zijn de wegen onverhard. De omgeving oogt als Ierland, veel groene weiden met grote boerderijen en windmolens. Costa Rica zou zo maar een uitwijkmogelijkheid voor weggekochte Nederlandse boeren kunnen zijn/worden. Bij de stuwdam is de vulkaan Arenal die in 1961 nog actief was en voor veel schade zorgde. We gaan onverharde wegen op en kruisen prachtige rivieren. Om de km staat een bordje 'Margot's ranche'. Op een of andere manier spreekt het ons aan. Na het 10e bordje, dus na 10 km maar die duurden eeuwig lang door de slechte weg, belanden we bij een vriendelijke man, Juan, die ooit in Gorkum een chemisch bedrijf had. We mogen bij hem wel kamperen, omdat het sinds een dag of drie eindelijk rustig is bij hem. Maandenlang had hij daaglijks 120 gasten. Juan is van Chileense afkomst en zijn ouders (van Joodse afkomst) trouwden in 1939 in Nederland en zijn toen onmiddellijk naar Chili verkast. Hij is hier nu 11 jaar bezig en het gaat hem voor de wind. Geheel sustainebel, trots vertelt hij dat naar zijn bedrijf hier geen draad of buis loopt, maar dat hij alles zelf verzorgt. Stroom, water, meubelen, vlees, melk, vis, in alles voorziet hij zelf. 50 mensen werken er en hij krijgt bezoek vanuit de gehele wereld. Katja Schuurman was er onlangs voor opname van een tv-programma en ook CNN zond al eea uit. Hoewel het nog vroeg is en we nog best wat verder zouden willen rijden durven we eigenlijk Juan niet meer ten zeggen dat we niet willen blijven. Daarna breekt de hemel los en regent het de rest van de middag en de avond. Spannend of we morgen door de rivier verder kunnen. Net voor we bij deze ranch aankwamen zagen we nl dat we door een brede rivier verder zouden moeten, maar het waterpeil zou morgenochtend wel eens aanzienlijk hoger kunnen zijn na de hevige regenbui.
Gelukkig is het 's-morgens weer droog en de wandeling die we voor de middag ervoor gepland hadden beginnen we nu. Tot het weer gaat regenen. Dan maar een uitgebreid ontbijt bij Juan. Een van zijn personeelsleden, een jonge jongen, Aurelia, vertelt dat hij van het platteland komt aan de grens met Nicaragua . Hij heeft het erg naar zijn zin bij Juan, temeer omdat hij thuis weinig perspectief zag. Zijn ouders waren boer, zoals bijna iedereen in zijn omgeving. Ze hadden het niet breed maar konden er wel van rondkomen. Tot Dole kwam, de ananasgigant, en de hele ananasmarkt overnam. Hier konden ze niet meer tegen concurreren. Uiteindelijk moesten de boertjes hun bedrijf verkopen. Het was niet meer rendabel, ze gingen tegen een schamel loon bij Dole werken, voor ca 400 dollar per maand. Mensen in overheidsdienst, ambtenaren, leraren, politie, zouden volgens Aurelia 2000 per maand verdienen. Een erg groot verschil. Heeft hij dat wel goed? Wanneer we het ontbijt afrekenen, $24, realiseren we ons dat dit in geen verhouding staat tot de 400 dollar die de boeren in loondienst verdienen. Überhaupt is in Costa Rica het verschil in prijs met de andere midden Amerikaanse landen erg groot. We vertrekken, moeten door verschillende rivieren heen, en genieten van de vulkanen en het meer. Na een hele tijd op de zandweg gehobbeld te hebben rijden we op een prima weg naar de Pacific kust naar de stad Samara op het schiereiland . En we zijn even in de war wanneer er in Samara gewoon een camping aangegeven staat, nog wel pal aan de kust onder palmbomen. Het Amerikaans/ Chinese gezin dat we bij de Zwitsers al tegengekomen waren staat hier ook. Zij reizen in een busje met 2 kleintjes, een van 14 maanden en een van 3 jaar, zijn al 7 maanden onderweg en rijden komend jaar door naar de zuidpunt van Argentinië. Ook staat er een tentje. Van een Duits meisje, Karolien, die in haar eentje vanaf Alaska is komen fietsen. Al ruim 18.000 km in de benen. Gemiddeld 100 km per dag, met 30 kg bagage.
Een prachtige plek die camping, dwz qua ligging, want verder is het een bende. Goor sanitair, geen deur wil dicht. De eigenaresse is blijvend dronken, wil meteen geld om meer te drinken ipv iets te poetsen, maar er is altijd wel wat.
De volgende dag een echte stranddag: lezen, zwemmen, hangen, lange strandwandeling. Kortom, genieten van de laatste dag voordat we echt met onze terugreis aan de gang moeten. 's-Avonds hebben we het Duits meisje voor het eten uitgenodigd. Restaurant op het strand, ondergaande zon, een plaatje zoals op reclames. Leuk om te horen wat ze allemaal meegemaakt heeft en dat het dus gewoon kan, een meisje alleen op de fiets door midden Amerika.
Dinsdagmorgen, na een bloedhete en muggenrijke nacht, vertrekken we richting vliegveld San Jose, niet om te gaan vliegen maar om de auto achter de douane te krijgen. Dat is nodig om een ontheffing te krijgen voor de maximale verblijfsduur van 90 dagen voor de auto. Zo snel komen we immers niet terug. We verkennen de situatie bij de opslag en laten ons door de manager een hotelletje in de buurt aanraden. Zou 40 a 50 dollar kosten. Als hij belt of er plaats is wordt de prijs al 80. Eerst maar eens kijken dan. Ter plekke krijgen we de prijs naar 60 (wel wordt er daar weer gebeld naar de manager van de opslag)(waarschijnlijk om te melden dat er na de onderhandeling geen ruimte meer is voor zijn provisie) We drinken onze koelkast leeg, zo waar een hele klus maar het lukt, en slapen des te beter.
Woensdag begint de dag met poetsen van de auto, maar vooral wassen en scheiden van wat mee terug moet en wat in de auto kan blijven. Daarna naar de opslag voor de auto, accu's los en ramen blinderen. Afscheid van de auto nemen die ons weer zo trouw is gebleven. Daarna met formuliertje van de opslag naar de douane. Maar dan begint de sport. De taxichauffeur weet niet zeker waar douanekantoor is, raar want de manager van de opslag instrueerde hem. Ondertussen is er een tropische stortbui losgebarsten die op de taxi beukt. Na een hoop gedoe, veel nattigheid en veel dollar hebben we het goede papiertje in handen waarmee we uitstel zouden krijgen voor het ophalen van de auto. Hopen we. Aan 3 verschillende personeelsleden vragen we of het echt wel klopt. Ze zeggen van wel. We zullen het merken wanneer we de auto weer op gaan halen. Vannacht om 12 uur vertrekt de bus van San José naar panamacity . We hebben nog wat uren en wandelen, tussen de buien door, door het centrum van San José. Veel winkels, drukke boulevards, en straatverkopers. En de hele avond tropische buien. We vertrekken op het juiste moment, de regentijd is nu echt aangebroken.

Panama.
Ruim 12 uur snachts vertrekken we met een grote, volle, bus om de 900 km naar panamacity te overbruggen. Wanneer het smorgens licht wordt rijden we nog een paar uur in Costa rica. Prachtig tropisch landschap, smalle wegen en veel obstakels waar de bus zich behendig doorheen manoeuvreert. Rond 6 uur smorgens bij de grens. We denken dat het zonder auto een kwestie van appeltje eitje wordt. Dat pakt anders uit. Wanneer we denken dat we klaar zijn wordt alle bagage uit de bus gehaald en worden de passagiers met bagage en al een lege ruimte in gedirigeerd . Daar moeten we wachten tot er geen enkele passagier meer ontbreekt. Dat wordt gecontroleerd door een douanebeambte die alle namen oproept met de opdracht ' presente' te roepen bij jouw naam. Dus bij ' Kloss' roept klaas ' si' . Dwars als ie is, vooral na weinig slaap. Omdat iedereen er nog niet is begint het wachten. Wanneer we compleet zijn moet door iedereen immigratieformulieren ingevuld worden. Tijdens het wachten mocht dat nog niet. Jammer, want dat had toch weer een half uur gescheeld. Dat invullen komt erg nauw, doorhalingen worden niet geaccepteerd en ik moet 3 keer opnieuw beginnen met een leeg formulier. Dan wordt de bagage gecontroleerd . En het ingevulde formulier gecheckt op juistheid. Daarna worden alle formulieren verzameld. En wat er dan mee gebeurd is een groot vraagteken. Al met al duurt de hele procedure twee en een halve uur en we zijn genezen van het idee dat de grensovergangen ons zoveel tijd kosten vanwege de auto.
En dan zijn we in Panama. Het oogt wat armer dan in Costa rica. Tot we de hoofdstad naderen. Door de bewolking heen , het regent keihard, zien we een skyline die aan newyork doet denken. We rijden over het Panamakanaal. Indrukwekkend. Gelukkig komen we onze volgende reis hier terug waardoor we meer tijd hebben de zaak te verkennen. Na een busreis van ruim 17 uur is het al donker wanneer we in ons hotel vlakbij het vliegveld van panamacity aankomen.
En is de volgende dag de laatste dag van onze reis aangebroken, we vliegen naar huis. 7 weken door midden Amerika. 8000 km. Veel verschillende landen met eigen sfeer en welvaartsniveau. Grote tegenstellingen in de landen zelf maar ook tussen de landen. Maar overal erg aardige mensen. Die vooral bezig lijken te zijn met het schoonvegen van de grond. Iedereen is overal aan het vegen. De natuur is schitterend, vooral de regenwouden. Mexico en Guatemala hebben daarnaast ook nog veel cultuur. We hebben genoten van alles en nu al zin in het volgende deel richting zuid Amerika. En maar hopen dat het blog dan wel werkt