Guatemala mei 2015

In volstrekt onlogische volgorde nu het verhaal over Guatemala en enkele andere landen in midden-Amerika.
We waren daar in het voorjaar van 2015, dus voor Australie en Indonesie. Maar omdat de techniek ons in de steek liet konden we toen ons verhaal niet plaatsen

Antigua en Lake Atitlan.
De nacht op de parkeerplaats bij de jachthaven van Rio Dulce is heet en klam met regelmatig een tropische bui. Heftig dus, beetje daklekkage. Gelukkig is er een douche. Dus fris en fruitig vroeg op weg. Groen, tropisch, veel riviertjes, mooie vogels, bergen zo steil dat je steeds denkt met een machete en een schop zelf een tempel te kunnen ontdekken. De route naar Lake Atitlan lijkt een eitje. Tijd genoeg om naar een Toyotagarage te gaan om naar de auto te laten kijken. Die trilt al meer dan een jaar. In NL allerlei instructies meegekregen, met 8 mogelijke problemen, incl foto's en video's. Niet nodig, nl prima garage. We worden meteen geholpen, er wordt van alles gedaan. En.......we hoeven niets te betalen. En.......hij trilt niet meer. Dus na uur weer de weg op. Nog steeds tijd genoeg. Vooral wanneer we op een autobaan komen, de eerste in Guatemala. De vrachtwagens en lokale bussen knallen ons voorbij, waarschijnlijk blij dat er flink snelheid gemaakt kan worden. Totdat we stil komen te staan. Een file. Ook de eerste in Guatemala. Na 3 uur zijn we 3 km opgeschoten. Na 4 uur passeren we een vrachtwagen die dwars op de autobaan ligt. En kunnen we doorrijden. Jammer dat de politie pas op dat punt het verkeer begint te regelen. Beetje mosterd na de maaltijd.
Dat we Lake Atitlan niet meer voor het donker zullen halen is duidelijk. En de verkeerschaos in Guatemalacity, waar we dwars doorheen moeten, vertraagt nog extra. Niet iedere auto heeft lichten op, de richtingwijzer aandoen is sowieso niet aan de orde, het is ieder voor zich en God voor ons allen. En verkeersborden worden hier duidelijk door een andere dan onze overheid georganiseerd
Het is al donker wanneer we de stad door zijn. Wanneer we Antigua aangegeven zien staan besluiten we dan ook daarheen te gaan omdat dat nog maar een half uurtje rijden is. Rijdend door smalle straatjes geplaveid met kinderkoppen vinden we door puur toeval een schitterend hotel in een voormalige finca waar de auto ook op de binnenplaats kan staan. Een voorwaarde. Antigua is een prachtige koloniale stad, opgericht in de Spaanse tijd en gebouwd in een vallei tussen 2 vulkanen in. Parken, goed bewaard gebleven kerken en andere monumentale gebouwen met schitterende binnenplaatsen geven je het idee dat je in een openluchtmuseum loopt. De traditionele Maya kleding die hier door de meeste vrouwen en een enkele man gedragen wordt versterkt dat idee. Het is een relaxte plek vlakbij het drukke, hete stoffige Guatemalacity. Wel veel toeristen, mede door de vele taalscholen
De kleine 2 uur die we de volgende dag dachten nodig te hebben om bij Lake Atitlan te komen blijken er vier te worden, de weg is slecht, bochtig en stijgt flink. Het meer ligt op 1500 meter hoogte. Het wordt steeds koeler. Het uitzicht op het meer, gelegen tussen drie vulkanen, is prachtig. In Panajachel kunnen we bij een hotel, direct aan het meer, onze auto neerzetten. Sinds een aantal jaren is Lake Atitlan een geliefde backpackersplek en dat is wel wat ten koste gegaan van het authentieke karakter. Het verschil met 35 jaar geleden, toen ik (Annemarie) hier was, is dan ook groot. Gelukkig kunnen we met onze 4wd de bergen in naar meer afgelegen gebieden. Rond het meer zijn enkele stadjes waar de Maya's leven. Zij hebben het in deze regio, de highlands, zwaar te verduren gehad in de jaren 60. Er was een guerrilla en haar strijders eisten steun van de bewoners waardoor men in de knel zat tussen de guerillastrijders en de regeringstroepen. 440 dorpen zijn toen vernield en 200.000 mensen werden vermoord. We hoorden dat de Maya's harde werkers zijn, en te oordelen aan de steile hellingen die gecultiveerd zijn lijkt dat te kloppen. We rijden over zandweggetjes, verdwalen regelmatig en iedereen is erg aardig en wijst ons de weg. We voelen ons geen moment onveilig. Maar van het plan om 'even' het meer rond te rijden komt weinig terecht. We halen nog geen kwart. We gaan dan naar de kerk in Solola, waar Martine enkele maanden aan haar studie gewerkt heeft over de situatie van vrouwen. Zodra we Martine's samenvatting hebben nemen we 'm compact op.
Chichicastenango.
In deze regio ligt ook Chichicastenango. De markt daar is een van de meest bekende van Guatemala, omdat de mensen uit de highlands daar hun waar komen verkopen. We besluiten er een nacht te blijven. In een smal straatje vlakbij de markt staat achter een grote gesloten poort een prachtig hotelletje in een grote tuin. Chauffeurs van enkele in het straatje geparkeerde auto's worden opgespoord en verzocht hun auto even te verzetten zodat Klaas de scherpe bocht door de poort kan nemen. Centimeterwerk. Een onverwachte oase van rust in een stoffig druk stadje. Onze veranda kijkt uit op de bergen. We eten 's-avonds in een restaurant op het balkon dat uitkijkt op de marktplaats . Wanneer we afrekenen blijkt de Iphone van Klaas verdwenen. Gestolen lijkt onmogelijk, waarschijnlijk naar beneden gevallen. We zoeken nog een tijd, maar helaas. Foto's oa weg. Een kleine domper.
De volgende dag gaan we naar de toeristenpolitie. Een kamer vol politiemannen die er eens voor gaan zitten. In twaalfvoud!! moet Klaas formulieren ondertekenen. Allemaal erg aardig en relaxed. Geen woord Engels, en wij oefenen ons Spaans verder met het woordenboek. De markt is kleurrijk, enorm groot, en er komen idd veel toeristen op af. Busladingen vol. Tijd om te vertrekken dus. Een prachtige bergachtige tocht naar een kathedraal in een stadje 30 km noordelijker, Santa Cruz del Quiche, volgens Rinske bij zonsondergang het meest contemplatieve plekje van Guatemala. (Annemarie legde me even uit wat dat betekent, het niveau van de blog stijgt nogal sinds Annemarie meeschrijft) Hoewel het nog lang geen zonsondergang is snappen we wat Rinske bedoelt. Witte kathedraal, trappen met uitzicht op stadje, Mayas in de weer met hun waar en bergen in het vizier. En praktisch geen toeristen.
Monterrico
Maandag richting grens El Salvador waarbij we een binnenweg langs Lake Atitlan pakken. Zandweg en stijl. Het wordt me te gortig om te rijden en Klaas neemt het over. Hier heb je een 4wd nodig. De mooiste uitzichten tot nu toe op het meer. Gelukkig komen we na verloop van tijd op een verharde weg. We nemen afscheid van Lake Atitlan, en langzaam een verandering van hoogland naar laagland: de temperatuur loopt op en het landschap oogt tropisch. We koersen af op een plaatsje aan de Pacific niet ver van de grens, zodat we morgen alle tijd hebben om Guatemala uit en El Salvador in te gaan. Tot onze verbazing houdt de weg naar het plaatsje waar we heen willen, Monterrico, abrupt op bij een lagune. We kunnen alleen met een ferry verder dwz een soort grote roeiboot met een paar planken. We varen een half uurtje door een prachtige lagune met witte reigers en andere bijzondere vogels en krokodillen verscholen in het groen. En erg benieuwd waar we zullen belanden. Monterrico blijkt een wat verlopen stadje, zwart vulkaan strand met veel vuilnis, honden en hondenpoep. Na lang zoeken vinden we een hotelletje met een binnenplaats ( en zwembad) waar we de auto neer kunnen zetten voor onze kamer. Na een duik in het zwembad een beetje afgekoeld. In dit gebied zitten veel schildpadden, maar helaas zien we er geen. Nu hebben we eerlijk gezegd daar ook niet echt ons best voor gedaan. Te warm, te loom. Ondanks het feit dat we een hotelkamer met ventilator hebben slapen we in onze auto. Daar is het koeler, schoner en er zitten minder muggen. Klaas begint akelig veel kleine rode bultjes op z'n onderbenen te krijgen. Met zwarte puntjes. Vlooien? Mijn hele lijf zit vol muggenbulten.