Indonesie sept/okt 2015

- weekje Bali
Op het vliegveld van Denpassar realiseren we ons direct weer ten volle dat Indonesie een geheel andere land is dan Australie. Iedereen stort zich hier op je om je te helpen. Sjouwen van je koffer, taxi, hotel. Alles wordt je aangeboden. Tegen veel te hoge prijzen natuurlijk, dus het is weer afdingen geblazen. We belanden 2 nachtjes in een goed gelegen hotel in Kuta. Hotel is vergane glorie, maar voor is het strand en achter het centrum. Alles dicht bij en toch rustig. Lange strandwandeling op onze 'rustdag' met af en toe een duik. Dan 2 dagen Ubud. Hindoeïsme is hier heel duidelijk zichtbaar, vooral door de vele tempels en de offertjes op straat. Speciale sfeer hier, die goed voelt. We maken een prachtige afdaling door de sawa's en langs tempels op de fiets. Weliswaar in groepje, maar toch heel fraai. Wel matige fietsen helaas. Vervolgens dag naar Lovina, waar we het Oasishotel de beste van de laatste tijd vinden. Klein, maar fijn. Australische eigenaar die begrijpt wat een westerling wil. De rit naar Lovina is ook al weer mooi. In Lovina zijn nu amper toeristen en het vollemaanfeest dat op het strand plaats vindt, vinden we daarom authentiek. Volgende dag weer met taxi, nu richting ferry naar Bali. De chauffeur is een jonge Hindoe met politieke aspiratie. We vragen hem het hemd van het lijf en worden veel wijzer. Met name over de Hindoegemeenschap omgaat met de moslims die van Java komen. Kunnen we wat van leren. Al met al is Bali nog steeds een boeiende vakantiebestemming en nog steeds gunstig geprijsd. We realiseren ons daarbij wel dat het naseizoen ons in de kaart speelt.

- 2 dagen Java
Als we met de ferry op Java aankomen voelen we direct dat we in een ontwikkelingsland zijn aankomen. Niet alleen door de imans die we telkens horen, maar door het hele aanzicht. Dat gevoel hadden we in Bali niet.We gaan direct naar het (fraaie) stationsgebouw om te informeren of we de volgende dag met de trein Nasr Surabaya kunnen. De stationschef, Hari nogwat, nodigt ons uit op zijn kantoor. Hij vindt het leuk buitenlandse gasten te spreken. Laat nb het nederlandse Burgerlijk Wetboek zien; hij studeerde rechten maar maakte het niet af omdat hij dan overgeplaatst zou worden, en dat wil hij niet (zegt 'ie, maar het zou waar kunnen zijn want hier heeft hij echt een luizenbaan) Natuurlijk eindigt het gesprek met vragen als 'wat doen jullie komende dagen en waar verblijven jullie'. Als we de bui zien aankomen dat hij overal vriendjes voor heeft, zeggen we dat we juist tickets voor morgen naar Surabaya hebben gekocht. Maar daar weet hij wel raad mee, die kan hij als stationschef wel omzetten naar een andere dag. Tenslotte speelt hij taxi en brengt hij ons naar ons hotel. Wat een baan heeft die man. De volgende dag maken we een pracht van een treinreis, ca 10 uur en we zien mooie taferelen in dorpjes en op de sawa's. Als we 's-avonds de dag evalueren zeggen voor de zoveelste keer dat we onze eigen auto erg missen. Onderweg stoppen waar je wilt en overnachten op andere plaatsen dan in bloedhete en drukke steden.
Het aantal dagen dat we nog hebben doet ons besluiten de volgende dag naar Sumatra te vliegen. Even achter de IPad en voor iets minder dan € 35 pp boeken we. Volgende dag overstap in Jakarta en in de middag staan we in Padang

- week Sumatra
In Padang merken we al snel hoe de rook het uitzicht beperkt. We hadden gehoopt er aan deze westkant van het land geen hinder van te hebben omdat de branden aan de oostkant zijn en de wind goed zou staan (wat heet; Kuala Lumpur, Singapore en wijde omgeving hebben er nu last van) Gelukkig blijft de hinder in Padang beperkt tot het zicht en merken we niets van de geur. (De branden worden overigens aangestoken, weliswaar illegaal, om plantages na 25 jaar te verbranden voor nieuwe aanplant). In Padang hebben we voor ca €30 het mooiste hotel; hotels kosten hier tussen de €5 en €30. En wat is het ideaal om op booking.com de hotelervaringen van andere gasten te kunnen lezen.
De volgende dag gaan we met een soort koeriersbusje (geen andere passagiers, wel onderweg pakjes halen en brengen) naar Bukitingi. Doorgaans een veel bezocht stadje vanwege de centrale ligging voor allerlei activiteiten zoals een trekking door de jungle. Maar nu vrijwel zonder toeristen omdat de branden hier niet al te ver vandaan zijn. Weliswaar ruim 400 km maar het slechte zicht ontneemt veel van het moois. In Bukitingi venten we bij wat bureau'tjes voor een rit van 2 dagen naar Lake Toba. Het kan in 1 dag maar neemt dan 14 uur. Met de bus kost de hele rit €6 pp maar we kiezen voor de taxi en betalen €55 voor de eerste dag en laten in het midden of we de 2e dag met dezelfde taxi gaan. Net voor we vertrekken vraagt de hotelmanager (via hem hadden we de taxi geregeld) of de chauffeur zijn vrouw mag meenemen. Daar hebben we niet heel veel zin in metname omdat je op de achterbank dan niet van links naar rechts kunt schuiven om foto's te maken. Nadat we horen dat er 3e bank is stemmen we met tegenzin in.
De chauffeur blijkt ervaren (62 jr) en een erg aardige man, rustig in praten en rijden en goed engels sprekend. We hebben afgesproken dat hij stopt wanneer wij willen (dat is normaal hier voor taxi's die lange ritten met toeristen maken) en dat de chauffeur ons op mooie plaatsen wijst. Als eerste wordt gestopt bij hot-springs, waar we niet blij worden omdat het er moordend warm is en de muggen hier zelfs overdag steken. Annemarie houdt er enorme bulten aan over. Kwetsbaar typje :=) Nadat een jong moslimstel met ons op de foto staat gaan we verder. We vroegen niet waarom ze dat zo graag wilden maar het zullen onze lengtes wel geweest zijn. Inmiddels voelen we ons bezwaard dat de vrouw van de chauffeur alleen achterin zit, en ook wat ingeklemd naast onze bagage. Ze is weliswaar niet groot maar haar moslimgewaad moet toch ook een beetje netjes blijven zitten. Opschuiven naar voren dan maar. Ze blijkt een aardige vrouw, maar spreekt helaas geen engels. We rijden door sawa's, regenwouden, grote vieze steden, kleine dorpjes waar de rijst en cacaobonen op de doorgaande weg voor de huisjes te drogen ligt. Prachtig allemaal. Lunchen, tsja, kiezen we zelf een plek of laten we het aan de chauffeur over? In beide gevallen is succes niet verzekerd. En zou hij zijn vaste adresjes voor provisie hebben?? We lunchen in een warung (toch op advies van chauffeur) waar er van alles (schaaltjes met nasi, kip, vis, soep, viskoppen, etc) wordt voorgezet en je zelf bepaalt wat je neemt. Viskop, van een goudvis, is het lievelingsgerecht van de chauffeur kennelijk. Soms wordt een stuk kip of vis van de schaal gepakt en weer terug gelegd. We betalen €4 voor ons vieren en hopen dat we gezond blijven.
De chauffeur vertelt ons veel, oa over een speciale moslimuniversiteit die we passeren en waar jongeren uit heel Indonesie naar toe komen. Ze leren hier allemaal Arabisch om de Koran te kunnen begrijpen. We zien de huisjes van ca 2,5x2,0m waarin ze met 4 man wonen. We treffen, ze lopen ongeveer allemaal (duizenden) in witte gewaden naar de moskee en op een brug maken we een foto met op de achtergrond de moskee en op de voorgrond de rivier waarin de studenten zich wassen. Een uurtje voor we de bestemming van die dag naderen vraagt de chauffeur uiteraard of hij ons de 2e dag ook moet rijden. Kunstmatig aarzelen we wat waardoor de prijs voor de 2e dag naar €45 zakt. Daarna vertelt hij dat de schoonfamilie hier in de stad woont en dat zijn vrouw vooral daarom mee wilde. Als we de stad naderen wordt ze zichtbaar enthousiaster, bijna emotioneel zelfs. Ze wijst op het huis van haar broer, haar school, etc. Leuk!
Het enige goede hotel in deze stad ligt op een verkeerde plek. Zodanig verkeerd zelfs dat het geen ramen naar buiten heeft, alleen een raam naar een binnenplaats.
Als we 's-avonds een wandeling maken begrijpen we helemaal waarom.
De volgende morgen is de chauffeur een kwartier eerder dan afgesproken (was vaak zo overigens) Ze schuiven nog even bij ons ontbijt aan. We hadden verwacht dat zijn vrouw wel bij de familie zou blijven, maar ze gaat toch mee. Voor aanspraak op de terugreis zegt hij en dat begrijpen we helemaal. Dit traject is duidelijk slechter dan gisteren, deels onverhard, deels eenrichtingsverkeer vanwege wegwerkzaamheden.
Op enkele delen wordt zo te zien permanent aan de weg gewerkt omdat regenwater de weg af en toe wegspoelt. We hebben minder interesse in alles om ons heen vandaag. Meer zin in onze bestemming Lake Toba, de onbetwiste no 1 van Sumatra. We eten weer bij zo'n 'zelfbedieningsrestaurant' en wat we dan nog niet weten is dat dat slecht gaat aflopen.
Als we Lake Toba naderen zien we al snel dat ook hier de branden gevolgen hebben voor het uitzicht. We nemen de ferry die ons naar het schiereiland brengt. In Tuktuk boekten we een verblijf met hoge waardering (9,6). Benieuwd, temeer omdat uit een mail blijkt dat de eigenaar Berend heet. Bij aankomst staat een bediende en kruiwagen met kleedje erin voor ons klaar. 3 minuten lopen en we belanden in iets wat een bloemenkwekerij lijkt. Het blijkt een eigen toegangsstraatje aan weerszijden op stellages volgezet met honderden bloempotten. We belanden in een karakteristiek huis, groot en van alle gemakken voorzien, en met het uitzicht op de bijzondere tuin die het huis van het meer scheidt. De ferry's varen aan en af. Helaas geen zicht op het prachtige achterland, maar dat kan Berend niet helpen.
Berend neemt alle tijd om de gang van zaken uit te leggen. Zijn biologische groenten mogen we uit de tuin halen en zelf bereiden, evenals de vis die we uit zijn vijvers mogen vangen. Alternatief is dat zijn kok een maaltijd maakt. €5, eenvoudig zegt het menu. Buitengewoon uitgebreid merken we die avond. Als Annemarie de volgende ochtend behoorlijk ziek is, realiseren we ons dat dat vast niet van het eten hier bij Berend is, maar van het laatste 'zelfbedieningsrestaurant'. Desondanks gaan we nog een eind fietsen, warm, maar gelukkig redelijk vlak hier langs de kust want energie hebben we niet.
De volgende dag vertrekken we naar Medan. Niet met de aanvankelijk geplande shuttle, die gaat vast niet stoppen als Annemarie een noodstop zou willen.
We besluiten op het laatste moment toch de taxi te nemen die Berend voor ons kan regelen. Duur maar goed, aldus Berend, zij het dat we wel laat besluiten en hij daardoor niet kan garanderen dat we een van de vaste chauffeurs krijgen, voegt hij er aan toe. Met bagage en kotsemmertje in de kruiwagen gaan we naar de ferry. Bediende van Berend vaart met ons mee om ons in de juiste taxi te krijgen.
Als spoedig blijkt dat de chauffeur slecht, zeg maar geen, Engels spreekt. Elke vraag wordt met yes beantwoord, ook als je vraagt hoe ver het nog is.
Claxonneren is hij goed in, te pas en te onpas, vooral het laatste. Zonder overleg stopt hij bij een restaurant voor de lunch. Ziet er allemaal vies uit, dus ik pas. Annemarie kan niet eens aan eten denken. De route is niet zo aantrekkelijk als de vorige, hier veel palmolie- en rubberplantages. We vragen of hij weet waar ons hotel is, het antwoord is yes. Maar dat vertrouwen we allang niet meer. Later stamelt hij friend. Midden in Medan stopt hij plots bij een kantoortje. Er stappen 2 andere mensen in waarvan 1 de chauffeursfunctie overneemt. De friends kennelijk. ' Onze' chauffeur zien we niet meer.
In ieder geval spreken ze beiden beter engels want ze proberen ons een tour voor de volgende dag te verkopen. Als ze merken dat dat niet lukken wordt de sf eer anders. Niet bedreigend of zo, wel vervelend. Als ze ons bij het hotel afleveren gooien ze meteen de lege waterflesjes en de plastic zakken uit de auto. De portier van het hotel ziet het maar aan, zal het wel gewend zijn. Terwijl het een mooie oprit van een mooi hotel is. Deli River heet het en de eigenaar is Dirk uit Nederland.
Goeie plek voor Annemarie om verder bij te komen, terwijl ik met IPad aan de slag kan. Medan is de grootste stad van Sumatra, een heksenketel, maar dit hotel met grote tuin is een oase van rust te midden van de drukte. De volgende dag vliegen we in 50 minuten naar Kuala Lumpur en zit Sumatra erop. Sumatra was beslist de moeite waard, ook al speelden de branden op de plantages (en de maag van Annemarie) een negatieve rol. Terug, maar dan liefst met eigen auto.

- paar nachten Kuala Lumpur en naar huis.
Meteen na aankomst valt de op hoe Maleisië zich beter heeft ontwikkeld dan Indonesie. Geen Nederlandse maar Engelse kolonialisatie, of een andere reden? De efficiency op het vliegveld, de Express trein naar het centrum. Maar ook de enorme kantoorgebouwen in de stad. Ons hotel valt zwaar tegen, helaas voor z2 nachten geboekt. Het restaurant is gesloten, wordt nl gerenoveerd en in de buurt is niets te vinden. Dat zegt booking.com er dan weer niet bij. De volgende morgen herhaal ik dat Annemarie ziek is en dat we dag eerder naar huis kunnen. De manager haalt hand over zijn hart en we mogen vertrekken zonder de 2e nacht te hoeven betalen.
Op de website hadden we al een ander hotel gezien maar we durven het niet te boeken omdat de prijs aan de lage kant is. We willen voorkomen dat we van de regen in de drup komen. Als we er aan komen zijn we helemaal verrast. Hier willen we blijven, waar voor je geld. 's-Middags nemen we de gratis shuttle van het hotel naar de stad en lopen we in een soort van verhoogde promenade (geheel afgesloten en gekoeld) over alle verkeer heen van de ene bezienswaardigheid naar de andere. Met als eindbestemming de Petronas Twintowers, waar we vervolgens ook in gaan. Naar bijna 500 mtr hoogte stijgen we. Indrukwekkend. We zien uit de hoogte hoeveel er nog gebouwd wordt hier. Dat vonden we in Sydney al, maar hier gebeurt nog meer. Helaas geen vergezichten, maar dat wisten we al. We hebben nog puf om dezelfde route weer terug te lopen. In ons hotel is het een komen en gaan van mensen, van allerlei nationaliteiten in navenante kledij. De laatste dag pakken we trein naar de kust, waardoor we veel van het buitengebied zien. Ook hier weinig tot geen armoede. We stappen uit bij de haven waar we het na een uurtje voor gezien houden. Een boottocht naar een eiland doen we toch maar niet, te laat al eigenlijk.
Fijn dat we onze kamer pas om 19 u kunnen verlaten, nog een laatste douche en op naar het vliegveld. Waar we om 22 u zien dat ons vliegtuig niet om 23.10 u vertrekt maar om 05 uur. Waarom niet een eerder een berichtje daarvan, dan hadden we nog uren op onze kamer kunnen slapen. Malaysian Airlines is geen KLM. We worden afgescheept met een voucher voor een maaltijd bij Burger King. Als ik me daarover bij mannetje aan de desk beklaag 'ik heb geen honger maar slaap dus ik wil een bed' legt hij dat bij de manager neer en mogen we van haar in de lounge van de business-class rusten (en eten, en dat staat ons beter aan dan een Burger King burger) En nu over half uur landen in Amsterdam, niets van de vertraging ingelopen door een hogere versnelling of zo. Voordeel van de vertraging is wel dat dit verhaal nu ongeveer af is.