Weekend in Tulum met Sander en Jo

Een erg leuk lang weekend met Sander en Jo in Tulum gehad. Het echte Zwitserleven gevoel. Kayak en snorkelsets voor de deur, dwz op ons privestrandje. Evenals palmen, ligstoelen en overdekt zitje. En hangmat op de veranda. We kwamen eindelijk aan iets cultureels in Mexico toe: de Maya ruïnes in Tulum. Prachtig aan zee gelegen, was dus een havenplaats.
Interessant, wel wat toeristisch en vooral warm, maar vooruit. Verder lekker gefietst en het restaurantje in Tulum dat Sebastiaan uit Nadrin ons had aanbevolen bezocht. Tulum is een relaxt dorp ca 100 km van Cancun. Backpackers-achtig en dus oneindig veel prettiger dan Cancun met z'n hotelkolossen en all-inclusive resorts. Hier veel fietsers, jongelui, verse sapjes, wortelcake, enz.
Als we Sander en Jo na 4 dagen weer op vliegveld van Cancun hebben afgezet besluiten we nog een nachtje in Tulum te blijven, maar dan op de camping. Daar staat Peter Klaus met zijn MAN truck ook. We spraken hem al op camping in Cancun. Ook onderweg naar Argentinië.
Onderweg willen we bij Autozone 2 nieuwe accu's kopen voor de zonnecollectoren, maar omdat de verkoper er een eeuwigheid over doet om een goede korting te geven zeggen we over een uur wel terug te komen. En dan zien we opeens een fabriekje van accu's en zijn we ruim 3x goedkoper uit. Dat scheelt ca € 400.
Volgende dag besluiten we Belize ook maar aan te doen, ondanks de minder enthousiaste verhalen. Per slot zijn we er geen van tweeën eerder geweest en willen we het zelf meemaken. Dus op naar Chetumal de grensstad aan de Mexicaanse stad.
Een prachtige camping, aan het water en op het gras en met douches die het in ieder geval de helft van de tijd doen. Helaas geen schoon zeewater. Waarschijnlijk door de richting van de wind ( Peer, Jo, klopt dat??) . Op deze camping ontmoeten we 3 stellen die ook naar Argentinië willen doorreizen, dus websites/mailadressen uitwisselen om de mogelijkheid te hebben elkaar te informeren over bijzonderheden. Zoals bijv het in of uit de vaart zijn van de boot van Colon (Panama) naar Cartagena (Colombia). Niet onbelangrijk voor als je naar het zuiden wilt, want overland is onmogelijk. Geen weg en de FARC zit in Noord Columbia.
Zoals altijd heeft Klaas een lijst met zaken die moeten gebeuren, want 'reizen met eigen vervoer is ook werken' citaat Klaas. En dat klopt. Klaas is erg veel in de weer met motor, auto schoonhouden, blog en andere randvoorwaarden. Ik wat minder. Aanschaffen fietsen staat nu oa op de lijst. Tweedehands. Veel winkels van binnen gezien, maar uiteindelijk doen we het niet omdat we denken dat het voorlopig bergachtig terrein wordt. Maar wie weet. We hebben het nog niet van ons lijstje geschrapt. Hoewel er een leuk restaurant op de camping is belanden we bij de buren. Kan nog net want om 19 u is er een bruiloft. Het lekkerste eten tot nu. Als we daarna klein rondje lopen komen we de bruidspaar en gasten al tegen. Muzikanten voorop. We worden uitgenodigd om ook aan te schuiven in het restaurant maar dat slaan we beleefd af. Volgende ochtend verlaten we Mexico, bepaald niets alles gezien hebbende, maar zeer tevreden over datgene wat we wel zagen.

Na het gebruikelijke werkuurtje van Klaas, per slot van rekening gaan de zaken thuis gewoon door, rijden we richting grens van Belize. Met enige weemoed nemen we afscheid van Mexico. Met het gevoel lang niet alles gezien te hebben. Maar dat is ook moeilijk in dit gigantisch grote land. De grensovergang tussen Mexico en Belize gaat erg relaxed. De douane legt ons uit wat er van ons verwacht wordt. De auto wordt gecheckt, op een andere plaats gedesinfecteerd, en weer op een andere plaats moeten we een autoverzekering afsluiten. Alles vriendelijk en in vloeiend Engels. Dat laatste is niet zo raar, Belize was een Engelse kolonie en engels is nog steeds de voertaal. Meteen over de grens is de sfeer compleet anders dan in Mexico. Overwegend zwarte mensen, houten huisjes op palen, Caribische sfeer: veel rasta haar, reggae, uitbundig, luidruchtig ( he mister, how are you). Veel suikerrietplantages en de highway is een eenvoudige 2 baansweg. Belizecity, maar een paar uur rijden vanaf de grens, kent niet de grote malls zoals in Mexico. Kleine winkeltjes, harde muziek en nauwelijks een tentje te vinden om iets te drinken. Ons plan was om er een nacht te blijven, maar na door de drukkere straatjes te hebben gelopen en te ontdekken dat we alles gezien hebben ( musea hebben we niet ontdekt :=) ) besluiten we door te rijden. Op het enige terras van de stad eten we iets en het is al donker wanneer we vertrekken. Want het is hier al heel vroeg donker: tussen 6 en half 7 savonds.
Klaas kan de grote krabben die de weg oversteken nog net ontwijken, bij de topes ( hele hoge hobbels op de weg, soms aangekondigd, soms niet, en als je te laat afremt zijn in ieder geval de schokbrekers kapot, maar waarschijnlijk meer) lukt het minder goed. (Annemarie overdrijft hier weer eens) Al gauw bedenken we dat het niet zo handig is om 's-avonds te rijden. Het is aardedonker en als de weg dan ook nog overgaat in een zandweg besluiten we dat we dit nooit meer doen. Gelukkig gaat er, weliswaar met een grote omweg, een verharde weg naar Dagringa. Ons doel. Te oordelen aan de bochten en de smalle bruggetjes rijden we door een mooi landschap. Na een paar uur arriveren we en vinden gelukkig meteen een plek waar we kunnen overnachten bij een hotel. Er is nauwelijks nog leven maar een meisje wijst ons de parkeerplaats aan. Een douche is er niet en dan merk je hoe handig het is met een installateur op stap te zijn. Klaas zoekt in zijn spullen en construeert een douche. Heerlijk na een plakkerige hete dag.
De volgende dag zien we waar we zijn. Een slaperig relaxed stadje, vol garifuna, afstammelingen van ontsnapte Afrikaanse slaven gemixt met Zuid-Amerikaanse indianen. Er gebeurt niet veel, behalve wat vissen en kapiteins die bootjes aanbieden naar eilandjes in de buurt . Per slot is er even uit de kustlijn een barrier reef. In een restaurant stuiten we op ' captain Doggy', een garifuna die z'n brood verdient met vissen, vooral praten en mensen naar de eilandjes te brengen. We besluiten ook naar een van de eilandjes te gaan, als het kan diezelfde middag nog en daar een nacht te blijven. Maar dan moeten er meer mensen gaan en dat blijkt niet het geval. Ondertussen hebben we al bedacht dat we de volgende dag liever doorrijden richting Guatemala.

De volgende dag een prachtige tocht richting grens Guatemala. Heuvels, hutjes en tropische taferelen. Voor de grens kunnen we wild kamperen in een natuurreservaat, een half uurtje rijden op een zandweg diep de bush in. We halen een paard met wagen in met blanke jongens in tuinbroek, blouse en rietenhoed. Zij maken deel uit van de mennonietengemeenschap. Een gemeenschap die erg geïsoleerd leeft, met name uit Duitsland , Nederland en Canada komt, en alles afzweert wat niet met de hand geproduceerd wordt. De vrouwen lopen in lange jurken, de mannen zoals gezegd in tuinbroeken, blouse en rieten hoed. Een hele gesloten gemeenschap die niet toestaat dat er buiten de gemeenschap getrouwd wordt, eigen scholen heeft en grote gezinnen produceert, 10 tot 15 kinderen is geen uitzondering. Ook hele ijverige mensen, die een substantieel deel van de landbouw in Belize produceren . Onwezenlijk, dit vasthouden aan hoe het bij ons lang geleden was. Het is speciaal om een glimp hiervan op te kunnen pikken.
De nacht is aardedonker vol kleine vuurvliegjes en vol geluiden. Klaas construeert weer een eigen douche. Heerlijk!

Al vroeg op, door een prachtig landschap met struiken die we bij ons alleen maar als vaste plant in een pot zien, naar de grens. Het gebruikelijke ritueel, waarbij we ons laten helpen door een jongetje die de weg weet, maar nog belangrijker, ons snel door allerlei rijen met wachtenden loodst. En dat bespaart ons een boel kopzorgen. Hij kent de weg, vertaalt waar nodig en dringt voor bij lange rijen. Iedereen lijkt dat laatste nb normaal te vinden. Helemaal goed zo. Eenmaal de grens over ziet alles er nog minder georganiseerd uit dan in Belize. Ook kleurrijker en goedkoper. Houten hutjes tussen de bananenbomen.
Na een uurtje rijden bereiken we Tikal, HET mekka van de Mayacultuur. Net voor de ingang worden we ingehaald door Rudy en Belinda uit Antwerpen. Zij zijn de eerste overlanders die we tegenkomen die van zuid naar noord reizen. We krijgen heel veel nuttige info van ze. De camping in Tikal oogt vriendelijk, dwz ruim, rustig en leeg, maar oh, wat pakt dat anders uit. Dwz in de nacht: extreme geluiden uit de bomen boven de auto. Bijna angstaanjagend. Apen dus. Als we om 6 uur opstaan komt er al een groep toeristen, nb uit NL, met gids naar de apen kijken. Vast ritueel kennelijk, wisten wij veel. En vanwege ons nederlandse kenteken zijn wij naast de apen ook een soort van bezienswaardigheid.
Voor 8 uur lopen we al tussen de Mayatempels van Tikal. Nog redelijk koel. Verrassend om te zien dat men in de jungle deze erfenis heeft ontdekt. Indrukwekkend. Sommige ruïnes worden nog blootgelegd en als je ziet hoe dat gaat (aarde en struiken wegnemen) vraag je jezelf bij elk bergje af of daar ook geen ruïne onder zit. We genieten minstens zoveel van de flora en fauna als van de ruïnes. Het is stil, nauwelijks toeristen en prachtige paden van tempel naar tempel.
Gieren, wilde kalkoenen, krokodillen, prachtige vogels zoals papegaaien, apen en ga zo maar door. De jaguars die er ook rondlopen hebben we niet gezien. Cultuurbarbaren als we zijn verlaten we om 12 uur het complex al weer.
Want er staat weer het nodige op het lijstje. Erg belangrijk: een autoverzekering afsluiten. We rijden nog onverzekerd rond. Daarvoor moeten we naar Flores, een prachtig stadje op een eiland dat met een brug verbonden is met het vasteland. Kleurrijke huisjes, gezellige restaurantjes. Waar iedereen maar met een ding bezig is, kijken naar Bayern Munchen-Barcelona . Onder het genot van een heerlijke salade kijken wij ook. Nou ja, wij, Klaas alleen eigenlijk. Daarna de verzekering regelen. Zo gezegd, niet zo gedaan. Er blijkt iets met een digitaal systeem. We gaan maar vast boodschappen doen, en na anderhalf uur wachten kunnen we onze weg vervolgen. Om precies genoeg tijd te hebben om voor het donker in Poptun te zijn. 120 km verder. Er is daar een finca waar je kunt kamperen. Net voor zonsondergang rijden we een prachtige plek op. Vlakbij een lagune. Er is een restaurant, en wat backpackers. En een warme douche! De nacht is sinds lang weer redelijk fris. Zelfs een laken nodig.
Weer vroeg op, per slot is het niet voor niets al om 6 uur donker en om 5 uur 's-morgens licht. Na een korte wandeling over het complex op weg naar lake Atitlan. Bijna 600 km.
Dat willen we, maar we bedenken ons al na 100 km in Rio Dulce. Daar blijven we op een parkeerplaats van een hotel/restaurant/jachthaven die doorgaat voor camping. Alles wat we nodig hebben is er, zwembad, steiger aan het meer, restaurant, wasserette. De parkeerplaats is een zootje, maar daar hoeven we alleen maar te slapen. Het stadje is erg kleurrijk en druk. Het ligt aan de doorgaande weg van Guatemala city naar Tikal. Tuk-tuks, enorme vrachtwagens, lokalen die zich allemaal op straat tussen de eettentjes begeven, en dat past allemaal in de smalle straat die tevens hoofdweg is. Nou ja, passen. En nu op een heerlijk koel terras aan het meer de blog bijwerken. Tevreden, lijstjes afgewerkt, alle was weer schoon in de kast. Steeds vroeger naar bed en steeds vroeger op pad