San Jose del Cabo 17 april 2015

Annemarie vertrekt vrijdagmorgen 17 april naar haar zoon en schoondochter in Calgary.
Ik 2 uur later naar Mexico City. Prima vlucht, alweer. In Mexico City kom ik er nog net op tijd achter dat terminal 2 aan andere kant van het vliegveld ligt. Met een (te dure) taxi ben ik net op tijd voor de aansluitende vlucht naar San Jose del Cabo. Denk ik, want dan blijkt dat er een vertraging van 2 uur is. Geen tijdsprobleem meer dus, nou ja, ik lig pas na 26 uur in bed.
Heb me al tijdens de vlucht gerealiseerd dat ik geen autosleutels bij me heb. Niet handig, wat betekent dat? Dat ik ze aan buitenkant auto op het geheime plekje opborg? Kan me niet voorstellen, maar gelukkig voor dit soort situatie's altijd setje reserve op geheime plek.
Zaterdag naar de storage de auto halen. De hal ziet er inmiddels weer keurig uit, 6 maanden geleden was het na de hurricane een chaos daar, zowel binnen als buiten.
Helaas blijkt dat een van de reservesleutels niet meer past, vorige keer slot verwisseld nl. Met slijpschijf zaag ik deur van het 'huis' los, daar gelukkig meer reservesleutels. Meteen alles weer keurig gelast. Accuklemmen op accu en rijden.
Op camping blijkt dat accu's van zonne-energie installatie niet meer op spanning komen, auto te lang binnen gestaan, en, nog een foutje, deze accu's niet afgekoppeld. Dat is echt pech want wat was het altijd een betrouwbaar systeem. Altijd voldoende stroom voor waterpomp, verlichting en bovenal de koelkast. Maar eens even aanzien of de accu's zich herstellen, maar ik vrees dat ze vervangen moeten worden.
Als Annemarie maandag in San Jose aankomt hebben we elkaar zo weer veel te vertellen. Naar een mooie beach waar je alleen in 4x4 low gearing komt. Ploegen dus. Maar wat een plekje.
Na nog een dagje San Jose rijden we woensdag naar LaPaz om de boot naar Mazatlan te nemen. Zonder reservering, dus afwachten of er iemand annuleert. Vertrektijd gepland om 16 uur, maar het wordt 23 u. Vanaf 19 u staan we op het bovendek, tussen enkele vrachtwagens die geheel apart gezet worden. Later ontdekken we waarom: de een geladen met gas en de ander met dynamiet.
We mogen bij, zelfs in de auto blijven. Maar goed ook want de gammele slaapstoelen in een muffe ruimte ogen niet aantrekkelijk. Evenmin als de big guys van de trucks. De hele donderdag kamperen we achter onze auto op het dek. Veel vrachtwagenchauffeurs vinden het een boeiend tafereel en komen even kijken. Juist voor donker vinden we in Mazatlan de camping. En direct ernaast een uitstekend restaurant.
Vrijdag rijden we richting Cancun waar het weekend erop Sander en Jo naar toe komen.
Nog hele week voor de boeg, maar vanaf Mazatlan is het 2600 km en Mexico heeft een wat ander wegennet dan NL.
Durango bijvoorbeeld, dat ligt slechts op 300 km van Mazatlan, maar we kruipen omhoog in deze bergachtige omgeving en doen er voor ons gevoel bijna de hele dag over. Zeker nadat we bijna een uur stilstaan vanwege een protest van grondeigenaren die zich onvoldoende gecompenseerd voelen voor de aanleg van de nieuwe snelweg over hun land. Het tolstation is gesloten en de boeren staan met een emmer bij de slagboom. Zo compenseren ze zelf.
We rijden inmiddels op de hoogvlakte (ca 2000 m hoogte) dat een groot deel van centraal Mexico beslaat en bereiken Zacatecas. Zou een fantastische camping moeten zijn, behorend bij een hotel. Het wordt duidelijk dat de schrijver van de campinggids een Amerikaan met zo'n soort autobus is. En daardoor heel andere eisen stelt. Parkeerplaats van een goed hotel waar je gebruik mag maken van de faciliteiten van het hotel, dwz zwembad, fitness, etc. Niet wat we zoeken dus, maar prima. Er zal waarschijnlijk geen andere camping zijn. In de nacht horen we niet alleen zwaar autoverkeer maar ook treinen. Hotel blijkt gekneld tussen snelweg en spoorlijn.
Volgende ochtend gaan we Zacatecas in, is een prachtstad met oude gebouwen. In een drukke straat parkeren we na een aanwijzing van een agent gratis op een plaats precies tegenover de mooie kathedraal. Na een wandeling door (deeltje) centro historico rijden we door naar San Luis Potosi. Zou ook een mooie camping moeten zijn. Wantrouwen dus. We vinden een verlaten camping aan de rand van een stuwmeer. maar helemaal prima. Helemaal als we na een kleine wandeling door de buurt (Afrikaanse taferelen voor mij, volgens Annemarie Aziatische) een klein winkeltje vinden waar we alles kunnen kopen om onze koelkast weer te vullen. De jonge dochter van de eigenaar komt telkens terug, blij dat ze haar engels eens kan gebruiken. Aanvankelijk alleen maar later met vriendin en broertje. We hebben de ruimte en dun straaltje douchewater en vinden het allemaal wel goed.

De enige andere campinggasten staan naast ons en willen graag praten en samen bier drinken. Het enige wat we van hun Spaans begrijpen is dat hun huis ook ons huis is. Erg aardig.
De volgende ochtend bekijken we met draaiende motor op de kaart hoe we verder moeten rijden naar San Miguel de Allende, onze volgende stop. En ontdekken gelukkig nog net op tijd dat er meerdere stadjes met die naam zijn en we bijna de verkeerde kant opgereden waren. Na 200 km zijn we er al. Een schitterend historisch stadje, met een ideale camping. Midden in het centrum, andere overlanders en schoon. En een genot om er rond te lopen, de historische kathedralen te bewonderen en terrasjes te pakken. En musea te bezoeken