Alles loopt anders

Dat is nooit anders geweest dus waarom zou dat nu anders zijn.
Mijn voornemen om vanavond even bij te 'praten' zal dus ook wel weer niet lukken. We zullen zien.
Ik zit nu aan de St Lawrence rivier op een camping.
Fantastisch uitzicht over die gigantische rivier die me in de 60'er jaren al boeide tijdens de aardrijkskunde lessen. Hij is hiernog zo breed dat je het eigenlijk niet de rivier zou willen noemen, maar de monding of zo.
Maar de Canadezen denken daar anders over. Ik ga hem nog honderden km's volgen en daar zie ik naar uit.
Inmiddels hebben we met NL 6 uur tijdverschil. Je zou denken dat ik dus redelijk westwaarts trok, maar niets is minder waar. Ik moet westwaarts maar tov Halifax ben ik eigenlijk alleen maar noordwaarts gegaan. En nu we het toch over coordinaten hebben: ik dacht altijd dat Halifax nogal noordelijk lag (wellicht ingegeven doordat ik Halifax associeerde met de Titanic, daar zijn immers de meesten overlevenden, en overledenen, binnen gebracht. Dan denk je toch aan kou en ijs) Maar Halifax ligt op dezelfde hoogte als Bordeaux. Helemaal vreemdals ik daar skipistes aantrof die tot aan het strand van de oceaan reikten. Hoe kan dat nu weer?
Vandaag dus de provincie Quebec ingereden. Waar op Nova Scotia en in de New Brunswick alles in engels en frans wordt aangegeven gebeurt dat hier alleen maar in het frans. De schrijftaal is hetzelfde als in Frankrijk maar als je het aanhoort moet je (ik althans) heel goed luisteren of men nu engels of frans spreekt. Je zou kunnen zeggen zoals het engels veramerikaanst is zo is dat ook met het frans gebeurd.
Quebec bood vandaag veel moois. Eerst door de bergen met snel stromende rivieren (zalm!) dan langs de kust, dwz de oever van de St Laurent. Een erg fraaie kustweg, totaal anders dan Nova Scotia en Nw Brunswick

Gisteren was ook al een bijzondere dag. Ik vertrok vanuit Nova Scotia.
Ikhad mijn nicht Karla gemaild in Halifax te zijn en een dezer dagen langs te willen komen. Concreter kon ik nog niet zijn omdat ik niet wist wanneer ik mijn auto zou krijgen. Daarop kreeg ik een reactie.
Op mijn 2e mail 'morgen op theetijd' hoorde ik echter niets. In tijd heb ik me mn hele leven al vergist dus ik haalde 'theetijd' amper, ondanks dat ik me alles ontzegde, niet pauzeren, niet lunchen, etc.
Om half vijf, nog niet eens zo gek dus, was ik er.
Neef Arie doet open. Hi, I am Klaas, son of 'tante Cor'. Geen herkenning.
Na enkele minuten wordt het hem duidelijk; ja, van Klaas heeft hij wel eens gehoord, maar mijn komst blijft een verrassing. Karla is dit weekend naar een vriendin en komt maandag terug. Ik had al een voorgevoel dat er iets niet goed zou gaan. Desondanks ruim een half uur met Arie leuk gekletst, mannentaal, dwz lekker over vrouwen geroddeld. Arie heeft door een hersenaandoening geheugenverlies. Of mijn komst dus wel of niet was aangekondigd blijft onduidelijk.
Al met al ben ik direct weer overgestapt op mijn oude principe: familiebezoek prima, maar niet mijn programma er op instellen.
Van New Brunswick heb ik vanwege het rasse tempo weinig gezien.
Wat ik wel zag dat er veel 'Indianennamen' voorkomen, bijv Kouchibouguacriver en Tabusintac. Of is dat Eskimotaal? Je ne sais pas.

De dag daarvoor, donderdag dus, kreeg ik eindelijk mn auto. Je kunt amper begrijpen hoe blij ik daarmee was. Je eigen ding, met alles wat erin zit om het leven te veraangenamen. Ik had een dag eerder al vanaf een hoge brug waarover ik reed, gezien dat 'mijn' boot er lag. Natuurlijk ben ik toen gaan snuffelen, en ik kwam best ver in de haven. Zo ver zelfs dat security me oppikte. Ik reed tussen 2 spoorlijnen de haven binnen, buiten de gates om. Hoewel de officer me nogal vermaande werden we beste maatjes en bracht hij me precies waar ik zijn wilde. En dat kwam me de volgende dag erg goed van pas; zonder die voorkennis had het vast nog een dag langer geduurd voor ik de auto kreeg.

Woensdag, ik blijf maar achteruit redeneren, heb ik een dagje in Halifax doorgebracht. Eigenlijk nog weer tekort. Waterfront is daar niet zo groot dus dat lukte nog. En de Citadel paste ook nog in de woensdag. Het maritiem museum waarop ik mijn zinnen had gezet, lukte niet. Dat maar donderdag bezocht, nb nadat ik mijn auto al had. Een groot deel van het museum is gewijd aan de Titanic. Er staan veel attributen die afkomstig zijn van de Titanic. Een ander ramp waaraan aandacht wordt besteed is een explosie die zich in 1917 voordeed. 1700 doden en een groot deel van Halifax verwoest. Een Noors schip met kruit ontplofte in de haven.
Een busritje, tussen huurauto inleveren en eigen auto oppikken was zelfs leerzaam. Mensen in de bus staan al op als een halte benaderd wordt waar oudere mensen of dames staan. Werkelijk niet te geloven.
Ook opmerkelijk dat erg veel mensen in de bus 2 plaatsen in beslag nemen (noodgedwongen)

De dagen daarvoor, dus dindag en maandag, langs de kust van Nova Scotia gereden en oa het fort in Louisburg bezocht. 'Slechts' uit de 18e eeuw. Opmerkelijk dat er honderden figuranten in tenue van die tijd lopen die alles echt moeten laten lijken. Dat is anders dan ik gewend ben (en soms vind ik het moeilijk om dat dan leuk te vinden) (dat fenomeen is overigens een verhaal op zich waard; je wordt geacht hier 10 a 20% fooi te geven in een restaurant, afhankelijk van hoe je de service vond. Maar wat moet je in vredesnaam geven als je eerst 20 minuten gewoon vergeten wordt, vervolgens niet wordt aangekeken tijdens het opnemen en serveren, en dan ook al de nota krijgt terwijl je nog een espressohad willen bestellen. Wat moet je dan, als je over de kwaliteit van het eten wel tevreden bent ????)

Ok, het is nu zaterdagavond 21.30 uur lokale tijd.
Morgen zal ik eens driftig moeten gaan rekenen hoeveel km het nog naar Calgary is. Ik besteed (te?) veel tijd in deze hoek. Toch denk ik dat ik dat zo goed doe. Liever straks lange dagen maken in onaantrekkelijk gebied (men vertelt me over 4 dagen maisvelden en over soms 4 uur kerstbomen zonder onderbreking met een huis of zo) dan spijt hebben dat ik dit mooie gebied heb laten liggen. We zullen zien.
Tot nu toe geniet ik enorm van de landschappen en van het dagelijks leven van de bewoners hier, voor zover ik dat kan overzien.
Alles is, en dat is niet nieuw, veel groter dan bij ons. Zo ook de tuinen, maar gekgenoeg, niet de zitmaaiers. Hoeveel tijd moet het hier wel kosten om het gras kort te houden. Maar ach, waar maak ik me nu weer druk over.