Cape Breton

Het slechte nieuws: mijn auto kan ik pas as vrijdag afhalen
Het goede nieuws: ik vermaak me uitstekend
De Atlantic Companion is definitief het schip waarmee mijn auto moet aankomen. Het lijkt erop dat er in Duinkerken verscheept is, ik kom er niet goed achter, en het maakt me ook niet meer uit.
Aardig is dat je de positie van het schip zo kan opzoeken op Google.
Ik doe mijn best de voordelen van de vertraging te vinden, en zowaar het lukt ook nog: Nova Scotia is te mooi om snel te verlaten en zonder de vertraging zou ik hier nooit zo lang zijn gebleven. Ik zou dan langer over het deel naar Calgary (ca 6000 km) gedaan hebben waar Else op 3 sept aankomt.
Nu zal ik flink moeten doorrijden, maar onderweg zal het niet zo mooi zijn als hier, dus dat is dan niet zo erg. (nu maar zien of dat echt zo is, en zoniet, dan zoek ik opnieuw naar voordelen van de nadelen)
Ondertussen was ik bij Fundy Bay, dat staat bekend vanwege het enorme getij (op Google you tube zijn bij 'fundy bay tides' prachtige filmpjes te vinden) Getij fascineert me, in 2011 had ik me in Engeland voorgenomen alles over getij te willen weten: waarom afhankelijk van tijd en van plaats. Waarom in Nl veel minder verschil tussen eb en vloed dan in UK en in Normandie? Natuurlijk speelt de stand van de maan (en de zon) een rol. Maar ik wilde er meer over weten, uiteindelijk liep ik vast op ellenlange formules en daarbij is het toen gebleven.
Inmiddels op Cape Breton Island beland, wat een beauty!
De hoogste top is maar 500nogwat meter maar het landschap is buitengewoon. Snel wisselende hoogtes en steeds weer de oceaan, aan alle kanten. Veel rivieren, mooi havenplaatsjes, dus nog steeds veel kreeft etc. Druk bezocht, zeker in de weekends. ik was gewaarschuwd, maar dat hielp niet. Daarom afgelopen nacht in een gore b&b moeten slapen. Toen ik vanochtend om 10 uur al een accomodatie voor deze nacht ging zoeken zag ik na een uur in dat het hopeloos zou blijven, dus weer terug naar die mindere. Helaas: inmiddels ook vol geboekt.
Toen mezelf maar verwend met (de laatste) kamer van een mooie lodge.
Vanmiddag gefietst en morgenochtend maar eens een bergwandelingetje maken om daarna van het fraaie zwembad te gaan genieten. Morgenavond zal alles niet zo vol zitten, toch?
De vorige keer schreef ik iets over 'dikke' auto's. Inmiddels bedacht ik dat ik daarmee mijn voordeel kan doen. Mijn jeep ziet er niet echt uit als een camper en is niet eens zo 'dik'. Als ik daarmee op een plek ga staan waar campers niet mogen overnachten, denk ik dat ik niet weggestuurd zal worden. Wie verwacht er nu dat er iemand ligt te slapen in zo'n hondehok.
Peter vertelde me dat Canadezen van zijn Mercedes Sprinter zeiden dat ze nog nooit zo'n kleine camper hadden gezien en die is fors groter dan de mijne. (Peter en Annelies vertrokken half juni en maken ongeveer dezelfde reis als ik; kreeg zojuist een mail met de boodschap dat de herfst in Alaska nu flink was ingevallen. En het is bekend dat de herfst daar maar kort duurt. Oeff. Te laat vertrokken dus)
Dat was het voor deze keer, nu nog snel 'Dit zijn de namen' uitlezen.
Pracht boek.