225e dag Botswana

De douane geeft ons zondag een vrijkaartje om een wandeling te maken over de ZamZimbridge (de brug van Zambia naar Zimbabwe over de zgn boilingpot) en we kunnen de waterval zo nog een keer zien. Aan raften en bungeejumpen wagen we ons maar niet, het is wel leuk om er naar te kijken.
Daarna nog zo’n 80 km naar de grens van Botswana en de ferry op om de Zambezi over te steken. Daar staan zeker 100 grote vrachtwagens en er kan er maar 1 op de ferry. Gelukkig passen wij nog net achter zo’n gevaarte en hoeven we amper te wachten.
In Botswana ben ik eindelijk weer eens op bekend terrein, het is meer dan een half jaar geleden (in Turkye) dat ik dat kon zeggen. In Kasane zoeken we de camping waar Leny en ik een paar geleden stonden, maar omdat die nu wordt verbouwd, pakken we een andere (Thebe) en daar staan Graham en Claire ook al.

Maandag wordt de topdag in Botswana. Het is nu de droge periode en alle dieren verblijven nabij het water. We gaan Chobe Nat. Park in en op de route langs de Choberivier zien we meer wild dan ik tot nu in totaal heb gezien (met uitz van de migrerende gnoes in Tanzanya). We zien honderden olifanten, 3 leeuwen, giraffes, hyppo’s, krokodillen, veel soorten impala’s/antilopen/bokken en tenslotte duizenden zebra’s. Maar ook aasgieren, arenden,flamingo’s etc. etc.
De olifanten vinden we (weer) het gevaarlijkst, soms staat er een onverwacht 5 mtr naast je op de weg en weet je toch niet goed wat beter is: achteruit rijden, stil blijven staan of doorrijden.
Wanneer je hem eerder zou zien dan zou het geen probleem zijn, maar als ie plots dichtbij achter een struik staat is het toch gevaarlijk.
Als we het park om 2 uur uitgaan moeten we beslissen of we direct Namibie in gaan of nog een grote tocht in Botswana zullen maken en het wordt het laatste.
De grenzen lopen heel bijzonder in dit gebied: er is hier een vierlandenpunt (Zambia, Zimbabwe, Botswana en Namibie) en daarnaast hebben Botswana en Namibie aan verschillende zijden honderden km kaarsrechte grenslijnen . Kennelijk ooit op een kaart achter een buro (of aan de bar?) vastgesteld. Later lees ik dat in 1890 in Berlijn de Engelsen en de Duitsers het deels onderling zo hebben verdeeld. Duitsland wilde dat hun Namibie aan de Zambezi zou grenzen en daarom ontstond de rare uitspringende strook van zo’n 500 x 30 km die over Botswana heen loopt (de zgn Caprivi strip)

De weg naar Maun staat bekend als een erg moeilijke en dat blijkt ook. Het is een ruim 300 km lange zandweg met erg diepe sporen waar je alleen met een 4wd door komt. Snelheid houden en in het spoor blijven en dat lukt prima. Ruim voor donker komen we aan in het Savuticamp. Volgens de Lonely Planet is het vorige Savuticamp door olifanten verwoest en nu zijn er daarom hoge en dikke muren, aan de binnenkant versterkt met een zandwal, rondom het toiletgebouw. Om het camp is verder geen hekwerk en dat is bijzonder omdat het camp midden in een Nat Park ligt. Bij de poort van dit park hing wel een waarschuwing dat er ’s nachts oa leeuwen en hyena’s op het camp kunnen lopen. De blaas dus maar niet te veel vullen vanavond en vroeg naar bed.

Na een nacht met veel geluiden, en niet alleen van wat vogels, vroeg eruit en de zandpiste vervolgen. Bij de uitgangspoort van het park krijgen we de tip mee om na 9,5 km niet de weg te vervolgen maar daar linksaf te slaan omdat de hoofdroute daar op een niet te doorkruisen rivier stuit. Borden staan hier niet. Na 6 km zien we een splitsing waarvan we denken dat we daar de weg moeten verlaten, maar dat is wel erg vroeg, dus laten we die liggen. Maar overal waar we tussen 9 en 10 km linksaf slaan lopen we vast op de rivier, dus na een aantal tevergeefse pogingen gaan we toch maar terug naar die splitsing op 6 km en dan rijden we keurig om een meertje wat kennelijk de bron van die blokkerende rivier is.
Maun bereiken we vroeg. Dit is DE basis om de bekende Okavangodelta te bezoeken (dit is de grootste trekker van Botswana), maar omdat we morgen langs de Okavango-rivier weer noordwaarts richting Namibie trekken laten we de delta maar voor wat het is.

Die weg noordwaarts heeft als voordeel dat ‘ie verhard is, maar dieren, behalve wat loslopende struisvogels, zien we er niet. We schieten dus erg op en net voor de grens met Namibie gaan we naar Drotsky cabins, een camp aan de Okavango-rivier. Prachtplek en morgenochtend gaan we om 8 uur een uurtje met een bootje de rivier op om toch nog iets mee te pikken van wat de Okavango te bieden heeft.

De nacht is wat onrustig door de vele dierengeluiden die nogal van dichtbij komen. Ook horen we heel nabij gespetter in het water en zo te horen van een groot dier, zal wel weer een hyppo zijn. Tijdens ons ontbijtje gaan, ondanks onze oplettendheid, toch de bavianen er met een zak cornflakes vandoor. Het uurtje op de boot is een succes. We zien (van erg dichtbij) vooral veel prachtige vogels en enkele krokodillen.
Daarna is het naar de grens met Namibie nog 25 km.