Binnenwegen

Daags nadat ik slechts 60 km reed maar eens een flinke ruk gegeven en de treinreis gelaten voor wat die is. Ik kwam tot Quesnel.
Onderweg meer en meer ranches, kennelijk zijn de hoogvlakten vruchtbaar. Dat wordt bevestigd door een man die me aanspreekt als ik een broodje eet achter mn auto, hij herkende de auto want 2000 km hoger hadden we elkaar ook gesproken. Hij was nu thuis op zijn ranch en had enkele maanden zijn broer in diens goudmijn geholpen (??!!)
Een buitenkans om een ranch te bezoeken maar ik pak em niet. Ik wil door. Hoewel hier inmiddels minder zaken en campings zijn gesloten kom ik erg laat op een (pracht)camping aan.
Volgende dag naar Barkerville gegaan. Paar weken geleden waren Else en ik 200 km van Barkerville vandaan maar omdat we naar boven wilde zou het 2x200 km betekend hebben. Nu hoef ik maar 2x70 om. Barkerville is een gerenoveerd goudzoekerstadje, nu onbewoond, dus meer een openluchtmuseum. Het is nu wel gesloten en dat weet ik, maar ik ga er vanuit dat ik er in kan. Voordeel is dat er nu niet ca 200 vrijwilligers in klederdracht flaneren, zo doen ze dat immers in Canada. Ik heb geluk, men is inderdaad aan het afsluiten en er is geen enkele toerist meer.
Een medewerker krijgt een flinke uitbrander van de manager omdat hij mij toestond even een stopcontact te gebruiken zodat ik niet in de kou mijn broodje hoef klaar te maken.
Vanaf Barkerville staat op sommige kaarten een 4x4only-weg naar Likely.
Ik had vooraf hier en daar gevraagd of die weg redelijk berijdbaar is.
Sommigen zeggen van wel en anderen van niet; in 2012 deels weggespoeld. Aan het begin staat geen bord dat die afgesloten zou zijn, dus ik waag het erop. De sneeuw ligt niet heel veel hoger en ik weet niet hoe hoog de weg nog zal gaan lopen. Omdat er veel trucks met enorme bomen me tegemoetkomen denk ik dat de weg wel open zal blijven tot het allerlaatste moment. Het is wel een groot modderbad.
Ik sta versteld van het wegennet in dit bos, maar dat had ik zelf kunnen bedenken want hoe zouden die bomen anders ooit bij een zagerij moeten komen. Elke zijweg heeft een nummer en op alle wegen staan om de km borden met een volgno, incl frequentie voor bakkies van de truckers. Ook met hen kan immers iets mis gaan.
Borden verwijzend naar Likely staan er echter niet en ik rijd op mijn gevoel want de GPS kent deze wegen ook niet. Op enig moment realiseer ik me dat ik ca 20 km terug wellicht te gemakkelijk de meest bereden weg nam en dat is nu niet logisch met al die trucks, die diep de bossen in gaan. Ik ga namelijk te lang oostwaarts terwijl ik zuidwaarts moet. Terug en op de kruising gewacht op een trucker; inderdaad andere kant op. Na 4 uur bereik in Likely en ik heb er geen tel spijt van. Weer veel gezien wat ik niet eerder zag. En ik ben in de ban van de bosbouw. De komende dagen maar eens zien of ik daarover wat meer te weten kan komen.
De volgende ochtend, op de camping in Williams Lake vind ik eindelijk een lang gezochte brief in een van mijn laden. Een adres van een broer van een vriend van een vriend. Ik kreeg dit adres een half jaar geleden toen ik me had laten ontvallen nabij Vancouver mijn auto te willen stallen en omdat ik nog 500 km vanaf Vancouver ben wil ik niet het risico lopen hem al voorbij gereden te zijn. Laat Henk notabene in Lake William wonen. Hoewel ik de afstand tot Vancouver vel te groot vind om de auto te stallen wil ik hem wel bezoeken ook al ken ik hem niet.
Henk is al 81 jaar maar je zou hem nog geen 70 geven. Erg vitaal en to the point. Komt net uit het bos om zijn wintervoorraad brandhout op peil te krijgen, een klus waar hij de hele zomer mee doende is. De eerste Nederlander die ik bezoek die me koffie aanbiedt (het gesprek is zo geanimeerd dat de koffie wel een half uur in de magnetron blijft staan). Heb je al geluncht, je kunt hier kamperen hoor. Uitgesproken gastvrij dus. Hij vertelt me dat hij op zn 20ste hier naar toe kwam om de dienstplicht te ontlopen. We spreken over de Indianen, waarvan er velen rijk werden van de zalmvangst (en dan een auto kopen van 50.000 dollar om er mee te rijden in een dorp op een eiland met maar 2 km wegen; gelukkig brengt een ferry naar een groter eiland op 12 uur vaarafstand uitkomst, weekendje daar rijden met de mooie auto)
Henk wijst me op een 'binnendoorroute' richting Vancouver; dan ga je nog eens ranches zien. Dezelfde middag begin ik er nog aan.
Het landschap is mooier dan ik kan beschrijven, ruig en af en toe (maar dan wel heel af en toe) een ranch. Maar wel van ongekende afmetingen, volgens Henk soms meer dan 10.000 ha en ik geloof dat. Slechte weg, dat wel, en soms hoog en stijl. Een boer moet hier, met het oog op de winter, wel erg self-supporting zijn.
Als ik op een zijweg sta om te overnachten stoppen op de grootst mogelijke afstand 2 auto's te lang naar mijn zin. Henk had gezegd
's-morgens vroeg te vertrekken maar ik had geen zin om te wachten tot zondagmorgen en het leek me wel weer eens leuk midden in de natuur te kamperen. Ik blijf hier dus maar niet staan, rijd door en haal de 2 auto's in. Zijwegen zie ik daarna niet meer en inmiddels wordt het donker. Als ik een dorp met ca 10 huizen inrijd komen de 2 auto's er ook weer aan en ik vraag maar of er een camping in de buurt is. Onbekend, deze Indianane wonen hier in een reservaat (het dorp dus) en ze weten het niet. Dan maar weer door. De zijwegen die ik nog zie wil ik niet meer in. Je weet niet of ze doodlopen op een plek waar je niet kan keren en achteruit rijden is in donker geen optie. Na een uur valt mijn oog een op een bord "Guest Ranch". De zijweg is nog lang maar ik weet in ieder geval dat ik ergens ga komen. Er staan auto's maar ik zie geen mens, het voelt wel goed en op de deur zitten stickers waaruit ik opmaak dat het ook een camping is.
De volgende morgen hoor ik rare geluiden om de auto en ik ben blij dat ik gisteravond de berenspray mee nam uit de cabine. (tijdens het testen bleef er kennelijk wat op mijn vingers zitten want toen ik even later door mijn ogen wreef deed dat berepijn) Gelukkig waren het 12 paarden die rond de auto liepen en kennelijk mijn afwas aan het schoonmaken waren. Verrassend om bij daglicht te zien waar je bent beland. Met 47 paarden worden toeristen de bergen ingebracht, paar mooie huisjes erbij en een camping. In de winter worden met een vliegtuigje toeristen ingevlogen om te langlaufen of te ijsvissen. Sluiten doen ze niet, ook al is er niemand, ze moeten er toch zijn voor de paarden. Heb ik even mooi geluk gehad.
Zondag weer hetzelfde verhaal: nog meer binnenwegen, mooie vergezichten en af en toe ranches.
Plus een nieuw fenomeen: drijfhout. Het was me al weken opgevallen dat er zoveel boomstammen, takken, etc in rivieren drijven. Als je de hellingen ziet waarop bomen soms staan is het niet verbazend dat ze af en toe naar beneden komen. Niet alleen is het stijl maar de ondergrond ziet er niet al te vast uit, dus erosie doet zijn werk dan wel.
Allemaal logisch vond ik steeds, totdat ik zondag wel erg veel op een plek zag, volkomen de doorgang versperrend. Nou gaat dat water er wel onderdoor, maar soms moet dat toch tot problemen leiden. Per slot van rekening wordt er op veel rivieren ook gevaren, weliswaar met kleine vissersbootjes, maar toch. Bij smalle kloven zie je soms enorme stammen over de breedte helemaal vast zitten.
Vandaag stak ik over naar Vancouver Island en op de ferry zag ik zelfs op open zee ook veel hout drijven. Lekker als je aan het zeilen bent.