229e dag Namibie met Christa
Door: klaas
Blijf op de hoogte en volg klaas
17 Oktober 2007 | Namibië, Keetmanshoop
Na het te korte boottochtje in Botswana zijn we snel aan de grens en zelfs snel er over, ook al moeten we betalen met Namibisch geld dat we niet hebben en aan de grens niet kunnen krijgen. De eerste indruk van Namibie is dat de wegen beter zijn dan elders, maar het ‘dorps’leven is niet anders, waarmee ik wil zeggen dat armoe ook hier troef is. Na een paar uur rijden ( nota bene op de cruise control, ik was bijna vergeten dat ik die heb) bereiken we Rundu en omdat we daar op slechts 1 km de grensovergang met Angola passeren, willen we die natuurlijk zien. De grensovergang blijkt een rivier met een bootje waar alleen passagiers op kunnen en het grens‘kantoor’ bestaat uit 4 palen en een zeil erover.
De nacht brengen we door op een camping van een Duitser die alles heeft gedaan wat een normaal mens niet doet, bijv dienen in het vreemdelingenlegioen van Congo, met een revolver op 50 mtr afstand een zwijn ‘omleggen’, ’s nachts in het wilde weg schieten als hij iets verdachts rond zijn huis hoort, enz. Boeiend om aan te horen.
De volgende dag blijkt Grootfontein een prachtig stadje waar het verschil tussen arm en rijk overigens wel weer erg duidelijk wordt
Het is hier als in Zd Afrika, mooie steden voor de rijken (meestal blanken) en daartussen de primitieve dorpen met alleen zwarten. In tegenstelling tot vroeger zie je nu soms wel blanke bedelaars. Ook zien we de Duitse invloeden hier overal, Backerei Schneider, etc.
We slaan weer eten in omdat we denken een paar dagen in Etosha te zullen blijven. Als we ons om ca 5 uur aan de gate melden mogen we er niet meer in omdat de campings in het park vol zouden zijn. We hadden al gehoord dat dat vaak gezegd wordt terwijl het niet waar is, maar hoe prik je daar doorheen? 50 km terug naar een boerderijcamping en voor het eerst in 8 maanden bbq-en we eens.
Om 7 uur staan we de volgende morgen aan de gate want dan zou men kunnen overzien of er die avond wel plek op een campsite is. We besluiten om niet te reserveren, want als we een keer in het park zijn dan krijgen ze ons er toch niet meer uit. Als we voor 9 uur op de 1e camping ons ontbijtje klaarmaken zien en horen we dat het echt niet vol is geweest. Onbegrijpelijk die strategie, ze doen zichzelf te kort, maar het heet hier ook niet voor niets Afrika.
Etosha National Park is de bekendste attractie van Namibie omdat het aantal dier(soort)en daar overweldigend is. Je rijdt van waterhole naar waterhole en telkens zie je daar, zeker in deze droge periode, inderdaad veel dieren. Maar wij vinden het allemaal toch wat kunstmatig.
De wegen zijn uitstekend (je kunt er met een gewone auto rijden) maar landschappelijk is het er niet bijzonder. We zijn verwend met het Chobe NP in Botswana. Maar goed dat we niet hebben gereserveerd voor een overnachting want we hebben het hier in een dag wel gezien.
We besluiten om naar de Kunene-rivier in het uiterste noorden te gaan. Dit is een rivier die de grens tussen Namibie en Angola vormt. De eerste 50 km is goed te rijden en het is er prachtig: een snelstromende rivier met veel groen en palmbomen. Heel bijzonder in het uitsluitend bruine droge landschap We zien nu ook de eerste mensen van de Himbastam, in Nederland alom bekend vanwege een televisieserie (groetjes uit de rimboe, of iets dergelijks) Na die 50 km moeten we op een splitsing een keuze maken want daarna komt er een stuk van 90 km waarvan sommige reisverhalen melden dat je er 3 dagen over doet (en dan alleen in het droge seizoen) omdat de weg zo slecht zou zijn. We gunnen ons voor deze route helaas geen tijd omdat we bang zijn op 12 oktober niet in Windhoek te zullen zijn.
Met een grote boog rijden we om dat deel heen en we komen dan bij de Epuppa Falls die in het regenseizoen (maar dat is het nu niet) niet veel onder zouden doen voor de Victoria Falls.
We vinden het hier alweer prachtig, maar het vergelijk met Victoria komt wat overdreven over. Desondanks zijn deze falls wel een toeristische trekpleister want hoewel we ver van de bewoonde wereld en nog steeds aan de grens met Angola zijn, is het hier druk. In het kleine dorpje is meer keus in Himbasouvenirs dan in levensmiddelen. Bier is overigens wel verkrijgbaar en dat wordt al vroeg aan de Himbamannen verkocht, voor 9 uur slingeren er al een paar over de weg. Uit nieuwsgierigheid rijden we nu een stukje die 90 km weg op, maar vanaf de andere kant, en inderdaad is de weg moeilijk begaanbaar, soms vol stenen en dan bedoel ik niet met grind.
Maar mooi is ie ook en we kunnen ons voorstellen dat je er gewoon 3 dagen over WILT doen.
Andere keer maar, dus we keren om en gaan zuidwaarts richting Opuwo.
Opuwo is het hart van Kaokoland en het belangrijkste centrum van de Himbastam. In dit stadje zien we inderdaad veel Himba’s en het is een vreemd gezicht om vrouwen met uitsluitend een geitenvelletje om de heupen in de supermarkt te zien lopen. Foto’s maken is not done dus zetten we de auto op het trottoir en proberen stiekem plaatjes te schieten door het open raampje van ons geblindeerde huisje.
Een Himbadorp waar je welkom bent en foto’s mag maken zou ca 10 km verder liggen, maar het komt maar niet en als we 50 km verder zijn realiseren we ons dat we het Kaokogebied al uitrijden en dat we iets interessants hebben laten liggen.
Na een overnachting op een camping bij een oud Duits fort gaan we richting kust. De wegen zijn nog steeds onverhard maar uitstekend te berijden. Met een gang van 90 km schieten we lekker op, wel is het een en al stof achter ons en dat kost ’s avonds een half uurtje poetsen.. Het gebied is ook hier droog, maar de dorre bomen op de bruine bergen maken het landschap de moeite waard.
We naderen de kust en de temperatuur neemt drastisch af; was het al weken ruim 35 gr, nu daalt de temp naar 15 gr. De wind waait zo hard dat picknicken vrijwel onmogelijk is. We rijden een paar honderd km direct aan de kust door de duinen.
De volgende dag waait het nog harder en op enig moment klappert er iets naast de auto. We zien direct dat het de zonnecollector is en hij blijft net hangen aan de elektrakabel. We moeten op de auto klimmen en dat is met deze storm niet lekker maar met sjorbanden houden we em op zijn plek.
Swakopsmund is het Zandvoort van Namibie, prachtige boulevard en veel Duitsers in enorme huizen. Alle Duitse automerken zie je hier rijden en het winkelbestand is enorm. Maar dit is niet waar we voor zijn gekomen. De 30 km lange weg naar Walvisbay is erg mooi; rechts direct de Atlantische oceaan en links de hoogste duinen die we ooit zagen. Wat scheepswrakken en roze flamingo’s completeren het geheel. Plaatjes !!
Camping Alte Bruecke in Swakopsmund is van uitzonderlijke kwaliteit, iedere staanplaats heeft zijn eigen wc,douche,gootsteen en bbq.
Er rest ons, dat wil zeggen Christa, nog een nacht en die brengen we door in de hoofdstad Windhoek.
Op Christa’s laatste dag staan we voor 8 uur in een garage waar het zonnepaneel weer wordt vastgezet, helaas weer 10 gaten erbij in het dak. En na wat winkelen in de stad is het tijd om naar het vliegveld te rijden.
De 18 dagen samen zijn omgevlogen, maar we hebben veel gedaan en gezien. En bovenal hebben we het samen erg leuk gehad.
Wees nou eerlijk, het is toch kicken als je dochter 18 dagen naar Afrika komt.
Chris bedankt, en niet te vergeten, Hinke ook zeker bedankt dat je dit ‘aan kon’.
(Tip voor de volgende keer Hinke: als je elke avond uit de kroeg belt, loop er dan even uit, dan valt het iets minder op)
De nacht brengen we door op een camping van een Duitser die alles heeft gedaan wat een normaal mens niet doet, bijv dienen in het vreemdelingenlegioen van Congo, met een revolver op 50 mtr afstand een zwijn ‘omleggen’, ’s nachts in het wilde weg schieten als hij iets verdachts rond zijn huis hoort, enz. Boeiend om aan te horen.
De volgende dag blijkt Grootfontein een prachtig stadje waar het verschil tussen arm en rijk overigens wel weer erg duidelijk wordt
Het is hier als in Zd Afrika, mooie steden voor de rijken (meestal blanken) en daartussen de primitieve dorpen met alleen zwarten. In tegenstelling tot vroeger zie je nu soms wel blanke bedelaars. Ook zien we de Duitse invloeden hier overal, Backerei Schneider, etc.
We slaan weer eten in omdat we denken een paar dagen in Etosha te zullen blijven. Als we ons om ca 5 uur aan de gate melden mogen we er niet meer in omdat de campings in het park vol zouden zijn. We hadden al gehoord dat dat vaak gezegd wordt terwijl het niet waar is, maar hoe prik je daar doorheen? 50 km terug naar een boerderijcamping en voor het eerst in 8 maanden bbq-en we eens.
Om 7 uur staan we de volgende morgen aan de gate want dan zou men kunnen overzien of er die avond wel plek op een campsite is. We besluiten om niet te reserveren, want als we een keer in het park zijn dan krijgen ze ons er toch niet meer uit. Als we voor 9 uur op de 1e camping ons ontbijtje klaarmaken zien en horen we dat het echt niet vol is geweest. Onbegrijpelijk die strategie, ze doen zichzelf te kort, maar het heet hier ook niet voor niets Afrika.
Etosha National Park is de bekendste attractie van Namibie omdat het aantal dier(soort)en daar overweldigend is. Je rijdt van waterhole naar waterhole en telkens zie je daar, zeker in deze droge periode, inderdaad veel dieren. Maar wij vinden het allemaal toch wat kunstmatig.
De wegen zijn uitstekend (je kunt er met een gewone auto rijden) maar landschappelijk is het er niet bijzonder. We zijn verwend met het Chobe NP in Botswana. Maar goed dat we niet hebben gereserveerd voor een overnachting want we hebben het hier in een dag wel gezien.
We besluiten om naar de Kunene-rivier in het uiterste noorden te gaan. Dit is een rivier die de grens tussen Namibie en Angola vormt. De eerste 50 km is goed te rijden en het is er prachtig: een snelstromende rivier met veel groen en palmbomen. Heel bijzonder in het uitsluitend bruine droge landschap We zien nu ook de eerste mensen van de Himbastam, in Nederland alom bekend vanwege een televisieserie (groetjes uit de rimboe, of iets dergelijks) Na die 50 km moeten we op een splitsing een keuze maken want daarna komt er een stuk van 90 km waarvan sommige reisverhalen melden dat je er 3 dagen over doet (en dan alleen in het droge seizoen) omdat de weg zo slecht zou zijn. We gunnen ons voor deze route helaas geen tijd omdat we bang zijn op 12 oktober niet in Windhoek te zullen zijn.
Met een grote boog rijden we om dat deel heen en we komen dan bij de Epuppa Falls die in het regenseizoen (maar dat is het nu niet) niet veel onder zouden doen voor de Victoria Falls.
We vinden het hier alweer prachtig, maar het vergelijk met Victoria komt wat overdreven over. Desondanks zijn deze falls wel een toeristische trekpleister want hoewel we ver van de bewoonde wereld en nog steeds aan de grens met Angola zijn, is het hier druk. In het kleine dorpje is meer keus in Himbasouvenirs dan in levensmiddelen. Bier is overigens wel verkrijgbaar en dat wordt al vroeg aan de Himbamannen verkocht, voor 9 uur slingeren er al een paar over de weg. Uit nieuwsgierigheid rijden we nu een stukje die 90 km weg op, maar vanaf de andere kant, en inderdaad is de weg moeilijk begaanbaar, soms vol stenen en dan bedoel ik niet met grind.
Maar mooi is ie ook en we kunnen ons voorstellen dat je er gewoon 3 dagen over WILT doen.
Andere keer maar, dus we keren om en gaan zuidwaarts richting Opuwo.
Opuwo is het hart van Kaokoland en het belangrijkste centrum van de Himbastam. In dit stadje zien we inderdaad veel Himba’s en het is een vreemd gezicht om vrouwen met uitsluitend een geitenvelletje om de heupen in de supermarkt te zien lopen. Foto’s maken is not done dus zetten we de auto op het trottoir en proberen stiekem plaatjes te schieten door het open raampje van ons geblindeerde huisje.
Een Himbadorp waar je welkom bent en foto’s mag maken zou ca 10 km verder liggen, maar het komt maar niet en als we 50 km verder zijn realiseren we ons dat we het Kaokogebied al uitrijden en dat we iets interessants hebben laten liggen.
Na een overnachting op een camping bij een oud Duits fort gaan we richting kust. De wegen zijn nog steeds onverhard maar uitstekend te berijden. Met een gang van 90 km schieten we lekker op, wel is het een en al stof achter ons en dat kost ’s avonds een half uurtje poetsen.. Het gebied is ook hier droog, maar de dorre bomen op de bruine bergen maken het landschap de moeite waard.
We naderen de kust en de temperatuur neemt drastisch af; was het al weken ruim 35 gr, nu daalt de temp naar 15 gr. De wind waait zo hard dat picknicken vrijwel onmogelijk is. We rijden een paar honderd km direct aan de kust door de duinen.
De volgende dag waait het nog harder en op enig moment klappert er iets naast de auto. We zien direct dat het de zonnecollector is en hij blijft net hangen aan de elektrakabel. We moeten op de auto klimmen en dat is met deze storm niet lekker maar met sjorbanden houden we em op zijn plek.
Swakopsmund is het Zandvoort van Namibie, prachtige boulevard en veel Duitsers in enorme huizen. Alle Duitse automerken zie je hier rijden en het winkelbestand is enorm. Maar dit is niet waar we voor zijn gekomen. De 30 km lange weg naar Walvisbay is erg mooi; rechts direct de Atlantische oceaan en links de hoogste duinen die we ooit zagen. Wat scheepswrakken en roze flamingo’s completeren het geheel. Plaatjes !!
Camping Alte Bruecke in Swakopsmund is van uitzonderlijke kwaliteit, iedere staanplaats heeft zijn eigen wc,douche,gootsteen en bbq.
Er rest ons, dat wil zeggen Christa, nog een nacht en die brengen we door in de hoofdstad Windhoek.
Op Christa’s laatste dag staan we voor 8 uur in een garage waar het zonnepaneel weer wordt vastgezet, helaas weer 10 gaten erbij in het dak. En na wat winkelen in de stad is het tijd om naar het vliegveld te rijden.
De 18 dagen samen zijn omgevlogen, maar we hebben veel gedaan en gezien. En bovenal hebben we het samen erg leuk gehad.
Wees nou eerlijk, het is toch kicken als je dochter 18 dagen naar Afrika komt.
Chris bedankt, en niet te vergeten, Hinke ook zeker bedankt dat je dit ‘aan kon’.
(Tip voor de volgende keer Hinke: als je elke avond uit de kroeg belt, loop er dan even uit, dan valt het iets minder op)
-
17 Oktober 2007 - 10:56
Christa:
Hoi pap (Pupkewitz),
leuk om terug te lezen, en inderdaad wat was het leuk! Hier is het vies herfstweer vandaag en dat is wel even wennen na de 37 graden die wij hadden. Mijn tas helaas nog steeds niet in Amsterdam gearriveerd...
Veel plezier weer, liefs Christa
-
17 Oktober 2007 - 11:25
Jan & Aly:
Hoi Klaas en Lenie, {neem aan dat je er bent} Wat zijn de mensen daar donker zeg of zijn de foto"s zo verkleurd ?wel prachtig. Alles okee hier beetje vies herfstweer maar we hebben een paar mooie dagen gehad is niet altyd feest toch. Wij hopen dat jullie een leuke trip maken en geniet van elkaar. xxx Aly -
17 Oktober 2007 - 19:59
Ria Boere:
Klaas wat weer een pracht verslag samen met je dochter. Wat een belevenis zo tussen de Himba's. Die kleine kereltjes, wat een schatjes om te zien. Lenie: goede reis gehad? Ben weer benieuwd naar jullie ontdekkingen en belevenissen. Heel veel plezier en lieve groeten uit Papekop. -
19 Oktober 2007 - 19:22
Gerhard En Klara:
Dag Klaas en Leny
Klaas het jy toe by Otjo, vir Hester en Erik gesien? Hulle doen mos sendingwerk onder die Ovahimbas. Bly dat julle Namibie geniet het!
Veel liefs
Klara -
20 Oktober 2007 - 17:01
Andrew & Jaye:
Hi Klaas! Great photos! We are following your travels! We are in CT now. But we can't send you an email: Can you send us an email on andrewjlange@gmail.com. Thanks. -
21 Oktober 2007 - 17:41
Frederik Boon:
Klaas, geweldig, fantastisch, avontuurlijk....ik lees je berichten nog steeds vol aandacht en opnieuw een behouden tijd tegewenst -
21 Oktober 2007 - 20:44
Willy De Groot:
Hoi leny en klaas,
kijk uit naar jullie eerste reisverslag, van nu wel te verstaan. Heb je het naar je zin Leny? Ik begin al een beetje te wennen op mijn nieuwe werkplek, maar moet nog veel leren, maar wel erg gezellig met mijn nieuwe ""collega's. Hoop gauw wat van je te horen.
Een lieve groet voor jullie beiden. -
24 Oktober 2007 - 20:05
Vanel:
Hoi lieverds, heb het idee dat ik weer heel veel mis, zou nog steeds heel graag naast jullie willen zitten , en weer dingen beleven met jullie die zo heel anders zijn, dan dat wij ons hier kunnen voorstellen, maar een mens kan niet alles in zijn leven hebben, en is dit ook genieten van de fantastische verhalen, en inderdaad Aly is dit chocolade bruin,in Oeganda was het git zwart. er is wel degelijk verschil en ligt het niet aan de foto,s.
Geniet samen verder en een dikke kus uit ons knusse landje. Alles prima hier.
Ik zal alles doorgeven aan Floor wat er nodig is om met jou te reizen Klaas, en dat is niet zo veel, gewoon genieten en je zelf zijn. Liefs Vanel
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
