205e dag Leny en Malawi

Op Makuzibeach leer ik Francesco kennen, een voorman die daar de bouw van een enorm grote woning/vergaderruimte voor de (blanke) eigenaar begeleidt. Met 3 man zijn ze nu 8 maanden bezig en het dak gaat er bijna op. Aan arbeidsloon heeft dat nu dus 3x8x40 =bijna 1000 dollar gekost. En het materiaal is hier ook spotgoedkoop; rare wereld zo, vol met contrasten. Aan de ene kant schept de bouw van de woning werkgelegenheid en aan de andere kant maakt het de enorme kloof tussen arm en rijk duidelijk, met alle konsekwenties van dien. Maar daarover en over ontwikkelingshulp later meer.
In Senga Bay ga ik met Stephan en Agnieszka snorkelen rond een eilandje voor de kust. Wel aardig eilandje daar, maar niet meer dan dat.

Zaterdag vertrek ik naar Lilongwe, de hoofdstad van Malawi, omdat Leny daar zondag zal aankomen. Na de hereniging rijden we direct naar Senga Bay terug omdat het strand daar mooi is en je er met de auto op mag. De volgende dag rijden we langs de kust naar het zuidelijkste puntje van Lake Malawi. We blijven daar 2 nachtjes en we gaan hier met een bootje naar een eiland om te snorkelen. Deze keer meer succes: helder blauw water en veel vis, ook al blauw. Onze kapitein slaagt er in om met blote handen vis te vangen. Op onze wandeltocht door het dorp nemen we bijzondere taferelen waar, oa de kinderen met 2 of 3 (zware, ik even getild) stenen op het hoofd, maar ook de ontmoeting met een lokale die een restaurant met biologische tuin aan het opzetten is, is erg boeiend. Het klinkt technisch overigens ingewikkelder dan het is, want een afdak met tafels en stoelen en een gemetselde kookplaats is alles wat je voor een restaurant hier nodig hebt. Maar er is daarentegen voor een lokale heel wat moed en inzicht nodig om dit met de tuin te realiseren. We zijn dan ook onder de indruk.
De volgende dag nemen we een medewerker van de lodge mee die naar het hospitaal wil omdat hij door een hond is gebeten. De (blanke) manager lijkt het niet nodig te vinden dat hij naar het hospitaal gaat. Later lees ik dat hondenbeten hier toch wel vaak een dodelijke afloop hebben. Hij verkoopt ons een souvenirspel om daarmee een kaartje voor de bus terug naar huis te kunnen kopen.
Die dag kletsen we zoveel, je hebt ook wat bij te praten wanneer je beiden zolang alleen door het leven gaat (en al helemaal wanneer je je huis wilt verkopen en binnenkort beiden in de WW komt) , dat we op de kaart niet zien dat er een rivier onze weg kruist zonder dat er een brug of pontje is. Dat betekent dat we de zijuitgang van het Nat Park weer uit moeten. Jammer want we hadden een leuke lodge op het oog en nu moeten we een eind terug en het is de vraag of we voor sluitingstijd de hoofdingang nog zullen bereiken. Dat lukt niet maar omdat men ons bij de zijuitgang een briefje heeft meegegeven mogen we na sluitingstijd toch het park nog in. We nemen dan een andere lodge omdat het al donker is en de volgende ochtend blijkt die lodge een prachtig uitzicht over een rivierdal te hebben. We zien er weer veel olifanten. Die dag rijden we naar het Zombaplateau waar we op de camping van een forellenkwekerij belanden. Prachtig daar, bijna net zo mooi als Belgie.
De volgende ochtend doen we maar weer eens sportief en met een gids (het gebied is niet helemaal pluis) maken we een leuke wandeling langs een mooi riviertje. Dezelfde dag bereiken we via een prachtige route door een berglandschap met thee- en tabakplantages de 2e stad van Malawi, nl Blantyre.
Omdat de camping klein en vol is gaan we naar een hotel met de welluidende naam Hostellerie de France. We belanden bij een gek en vies stel Fransen, we vermaken ons er prima maar het is beslist geen aanrader. Gelukkig slapen we gewoon in onze kar op de parkeerplaats. Zaterdagmorgen hebben we geen geluk met het vinden van de tabaksveiling en nog wat speciale winkels; vandaag gesloten, jammer want vooral tabak hadden we wel eens willen zien. Omdat we laat de stad uitrijden bereiken we die dag Lilongwe niet maar komen we uit in Dedza dat direct tegen de grens van Mosambique ligt. Prima plekje en zondagmorgen blijkt de bekende Pottery van Dedza open te zijn, jammer dat we niet wisten dat je daar ook had kunnen overnachten want het is daar super leuk. (Nu, op woensdagavond zit ik dit verhaal daar te typen, om morgen Mosambique in te rijden) Er werken hier 250 mensen, waaronder veel kunstenaars, aan de potten en schalen, maar ook alle porseleinen isolatoren voor de elektrapalen in Malawi komen hier vandaan. Het gaat er primitief aan toe maar de sfeer is prima en dat maakt het des te leuker. En……ze maken erg mooie dingen.
Zondag komen we dan weer in Lilongwe aan en maandagochtend vertrekt Leny.
Al met al hebben we samen veel van Malawi gezien, het was bijzonder leuk samen (een echte vakantie en niet veel reizen) en bovenal zijn we weer helemaal bijgepraat, ook niet onbelangrijk.

Maandagmiddag tot en met woensdagochtend keutel ik wat op de camping, dwz visum Mosambique, wasserette, auto, mails en dat soort dingen. Ik twijfel of ik 2 buurmeisjes een paar dagen zal meenemen omdat ze niet happy zijn met hun fietstocht die ze hier maakten. Ze gaan over een week noodgedwongen naar Griekenland om hun fietsreis daar voort te zetten in de hoop dat ze daar wel met rust worden gelaten. Marokko hadden ze om dezelfde reden ook al vervroegd verlaten. Hun fietstocht in Afrika is zo eigenlijk mislukt en ze gaan proberen er in Europa nog wat van te maken. Uiteindelijk vraag ik ze niet mee omdat ik nog veel dingen heb waar ik rustig over wil nadenken, oa over de mail met vragen van mijn inspirerende nicht Martine. Bovendien geniet ik alleen ook uitstekend bijv van de mooie CD’s die ik van Marja en Else heb mee gekregen.
En zoals al gezegd is het nu woensdagavond in Dedza. Morgen voor een paar dagen naar het geboorteland van mijn vroegere voetbalidool Eusebio (bij Benfica ‘de parel van Mosambique’ genoemd, maar dat is lang geleden), die ik een paar jaar geleden in Ermelo de hand mocht schudden.

Inmiddels is het vrijdagmorgen en zit ik in Tete in een verkoelende wind aan de Zambezi rivier, die hier de afmetingen heeft van de Rijn bij Lobith. De onregelmatige waterstand zal er wel de oorzaak van zijn dat ik alleen kano’s zie en geen Zambezi-aken. Ook spoorlijnen zijn er in deze landen weinig, in dit deel van Mosambique wordt de enige spoorlijn nu hersteld nadat ‘ie ca 15 jaar geleden tijdens de burgeroorlog geheel was verwoest.
Transport gebeurt in deze landen uitsluitend met vrachtauto’s en wat voor. Veel van die mooie grote Amerikaanse Freightliners, die vanuit de films waar men een boevenauto tussen klemt. In Malawi zagen we die al en inmiddels ben ik erachter dat er veel van Malawi naar Zimbabwe rijden met mais. De puzzelstukjes vallen in elkaar want in de krant in Malawi las ik daar over. Ook las ik ingezonden stukken met kritiek op de president van Malawi die collega-president Robert Mugabe van Zimbabwe kennelijk niet wil afvallen, want
vorige week had de pres. van Malawi namelijk een interview gegeven over wat er allemaal WEL goed gaat in Zimbabwe. Dat kan niet veel geweest zijn en het is onbegrijpelijk dat omliggende landen niet veel meer kritiek op het beleid van Mugabe van Zimbabwe leveren, hij helpt Zimbabwe nl echt naar de kloten, het laatste jaar was er 7000% inflatie. De wereldomroep meldde vanochtend dat de supermarkten werkelijk geheel leeg zijn. Ondertussen kopen de mensen die buitenlands geld hebben alles op, zoals gebouwen, want over een paar weken zijn ze het dubbele waard. In 2006 was ik er met Leny en we hebben er toen al iets van de schaarste gezien (en we zagen soms mensen met enorme pakketten bankbiljetten die amper iets waard waren), maar nu moet het vreselijk zijn.
Het kriebelt om even in Zimbabwe te gaan kijken, het is maar 100 km verder.