Oerwoud, watervallen en een bijzondere ontmoeting

Donderdags waren we nog op 5000 m hoogte, de dag erop een paar duizend meter lager maar we keken onze ogen nog steeds uit. De kater volgt zaterdag wanneer binnen een uur rijden de Andes uit het zicht is. De overgang gaat onverwacht snel, en voor we het weten rijden we in een saai, beetje glooiend groen landschap. De vele stadjes zorgen voor wat afwisseling. Op een camping municipal in El Carmen slaan we ons bivak op, en rijgen een stuk lomo aan het spit. Net wanneer we naar bed gaan komt een groep lokale jongeren lekker chillen onder het genot van een bbq en met behulp van een paar muziekboxen. De sfeer zit er goed in. Bij hen dan. Om 4 uur in de nacht rijden we met ons hele spul in slaapstand een paar honderd meter verder vanwege de herrie. Elke camping municipal heeft ook een deel voor dagrecreatie en hoewel de regels luiden dat op dat deel iedereen voor 22 u weg moet zijn komen veel lokalen pas daarna binnen. Bbq met harde muziek is de standaard. 
Die avond viel, na enig puzzelwerk mbt kilometers, het besluit dat we ook naar de Iguazu watervallen gaan. Dat is ruim 1500 km om tov een rechtstreekse rit naar Buenos Aires waar de auto weer gestald gaat worden.

Zondag veel km's oostwaarts op vlakke wegen door oninteressante gebieden. De enige bezigheid is het ontwijken van enorme gaten in het wegdek en ons verbazen over de armoe en troosteloosheid onderweg. Maar wanneer het regent ziet alles er grijzer uit. Als we een broodje smeren op een benzinestation komt een engelssprekende dame met een landkaart naar ons toe met de vraag of een bepaalde weg naar Bolivia berijdbaar is. Blijkt een Iers stel met auto en grote caravan die nogal dicht boven de weg hangt. Een onverharde weg na de flinke regenbuien kan voor hun veel problemen meebrengen. Ze willen zich in Bolivia vestigen en hebben hun hele hebben en houwen bij zich, voor zover ze het niet verkocht hebben. Een welgemeend succes en daar gaan zij en wij weer.
De befaamde YPF tankstations bieden ons weer 'onderdak'. Er is bijna altijd WIFI en een douche en nu zelfs een buffet dat druk wordt bezocht. Komt ons goed uit want het is al laat.
De volgende ochtend is het weer opgeklaard en ontbijten we 100 km verder op een plaats waar activiteiten zijn die we niet doorgronden. Er wordt hout gehakt dat wordt opgestookt in een met klei afgesloten koepelvormige ruimte. Het lijken steenovens maar steen zien we nergens. Van een voorbijganger begrijpen we dat het varkensverblijven zijn, maar dat had Reuzelse Annemarie dan wel geweten. Jammer dat ons spaans verre van toereikend is; er ontgaat ons al maanden heel veel.

Weer een dag van kilometers maken . De omgeving verandert wel wat, er komen nu meer pampa's met vee, terwijl we de onontgonnen gebieden met struikgewas achter ons laten. En ipv de gaten in de weg krijgen we meer en meer met politiecontroles te maken. Gekgenoeg mogen we altijd snel doorrijden. Valt er bij hun landgenoten meer te halen of vrezen ze een vreemde taal?
Het stadje Itati ligt aan de Rio Pirana, een flinke rivier, aan de overkant zien we Paraguay. Itati heeft een mooie kleine camping. Een paar Argentijnse gasten brengen ons droog hout wanneer ze zien dat wij takjes aan het zoeken zijn. Dat is niet de eerste keer dat we geholpen worden met hout. Superaardig. Het stadje heeft een onevenredig grote basiliek. Als Annemarie vraagt waar ze een kaarsje kan opsteken trekt een kapelaan haar naar zich toe en voorziet haar razendsnel van een zegening en zij en de kaarsjes in haar hand krijgen een plens gewijd water over zich heen. Intimiderend is het woord wat Annemarie daarna als eerste uit haar mond krijgt.
Maar waarschijnlijk ontkomen we  door de zegening daarna aan iets 'ernstigs' want er cirkelt al een uur een helicopter in de lucht en er is enorm veel politie in en rond Itati op de been.
Als we een van hen vragen waarom dat is valt het woord misdaad. Een paar dagen later lezen we in de krant dat een drugsbende, waaronder de burgemeester van Itati, is opgerold.

Inmiddels verandert het landschap in wat meer en meer op oerwoud gaat lijken. Palmen, zoete, weeige geuren en kraampjes met tropisch fruit. De temperaturen lopen op. En de muggen worden talrijker.
Veel water, veel bossen, ook aangelegde voor de houtbouw. Wel een omschakeling na de kale wijdsheid van de Andes, maar het begint al te wennen. Sterker, ook in het oerwoud met z'n mooie flora en fauna hebben we zin. 
De volgende overnachting is weer op een YPF station, wifi tot in de auto en warm water in de douche. En goeie koffie in hun schone cafeteria. Het enige minpunt vormen de rond drentelende hoertjes. De eerste keer dat we die zien. Daarover verbazen we ons nu eigenlijk omdat we vaak tussen de vrachtwagens stonden en dat is toch hun belangrijke werkterrein. 
Al vroeg vertrekken we de volgende ochtend naar Ruiz de Montoya waar we Floriano en Milfred hopen te vinden. Die gaven ons bij een toevallige ontmoeting 7 weken geleden in Buenos Aires de naam van hun woonplaats en nodigden ons uit voor het geval we in de buurt zouden zijn. We vragen in het dorp waar ze wonen en, inderdaad, ze hadden het al voorspeld, iedereen die we vragen weet het.
Om 9 uur staan we onaangekondigd voor hun poort. Gelukkig zijn ze thuis en ze ontvangen ons enthousiast . Mildred is van Nederlands/Surinaamse afkomst en woont al bijna haar hele leven in Argentinie. Floriano is in dit dorp geboren. Zijn zwitserse ouders zijn met ca 100 gezinnen in 1936 naar hier gekomen. Een argentijns zwitsers initiatief. Het oerwoud is door deze families ontgonnen en zijn ouders hebben goed geboerd hier. Al het land wat je kunt zien is van de familie en vader was een tijdje burgemeester van het Zwitsers aandoend dorpje. Niet vreemd, want 80% van de inwoners is van Zwitserse komaf. Mildred en Floriano wonen de ene helft van het jaar hier, de andere helft in Zwitserland. We worden verwend met koffie en zwitserse worteltaart en vertrekken een paar uur later met de afspraak vrijdag weer terug te komen voor een langer bezoek.
Op naar Puerto Iguazu in het uiterste puntje van Argentinie, op het drielandenpunt van Brazilië, Paraguay en Argentinie. Hier zijn de beroemde watervallen. Maar eerst gaan we op zoek naar Jack, een vriend van Mildred en Floriano. Hij weet misschien een mogelijkheid om vanuit Paraguay 2 nieuwe autobanden te laten halen. Die zijn daar meer dan de helft goedkoper. Jack heeft een reisorganisatie (Tipica) in Den Haag en woont in Iguazu. We vinden hem, de autobanden lijken wat lastig, Paraguay is een land met gebruiksaanwijzing, maar een leuk hotelletje weet hij wel. 's-avonds eten we daar met z'n drieen en we worden veel wijzer over Argentinie. Hij is getrouwd met een Argentijnse. Voor we het weten is het na middernacht en kunnen we de hotelkamer intuimelen.
De volgende dag staan de watervallen op het programma. Al veel over gehoord, en we krijgen alvast een voorproefje door de tropische buien die naar beneden komen. Eerst met een treintje en vervolgens lopen we enkele km's over een vlonder boven de rivier en komen dan bij de Diablo; fantastisch!! Een groot 'gat' in de rivier, ca 80 m diep, waarin het water van alle kanten, zeg maar in U-vorm, naar beneden raast. Spectaculair !! Helaas is een ander pad afgesloten dat een prachtig zicht op de watervallen biedt, notabene omdat de dag ervoor een puma is gesignaleerd. Die lopen hier weliswaar vrij rond, maar zodra ze in de buurt van of zelfs op de paden komen wordt het betreffende pad afgesloten (waarom zou die puma niet naar een ander, niet afgesloten, pad gaan, vragen we ons af)
De namiddag gebruiken we om vast weer een eind naar Floriano en Mildred te rijden.
Nu we weten dat in de province Missiones veel Europeanen zijn neergestreken, vooral Zwitsers en Duitsers, menen we steeds meer duitse gezichten te zien. De nacht brengen we deze keer door op een Shellstation. Een van de mooiste tot nu toe. Douche achter de deur, waar ook de vrachtwagenchauffeurs gebruik van maken. En zo sta je midden in de nacht gezellig bij een benzinestation te kletsen met een stel vrachtwagenchauffeurs. Voor zover we het kunnen volgen.
Vrijdagmorgen rijden we voor 10 uur Ruiz de Montoya binnen waar de koffie staat al klaar staat. Mildred neemt ons daarna mee naar een indianendorp 7 km buiten het stadje in het oerwoud. In dergelijke reservaten wonen nog tal van indianen. Wanneer je het niet zou weten zou het bestaan ervan je totaal ontgaan. Mildred zegt ook dat je er zonder toestemming niet heen mag. Ook wel te begrijpen, het blijft toch een vorm van aapjes kijken. Er wonen een honderdtal indianen , onlangs zijn er nog een stel uit Paraguay bijgekomen. Nieuwelingen mogen niet geweigerd worden en Mildred vertelde dat zij en een stel andere vrouwen dagen kleren aan het naaien zijn geweest zodat de kinderen fatsoenlijk gekleed naar het schooltje in het reservaat konden. De fundacion van Mildred doet daar goed werk, vooral mbt onderwijs en met stimuleren van werkgelegenheid. Elke 2 weken komt een aantal Indianen met handsnijwerk of gevlochten manden naar een loods in de stad waar de fundacion dat dan aankoopt.
De loods staat er vol van en de fundacion zorgt voor verkoop ervan.
We verbazen ons over hoe netjes het op school is, in tegenstelling tot de huisjes in het dorp. Ook verbaast het ons dat schoonmaaksters op school worden betaald met giften uit buitenland en dat er buitenlandse vrijwilligers met de kinderen bezig zijn, terwijl we menige moeder en vader in het dorp niet aan het werk zien.
Behalve incidentele gevallen wordt geen vooruitgang geboekt aldus Mildred, maar zolang ze kinderen kan helpen zal ze dit werk blijven doen, voegt ze er aan toe.
Menige moeder heeft 7 kinderen want vanaf 7 krijgt men een uitkering. ?????

Door wat  we zien en nog veel meer door wat we horen denken we een beetje zicht te krijgen op dit probleem in Argentinie. Wat bijzonder om daar nu zo dicht bij te kunnen komen. We realiseren ons nog meer hoe goed wij het hebben.
Wanneer we terugkomen van ons bezoek staat de bbq al te roken en op z'n Argentijns eten we weer een stuk vlees, met sla en maniok. We laten ons graag nog meer vertellen over het leven hier. Mildred vertelt oa hoe ze met behulp van kruiden muggen en insecten uit huis houdt. We krijgen een plantje mee, benieuwd of we dat levend in NL krijgen. Maar tegen de vogelspin die ze laatst in huis aantrof was geen kruid gewassen.
Op de rit daarna hebben we veel stof om over na te denken.
Na de overnachting op een bijzondere camping (meer een betaald parkeerplaats voor vrachtwagens) rijden we naar Esteros del Ibera, een nationaal park wat Jack ons aanbevool ivm de vele vogelsoorten (350 soorten). De weg vanuit het zuiden is het hele jaar berijdbaar maar wij komen vanuit het noorden. Om alle plezier op die weg maar in 1 zin samen te vatten: het werd een grote glibberpartij waarin we snelheid moesten houden om niet vast te raken, maar door die snelheid in plassen en modder zoveel water/klei op de ramen kregen dat we seconden  niets meer zagen. De ruitenwisser kon het niet bijhouden. Feest voor elke chauffeur dus.
In het dorpje Colonia Carlos Pellegrini is de mooiste camping municipal die we ooit zagen. Aan het meer, prachtige steigers, perfecte overkapping over tafel, banken een bbq en er naast een kraan. Wat wil je nog meer? Het dorpje zelf bestaat uit enkele zandwegen met wat bebouwing. We maken een excursie in een bootje en zien enorm veel mooie vogels, maar ook moerasherten en kaaimannen.
En nog iets wat het meest op een bever lijkt, maar dan zo groot als een varken.
Zondag leidt de rit naar Mercedes, dus via de weg die het hele jaar open is. Geen spectakel als gisteren, maar wel veel dieren langs de weg.
Vandaag veel km's maken om morgen op tijd in Buenos Aires aan te komen.
In het donker rijden we te hard door bij de zoveelste controlepost van de politie. Een hard gefluit doet ons vermoeden dat we hadden moeten stoppen. Dus alsnog stoppen en achteruit naar de controlepost. We weten dat 1 achterlamp het niet doet. De agent wijst ons erop dat beide achterlampen niet werken. Boete van 1932 pesos. 125 dollar. Betalen, doorrijden en snel vergeten nemen we ons voor. Alle 3 lukt. Vooral nadat we er nog een wijntje op hebben gedronken bij alweer een prima benzinestation waar we de nacht doorbrengen. En dan komt de laatste rijdag na bijna 13000 km door Argentinië en een klein deel door Chili. Nog 300 km naar Buenos Aires. Het aantal politieposten neemt een buitenproportionele omvang aan. De vriendelijke benadering die we gewend waren is verdwenen. Weer worden we aangehouden. Op klaarlichte dag met felle zon zijn we vergeten de lichten aan te doen. En hoe we ook praten, we moeten weer $125 betalen. Dat is voor veel mensen hier een weekloon. Deze keer duurt het iets langer voor we het vergeten, vooral vanwege de zinloosheid. Maar goed, dat is ook het enige smetje op onze lange reis door Argentinie. Al snel zien we de contouren van Buenos Aires en rijden we naar ons vertrouwde plekje waar we de auto stallen. Net zoals de vorige keren staan er andere overlanders, deze keer uit de VS en Australië waar we ervaringen mee uitwisselen. In stijl nemen we de laatste avond afscheid van deze etappe: eten bij een benzinestation. Naast het vele BBQen, de verbazing over Patagonië, het off road rijden over de prachtige ruta 40 is dit per slot van rekening ook de etappe van de vele overnachtingen en pauzes bij benzinestations.
We kunnen weer terugkijken op een schitterende reis, en voelen ons grote bofkonten. En dat zijn we ook.