Terug naar ruta 40

Het klaart net een beetje op wanneer we de Carrera Austral oprijden. Ongeveer 100 km boven het begin in het zuiden. Een veelal slechte gravelweg die door Chili loopt en 1200 km noordelijker eindigt in Puerto Mont. Itt de laatste week in Argentinië is het hier erg groen. We rijden op max 500 m hoogte maar wel in een enorm berglandschap met veel ijs en sneeuw. Soms echter weer subtropisch met grote struiken fuchsia's aan de weg. Uitgestrekte wouden bedekken de heuvels die doorkruist worden door woeste rivieren. Het is ineens ook behoorlijk druk na alle verlatenheid. Veel fietsers, lifters en motoren. De Carretera is blijkbaar een geliefde route. De paar stadjes bestaan vooral uit hostels, cabanas en campings. Na een zonnige start gaat het de volgende dag regenen. Onafgebroken. Het lijkt hier het meest op Noorwegen, heel mooi dus. En met minder muggen. Dat is een groot voordeel. Elke dag die we daarna meer naar het noorden rijden hopen we op beter weer. Het is geen wonder dat het hier zo groen is en je in een blikopslag veel watervallen donderend naar beneden ziet storten. De rivieren lijken over te stromen en de wegen veranderen in een modderbad. Het lijkt bijna een soort heilig moeten dat zoveel fietsers en backpackers dit slechte weer doorstaan. We horen dat het vooral Chileense jongeren zijn die trots zijn op hun mooie Chili, want dit landschap tref je in Zd Amerika immers verder niet aan. In de stromende regen zijn we blij een slaap- en eetplekje te vinden bij dona Ruth, ze bestiert een hostel en je kunt mee-eten wat de pot schaft. Uitstekend overigens. Een andere avond kamperen we wild en bbq'en we zalm in de regen. En weer een andere avond ruilen we onze wildkampeerplek als het weer begint te regenen in voor een leuke kleine camping. Zoals op veel campings kunnen hier tentjes overdekt staan. We mogen zo'n overkapping gebruiken en stoken daar de kachel op om de aardappels op te poffen. En 's morgens stoken we een andere houtkachel op die de douche van warm water voorziet. Een jong Chileens stel bevestigt dat het vooral de jongeren uit welgestelde milieus zijn die naar de Carretera austral gaan om dicht bij de natuur te zijn. Het spreekt ook tot de verbeelding. Een onontgonnen gebied dat de afgelopen eeuwen vooral pioniers aantrok die het vaak niet zo nauw met de wet namen. Aardige lui. Die jongeren dan. We worden vaak aangesproken. Nu vallen we ook wel een beetje op. Door onze leeftijd en natuurlijk ook door de auto.


Na een paar nachten op onze 4 vierkante meter geleefd te hebben zou het lekker zijn om meer ruimte te hebben. Dat betekent dus beter weer zoeken. We willen erg graag nog een wandeling maken in Nat park Quelat bekend van haar oerbossen, prachtige uitzichten en overhangende gletchers. Het pad is jammer genoeg onbegaanbaar vanwege de hoge waterstand van de rivieren waar je doorheen zou moeten waden. Na 4 dagen regen en een landschap dat erg mooi is maar niet het bijzondere ongerepte lege kale dat we eerder zagen besluiten we na meer dan de helft de Carretera austral te verlaten en over de grens de ruta 40 in Argentinië weer op te pakken. 5000 km lang over de oostflank van de Andes. Het weer is er doorgaans beter, minder regen in ieder geval. En ook de kale weidsheid trekt ons aan. Wordt dat ons volgende doel? We weten het nog niet maar we beginnen er wel aan.


Ruta 40 brengt ons al snel in Bariloche, bekend om zijn mooie meren. Omdat de Toyota dealer ons niet meteen kan helpen rijden we na een lekkere lunch op een terras aan het meer door naar Villa la Angostura. Omdat we hier achteruit rijdend van een geparkeerde auto de zijdeur nogal beschadigen worden we min of meer gedwongen een nacht te blijven om alle formaliteiten met de eigenaar te regelen. Die gelukkig heel rustig reageert, waarschijnlijk een reactie op de behulpzame houding van Klaas die zich over hem ontfermt en meteen aangeeft dat we alles zullen betalen. Achteraf gezien een gouden greep om hier een botsing te krijgen want we komen op een schitterende camping en Angostura blijkt een erg leuk dorpje. Geen straf om hier een dag te zijn. Ook een luxe dorp met skiliften. Zo luxe dat we het snel St Moritz noemen. We hadden al gelezen dat Maxima en WA hier een landgoed of id hebben, dus daar willen we meer van weten. We maken links en rechts wat praatjes, niet zo moeilijk want zoals al eerder gezegd komen er zeer regelmatig mensen op ons af. We horen dat Martin, een jongere broer van Maxima, hier een restaurant heeft. We verwachten een heel luxe tent maar dat valt mee. Of tegen. Het is maar net hoe je het bekijkt. Wanneer we horen dat Maxima daar ook wel eens gespot wordt willen we er zeker heen en gaan er lunchen. Noch Maxima, noch Martin zijn er, maar toch leuk. Uitstekend restaurant, hoewel ze ons wel vragen een gunstige review op tripadvisor te zetten omdat ze maar op de 21 plaats in het stadje staan. Misschien speelt daarbij een rol dat ze zelf geen noodvoorziening treffen om de wegvallende waterdruk te ondervangen. Zeker als ze zeggen dat zoiets elke 2 weken wel gebeurt. En daardoor kunnen we geen koffie krijgen en spoelt het toilet niet door. Een gast die ons in de auto ziet stappen komt even langs. Hoe lang, hoeveel km, etc. Als we aangeven dat we uit NL komen en over Maxima beginnen dan vertelt hij Maxima te kennen. Naast het landgoed hier zou Maxima nabij Bariloche al heel lang een hosteria of hotel hebben. Hij logeert daar regelmatig. De man zelf is bankier en heeft ook nog een ranch met cattle. Zeer welgesteld zo te zien/horen. Zou de ranch willen verkopen en ook willen gaan reizen. Hij feliciteert Klaas met z'n eerdere keuze om te stoppen met werken. Hij vergeet Annemarie te feliciteren met dezelfde keuze. Tja, wat vinden we daar nu weer van.


Verder op de ruta 40 dus. Door het 7 meren gebied. Prachtige streek en erg in trek bij de Argentijnen die op elk vrij stukje oever aan het bbqen zijn. Voorbij San Martin de los Andes krijgen we het landschap waar we zo van houden: verlaten, kaal, warm en zo nu en dan wat condors die boven ons hoofd cirkelen.