Noordwaarts over ruta 40 en Carretera Austral

Vanaf Ushuaia naar het noorden.
Van Punta Arenas rijden we laat in de middag, na een museumbezoek, lekker vis eten in de haven en wachten op de betaalkaart van Annemarie die door een ATM ingeslikt was de 300 km naar het volgende stadje, Puerto Natales.
Onderweg is de natuur door haar verlatenheid bijzonder maar (nog) niet betoverend. Puerto Natales is de basis voor wandelaars die het nat parc Torres del Paine gaan bezoeken. Geen mooi stadje. Beetje vergane glorie met kleine afgebladderde houten huisjes, verlaten straten, maar wel vergeven van touroperators, buitensportzaken en kroegjes. Dat, en alle jonge backpackers en fietsers maken het toch gezellig. Onze nieuwsgierigheid naar het nat parc wordt hier wel geprikkeld.

National parc Torres del Paine.
De volgende ochtend rijden we het park in. Indrukwekkend landschap, prachtige kale vlakten en bergen, snel stromende rivieren, veel sneeuw op de bergen. Maar de gletschers overtreffen dit alles. De harde wind drijft de afgebroken stukken ijs (prachtig blauw van kleur) naar de oever van het meer. We lopen er naar toe, maar halverwege stuiten we op een brede rivier. Op verkeerd punt gestart dus. Er staat zoveel wind dat we geen zin meer hebben om naar het goede vertrekpunt te gaan. Rechtop lopen is totaal onmogelijk. Morgen nog maar eens proberen. We vinden een mooie camping met voor de wind afgeschutte plekken. En met bbqplek. Onderweg hadden we al hout geraapt en dus helemaal klaar om met een stukje chileens rund aan de gang te gaan. Helaas krijgen we door de wind het vuur niet aan. Een paar chileense dames naast ons hebben vaker met dit bijltje gehakt en laten met behulp van kranten en aanmaakhout zien hoe het moet. Met veel gelach nemen ze het gewoon over. En met succes. Terecht zijn ze trots. Als dank willen ze met ons op de foto. Ben benieuwd wat voor verhalen ze er thuis bij gaan vertellen.
De volgende morgen proberen we nog een keer de wandeling naar de gletchers. Het lukt nu om dichter bij de afgedreven ijsschotsen te komen. De boot naar de gletscher vaart ivm de harde wind niet, en om dezelfde reden is het pad naar een uitkijkpunt op de gletscher ook afgesloten. Prima allemaal want met deze wind zitten we liever in de auto.
Op een zeer verlaten, maar prachtige gelegen plekje overnachten we en de volgende dag rijden we tegen de wind in richting grensovergang naar Argentinie. Het waait zo hard dat de zijspiegels van de auto naar binnen klappen. Onderweg worden we ingehaald door een grote condor. Geen last maar gemak van de tegenwind kennelijk want hij glijdt ons voorbij. Weer een wens die we kunnen afstrepen. Voor de grens eten we alle worst op en verstoppen de kaas, maar de douane neemt niet eens de moeite onze auto te inspecteren.

El Calafate, nationaal park Los Glaciares.
Daarna een prachtige rit van enkele honderden kilometers door de onmetelijke leegte naar het volgende stadje, El Calafate. Onderweg alleen een enkele fietser (petje af) en groepjes guanoco's (soort lama). El Calafate is ook een plaats dat als toegangspoort dient naar een nationaal park, dus weer veel toeristen en navenante voorzieningen.
De volgende dag bezoeken we nat parc Los Glaciers. De gletschers hier maken deel uit van de grootste ijsmassa ter wereld (buiten de 2 poolgebieden) De oppervlakte, lezen we, zou 22.000 km2 bedragen. De gletscher Perito Mereno is via een schitterende route per auto te bereiken. We horen vallend ijs en zien soms wat beweging in het water. Helemaal vooraan staan een paar hoge 'ijstorens' waarvan we denken dat die best binnenkort eens kunnen omvallen, ze zijn hoog en staan al wat los van de ca 70 mtr hoge ijsmassa. Maar wat is binnenkort? Over 5 uur, 5 weken of 5 maanden? Maar dan opeens gebeurt het ongelofelijke, ze storten inderdaad in het water. Wat een schouwspel, vallende stukken, hoog opspattend water, veel waterverplaatsing en veel 'muziek'. We zijn zo overdonderd dat we vergeten het knopje van de video meteen in te drukken. Als we dat doorhebben is het meest spectaculaire al achter de rug. Maar zelfs met dat deel video en een aantal foto's zijn we al zeer tevreden. Nog veel meer tevreden zijn we de volgende dag wanneer we van andere nederlanders, Angela en Niels, perfecte foto's krijgen van het hele tafereel. Deze gletscher groeit als een van de weinige nog steeds (door de klimaatverandering wel minder snel dan vroeger)(zie je wel zegt Trump, hij zal de groei bevestigen maar de vermindering ervan ontkennen)

El Chalten.
In de middag rijden we een paar honderd km verder naar het noorden, naar El Chalten. Weer door een schitterend leeg kaal maanlandschap. Met zo nu en dan een soort groene oase. Ook El Chalten is een uitvalsbasis voor een prachtig achterland. Een bergketen met alweer schitterende gletschers en de top Fitz Roy liggen hier. We maken een flinke wandeling met onwaarschijnlijk mooie uitzichten. Tussen een stel andere overlanders brengen we op een soort parkeerplaats de nacht door. De volgende dag vliegt met bellen, facetimen, mailen en appen door onze vingers. Aan nog een wandeling komen we niet meer toe. Na een late lunch vertrekken we om ca 4 uur weer verder noordwaarts. We willen naar een plek in Chili die hemelsbreed 95 km vanaf El Chalten ligt maar vanwege de weinige wegen en grensovergangen gaat het ons 950 km kosten om er te komen.

Ruta 40.
We nemen de Ruta 40. Dit is een weg die over 5000 km van zuid naar noord Argentinië loopt. Van koud naar erg warm dus met veel afwisseling, en een weg vol gravel en wasbord. De omgeving voldoet aan de hoge verwachtingen die we hebben; prachtig kaal ongerept bruin landschap, regelmatig onverhard met alleen een laag hek langs de weg, soms wel 100 km lang zonder dat er een doorgang is. Voor de guanaco's is dat geen enkel probleem, met een elegante sprong gaan ze er overheen.
Maar door al die hekken is er geen zijweg om een beetje uit het zicht van ruta 40 te overnachten.
Om ca 21 u vinden we een klein zijweggetje met zicht op Lago Cardiel en een beetje uit het zicht van de enkele auto die met een grote stofwolk voorbijrijdt. Met het advies van de Patagonische dame is er net voor donker een vuurtje en onze zelfgemaakte hamburger Mac Lomo smaakt uitstekend. Met een prachtig uitzicht en een heerlijke zon worden de volgende morgen wakker. De temperatuur loopt al snel op naar 25 tot 30 graden, een groot verschil met de kou van de afgelopen week.

Weer richting Chili naar de Carretera Austral
Het plan is om vandaag via een kleine grensovergang naar de Carretera Austral in Chili te rijden . De Carretera is in de jaren 80 door Pinochet aangelegd om zuid Chili toegankelijk te maken. De route, ca 1200 km gravel, heeft een grote aantrekkingskracht, vooral op fietsers en motorrijders.
De weg die we richting grens nemen is zo slecht dat het uren duurt om een paar kilometer te overbruggen. Maar dat is geen straf want het landschap is onwaarschijnlijk mooi. Grillige zandbergen, hoge groene en rode rotsen, blauwe meren met flamingo's en dat alles in een totale verlatenheid. Het lukt ons niet om de short cut naar de grens te vinden, na een nog nauwelijks zichtbaar rotsachtig pad waar we net een dode koe kunnen ontwijken geven we het met tegenzin op wanneer er prikkeldraad over de weg gespannen is. Voor Klaas overigens geen reden om niet door te gaan, voor mij wel, vooral omdat het al donker gaat worden. We vinden een beschutte plek aan een meer. Ineens trekt de lucht dicht, wordt het 10 graden kouder en gaat het regenen. Dus geen bbq deze keer maar lekker droog en warm binnen met in de morgen weer een prachtig uitzicht op het meer. We kunnen ons er in wassen, brrrr, en rijden daarna weer uren over een smalle zandweg zonder een teken van leven. We kunnen ons nauwelijks voorstellen dat er een officiële grensovergang is, maar jawel, een huisje en een mannetje en hetzelfde aan de Chileense kant.
Op weg naar de Carretera Austral.