Machu Picchu, een droom verwezenlijkt

Een drieluik.

Deel 1 gaat over hoe we nabij Machu Picchu komen
De meeste bezoekers van MP (ca 3000 per dag) komen per trein
uit Cusco of Ollyantambo naar Aguas Calientes om van daar uit per bus naar MP te gaan.
Wat heerlijk om met je eigen auto dat heel anders te doen.
Vanuit Cusco rijden we naar Santa Teresa. Hemelsbreed maar een km of 70 maar de pas ertussen is 4300 m hoog, dus de haarspeldbochten en de soms slechte weggedeelten laten de rit een hele dag duren. De weg eindigt bij Santa Teresa, een verrassend groot dorp gezien de slechte weg die erheen leidt. Weer smal en rakelings langs diepe afgronden. Er is zelfs een soort van camping, maar wel de slechtste tot nu toe; veel jongelui in feeststemming tot diep in de nacht en 6 kakkerlakken en koud water in de douche. Maar enfin.
De volgende dag gaan we (alweer) vroeg op pad. Even voorbij Santa Teresa ligt Hydro Electrica. Hier stopt het wegennet en begint het spoorwegnet. We parkeren de auto, vragen aan de bewaker of hij er vannacht op wil letten en pakken onze rugzakken in. Een enkeltje met de trein naar Aguas Caliente, slechts 11 km, kost 29 dollar (voor buitenlandse touristen, en voor Peruanen 1,50 dollar), dus die 11 km lopen we dan wel. Prima om weer eens flink te bewegen. Langs de spoorlijn lopen veel meer mensen, vooral jongeren. Mooie route, langs een kolkende rivier. Wel heet en bovendien stijgend.
Na 3 uur komen we in Aguas Calientes ( ook wel Machu Picchu Pueblo genoemd) aan, precies op tijd want het begint meteen te plenzen. En niet zo weinig, ook gezien het steeds bruiner wordende water in de rivier. We schuilen bij de eerste de beste gelegenheid, een koffietent met wifi. Daar boeken we op booking.com meteen maar een hotelletje, dat we een uur later heel moeilijk kunnen vinden, nb in zo'n klein stadje. Als we het eindelijk vinden, wat buiten het centrum, blijkt het te worden gerenoveerd en moeten we naar een soort van dependance, en dat is maar gelukkig ook. Een beauty nl en ook nog in het centrum.

Deel 2 gaat over Aguas Calientes.
Wat een bijzonder stadje. Bestaat overwegend uit hotels, restaurants en souvenirshops. A la Valkenburg ongeveer. Wat mij zo boeit is dat dit stadje alleen per trein (of lopend zoals wij deden) te bereiken is. Zo zie je uit een trein dus niet alleen veel toeristen komen, maar ook alle (!) benodigdheden voor dat stadje. Dus van Aspirine, Bakstenen t/m Zeep. Alles komt uit die goederenwagons en wordt door mannetjes met steekwagens naar winkels en hotels vervoerd want er rijden hier geen auto's of tuctucs. Heel bijzonder. Wat ook opvalt is hoe professioneel de overheid hier met toeristen omgaat. Voor een ticket voor Machu Picchu moet je je paspoort tonen. Zo ook voor het kopen van een buskaartje van hier naar Machu Picchu. En de prijs
voor een buitenlander is 24 dollar (terwijl die voor een Peruaan veel en veel lager is) Alweer prima. Als je de volgende ochtend in de bus wilt stappen moet je naast je buskaartje ook weer je paspoort tonen. Het ontbreekt er nog aan dat je bagage wordt gecontroleerd. Kortom, de overheid heeft het buitengewoon goed geregeld en zodra ik thuis weer achter mijn pc zit ga ik googlen wat toerisme in het laadje van Peru brengt.
In dit stadje rijden dus geen auto's maar wel een groot aantal bussen (32 pers) die de toeristen omhoog naar Machu Picchu brengt. Ook de bussen moeten per trein zijn aangevoerd.

Deel 3 gaat over Machu Picchu zelf.
Een stad op een plateau in de bergen met rondom terrassen voor landbouw. Door de Inka's gesticht rond 1450. Door de Spanjaarden die de Inca's later verdreven niet ontdekt. Dat deed Mr Bingham in 1911 pas.
Er zijn verschillende theorieën over de reden waarom Machu Picchu is gesticht. De meest aangehangen theorie lijkt degene die beweert dat MP is gebouwd om de vooraanstaande Inca's uit het koude Cusco af en toe een warme verblijfplaats te bezorgen. Daar houd ik het dan ook maar op. Cusco ligt op 3400 m en MP op 2400 m, maakt dat zo'n verschil denk je dan. Ja, waarschijnlijk oa omdat MP dicht tegen het lage en warme Amazone gebied ligt. Hoe dan ook, het is er subtropisch.
We staan per ongeluk een uur te vroeg op, 05.30 deze keer. Vanuit ons hotelraam zien we een 100m lange wachtrij voor de bussen. Hoe lang zal die zijn als wij aanschuiven? Klein uur later na het ontbijt blijkt de rij aanzienlijk korter. Voor 8 u zijn we boven en er lopen dus al vele honderden bezoekers. Wat een beauty. Het weer is fantastisch, prachtig zonlicht over MP. De archeologische aspecten boeien me zeker, vooral door de wijze waarop de stenen in elkaar passen. Maar wat (bij mij) overheerst is de ligging van MP.
De bergen zijn hier buitengewoon steil en de smalle dalen liggen ca 1000 m lager. Zodanig allemaal dat ik kan zeggen dat ik dat nog nergens zag. Kolkende rivieren beneden, subtropisch klimaat, vaak blauwe hemel. Veel toeristen vertonen spirituele trekken, niet onlogisch hier. In Amsterdam staan oudere gebouwen die geheel intact en nog in gebruik zijn, dus om ouderdom van de ruïnes hier gaat het me niet zo, maar nogmaals de ligging van MP is buitengewoon. En hier werden de grote stenen bepaald lastiger aangevoerd dan de kleine baksteentjes naar Amsterdam in 1400.
Na een paar uur houden we het voor gezien en nemen we de bus weer naar beneden om vervolgens weer de 11 km langs de spoorlijn naar de auto te lopen. Licht dalend nu dus minder vermoeiend als gisteren. En ik realiseer me, genietend van flora en fauna, dat met dit bezoek aan MP een droom is verwezenlijkt. Een droom die al minstens 40 jaar geleden werd gedroomd.