Verder de Andes in

De volgende dagen rijden we vanaf Huariaca verder door de Andes richting Cusco. In totaal nog ruim 1100 km. Waarvan honderden kilometers over smalle onverharde weggetjes, langs diepe ravijnen en met schitterende vergezichten. De hoogte varieert tussen de 1500 en 4500 meter. Kale woestijnachtige bergen met alleen cactussen worden afgewisseld met vruchtbare hellingen waar tot op grote hoogte van alles verbouwd wordt. We zien koffiestruiken, rijstvelden, mais, aardappels, bloemen ( asters) en veel fruit. In vaak onherbergzame gebieden hoeden vrouwen of kinderen schapen, geiten, koeien en varkens. Vreemd gezicht die varkens in de kudde. En een enkele keer lama's. De temperatuurverschillen zijn groot. Binnen een paar uur is een verschil van meer dan 25 graden geen uitzondering. 3 graden op de mistige koude toppen en meer dan 30 graden in de lagere gebieden. We zagen in de kou en mist vrouwen en kinderen op blote voeten het vee hoeden. Lachend en zwaaiend naar ons.
Buiten de stadjes met z'n vele tuctucs is er weinig verkeer, wel vrachtverkeer en bussen. Dat het nogal eens misgaat blijkt uit de vele kapelletjes langs de weg met de namen van de verongelukten erop. Vooral bij bochten waar de wegen smal zijn en de ravijnen diep. Soms wel 5 op een rij. Een busje de diepte in waarschijnlijk. Stapvoets toeteren we dan ook door de haarspeldbochten in de hoop dat we niet oog in oog met een vrachtwagen komen te staan. Er is hier maar een verkeersregel, en dat is het recht van de sterkste of van de brutaalste. Een vrachtwagen of bus rijdt gewoon door. Zorgen dat je plaatsmaakt dus.
Wat verder onderweg opvalt is de hopen vuil langs de weg. Vooral buiten de stadjes en precies waar je even zou kunnen stoppen om bijv te picknicken. Plastic zakken alom. Een lelijke smet op het mooie landschap. De borden langs de weg met het verzoek geen vuil weg te gooien helpen weinig.
Omdat we door dunbevolkt en verlaten gebied rijden is het elke dag zaak om op tijd een plek te vinden waar we veilig staan en liefst ook een douche en wc in de buurt. Klaas heeft daar een neus voor. Zo ziet hij in een stoffig plaatsje een bord met een foto van een luxe uitziend hotel. Wifi en zwembad. De pijl wijst een zandweg in. We zien niets wat op de foto lijkt, wel veel armoedige huisjes en kippen en varkens die over de weg scharrelen. Klaas geeft niet op. Hij heeft een extra zintuig voor keurigheid en één hek springt er inderdaad in dat opzicht uit. En jawel, achter dat hek is een soort tuin. Dat wil zeggen een weilandje waar schapen grazen. Het desbetreffende hotel ligt erachter, een gebouwtje met een paar kamers. We stellen de vraag die we elke avond stellen: kunnen we onze auto hier zetten en tegen betaling douchen en van het toilet gebruik maken. Prima. Geen Wifi en zwembad maar wel een prachtige en veilige plek. De zon schijnt nog voldoende om buiten een wijntje te drinken. En we hebben tijd om aan ons broodproject te beginnen. Ik verdiep me in de werking van de broodmachine. Klaas gaat aan de gang met de accu en een omvormer. Zo bakken we een lekker pompoenabdijbrood. De auto ruikt er helemaal naar. Na een warme douche, in een heerlijke broodlucht en tussen het gemekker van de schapen vallen we in slaap.
De volgende morgen wordt er op de deur geklopt en krijgen we 2 koppen verse citroenthee aangereikt van een oud vrouwtje met de traditionele lange vlechten. We hadden het idee dat zij een soort poets was in het hotel. Ik vraag haar of zij familie is van de eigenaresse. Die noemt haar namelijk tia. Nee zegt ze, ik bezit dit complex en verhuur het hotel. Een zelfverzekerde tia!
De avond erop redden we het niet iets voor het donker te vinden. Nauwelijks dorpjes. We proberen het bij een bewaakte ingang van een stuwdam. Maar daar mogen we niet staan. Uiteindelijk zien we in een klein dorpje hotel op een uithangbord staan. We kloppen aan, en hoewel we niet achter een poort staan maar in de berm aan een drukke weg kunnen we er wel douchen. Jammer dat er de volgende dag geen water is. Ook de eigenaar is er niet, dus doen we de 5 soles (ca € 1,25) maar in een plastic zak aan de deurknop. En zo vinden we bijna altijd wel wat, behalve de afgelopen nacht. We hebben onze auto aan een meer, Laguna Pacucha, bij wat restaurantjes geparkeerd, gordijntjes dicht, trapje en schoenen naar binnen zodat de auto er wat 'onbewoond' uitzag. Helaas veel te koud om onder onze eigen koude douche te gaan staan. Dan maar wetties.
Er zijn delen in Peru waar je beter niet in het donker kunt rijden. Zo worden we gewaarschuwd voor de weg ten zuiden van Ayacucho. In het donker rijden zou daar risicovol zijn vanwege de overvallen. Het is ook het gebied waar indertijd Lichtend Pad het meest actief was. Of er een verband is weten we niet. We hebben er maar niet gepicknickt .

Na een kleine week bereiken we Cusco. En voor het eerst zien we weer toeristen. Heel veel zelfs. En heel veel westers georiënteerde eettentjes. Zelfs een Mc Donald. Dat belooft nog wat! Via smalle en steile straatjes bereiken we de camping. En worden meteen begroet door een Nederlands en Duits stel die daar ook staan. Zij reizen respectievelijk 3 en 2 jaar onafgebroken en zijn van plan om dat nog een tijd vol te houden. We krijgen veel info en Klaas vermaakt zich met het bekijken van hun auto's. Toyota's natuurlijk. De temperatuur daalt naar 3 graden en voor het eerst hebben we de kachel aan.
Toch moeten we 's-morgens de schaduw in omdat de zon te sterk is. Na gezellig gekletst te hebben lopen we naar het centrum van Cusco via een steil straatje recht naar beneden. Auto's die naar boven rijden redden het niet allemaal en moeten dan achteruit. Prachtig schouwspel met veel getoeter. Na een uitstekende lunch waarop we ons zelf tracteren lopen we dezelfde weg terug, zwaar, zeker op deze hoogte. Rustig avondje in de auto, behalve dan die disco die hiernaast maar door dreunt. Morgen zien hoe dicht we met de auto bij Machu Picchu kunnen komen. Naar we begrijpen tot op enkele km's.