Weer de Andes in

Het badplaatsje Huanchaco waar we staan ligt 5 km boven Trujillo. Prima stadje om bij te komen, boulevards, authentieke rieten sigaarvormige kleine vissersbootjes met een hoge punt. Vissers boeten de netten. Het is ook een surfersparadijs en daardoor zijn er veel restaurantjes. Waarvan de meeste vanwege het laagseizoen 's-avonds gesloten zijn. Vlakbij ligt Chan Chan, de grootse adobestad in de wereld in 1300 na Chr. Met de public bus hotsen knotsen we erheen. Over de grote drempels die in heel zuid en midden Amerika dwars over de weg aangelegd zijn. Een afdoend middel om de snelheid te beteugelen want wanneer je niet op tijd afremt breken de schokbrekers. In deze bus leek dat al gebeurd dus geen vering dus goed vasthouden. Wanneer we uitstappen zien we een en al zand afgewisseld met de indrukwekkende lange lemen muren. Het is een half uurtje lopen naar de ingang. Een meisje uit Taiwan is in discussie met een taxi-chauffeur en komt er niet uit. Samen lukt dat wel en op weg naar de ingang vertelt ze over haar reis in Peru en hoe goed dat gaat als meisje alleen. We bekijken de restanten van de stad en stellen ons voor hoe men toen geleefd heeft. Terug lunchen we heerlijk met uitzicht op de Pacific. En hebben nog een paar uur vrij, iets wat nog niet vaak gebeurd is sinds we deze reis startten. Met veel zin om de volgende dag weer de weg op te gaan.

Maar eerst moeten we in Trujillo enkele noodzakelijke zaken afhandelen. Oa naar een Toyotagarage . Die is groot, luxe en met veel personeel. Na ruim een uur bureaucratie zonder uitzicht op handelen besluiten we te vertrekken. De PanAm op. Links woestijn, rechts de Pacific en langs de weg zelf vuilnis. Via een shortcut die ons door de woestijn voert komen we bij een prachtige canyon. We kijken onze ogen uit bij zoveel schitterende natuur. Hoge kloven, rivieren, soms een oase. En hele smalle weggetjes. Wat dus voor geen meter opschiet waardoor we het laatste uur toch weer in het donker rijden . In Caraz vinden we een heuse camping met alle comfort. Een Duits stel dat we in Ecuador al hadden ontmoet wijst ons de volgende ochtend op een prachtige route naar Laguna Paron hoog in de bergen. Het is helder weer wanneer we erheen rijden en de witte imposante sneeuwtoppen schitteren in de zon. De hoogste top is 6700 mtr (!) Meteen buiten Caraz komen we op een zandweg, armoe, lemen hutten langs de weg, vrouwen met hoge hoeden op. We klimmen snel, haarspeldbochten doen hun naam eer aan en na 2 uur bereiken we het meer. 4200 meter hoog. Schitterend. We voelen de hoogte en maken een kleine wandeling met prachtige uitzicht op de sneeuwtoppen Daarna weer 2000 mtr naar beneden en na onszelf op suikerzoet gebak getrakteerd te hebben maar eens vroeg naar de camping om nog wat aan de auto te doen. Daar wordt het druk, 2 Duitse stellen, die we allebei al eerder zagen en nu nog een jong Ecuadoriaans stel dat het nodig vindt om hun auto 80 cm vanaf de onze te zetten terwijl er ruimte in overvloed is. Kortom, het echte campinggevoel dat we niet meer hebben gekend sinds we de VS uitreden.

En na al het moois dat we van de Andes zagen worden we de volgende dag toch weer verrast door haar hoge toppen, de wijdsheid, de onherbergzaamheid. Van begin tot eind imposant en indrukwekkend . Onderweg eten we in Huaraz bij een stalletje iets lekkers en laten onze waterfles vullen met verse sinasappelsap. En rijden over een pas van bijna 4700 meter hoog. In een van de weinige plaatsjes onderweg vinden we een hotel waar we de auto veilig neer kunnen zetten met gebruikmaking van een douche. Op 3500 mtr hoogte, koud en nat. En erg authentiek. Een plaatsje met een paar straten waar de mensen uit de bergen hun waar komen verkopen. Ondanks de kou is het druk op straat en hangen jongeren in een parkje. Na wat mislukte pogingen om ergens eten te bestellen stappen we een kaal lokaal binnen vol etende mensen. Aangestaard door iedereen bestellen we ons eten. Dat is deze keer niet moeilijk want ze hebben alleen maar pollo en de keuze zit hem erin of je een kwart of een halve wilt. Zittend op kabouterstoeltjes genieten we van een ouderwets lekker bord kip met frites. Om vervolgens zo snel mogelijk in bed te komen want oei wat is het koud.

Na een onrustige nacht vanwege de hoogte en met een temperatuur van zes graden rijden we voor zevenen de volgende dag na een warme douche de bergen weer in. Niet gegeten en de auto onopgeruimd. De zon schijnt en naarmate we dalen loopt de temperatuur gelukkig op. De weg is slecht en smal, meestal onverhard en het geasfalteerde deel zit vol gaten. In een dorpje is het zondagsmarkt en wij zijn de extra attractie . Aan een rivier een lekker ontbijtje. En verder gaat het, in een slakkentempo van nog geen 30 km per uur rijden we de 130 km naar de volgende stad. Onderweg weer adembenemend mooi, diepe dalen, hoge passen, vrouwen in hun traditionele kledij, hoeden schapen of jagen wat koeien op. Een hard leven daar boven in de bergen waar het erg koud kan zijn. De meeste huisje zijn uit leem opgetrokken en de deur bestaat uit een golfplaat. Een vuurtje moet de zaak verwarmen.

Na 7 uur gehobbel bereiken we een stoffige en onaantrekkelijkere stad. Geen leuke plek om de auto neer te zetten. Door dan maar. Maar de overnachtingsplekjes worden schaars. Buiten een stadje zien we een hostal met een afgezette binnenplaats. Keurig allemaal. Kamer kost 30 soles (ca 7 euro). In de auto slapen en gebruik maken van hun wc en douche kost 10 soles. Natuurlijk kiezen we voor het laatste.