183e dag Salum en Co

Donderdagochtend zet ik in het internetcafé juist voor het pontje mijn ‘niet elke week…..dl l’ op de site. Een voorgevoel om dat vast voor het pontje te doen want als ik de pont afrijd staat Salum daar weer. Hij gaat resoluut naast het portier staan en wil kennelijk instappen.
Even later tuffen we door de stad, Salum zegt alleen ‘to mother’ en geeft met handgebaren aan welke kant ik op moet. We gaan de stad uit en belanden in een armoedig maar levendig dorpje. Wanneer het zandpad tussen de huisjes te smal wordt laten we de kar staan en gaan we lopend verder. Ik vraag me halverwege af of ik de auto nog alleen zal terugvinden. We komen bij moeder aan, zij staat in een winkeltje/kraam en spreekt helaas geen Engels. Ik lees op haar gezicht geen verbazing af en ze is niet ‘overdreven vriendelijk’, maar ik wil daar nog geen conclusie aan verbinden. Na wat foto’s gemaakt te hebben zegt een vrouw die wel Engels spreekt dat we naar father moeten gaan.
Met zijn drieen in de kar rijden we naar een straat waar veel bedrijfjes zijn; een lust voor het oog, alles speelt zich buiten af. Father werkt bij een metaalverwerkingsbedrijf waar ze oa drinkbakken voor kippen en kookstoven/kacheltjes maken. Zo te zien van oud ijzer. Er zit zelfs iemand met een tangetje oud betonijzer te ontvlechten en zowel het binddraad als het betonijzer wordt hergebruikt.
Ook father spreekt geen Engels. Na enkele tevergeefse pogingen Engelssprekenden te vinden zie ik een nette dame lopen die onderwijzeres blijkt te zijn. Ik leg haar uit dat we Salum zouden willen helpen, bijv met schoolmateriaal of iets anders waar echt behoefte aan is en dat we naam en adres willen weten. Ze legt het Salum en zijn ouders uit en het adres is weer het struikelblok, dat heeft het gezin nl niet. Als ik een foto wil maken tel ik meer dan 40 mensen die nu om Salum en Co heen staan. Een van de bazen op het kantoortje ziet het allemaal aan en zegt tegen father dat ie wel even vrij mag om naar de school te gaan. Omgekleed stapt hij in en met zijn vieren gaan we naar de school, waar father alleen naar binnen gaat. Salum moet in de auto blijven waarschijnlijk omdat hij vandaag (weer??) spijbelt. Voor mij nog steeds onbegrijpelijk komt hij zonder adres terug. Nu we voor de school staan heb ik wel de coördinaten van de school en daarmee kom ik wel achter het adres. Ik vind het nu welletjes want het heeft inmiddels 4 uur gekost en ik wil vandaag naar Morogoro. Vader loopt terug en moeder zetten we af terwijl Salum weer naar de pont wil. Moeder wil dat ik nog mee naar haar huis ga, maar dat sla ik af (waar ik een paar dagen later spijt van heb, want dat had wellicht meer informatie gegeven, als er tenminste een Engelssprekende in huis zou zijn).
Als we eenmaal bij de pont zijn bedenk ik dat ik beter morgenvroeg maar naar Morogoro kan gaan rijden en ik ga nog een nachtje naar het Sunrise paradijsje.
Op vrijdagmorgen sms ik Nicol dat ik toch maar even naar die school zal gaan. Het moet toch gek gaan wil ik dan geen adres van de school krijgen en met een beetje geluk krijg ik zijn onderwijzer(es) te pakken. De sms is amper verzonden en dan herhaalt het feest van gisteren zich; weer staat Salum bij de pont en nu staat hij al naast mijn portier terwijl ik de pont nog niet eens af ben. Ik laat hem instappen, Salum zegt weer ‘to mother’, maar eenmaal op de kade stop ik en we stappen allebei uit, ik heb een ander idee. Ik geef hem een ansichtkaart die ik aan mezelf richt. Voorts zet ik erop: naam school, adres school, naam teacher en mailadres teacher. Op de kade komt er een vrouw bij staan die nabij de pont werkt en Salum daarom kent, zij zal er op toezien dat alles goed door de school wordt ingevuld en zij zal de kaart daarna posten . Salum vraagt aan haar wanneer ik hem kom ophalen om hem mee naar NL te nemen. Ik geef maar meteen duidelijk aan dat dat niet de bedoeling is, offe..........toch, Nicol??

Na een bezoek aan de supermarkt vertrek ik dan eindelijk naar Morogoro. Hier kan ik beslissen of ik nog naar Selous game reserve ga of dat ik doorrijd richting Zambia.
Tot nu toe sprak ik telkens ten onrechte over Selous Nat Park, maar Selous is dus een game reserve (wildreservaat). Een van de verschillen is dat in een Nat Park geen mensen wonen en in een GR kan dat wel voorkomen. De konsekwentie daarvan is dat er uit zelfverdediging in een GR dieren doodgeschoten mogen worden. Voor een Nat Park geldt bovendien dat er niets (maar dan ook niets, dus zelfs geen takken, bloemen, mest ed) het park in of uit mag. Het Selous GR is 55.000 km2 groot oftewel bijna anderhalf keer groter dan NL.
Onderweg luister ik voor het eerst naar de cd met de weergave van ‘langs de lijn’ op 29 april, de laatste voetbaldag in de eredivisie. Ik had al wel gehoord dat het een spannende middag was geweest, maar zo spannend had ik het me niet voorgesteld. Mijn favoriete sportverslaggever Evert ten Napel zat bij PSV en maakte er wat moois van. Voor mij is het nog zo life dat ik op enig moment zelfs denk dat ik morgen de sportkrant zal gaan kopen.
In Morogoro is het fris en de eigenaar van het Oasishotel wil geen stuiver voor het overnachten op zijn parkeerplaats.
’s-Ochtends wordt ik wakker omdat de telefoon gaat, te laat helaas. Later hoor ik van Nicol dat de leraar van Salum haar belde en daarna mij zou bellen. Het regent weer en ik ga daarom dan definitief niet naar Selous.
De politie is erg actief vanochtend, ik word 4x aangehouden en het kost 2 bananen en een flesje water om iedereen te vriend te houden. De 1e wil me echt op de bon slingeren omdat ik een busstation oprijd via de uitgang, maar ik kom goed weg. Bij de volgende zegt iemand ijskoud dat hij mijn hart wil zien en niet mijn papieren, dus of ik maar geld voor eten of drinken wil geven. Flesje water wil hij eerst niet, maar als ie doorheeft dat ik echt niet verder ga, accepteert hij het toch maar.
Aardig is dat de weg na Morogoro door het Mkumi Nat Park gaat en als je daar geen zijweg inslaat, hoef je geen entree te betalen. Nog aardiger is dat ik veel olifanten, antilopen en zebra’s zie. De weg begint behoorlijk te stijgen en het aantal problemen met vrachtauto’s neemt zienderogen toe. Ook zie je veel restanten van eerdere problemen, niet alleen gestrande auto’s, maar ook veel lading zoals glas en, luguber, heel veel op rotsen geschilderde namen van verongelukte mensen. Ik kom door het dal wat bekend staat als Baobab-valley en menige baobab heeft een stam met een doorsnede van zeker 5 mtr.
In Iringa vind ik geen campsite en ik rijd tot half acht door om in Old Farmhouse te komen. Prachtige camping met Nederlandse manager. De beste kip tot nu toe, dat hoeft op zich niet veel te zeggen, maar deze was gewoon echt goed. Vanwege de hoogte hier, ca 1400 mtr, is het behoorlijk koud.
Als ik de volgende ochtend al een eindje op weg ben, lees ik dat ik er vers brood, vis, groente etc had kunnen kopen. Te laat.
Vandaag is het nog meer stijgen geblazen, tot bijna 2000 mtr en de gehele ochtend komt het kwik niet boven de 12 gr. Het gebied hier heet Southern Highlands en er wordt veel aan bosbouw gedaan. Eindelijk weer eens kilometers weg zonder dat ik mensen zie, dat is weken geleden.
In Mbeya, de stad waar ik met Nicol 2 weken geleden per trein naar toe reisde, vraag ik bij een hotel met succes voor een staplaats en daar staat een gospelkoor in de tuin te zingen terwijl er opnamen worden gemaakt.
Klinkt erg mooi, het is een bekend koor dat elke week op channel 5 in Tanzanya te zien is.
Eerst mag ik alleen een foto maken, maar vooral niet filmen. Later is de manager van het koor nogal geïnteresseerd in mij, hij denkt zeker aan ‘export’’. Ik heb hem in ieder geval beloofd dat ik aan alle lezers van mijn site (ook degenen die ‘stiekem’ kijken en nooit reageren, dus die zullen zich nu dan toch moeten melden) een dvd zal verkopen. Ik koop zelf maar vast een cd (en dat blijkt later een groot succes want ik draai em onafgebroken). Filmen mag dan toch even. Later in de middag lees ik dat er ook een campsite is en daar ga ik alsnog naartoe. Ik loop terug naar het hotel om te internetten en te eten en als dat gebeurd is, is het donker en vindt de hoteleigenaar het beslist niet verantwoord dat ik weer naar de camping terugloop. Taxi dus.
Maandagochtend loop ik langdurig door de stad met zijn kleurrijke markt en leuke straatjes. Inmiddels lijk ik niet meer op een toerist, oude vodden aan die niet fris ruiken, zelfs na het wassen niet meer. Fototoestel in een plastic tasje tussen de tomaten en af en toe gewoon op het trottoir een colaatje drinken, net als de localen.
Ik realiseer me dat ik me erg veilig voel maar in het donker is het kennelijk nogal onpluis.
Sociale controle is waar het om draait. Overdag zijn er veel mensen op de been en ziet iedereen alles. En er zijn natuurlijk veel meer goedwillende dan kwaadwillende mensen.
Maar ’s-avonds is het overal pikdonker en dan is het een ander verhaal. Zelfs taxichauffeurs nemen geen risico en pikken je pas op of droppen je pas zodra ze binnen het hek van het hotel of camping zijn.
Maandagochtend ben ik dan toch ook eens even bang, weliswaar 5 a 10 seconden, maar toch. Als ik uit de Rift Valley omhoog klim, komt me een (te hard rijdende) vrachtwagen met aanhanger tegemoet en de aanhanger slingert zo heftig dat ik me afvraag of dat niet het begin van het einde wordt. Het gaat weer goed.
Vandaag wil ik naar Utengule country lodge die ligt op een koffieplantage en ik heb daar goede dingen over gelezen. Na wat zoekwerk vind ik em en het blijkt dat men zeer onlangs ook een camping heeft geopend en ik ben de 1e gebruiker. Het is hier een plaatje, op de rand van de bergen met uitzicht over de Rift Valley. Maar ook een mooi zwembad en tennisbaan tot je beschikking. Ik mag van mijn dochters niet meer zo zeuren over prijzen, maar voor andere overlanders vermeld ik toch dat ik voor een overnachting, een uitstekend diner en een glas wijn 18 euro kwijt was. Voor hier duur, maar voor ons een lachertje.
Eindelijk slaag ik er vandaag in om de leraar van Samul te bereiken; deze week beschikt hij weer over een emailadres en we spreken af dat we daarna zo snel mogelijk contact zullen leggen. Ik wil dan vooral weten of het gezin arm is en of Salum om die reden met pinda’s bij de pont staat. Ik ben benieuwd waar dit toe zal leiden.
Nu Leny volgend weekend naar Malawi komt kan ik nog wel even in Tanzanya blijven dus maak ik nog een rondje ten noorden van Mbeya. Er is een klein meer (lake Magadi) waar in deze tijd veel flamingo’s zouden moeten zitten, maar helaas. Wel kom ik bijna vast te zitten in het opgedroogde deel van het meer, maar met de lage gearing kom ik er nog net op eigen kracht uit. Inschattingsfoutje. Het fraaie landschap compenseert de ontbrekende flamingo’s ruimschoots, want ik rijd in de brede Rift Valley en aan weerszijden zie ik de hoge bergen. Nog mooier wordt het wanneer ik de Valley uit moet en op de rand van de bergen de vallei weer overzie. Die Rift Valley blijft me boeien en als ik weer thuis ben wil ik daar meer van weten, hij loopt nl van Turkije tot bijna in het zuiden van Africa.
Lake Rukwa is het grote meer, daar wil ik heen omdat het een vogelrijk gebied is en omdat er veel krokodillen zouden ziin. Na een vreselijk slechte en steile weg kom ik laat in de middag aan bij het meer en ik zie geen vogels of krokodillen, alleen wat opdringerige mensen dus maar snel verder. Ik heb al door dat ik vandaag Mbeya niet meer zal bereiken. Een lifter die in een zinkmijn werkt en Tsh 45000 (ca 27 euro) per maand verdient leidt me naar een redelijk guesthouse in Chunya. Als ie weg is realiseer ik me dat ik eigenlijk de volgende dag best eens in die zinkmijn had willen kijken. In het guesthouse is geen restaurant dus mijn voorraad maar aanspreken oftewel zelf weer eens koken.
De volgende dag (woensdag alweer) maakt het landschap enorme indruk. De weg, nog steeds erbarmelijk slecht, voert naar een hoogte van ca 2400 mtr en het uitzicht is fantastisch. Ook zijn er mooie hutten en kleurrijke mensen op de hellingen dus fototoestel en videocamera doen hun werk. Onderweg moet ik mijn bahco beschikbaar stellen voor een gestrande auto die al 5 uur met een defecte brandstofpomp staat. Men knutselt er een plastic vat met wat slangetjes in en hij lijkt weer te gaan rijden. Nooit geweten dat zoiets kon; Africanen zijn erg vindingrijk volgens mij, ze maken alles met niets
Mbeya begint al vertrouwd terrein te worden dus even wat dingetjes regelen en dan naar Tukuyu dat in de richting van Malawi ligt. Deze weg is erg goed en loopt ook weer door een prachtige omgeving. De eerste theeplantages dienen zich aan en tussen de bananenbomen en in de avondzon is dat een pracht gezicht. Morgen hier maar eens een dagje de omgeving verkennen.








,