Go go go

Na een dag verplicht verblijf op het politiebureau in Quetta Pakistan, om een permit te verkrijgen, mogen we verder. Nog 2 dagen lang zullen we een gewapende escorte krijgen naar de Iraanse grens. Quetta uit worden we begeleid door 4 motoren die ons met loeiende sirenes voorgaan. Iedereen moet opzij. Het voelt vooral vreemd, niet eng. Even buiten Quetta staat een auto klaar, hup, erachteraan. Go,go,go. Opschieten. Zo gaat het de hele dag door. Go,go,go, roepen we steeds als de escortes elkaar afwisselen en men te lang bezig is elkaar de handen te schudden of men te lang aan de thee is. Zo nu en dan zien we een ingeslapen woestijndorpje, voor de rest duinachtige bergen en kamelen. Een paar keer verspert een zwerm grote sprinkhanen ons bijna de weg. Zo groot zijn ze dat we aanvankelijk denken dat het kleine vogeltjes zijn. Bij een wisseling van de wacht krijgen we van een herder gekookte eieren. Lekker! Doordat we er niet alleen op uit mochten is het eten er een beetje bij ingeschoten de laatste dagen.

Net voor het donker arriveren we bij het politiebureau van een ingedut deprimerend stadje waar we zullen overnachten. De chef ontvangt ons, er worden wat beleefdheden uitgewisseld, tenminste, dat denken we want we verstaan elkaar niet. Dat alles onder het toeziend oog van enkele gevangenen die in een soort kooi op de binnenplaats van het bureau vastgehouden worden. Aanvankelijk horen we niet waarom ze daar zitten, maar bij doorvragen horen we dat ze gekilled zouden hebben. Twee politiemannen brengen ons naar het enige hotel. Op de binnenplaats mogen we in de auto slapen. Dat is maar goed ook. Het is het meest smerige hotel dat we tot nu tijdens onze hele reis gezien hebben. Het restaurant bestaat uit 2 pannen met restjes op houtvuur waar katten rondsluipen om hun slag te slaan wanneer de deksels even van de pan afgaan. We mogen de douche en wc van de VIP-room gebruiken,de mooiste kamer. Niks werkt er. Hoe zouden de andere kamers eruit zien? Telkens wanneer Annemarie naar de wc gaat loopt een bewapende politieman tot de deur mee. Hij en zijn collega zullen de hele nacht bij onze auto blijven om een oogje in het zeil te houden. Even snel buiten plassen is er niet bij. We voelen ons bijna beschaamd wanneer we ‘s morgens uitgeslapen uit de auto stappen en zij met hun slaperige ogen buiten in de kou aan de thee zitten. Wat kost dit Pakistan veel geld, het zou toch eenvoudiger zijn om toeristen gewoon te weigeren in dit gebied. Maar waarschijnlijk staat dat haaks op het imago van het gastvrije toeristische land dat Pakistan uit wil stralen. En waarom pakken wij dan geen andere weg? Omdat Afghanistan dan het enige alternatief is en dat is ons qua veiligheid een brug te ver

Ondertussen is duidelijk dat het sneller gaat wanneer de escorte meegaat in onze auto in plaats van in een eigen auto voor ons te rijden. We kunnen dan ook in ons eigen tempo rijden. En voor hen is het natuurlijk ook handiger. Een ander voordeel is dat er gesprekjes mogelijk zijn, althans met degenen die een beetje Engels kunnen. Zo horen we dat hier toch af en toe wel eens ‘wat gebeurt’, soms door de Taliban vanuit Afghanistan, en dan weer vanuit eigen geledingen als een uiting van ontevredenheid. Een mensenleven meer of minder doet er hier kennelijk niet zoveel toe.

Door die escorte in onze auto zijn we sneller dan verwacht bij de Iraanse grens. Een verzameling gebouwtjes in het zand. Voor we er erg in hebben zijn we Pakistan uit. En moet Annemarie haar haar bedekken. Meteen aan de Iraanse kant komt een man ons helpen met alle formaliteiten. Zijn naam is Hamid en hij stelt zich voor als de King of the Border. Hij heeft een eigen kantoortje en is er om toeristen de weg te wijzen. Hij zorgt dat alle noodzakelijke stappen gezet worden, geeft ons oa een gratis simkaart en spreekt met ons aan het begin van de avond af in zijn woonplaats Zahedan, 100 km verder. Op de iOverlander app hadden we gelukkig al hele positieve berichten over hem gelezen, anders zouden we het niet helemaal vertrouwd hebben. En dan staan we in Iran. Het contrast met Pakistan kan niet groter zijn. 4 baans wegen , dorpjes met stenen huizen en de traditionele Pakistaanse kledij is verdwenen. Mannen in jeans en de vrouwen, weliswaar de haren grotendeels bedekt maar modern gekleed. En ook een opvallend verschil: de onverholen en onbevangen nieuwsgierigheid en interesse waarmee tot nu toe naar ons gekeken werd is plotseling verdwenen. Er is meer afstand. Datzelfde geldt ook voor onze interesse, we hebben best veel vragen maar durven ze nauwelijks te stellen.

De stad Zahedan heeft een westerse, welvarende uitstraling. We genieten in een leuk café van een heerlijke cappuccino met gebak. Wat een luxe. Een Zwitserse jongen die hier ook zit vertelt al 2 maanden door Iran te backpacken en geraakt te zijn door de vriendelijkheid van de Iraniërs.
Hamid komt op het afgesproken tijdstip om Klaas de plek te wijzen waar de toeristen gratis diesel kunnen krijgen en waar zwart gewisseld kan worden. Bij het benzinestation staat een kilometers lange rij. Hamid praat zich naar voren en we vullen de tank vol, ruim 160 liter gratis diesel. De dagen erna betalen we 5 dollar voor 100 liter. Bijna gratis dus. En dan is het wachten op de baas van Hamid, de directeur van het toeristenbureau ter plekke. Een hoge ambtenaar van het ministerie nb. Eenmaal gearriveerd worden er beleefdheden uitgewisseld en dr ....... vertelt hoe belangrijk Iran het vindt om de toeristen met open armen te ontvangen en de weg te wijzen. We worden geïnterviewd over onze ervaringen met Iran. Alles wordt gefilmd. Er moeten dan ook nog foto’s gemaakt worden van ons vieren. En we worden voor het diner uitgenodigd, maar daar gaan we niet op in. Wat een ontvangst. We weten niet zo goed wat we ervan moeten denken.

De volgende morgen staat Hamid alweer klaar bij het ontbijt. We vragen hem over de veiligheidssituatie in deze streek. We wilden dat gisteren met zijn baas erbij niet vragen. Zahedan ligt ongeveer tegen Afghanistan aan en dit hele gebied wordt , evenals het grensgebied van Pakistan, door ons ministerie van buitenlandse zaken als bijzonder gevaarlijk bestempeld. In Pakistan kregen we escortes, hier wordt nergens over gepraat. Hamid voelt zich duidelijk ongemakkelijk bij deze vraag, kijkt om zich heen of iemand hem kan horen en zegt dat ie er geen antwoord op kan geven. We willen hem niet in een moeilijk parket brengen en vragen niet door, hoewel we natuurlijk ook zo graag meer zouden willen weten over de recente onlusten in Iran vanwege het verhogen van de brandstofprijzen. Via de app horen we van het thuisfront over doden en gewonden. Het enige wat wij zullen merken is beperkt internet en het moeilijk kunnen krijgen van diesel. Het voelt ongemakkelijk.


We nemen afscheid van Hamid met de bekende klompjes waar hij duidelijk niets aan vindt. We snappen het ook wel. Past niet meer in dit ontwikkelde land. Dan maar een flinke tip en op weg naar Bam. Er is veel politie op de weg. Ook veel camera’s. Dat geeft een dubbel gevoel. Enerzijds veiligheid, anderzijds de wetenschap dat de bevolking hier in de gaten wordt gehouden. Wanneer we onderweg uitproberen hoe makkelijk/moeilijk het is om diesel te krijgen loopt dat op niets uit. We worden botweg geweigerd. In Bam bezoeken we de eeuwenoude prachtige citadel. En dan lukt het toch om diesel te krijgen. Denken we. Na een paar kilometer begint de auto te sputteren en dan staat ie stil. We denken meteen dat er benzine in de tank is gedaan maar een opgetrommelde man van een garage denkt er anders over. Er zou iets met de brandstofpomp zijn. Na het verslepen naar de garage en 6 uur verder is de diagnose toch dat er benzine in de tank is gedaan. Bij het legen van onze tank morst men vreselijk veel, lijkt hier niet uit te maken. Al die tijd heeft een docent Perzische literatuur als vertaler gefungeerd. Hartstikke aardig. Hij rijdt met ons naar het bewuste tankstation . Zonder excuses wordt er nu diesel ingedaan. Vreemd. We betalen de diesel en de docent voor zijn diensten en in het donker rijden we verder om toch nog wat kilometers te kunnen maken.

Door dit oponthoud ontbreekt ons helaas de tijd om naar Isfahan en Yadz te gaan. Ooit zullen we hier terugkomen.

De wegen zijn perfect, diesel krijgen we mondjesmaat door aan vrachtwagenchauffeurs bij benzinestations te vragen of we hun pas mogen gebruiken. Zonder pas kun je geen diesel tanken. Meestal vinden ze dat goed. Rond Teheran veel luxe winkels en restaurants. De laatste 500 km naar de grens is de natuur schitterend, kale hoge bergen. Het wordt ook frisser en wanneer we na 3 dagen Iran aan de Turkse grens staan sneeuwt het.

Zo goed we geholpen werden toen we Iran inkwamen zo slecht verloopt het nu. De douane werkt samen met een mannetje die wil dat we voor allerlei zaken nog extra betalen, oa €40 dieselbelasting. Wanneer ze ook willen dat we €20 boete betalen omdat we in Iran niet verzekerd waren dreigen we ‘onze vriend King of the Border te bellen . Het is meteen over, we mogen door. Later horen we van Hamid dat de dieselbelasting onzin was. Ze proberen het bij iedere toerist. Vervelend dat een ambtenaar hier aan meewerkt.

Wanneer we in de sneeuw en vrieskou Turkije inrijden hebben we het idee bijna thuis te zijn. Vertrouwde supermarkten, westerse restaurants , winkels, en alles is heel schoon. Overstekende koeien, dat wel. Maar geen andere obstakels meer.

Maar wat voelt het vreemd en onwerkelijk om de laatste weken in zo’n snel tempo door zulke verschillende landen naar huis te rijden. De afwisseling is nauwelijks te bevatten. Van nabij te voelen hoe bepalend grenzen zijn en langs meerdere brandhaarden en door totaal uiteenlopende culturen te rijden. Het klimaat en het landschap te zien veranderen. En dat alles op een relatief kleine afstand van Nederland. In tweeënhalve week rijden we van Delhi naar NL. Totaal verschillende werelden. Waar we de meest aardige en gastvrije mensen ontmoet hebben die ons leerden over de waardevolle zaken in hun cultuur. Hoe dichtbij is ver weg. En wat een luxe dat we dat mee konden maken. Nog 143 (van de 28.000) km en we zijn weer thuis