Nepal 2

Nepal vormt een hoge buffer tussen de grootmachten China en India. Acht van de tien hoogste bergen ter wereld bevinden zich in Nepal (de andere twee in Pakistan).
En hoge bergen met hun smeltwater geven de mogelijkheid om met waterkracht electriciteit op te wekken, daar is zowel China als India in geïnteresseerd. Maar India lijkt grotere belangen in Nepal te hebben omdat ze ook in het water zelf geïnteresseerd zijn. We komen dan ook veel Indiase maar ook Chinese bouwprojecten tegen.

Investeringen zijn in Nepal erg welkom, wat te denken van dat enorme en bergachtige wegennet wat veel onderhoud behoeft, niet in de laatste plaats door de steeds terugkerende aardverschuivingen. De overheid heeft te weinig te besteden, wat wil je als de helft van de 30 miljoen inwoners slechts 1 a 2 US-dollar per dag verdient, hoeveel (lees hoe weinig) belastinggeld komt er dan binnen ? Onder andere daarom kleden ze beklimmers van de Mt Everest uit en laten ze er ook nog eens veel te veel toe.

Dit soort kwartjes vallen een beetje nadat we Arun spraken, hij is de jonge eigenaar van een camping voor kayakers en rafters waarop we een nachtje doorbrengen.
‘s Zomers is hij 2,5 maand raftgids in Noorwegen, waarna hij met 8000 USD terugkeert. Hij is een ontwikkelde, goed Engelssprekende, dertiger uit een vooraanstaande familie in het dorp. Heeft een zoontje in Denemarken, waar hijzelf niet wil wonen. En zijn Deense vriendin wil niet in Nepal wonen, dus Arun gaat een paar keer per jaar naar Denemarken. Niet ideaal vindt hij zelf ook.
Maar zijn vriendin zou hier ook moeilijk kunnen wennen. Te weinig luxe en hij zou dan veel meer tijd in geld verdienen moeten steken, ten koste van het zorgen voor zijn familie. Hij benadrukt wat we steeds horen en waarnemen; familieleven is hier zo belangrijk. De belangrijkste taak in het leven is het verzorgen van ouders.
Met één been in Europa en het andere been in Nepal kan hij de verschillen perfect benoemen.
Armoede is betrekkelijk vindt hij, iedereen in Nepal heeft te eten, het zij uit eigen tuin, het zij door hulp van familie.
We treffen veel mensen die in het buitenland (vooral in de oliestaten) hebben gewerkt om enerzijds de familie beter te kunnen onderhouden en anderzijds een bedrijfje te kunnen starten. Hoewel ze er niet veel over kwijt willen is duidelijk dat ze in die landen niet goed behandeld worden.

Inmiddels zijn we in Kathmandu beland waar we snel even olie laten verversen en nog sneller de stad weer uit willen. We arriveren toch weer in het donker bij een klein hotelletje. Appeltje, eitje, dwz we staan op parkeerplaats, eten wat in hun restaurantje, wc en Wifi. Nee, betalen hoeft al weer niet.
De grens met Tibet is (op de kaart) niet ver, dus rijden we die kant op, wetend dat we dezelfde weg weer terug moeten. Uiteindelijk valt de afstand toch tegen, nou ja, niet zo zeer de afstand dan wel de snelheid waarmee we kunnen rijden. In heel Nepal geldt al dat we nooit een gemiddelde van 30 km per uur kunnen halen en dat is hier niet anders. Vaak een onverwachte versmalling, dan weer enorme gaten die iedereen wil ontwijken. Vrachtwagens die in de 1e versnelling de berg oppuffen. Het leidt tot een chaotische slang die de berg opkruipt. Dat er niet meer ongelukken gebeuren komt vooral omdat iedereen heel alert rijdt, wetende dat alle weggebruikers tot alle manoeuvres in staat zijn.
Twintig km voor de grens besluiten we om te keren en toch maar in Kathmandu te overnachten. Ook om daar een autoverzekering af te sluiten. We lazen dat dat hier kan en we rijden al in India en Nepal zonder. Niks bijzonders hier, elke Overlander doet dat. Soms is er geen bureau en daarnaast is de algemene gedachte dat een maatschappij toch niet uitkeert bij schade.
Helaas zijn we te laat bij de verzekeraar, maar we zijn wel op tijd om in het centrum door Durbar square met al haar tempeltjes te slenteren bij een prachtige zonsondergang. Het is onvoorstelbaar hoeveel historische gebouwen door de aardbeving van 2015 vernield zijn, bv de prachtige Basantapurtower. Ook hier zijn de Chinezen duidelijk aanwezig, nu om te helpen met herstellen.
Op een dakterras in Freakstreet , met veel verwijzingen naar de hippies uit de jaren zeventig, sluiten we ons korte bezoek aan Kathmandu af.

De H18
Nepal heeft êên goede weg die oost west loopt en dat is de H01 in de Terai, de zuidelijke laagvlakte. Alle andere wegen lopen noordwaarts vanaf die H01.
De kaarten geven echter nog een weg in de bergen aan die, met heel veel kronkels, ook oost west zou lopen. In ons vorige verhaal schreven we al dat die door lokalen werd omschreven als een pad om te lopen, maar zeker niet om te rijden.
Als we Kathmandu verlaten richting grens India in het oosten stuiten we weer op die H18. Lijkt ons nog steeds een leuk alternatief. Zeker omdat Kitty (een motorrijdster uit NL die we nog niet anders kennen dan vanuit de Myanmar appgroep) die route ook wil gaan rijden. Als we bij de afslag zijn ziet de weg er niet heel slecht uit, maar enkele chauffeurs, waaronder 2 van de UN geven aan dat de H18 geen verbinding geeft met Darjeeling in India waar wij naar toe willen. Dan maar weer terug naar de H01. Maar dan appt Kitty ‘s avonds dat zij wel de H18 heeft genomen. Het besluit is snel genomen, de volgende dag meteen noordwaarts om alsnog die inmiddels mysterieuze weg te vinden, en dat lukt. Aanvankelijk is die best redelijk en zijn we blij deze beslissing genomen te hebben. Zou Kitty achter of voor ons rijden?
‘s Avonds geeft haar app duidelijkheid; wij liggen voor. Zij had een zware dag, veel modder, gevallen, etc. Wij hebben nog zeker 200 km over deze slechte weg te gaan voor we in de buurt van de Indiase grens komen. Zal die beetje berijdbaar blijven ???
De volgende dag rijden we al om 06.30u weg, niet wetend wat er gaat komen, maar rekening houdend met het ergste (= omkeren). Ons gemiddelde ligt op 10 km/u, maar zolang we sporadisch auto’s tegenkomen valt er te rijden. De weg is (eigenlijk geen weg meer) vreselijk slecht en het aantal auto’s is over de hele ochtend op één hand te tellen. We zouden tien bladen kunnen vol schrijven over wat we op zo’n bergweg meemaken. In het kort: smal, steil, gaten, modder, keien, over bodem van riviertjes rijden. Maar soms ook ontoegankelijk omdat alles versperd is door wegwerkzaamheden. Een bulldozer moet dan zijn werk staken om de weg voor ons ‘open’ te maken.
Ondertussen passeren we kleine dorpjes waarvan we ons afvragen hoe die bevoorraad worden. Waarschijnlijk gaan de bewoners op hun motor zelf alles in grotere steden halen, meestal op uren afstand.
Als we na 6 uur rijden 55 km verder zijn willen we Kitty melden dat het op een motor (volgens ons) niet te doen is. Het bericht gaat niet weg. En misschien maar goed ook, want we sluiten niet uit dat het averechts zal uitwerken.

Om dit lange verhaal niet nog langer te maken: na 11 uur rijden bereiken we ons doel, een grensplaatsje 50 km vóór Darjeeling. Helaas kunnen we de volgende dag die grens niet over omdat die niet ingericht is voor toeristen. Door de omweg kost het een hele dag om Darjeeling te bereiken. Een hooggelegen stadje, bekend van z’n thee, waar de Engelsen vroeger heengingen om de hitte te ontvluchten. En met uitzicht op de Himalaya keten. Maar ook nu is het bewolkt en ipv genieten van wat een spectaculair uitzicht moet zijn, zijn we gefocust op de smalle, steile en extreem bochtige weg. Elke keer denken we dat we nu toch echt wel het toppunt van gekkigheid op de weg hebben meegemaakt, maar het kan nog erger. Bussen en vrachtwagens toeteren en rijden je de berm in, auto’s gaan tegen het verkeer in. Regelmatig zijn er opstoppingen omdat tegenliggers weigeren op elkaar te wachten of omdat een vrachtauto midden op de weg geparkeerd staat. Het meest bijzondere is nog dat niemand zich eraan lijkt te storen. Wanneer we even niet opletten raken we een auto die ons snijdt. Hoewel al vol deuken wil ie zaken doen. Natuurlijk. Een toerist is altijd rijk dus die laat je niet lopen. Met §100 kopen we onze schuld af. Klaar.

Omdat Klaas al enkele dagen koorts heeft besluiten we in een statig koloniaal hotel te overnachten met uitzicht op de bergen. Lekker luxe, niet verkeerd voor de afwisseling. We drinken er Darjeeling thee uit een zilveren servies.

De volgende ochtend is het helder en voor het eerst zien we de besneeuwde Himalaya keten over grote breedte voor ons. Darjeeling grenst aan Sikkim en de sfeer is anders dan in het India waar we tot nu toe waren. Schilderachtige bergdorpjes versierd met boeddhistische vlaggetjes en tempeltjes tussen tropische wouden en heel veel theeplantages. Apen langs de weg.
Een prachtig gebied. Omdat langs de weg vaak teagardens aangegeven staan rijden we een plantage in met het idee dat er een gezellig theeterras zal zijn. Niets is minder waar. Honderden theeplukkers zijn er met hun gezinnen in kleine huisjes ondergebracht. Ze verdienen 100 dollar per maand, wonen op de plantage (we denken niet gratis, vergaten dat te vragen), gratis onderwijs, gratis medische verzorging.

En dan weer verder richting grens van Myanmar, op een dag of zes afstand nog.
Internet vinden wordt steeds moeilijker maar alleraardigste bedienden van benzinestations bieden ons steeds hun hotspot aan. We rijden langs de grens van Bhutan naar een gebied met veel nationale parken. Borden langs de weg tonen tijgers, olifanten en rhino’s.
Inmiddels heeft Kitty ons geappt graag de laatste dagen naar de grens met ons samen te rijden, dus spreken we af elkaar te treffen bij een nationaal park in Assam (Kaziranga). Na een paar weken appcontact ontmoeten we haar dan eindelijk. We hadden al eea over gehoord van een Engels stel dat we in Pokhara ontmoetten, ze zou een heel pittige tante zijn. En dat is ze! Allen op de motor, veertiger, thuis een Harley Davidson, hier op een Honda 250 cc. Tentje in de bagage. Advocaat, vliegt af en toe naar NL als ze een zitting heeft.
De volgende morgen maken we met z’n drieën een jeepsafari in het national park waar we olifanten en (éénhoornige) rhino’s zien.
Bijzonder, maar niets vergeleken met een tocht met eigen auto door Botswana.
Het jeepje weigerde in 2 uur ‘maar’ 5x dienst te doen

De rest van de dag krijgen we steeds meer info over wat Thailand aan de grens doet met meegebrachte auto’s en motoren. Iets wat ons al een paar weken flink bezig houdt. Vanaf 1 november wil de douane nl regels gaan naleven die al lang bestonden maar niet werden opgevolgd. De verplichte gids in Myanmar meldt telkens dat hij ons alleen in Thailand mag afzetten en bijv niet in Laos. We hebben het geluk dat er 1 groep voor ons zit die al Myanmar uit en Thailand ingaat voordat wij Myanmar ingaan. We kunnen die info dus goed meenemen in ons besluit wat we gaan doen. De groep blijkt Thailand inderdaad niet in te mogen (anders dan met een permit die duur is en weeeeken vtv aangevraagd had moeten worden). De eerste groep meldt onder escorte naar Laos te worden gebracht. Daarna mogen ze zonder permit dan Thailand in. Niemand die begrijpt waarom je vanuit wel zonder permit in mag en vanuit Thailand niet. Veel gedoe dus, en doorgaans vinden we dat een uitdaging.
Maar als we de ons nog resterende dagen tellen (we willen 13 dec in NL zijn) dan lijkt het erop dat we vooral met 2 zaken bezig zullen zijn; hoe komen we Thailand in en hoe vinden we daarna zo snel mogelijk een haven waar onze auto tegen een redelijk tarief naar NL kan worden verscheept.
Willen we de komende weken onze tijd alleen aan die 2 zaken besteden? Nee, dat gaan we niet doen, maar wat zijn de alternatieven?
Auto op de boot in Calcutta of terugrijden naar huis, waarbij we bij het laatste zullen aanlopen tegen het probleem dat we geen visums hebben voor Pakistan en Iran.
We besluiten toch de terugrit te proberen, waarbij op 13 dec in NL zijn ons uitgangspunt is. Als de visums niet tijdig lukken kunnen we altijd nog verschepen vanuit Mumbay of Karachi.

Intussen kondigen Brian en James op de app groep aan ook op hun motoren naar het resort te komen waar wij staan. Beiden ontmoetten we al eerder, Brian maakte deel uit van ons Chinagroepje. Met Kitty, Brian, James en het stel uit UK dat we al in Pokhara hebben ontmoet vormen we Myanmargroep 2. Het voelt vreemd om af te haken, maar toch is dat het beste. De tijdsdruk is te groot, iets wat in deze landen niet handig is.
We hebben nog een gezellige avond met z’n vijven en de volgende ochtend scheiden onze wegen zich. Toch met een beetje pijn in het hart. Vreemd om na 3 maanden naar het oosten gereden te zijn nu weer westwaarts te gaan.