Laatste etappe in de Andes

Het naar het oosten rijden waarmee we ons vorige verhaal afsloten is er toch niet van gekomen. We kunnen doodgewoon nog geen afscheid nemen van de Andes en haar typische verlaten landschap. Het vervolg van de ruta 40 naar het noorden lokt. En omdat we helemaal de tijd aan onszelf hebben en er niet tegenop zien op het einde kilometers te maken is het besluit snel genomen. We zullen de route 40 tot bijna de boliviaanse grens gaan volgen.

Na weer een mooie etappe doen we Tinogasta aan, een ingeslapen koloniaal stadje waar een Nederlands Argentijns stel een camping heeft die zo relaxed en schoon is dat we er zelfs 2 nachtjes blijven. Monique, de Nederlandse, met haar man en 3 dochters, woont 20 jaar in Argentinië. Ze maakt ons veel wijzer over een aantal gewoontes hier. Ze geeft les op een middelbare school en vertelt bv dat de school 2 toegangsdeuren heeft: een voor de leerkrachten en een voor de ouders vanwege hun soms intimiderend gedrag. Kinderen zijn tot hun 15e heilig hier, daarna worden ze als volwassen gezien. Oa door het gebrek aan openheid om over de problemen die volwassenheid met zich mee brengt te praten is het aantal suicides hoog hier. In de grote steden is dat nog erger. Haar salaris wordt, net zoals bij de ambtenaren, deels zwart uitbetaald. Nadeel is dat ze er geen pensioen over opbouwt. Daar staat tegen over dat je hier al op je 58e met pensioen gaat.
Terwijl ze dit vertelt is er een grote bbq met de fam van haar man aan de gang. Het ziet er erg gezellig uit, maar dat is deels schijn zegt ze. Er zijn soms grote problemen waar niet over gesproken wordt met als gevolg dat sommige familieleden uberhaupt niet met elkaar praten. Dan mist ze Nederland, waar veel meer dingen gezegd kunnen worden.

Vanwege het dagje rust kunnen we het eea eens goed op een rij zetten en nemen een belangrijk besluit. Namelijk dat we in het najaar toch nog een etappe naar Brazilië toevoegen en de auto nu dus nog niet verschepen naar NL.

Als aanloop naar het noorden staat ruta 3 naar Belén op het programma. We horen en lezen dat die weg eigenlijk niet meer met een auto bereden kan worden. Maar eerst zien en dan geloven. Een gegeven is wel dat op deze weg een Duitse vrouw is omgekomen toen ze haar man achter de auto wilde assisteren bij het keren van de auto. Ze hadden juist besloten de weg niet te vervolgen. Op de rand van de weg brak een grote steen af en daarna een diepe val die fataal afliep.
Wij keren na 30 van de 80 km ook om omdat de door water uitgesleten geulen in de weg en de grote stenen ons het gevoel geven in een achtbaan te zitten. Soms neigt de voorkant van de auto naar links terwijl de achterkant zwaar naar rechts hangt. De auto zou kunnen doorbreken denken we, maar dat zal wel meevallen.
De grote omweg die we daarna moeten nemen is een verharde weg. Daar is in een van de weinige stadjes toevallig een Toyota dealer en vragen hem of hij de wiellagers kan vervangen. Hij verwijst ons naar een andere werkplaats en in de vroege avond begint men er nog aan. De volgende dag blijkt het niet geholpen te hebben, de auto trilt nog steeds. Intussen stuurde Dennis van de garage in NL al een video met de mogelijke oorzaken van het trillen.
De volgende middag weer naar een garage 300 km noordelijker, waar de baas zegt dat de rechtervoorband de boosdoener is. Hij verwijst ons naar een gomeria, een bandenzaak. We vinden iets wat erop lijkt in een achterafstraatje waar op het goede adres wat jongens verveeld rondhangen. Toemaar, het zouden hele goede vaklui kunnen zijn, niet te snel oordelen en per slot heeft men ons hiernaar verwezen. Maar wat we al vreesden gebeurt, nadat het wiel er al af is gehaald ontdekken we dat men totaal geen goed gereedschap heeft om banden te verwisselen, laat staan om daarna het wiel uit te balanceren. Met veel geschop en een grote hamer wordt de band verwisseld. De band die er met veel geweld afgehaald wordt is gescheurd en uit z'n voegen en waarschijnlijk niet meer te gebruiken. Wanneer ze ons ook nog meer willen laten betalen dan afgesproken is het vertrouwen helemaal weg. We zijn dan ook niet verbaasd dat daarna het trillen nog veel erger is en eindelijk belanden we weer een dag later via via bij een man die het gelukkig echt begrijpt. Zonder de video van Dennis te tonen onderzoekt hij alles wat op de video staat en uiteindelijk blijkt toch de rechtervoorband de boosdoener. Totaal vervormd is die, ik denk door die prutsers van gisteravond. Wat een genoegen dat we nu weer bijna zonder dat getril kunnen rijden.

Ondanks al die onderbrekingen in garages zijn we toch verder noordwaarts gekomen door het landschap waar we zo van houden: verlaten kaal maanlandschap met op de achtergrond besneeuwde toppen. Richting Cafayate zijn er ook weer volop wijngaarden. Eigenlijk zelfs mooier gelegen dan bij Mendoza. We willen overnachten op een mooie wijngaard, maar als we daar tegen elven s'avonds aankomen worden we het niet eens over de prijs. Men vraagt 2x meer dan op de website stond en dat was al aardig wat. Maar helaas is dat niet meer terug te vinden. Dan maar op hun parkeerplaats overnachten. Maar dat gaat mooi niet door. Net wanneer we alles geïnstalleerd hebben worden we daar ook nog weg gestuurd. Dan maar 20 mtr voor hun hek op de openbare weg. Een beetje om te jennen, maar ook veilig. En erg mooi, tussen de wijngaarden.
De volgende ochtend rijden we 100 mtr verder de bush in en genieten van de zon en het landschap. Ruta 40 is vanaf hier niet langer verhard en we rijden rustig naar Cachi.
Cafayate en Cachi zijn beide heerlijke stadjes; daar zou je willen wonen. Alleen al vanwege de mooie plaza's.

Voor zover we gezien hebben zijn de openbare voorzieningen erg goed geregeld in Argentinie. Zo heeft elk dorp, elke stad in Argentinië een plaza. Een, meestal, rechthoekig park met veel hoge bomen, gras, bloemperken en bovenal bankjes en vaak Wifi. Rondom de plaza is het centrum waaronder de kerk. Het vervult een belangrijke sociale functie. Vaak zijn er activiteiten en 's-avonds is het goed verlicht, een lust voor het oog, zeker als de terrasjes rondom de plaza ook druk bevolkt zijn. Hoe later op de avond hoe drukker het wordt. Kortom, een belangrijke plek om elkaar te ontmoeten.

De werktijden (en de openingstijden van winkels) hier in het noorden van Argentinië zijn globaal 08.30-12.30 en 17.00-21.00 uur. Eten doet men vaak pas vanaf 21 uur. Siësta ertussen dus. En dat is goed te merken, in de middag is het uitgestorven, 's-avonds begint het leven. Voor ons is het moeilijk te achterhalen wat wanneer is gesloten. Benzinestations zijn altijd open, vaak zelfs 24 uur. Supermarkten, garages , bakkers houden wel siësta en de restaurants gaan vaak ook pas 's-avonds laat open.
Banken zijn hier ook een fenomeen. Op bepaalde dagen staan er idioot lange rijen voor de pinautomaten. Als de salarissen zijn overgemaakt wordt het geld zsm opgenomen. Monique vertelde dat men de banken niet vertrouwt en men daarom meteen opneemt. Soms is het geld bijna op en mag er maar een max. bedrag opgenomen worden. Enkele jaren geleden waren mensen hun spaargeld deels kwijt. Het betekent voor ons dat we vaak mis grijpen bij het pinnen.

Na Cachi vervolgen we ruta 40 . We stijgen naar 5000 m hoogte en komen practisch geen auto's meer tegen. De enige motor die we zien stopt. Een Amerikaanse jongen uit Texas en in no time hebben we het over Trump. Zijn ouders en broers stemden Trump en zijn nog steeds erg enthousiast. Hij baalt er stevig van. Hij waarschuwt ons dat we een schitterende tocht gaan krijgen waarbij we door een aantal rivierbeddingen moeten rijden. Het landschap wordt idd nog mooier dan het al was. Klaas gaat dat boven op de auto op filmpjes vastleggen. De enkele dorpjes ogen steeds armer en we zien dat er met ezels wordt geploegd. Op het erf met put (en bbq) lopen kinderen op blote voeten. Ook dat is dus Argentinie . Het einde van de middag leggen we de voor ons laatste 100 km van ruta 40 af, vanaf San Antonio de los Cobres naar Susques. Op enig moment merken we dat we steeds vaker door het water moeten rijden. Een rivier die telkens de weg kruist is niet uitzonderlijk maar door deze rivier lijkt bovengemiddeld veel water te stromen. Als de rivier de hele weg onder water zet stellen we vast dat het kortgeleden flink geregend moet hebben. Wanneer we de donkere wolken zien en het onheilspellend horen onweren overwegen we bij een gebouwtje dat we eerder zagen de nacht door te brengen in de hoop dat de weg de volgende dag droger is.Maar de buien zitten aan de oostkant, terwijl we noordwaarts rijden. Dus verder. We hebben al uren niemand gezien en de natuur is onbeschrijflijk mooi. Soms lijkt het alsof we een kunstroute rijden, gigantisch grote grillige rotsen liggen nonchalant verspreid en plakken tegen de hellingen. We vragen ons af op welk moment ze naar beneden zullen komen. De weg wordt wat verderop minder geteisterd door het water hoewel het nog steeds erg nat is.
Als we in de avond de ruta 40 verlaten en oostwaarts rijden is er een ongekend onweer aan de zuidzijde. We zijn dus om de bui heen gereden. Door de hoogte zijn we getuige van een fantastisch schouwspel van de elementen. Enorme verlichting van de hemel bij elke bliksem. Nooit eerder zo goed en heftig dat kunnen zien. Het is hoog hier, op de altoplano, en we willen niet op grote hoogte slapen. Dus doorrijden van 4000 naar 2200 m in het donker en dichte mist. Als we laat in Purmamarca aankomen deert het niet dat de camping rommelig, zeg maar vies, is. We hadden in alle opzichten de mooiste en avontuurlijkste dag van de hele etappe.
De volgende dag zien we pas hoe mooi Purmamarca is met haar kleurrijke bergen. Om niets te missen rijden we nog zo'n 90 km noordwaarts om 200 km voor de Boliviaanse grens om te keren. Onderweg ligt de weg op veel plekken vol met keien, klei en van alles wat water kan meevoeren. Dit is gisteren en de nacht ervoor gebeurd .We geloven onze ogen niet als we zien hoe het stadje Tilcara zo onder de klei zit. Een (ontruimde) autobus balanceert op een heuvel zand, voor het zand is de diepte van de rivier en achter de bus is de grond weggeslagen door het water. Met bulldozers wordt het diepe gat achter de bus gedicht om de bus achteruit weer 'vlot te kunnen trekken'. We vragen ons af hoe de passagiers uit de bus zijn gekomen in het kolkende water.
Op een afstand van 70 km zien we minstens op 20 plaatsen dat er hard wordt gewerkt om de weg weer schoon te krijgen, enorme wallen klei naast de weg, alles van de weg af naar de kant geschoven. Ongelofelijk dat de weg zo snel al weer begaanbaar is.
Je leest wel eens over wateroverlast maar om te zien wat een dag heftig regenen teweeg brengt is niet te bevatten. Ook dit is de Andes.