Alaska highway

Maandagavond een pracht camping gevonden. Helemaal niemand te zien; geen gasten, geen eigenaar. Envelopje lag klaar, met geld erin in de bus doen, that's it. Veel hout voor het grijpen, dus vuur om de muggen te verdrijven. Geen stroom, maar dat hebben we zelf door het zonnepaneel op het dak. Gelukkig wel warme douches.
Om 7 uur stonden we vanochtend op en het was 3 gr., maar met de zon er volop bij was het niet eens koud. Toch het vuur nog maar weer aangestoken en gewoon ons buitenprogramma gedraaid. Toen we om ca 9 uur de Alaska highway opdraaiden was het al weer 11 gr en de hele dag kwam het niet boven de 20, maar door de zon voelde het toch als volop zomer.
Alaska highway klinkt alsof we al grote vorderingen maakten maar niets is minder waar. De afgelopen week maar ca 2000 km gereden. Sinds ik Else oppikte hoeft niet de kmteller langer leidend te zijn en (ook) dat was even wennen.
Vandaag de eerste beren gezien, 3 zelfs. Gewoon langs de weg. En nu dan in Fort Nelson op een camping met Wifi. Eindelijk, want afgelopen dagen waren er veel campings op provinciale parken en die hebben geen Wifi, dus kon ik mijn website niet bijwerken, althans niet 's-avonds op een camping. En overdag gun ik me daar geen tijd voor.
Vorige week woensdag, nadat Else dinsdagavond dus was aangekomen, eerst in de morgen Calgary downtown bezocht. Niet echt bijzonder maar wolkenkrabbers zullen we niet meer gaan zien, dus hier maar bekeken. Een nieuwe shoppingmall was wel bijzonder, alleen al vanwege een grote overdekte tuin op de bovenste verdieping, en dat juist onder de wolkenkrabbers. Daarna doorgereden naar Banff, erg bekend als wintersportplaats, maar ook in de zomer razend populair vanwege de fraaie ligging in de Rocky mountains en alle mogelijkheden van dien.
De volgende dag daar fietsen gehuurd en langs een rivier getoerd waarop geraft werd. Mooi met de besneeuwde toppen op de achtergrond. Overnacht in Lake Louise want de volgende dag wilden we het mooie (op de ansichtkaarten altijd blauwe) meer bezoeken. Helaas is het die dag voor het eerst geen mooi weer, maar desondanks is het water blauw en het tafereel toch prachtig.
Die dag staat ook de Icefield parkway naar Jasper op het program, maar hoe hoger we komen hoe kouder en bewolkter het wordt.
Jammer, want het is hier vreselijk mooi. Gelukkig zien we toch nog veel wel en loont het zeker de moeite hier geweest te zijn. Ik probeer te ontdekken in welk opzicht het hier anders is dan bij de gletschers in de Alpen. Het antwoord is, denk ik, dat je in de Alpen vaak langs een rivier een lang dal in moet rijden voor je bij de gletscher komt (en vervolgens dezelfde weg weer terugmoet) Hier rijd je langs een rivier die telkens korte zijdalen heeft met een gletscher tot bijna in de rivier waarlangs je rijdt, oftewel telkens rijdt je langs de voet van een gletscher.
Een aantal keren kun je met een korte wandeling de gletscher dan ook bereiken. We zien er minstens 20.
Een maand geleden was het hier nog idioot druk, nu is het wat rustiger.
In Jasper (toch nog leuker dan Banff) is alles te koop voor berg-en wintersport en daar ontmoeten we Jan en Wilma, weggekocht in Nootdorp en een nieuwe farm in Edmonton gekocht. Veel uitwisseling van informatie over het dagelijks leven. Erg interessant en leuk.
Hier zijn zoveel leuke restaurantjes dus blijven de pannen maar eens in de kast. Volgende morgen in Jasper geprobeerd wat te internetten in de auto in een winkelstraat terwijl Else boodschappen doet. Dat lukt voor geen meter want de een is nog niet weg bij de auto of de volgende staat er al weer met zijn vragen over de route etc. Die dag komen we langs de Mount Robson, de hoogste berg in de Rockies, waarvan bekend is dat de top altijd in de wolken ligt. Wij hebben geluk, het weer is veel beter dan de dag ervoor en de berg is erg goed te zien. Prachtig !!
De route leidt langs de bovenloop van de Fraser river, de langste rivier waarin de zalm naar boven komt om te paaien. Van een aantal watervallen is bekend dat daar de zalm te zien is tijdens de sprong stroomopwaarts, maar dat ontgaat ons. Ze zijn er al voorbij horen we later. Desondanks adembenemend mooi allemaal.
We belanden op zaterdagavond in Mac Bride, een dorp van niks wat die week 100 jaar bestaat. Juist omdat het een dorp van niks is, is het leuk.
Stationnetje, kerk, paar winkels, wat huizen, brede straten, echt Wild-west decor. De volgende morgen is er een demonstratie van enkele cowboys. Ze leggen uit hoe belangrijk hun paarden zijn en vooral hoe je ze in het gareel krijgt. Het is werkelijk bijzonder te zien wat zij hun paarden aanleren (misschien is het in de manege bij ons niet heel veel anders, ik weet het niet, maar in ieder geval zie ik hier weinig zadels) Knap om je knecht zo naar je hand te zetten. Ik ben bijna jalours.
Net nadat we vertrekken komen we een Toyota Landcruiser tegen, ik licht hevig, want Landcruisers rijden er niet op dit continent (om die reden veel meer onderdelen bij me dan op mn Afrikareis ) Dichtbij zie ik dat er een Nederlands kenteken op zit. Stoppen dus, het lijkt alsof zij doorgereden zijn dus wij rijden ook maar door. Toch zit me dat niet lekker dus gekeerd, en ja hoor, zij staan nog in de berm. Het blijken Jos en Maria (www.zuidkaper.nl) die ik in mei in Houten nog sprak op een Landcruiserdag. Dat is toch niet te geloven. Even leuk gekletst en wat info en namen van de websites uitgewisseld. De rest van de dag alweer prachtige landschappen, eentonig om steeds te benadrukken eigenlijk.
Ik denk dat ik mag zeggen dat ik best wat verwend ben door mijn reizen, maar dit slaat qua natuur alles.
De volgende camping is eindelijk eens niet in een park, dus Wifi denken we. Niet dus, wel mee adverteren, maar het werkt totaal niet. Op de enorme herrie in de nacht na deugt de rest gelukkig wel. Grote trucks met hout blijven de hele nacht doorrijden langs de camping.
Als ik Else de volgende dag mijn gele tubetje met zonnebrand aangeef merkt ze droog op (dat denk ik althans) dat ik de shampoo aanreik. Blijkt dat ik me weken lang met shampoo heb ingesmeerd; ik vond al dat het zo raar schuimde voor ik het ging uitwrijven.
En zo belandden we maandagavond dan op de Bear flat campground, waar het allemaal rustig lijkt als we aankomen, echter ook hier horen we de hele nacht de trucks voorbij komen. Maar desondanks met stip de leukste camping tot nu toe.
Vandaag veel oponthoud door wegwerkzaamheden. Lange wachttijden en daarna in convooi achter een pilotcar aan. Een meisje dat bij de onderhoudsclub werkt (met de hele dag het stopbord in haar hand) komt even met ons praten; zij werkt 5 maanden lang, 7 dagen per week en elke dag maakt ze 12 uur. 35 dollar bruto per uur. De overige 7 maanden studeert ze.
Vreselijk werk, maar ze moet nog 9 dagen werken, gaat dan een grotere auto kopen en de rest legt ze aan de kant voor een huis.
Ondertussen wijst ze ons op een welp zwarte beer die steeds in haar buurt aan het spelen is.
Nog even iets over de Alaska highway; deze weg (ca 2500 km) is aangelegd in 1942/1943 door Amerikaanse en Canadese militairen uit angst dat de Japanners een inval in dit gebied zouden doen. Hij is daarvoor niet gebruikt maar heeft wel enorm veel (vooral positieve) invloed gehad voor de ontwikkeling van de gebieden er om heen. Al jaren was er gesproken over de aanleg maar steeds waren het de Canadezen die bang waren voor te veel Amerikaanse invloeden in hun land en daarom de aanleg tegenhielden. De 2e wereldoorlog bracht de ommekeer.
Er wordt jaarlijks een boek 'Milepost' (zo groot als een telefoonboek) uitgegeven, waarin beschreven wordt wat er onderweg te zien is. Dat gaat zover dat bijv elke rustplaats wordt genoemd en ook het aantal banken en of er een vuilnisbak en toilet is.
Plus elke afrit, brug, benzinepomp, camping en ga zo maar door. Precies met de plaats erbij (dus zoveel km vanaf begin van de highway)
Elke avond even lezen, wat onderstrepen en de volgende dag bezoeken.
Maar nu geen zin meer, het is half twaalf in de avond (inmiddels 9 uur tijdverschil)