240e dag Namibie met Leny
Door: klaas
Blijf op de hoogte en volg klaas
25 Oktober 2007 | Zuid-Afrika, Cederberg
De wisseling van de wacht loopt voorspoedig; ik heb weliswaar geen tijd om te ‘acclimatiseren’ want om 14.20 uur gaat Christa de lucht in en komt Leny ‘de lucht uit’. Hoewel ik het plan had om niet in Windhoek te overnachten doen we dat toch omdat Leny moe is van de lange vlucht met een overstap in Frankfurt en in Johannesburg.
De volgende ochtend verlaten we na 100 km de gebaande wegen en we belanden in het grote niets. Een een en al uitgestorven en droog gebergte met zo af en toe een farm van minstens 1000 hectare. Omdat het boeren hier onvoldoende oplevert heeft men vaak een nevenactiviteit zoals een guesthouse of een gamefarm. Op een gamefarm mag je jagen op (groot) wild zoals bijv een leeuw of een luipaard en daarvoor betaal je dan een paar duizend euro. Succes gegarandeerd.
Alweer een lekke band, inmiddels de derde en telkens wanneer Leny er is (ze is ook best een beetje scherp) Het is 41 graden en alles zit tegen, we doen er bijna een uur over om de band te wisselen.
We overnachten op Solitaire Guestfarm van Walter die daar boert met vee. Er groeit iets wat het meest op hooi lijkt, maar eigenlijk zien we overwegend droge struiken. Geen wonder dat Walter er dus wat moet bijverdienen.
In Solitaire heeft de burgemeester een benzinepomp, een garage, een restaurant, een winkeltje en een camping (meer is er niet in het dorp) en hij doet goede zaken want elke passant stopt hier, al is het maar voor vers brood of een stuk appeltaart. Ook plakt men hier banden dus we kunnen weer met een gerust hart verder. Ook deze dag is er een in het grote niets. Onverharde wegen met soms flinke keien, telkens dalen en stijgen omdat er geen bruggen over de rivieren zijn. We zakken dus steeds af naar de (droge) rivierbedding en omdat we de gang er goed inhouden denk je soms bij het stijgen dat je gelanceerd wordt.
De vierde lekke band is een feit, maar nu rijden we exact na 15 minuten weer verder. Juist voor de camping van Sesriem halen we een fietsend Zwitsers stel in; zij zijn 5 maanden geleden in Tanzania gestart na daar een jaar ontwikkelingswerk te hebben gedaan. Daarover uitgebreid met hen gesproken, zij hebben alleen lokalen begeleid bij zaken waarnaar deze lokalen vroegen en lieten het werk over aan de lokalen. Zij lieten soms dingen gewoon mislopen en gingen daarna uitgebreid in discussie waarom het misliep. Lijkt me een prima manier van ontwikkelingswerk (maar ik zou voor deze manier geen geduld hebben)
De camping is volgeboekt omdat het de enige is in de directe omgeving van de bekende Sossusvlei, maar er zijn nog een paar bomen waaronder geen staplaats onder is en die mogen wij benutten. Dat betekent geen kraan, geen 220 V en geen braai (=barbecue), maar dat deert ons niet. Het is alweer boven de 40 graden dus het zwembad is belangrijk.
De volgende dag loopt de wekker om 5 uur af want zonsopgang en –ondergang is wat je moet zien in Sossusvlei. In het donker vertrekken we, maar onderweg (ca 60 km) wordt het al een beetje licht en de duinen veranderen per minuut van kleur. Keurig op tijd beklimmen we de bekendste duin en we maken mooie foto’s. Rond 9 uur is het al 35 graden en na het ontbijt vertrekken we maar, want het is hier veel te warm. Op de terugweg zit een Zwitser vast met zijn huurauto, hoewel het een 4x4 is. Voor ik mijn kabel uitrol vraag ik of ik zijn auto even mag besturen en warempel, ik rijd em los. Helaas kom ik 15 mtr verder toch ook vast te zitten omdat ik stop om te schakelen. Niet slim. De lier doet daarna zijn zoveelste (8e?) wonder en met name mama Zwits is erg opgelucht.
Deze dag is weer als de 2 dagen ervoor met dien verstande dat we vandaag geen lekke band hebben. Na een nacht in de tuin van hotel Helmeringhausen (aanrader) en een nacht op de Quiver Tree camp in Keetmanshoop gaan we op weg naar de volgende bezienswaardigheid, de Fish River Canyon. Na de Grand Canyon in USA de mooiste op deze aardbol. Op de camping Canyon Road Lodge ontmoeten we Fred en Moos en we raken onder de indruk van hun reiservaringen. Ze waren werkelijk overal.
De volgende dag bezoeken we de canyon en hij is absoluut schitterend. Vanwege de hoge temperaturen mag je de canyon niet in, maar hij is vanaf de rand het beste te zien, dus prima zo. Het is hier, net als in de Sossusvlei, erg toeristisch, dus de kar krijgt veel belangstelling vanwege het NL-kenteken en de op de kar afgebeelde route. Veel (niet allen) van die vragende belangstellenden beginnen zo langzamerhand te vervelen, maar dat zal in Zuid Afrika nog wel erger worden. Alweer vanwege de hitte rijden we door, nu naar de camping Ai Ais (betekent zoiets als heel erg heet); hier zouden koude en warme baden moeten zijn. Helaas is alleen de warme in takt, dus dat schiet niet op.
Na het avondeten met Fred en Moos nemen we met z’n vieren nog even een duik en op de rand van het bad wisselen we, onder het genot van een wijntje, weer allerlei reiservaringen uit.
De volgende dag sluiten we de reis in Namibie af en samenvattend kunnen we zeggen: prachtig door de mooie vormen en kleuren in het landschap + droog, woest, ledig en heet , maar MEER dan de moeite waard.
We hebben nu toch wel er veel zin in het groenere (hopelijk koelere) en meer gecultiveerde Zd Afrika en op 19 oktober (dus na 8 maanden reizen) staan we aan de grens.
De volgende ochtend verlaten we na 100 km de gebaande wegen en we belanden in het grote niets. Een een en al uitgestorven en droog gebergte met zo af en toe een farm van minstens 1000 hectare. Omdat het boeren hier onvoldoende oplevert heeft men vaak een nevenactiviteit zoals een guesthouse of een gamefarm. Op een gamefarm mag je jagen op (groot) wild zoals bijv een leeuw of een luipaard en daarvoor betaal je dan een paar duizend euro. Succes gegarandeerd.
Alweer een lekke band, inmiddels de derde en telkens wanneer Leny er is (ze is ook best een beetje scherp) Het is 41 graden en alles zit tegen, we doen er bijna een uur over om de band te wisselen.
We overnachten op Solitaire Guestfarm van Walter die daar boert met vee. Er groeit iets wat het meest op hooi lijkt, maar eigenlijk zien we overwegend droge struiken. Geen wonder dat Walter er dus wat moet bijverdienen.
In Solitaire heeft de burgemeester een benzinepomp, een garage, een restaurant, een winkeltje en een camping (meer is er niet in het dorp) en hij doet goede zaken want elke passant stopt hier, al is het maar voor vers brood of een stuk appeltaart. Ook plakt men hier banden dus we kunnen weer met een gerust hart verder. Ook deze dag is er een in het grote niets. Onverharde wegen met soms flinke keien, telkens dalen en stijgen omdat er geen bruggen over de rivieren zijn. We zakken dus steeds af naar de (droge) rivierbedding en omdat we de gang er goed inhouden denk je soms bij het stijgen dat je gelanceerd wordt.
De vierde lekke band is een feit, maar nu rijden we exact na 15 minuten weer verder. Juist voor de camping van Sesriem halen we een fietsend Zwitsers stel in; zij zijn 5 maanden geleden in Tanzania gestart na daar een jaar ontwikkelingswerk te hebben gedaan. Daarover uitgebreid met hen gesproken, zij hebben alleen lokalen begeleid bij zaken waarnaar deze lokalen vroegen en lieten het werk over aan de lokalen. Zij lieten soms dingen gewoon mislopen en gingen daarna uitgebreid in discussie waarom het misliep. Lijkt me een prima manier van ontwikkelingswerk (maar ik zou voor deze manier geen geduld hebben)
De camping is volgeboekt omdat het de enige is in de directe omgeving van de bekende Sossusvlei, maar er zijn nog een paar bomen waaronder geen staplaats onder is en die mogen wij benutten. Dat betekent geen kraan, geen 220 V en geen braai (=barbecue), maar dat deert ons niet. Het is alweer boven de 40 graden dus het zwembad is belangrijk.
De volgende dag loopt de wekker om 5 uur af want zonsopgang en –ondergang is wat je moet zien in Sossusvlei. In het donker vertrekken we, maar onderweg (ca 60 km) wordt het al een beetje licht en de duinen veranderen per minuut van kleur. Keurig op tijd beklimmen we de bekendste duin en we maken mooie foto’s. Rond 9 uur is het al 35 graden en na het ontbijt vertrekken we maar, want het is hier veel te warm. Op de terugweg zit een Zwitser vast met zijn huurauto, hoewel het een 4x4 is. Voor ik mijn kabel uitrol vraag ik of ik zijn auto even mag besturen en warempel, ik rijd em los. Helaas kom ik 15 mtr verder toch ook vast te zitten omdat ik stop om te schakelen. Niet slim. De lier doet daarna zijn zoveelste (8e?) wonder en met name mama Zwits is erg opgelucht.
Deze dag is weer als de 2 dagen ervoor met dien verstande dat we vandaag geen lekke band hebben. Na een nacht in de tuin van hotel Helmeringhausen (aanrader) en een nacht op de Quiver Tree camp in Keetmanshoop gaan we op weg naar de volgende bezienswaardigheid, de Fish River Canyon. Na de Grand Canyon in USA de mooiste op deze aardbol. Op de camping Canyon Road Lodge ontmoeten we Fred en Moos en we raken onder de indruk van hun reiservaringen. Ze waren werkelijk overal.
De volgende dag bezoeken we de canyon en hij is absoluut schitterend. Vanwege de hoge temperaturen mag je de canyon niet in, maar hij is vanaf de rand het beste te zien, dus prima zo. Het is hier, net als in de Sossusvlei, erg toeristisch, dus de kar krijgt veel belangstelling vanwege het NL-kenteken en de op de kar afgebeelde route. Veel (niet allen) van die vragende belangstellenden beginnen zo langzamerhand te vervelen, maar dat zal in Zuid Afrika nog wel erger worden. Alweer vanwege de hitte rijden we door, nu naar de camping Ai Ais (betekent zoiets als heel erg heet); hier zouden koude en warme baden moeten zijn. Helaas is alleen de warme in takt, dus dat schiet niet op.
Na het avondeten met Fred en Moos nemen we met z’n vieren nog even een duik en op de rand van het bad wisselen we, onder het genot van een wijntje, weer allerlei reiservaringen uit.
De volgende dag sluiten we de reis in Namibie af en samenvattend kunnen we zeggen: prachtig door de mooie vormen en kleuren in het landschap + droog, woest, ledig en heet , maar MEER dan de moeite waard.
We hebben nu toch wel er veel zin in het groenere (hopelijk koelere) en meer gecultiveerde Zd Afrika en op 19 oktober (dus na 8 maanden reizen) staan we aan de grens.
-
25 Oktober 2007 - 13:13
Jan:
Hallo Klaas,
Geweldige je verhalen te lezen, we hebben er helemaal zin in om in 2008 te vertrekken, maar niet zonder camperbak :)
ik wil dan ook heel graag het emailadres van Jean-Pierre ..
ik hoor je graag weer via m'n regulier emailadres.
happy travels Jan -
25 Oktober 2007 - 14:25
Monique:
Hoi Klaas en Leny,
Het einde is nu echt in zicht, maar eerst nog even genieten van Zuid-Afrika. Veel plezier.
Groeten,
Monique -
25 Oktober 2007 - 17:39
Floor:
He Klaasje pracht verhalen weer.
En wat een mooie foto´s. Mooie motorkap.
Leny wil je niet alle moois te voorschijn halen.Ben je trouwens niet onwijs blij met zo´n globetrotter naast je?
Klaas wat wil je voor je verjaardag: drop, kaas,of iets chocolade bruins?Else tipte me.
Wijze blije en gelukkige vrienden,warme groet uit Popehead Citycentrum,
Floor -
25 Oktober 2007 - 18:32
Ria:
Indrukwekkend:
"En na 8 maanden staan we aan de grens". Geweldig, om dit samen met Leny te beleven. Doe ik het wel goed? Moet ik toch met Theo meegaan? Tuurlijk niet. Klaas dit ga je samen met je vriend verder beleven. En wat een p r a c h t i g e natuur! Leny gaat het goed met je ondanks die hitte? Leuk die ontmoetingen die jullie hebben! Nog een hele fijne reis gewenst. Liefs Ria. -
25 Oktober 2007 - 20:50
Henk Scholten:
Klaas, klaas wat maak jij een boel mee.
Met vriendelijke groet,
Henk Scholten -
26 Oktober 2007 - 05:18
Jan & Aly:
Ha die Klaas & Lenie, ja dat Lenie soms wat scherp is kennen we wel, maar banden leeg prikken doet ze niet hoor? (geintje) Dus de grens bereikt gefeliciteerd. Kan me voorstellen dat die hitte niet erg fijn is, maar wat een pracht foto"s, kun je mooi een poster van laten maken en die dan verkopen heb je wat te doen als je weer thuis woont. Anders wil je weer weg. Nou geniet ervan samen dikke kus uit Ermelo Aly -
28 Oktober 2007 - 11:34
Mathilde(en De Rest):
Hoi Klaas,
Prachtige foto's van die woetstijn in Namibie. Die willen we t.z.t. graag in posterformaat boven onze bank hangen! Lijken wij ook een beetje wereldreizigers. De werkelijkheid is dat we niet veel verder dan de Ardennen komen, maar ook daar hebben we deze herfstvakantie weer erg genoten. Bedankt voor het mogen verblijven in je prachtige, comfortabele huis!.
Dus je bent op je eindbestemming, S.A., aangekomen. Nou ja, eigenlijk is nederland natuurlijk je eindbestemming van deze trip. Is het leuk weer een paar weken met mijn moeder de reis te delen?
Veel plezier nog samen en tot in december.
Liefs, Mathilde -
29 Oktober 2007 - 14:34
Filosoof:
Klaas en Leny
mensen, horizon, zonsopgang, cultuur
in stilte komt de verwondering
voorwaar het is niet duur
nee het is allemaal gratis schepping
Hartelijke groet
Henk
-
29 Oktober 2007 - 16:21
Fredenmoos:
klaas en leny,inmiddels zijn wij weer terug.jullie missen hier niets!
Prachtig reisverhaal we gaan er meer van lezen,en niet vergeten de foto's van namibie!We zullen jullie volgen en nog een goede reis gewenst.hartelijke groet
fred en moos -
04 November 2007 - 23:38
Gerrit (veenstade):
Beste Klaas,
Jouw reis tot nu toe gevolgd,fantastisch verslag en we zien wellicht elkaar binnenkort in Vaassen?
H.gr.Gerrit -
06 November 2007 - 20:50
Henny En Jo Linders:
Ja, zo'n bandje met tekst en uitleg over de auto lijkt ons ook wel wat.(grapje)
De onze staat weer netjes ingepakt voor onze volgende reis te wachten.
Wij zijn al weer afgekoeld en hebben 't zand afgewassen. Nagenieten doen we met de foto's. Is die van de olifant op Flatdog's gelukt ?
Nog een goeie reis verder en groetjes
Henny en Jo Linders (Bridgecamp Zambia 21.9.2007 maar nu dus weer in Ledeacker
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
