Einde van de 5e etappe

En dan op weg naar Argentinie . Een kleine 70 km de Andes in. De grenspost ligt op 4700 mtr en schijnt een van de hoogste van de wereld te zijn. We stijgen snel en het is opvallend stil op de weg. Wel weer mooi om te zien hoe het dal zich ontwikkelde door de rivier die alles tot leven brengt in de woestijn. Tot op grote hoogte, ook vaak in de zijdalen wordt er fruit, vooral druiven, verbouwd en aan de huizen is te zien dat het de mensen hier goed gaat. We naderen de douane en pakken onze papieren al. Daarna zullen we nog zo'n 40 km moeten rijden voor we de grens over gaan. De grens zelf ligt op 4700 mtr en daar is het voor de douane te koud. Maar helaas.....de douane is geen douane maar een politie die ons terugstuurt; de grens is alleen in de zomer (dec tot april) open en nu dus dicht. We melden dat we 4WD hebben en dat de sneeuw nu toch bijna weg moet zijn als de pas over ca 3 weken open moet. Tevergeefs. We zullen de ruim 150 km naar de Panamericana weer terug moeten om bij Santiago de grens over te kunnen gaan. Tevergeefs is ook alle discipline met dieselvoorraad, geld en levensmiddelen. Allemaal niet zo'n probleem, teveel dieselolie kan geen kwaad en geld en levensmiddelen zijn zo weer aangevuld.

We snijden een stuk af naar de Panamerican, maar dat geldt alleen voor de km's. De tijd die het kost is minstens 3x meer dan de omweg. Onze kaart kent maar 5 kleuren weg, maar deze weg verdient geen enkele kleur. Armoede alom rond dit vaak steile pad met ouwerwets diepe afgronden.
Daarna overnachten we weer op een uitgebreid complex van een benzinestation, met alles erop en eraan. We zien inmiddels Europeanen in gewone campers rondtoeren. Zo ook de Nederlander die naast ons staat. Eens iets anders dan naar Frankrijk zoals hij zelf zegt. Als je je beperkt tot Chili, Argentinie, Brazilië en een beetje Peru dan kom je met een gewone camper ook een heel eind. Maar je laat dan wel de mooiste (lees avontuurlijkste) landen liggen.
We blijven de volgende dag ook binnendoor rijden, maar op fraaie wegen in een levendig gebied. We vermijden daarmee de drukke snelwegen rond Santiago. Voor de overnachtiging rijden we nog zover als mogelijk de pas/grensovergang tussen Santiago en Argentinie op. Het is duidelijk dat deze grens wel open is want het is druk, veel trucks uit Argentinie en Brazilië komen ons tegemoet. Bij een klein benzinestation overnachten we. Kennelijk de laatste voor de grens want elke truck tankt hier ongeveer, in welke richting die ook rijdt. Brandstof is hier een stuk goedkoper dan in Argentinië, maar dat wisten we al. Ernaast is een soort truckersrestaurant waar we de Chileense variant van stamppot eten.

De volgende ochtend stijgen we verder. Opmerkelijk is dat de sneeuwgrens hier veel lager ligt dan in bijv Bolivia . En dat is toch maar 1000 km noordelijker. We rijden veelvuldig tussen sneeuwresten en gletschers door en zien veel skiliften (in juni/juli wordt hier volop geskied) De douanepost is in een grote hal om de kou te weerstaan. Dat wijst erop dat deze post het hele jaar geopend is. Gelukkig is men zo verstandig geweest om de douanes van beide landen samen te voegen, dat werkt prima. De controle is er niet minder streng om en de koelkast wordt ondersteboven gehaald, tenminste het weinige wat er nog in zit. Ook andere kastjes moeten open. Maar alles professioneel en plezierig. Het helpt daarbij dat veel ambtenaren een aardig woordje Engels spreken.


Argentinie in dus en het dal waarin we rijden ligt lang op ca 2000 mtr hoogte.
Vreemd dat we plots veel worden aangesproken over auto en reis. We denken dat dat komt omdat de mensen hier rijker zijn en daarom minder last hebben van drempelvrees. Onderweg wordt vaak de duim opgestoken. Een Nederlander met een reisbureau in Córdoba (Arg) geeft ons een adres waar we de auto kunnen stallen. We komen in Mendoza aan, de 'hoofdstad' van het wijndistrict. Prachtige stad met veel ruimte en groen, en een relaxte sfeer.

Inmiddels heeft Christa onze tickets vanaf Santiago omgezet naar Buenos Aires. Daar weten we een uitstekend adres om de auto te stallen. Daarmee voorkomen we ook een bustocht terug naar Santiago, een grensovergang en een hotelovernachting daar. Nadeeltje is wel dat we nu nog ca 1200 km moeten rijden om in Buenos Aires te komen.
Chili was geen optie om te stallen omdat wanneer je daar met auto binnenkomt je er niet zonder auto uitkunt. Zo heeft elk land zijn regels voor het tijdelijk toelaten van auto's met buitenlands kenteken. In Argentinie mag de auto bijv maar 9 maanden blijven. Dat levert overigens meteen weer een dilemma op want in Zd Argentinie/Patagonie is het hele jaar door erg koud, behalve in jan, febr en beetje maart.

Iedereen adviseert ons dan ook om niet later dan februari die kant op te gaan. Daarna is het veel te koud, vooral met een auto zoals de onze. Meebewegen met de omstandigheden .


Na een sightseeing met de auto door Mendoza die we afsluiten met een cappuccino op een hip terras nemen we de afslag Buenos Aires. Een rechte weg, de bergen zijn verleden tijd. Kortom, eentonig , 1200 km Noordoostpolder. Onderweg wel grote kuddes rundvee op onafzienbare groene grasvlakten. Scharrelrunderen dus . Ook veel water, Loosdrecht-achtig, maar minder fraai. Op de enkele keer na dat er flamingo's op het water zitten. Maar het rijdt wel lekker door. En veel tijd voor goeie gesprekken :-). Na 500 km passeren we het tweede stadje van die dag en omdat het donker wordt rijden we erin om wat te eten. Een soort oase van gezelligheid, parkjes en straten vol flanerende mensen, vooral hele jonge ouders met hun kleintjes. Dat kunnen we goed zien vanaf ons terras waar we een stuk vlees met frites eten. En noodgedwongen veel wijn drinken want ze serveren alleen maar flessen. Maxima kennen ze hier niet: wie is die chica? Na veel gezelligheid is er gelukkig aan de rand van het stadje een benzinestation waar we weer tussen het vertrouwde vrachtwagengeronk slapen. Klaas zou Klaas niet zijn wanneer ie de volgende ochtend geen douche zou ontdekken . Die welliswaar op slot zit maar de sleutelbeheerster is niet opgewassen tegen z'n charmes. Dus weer fris de auto in voor deel 2 noord oost polder. Een afknapper na al het uitzonderlijke natuurschoon dat we zagen. Weer veel runderen en gras. Buenos Aires heeft 13 miljoen inwoners. In een voorstad is de plek waar we de auto willen stallen. Het blijkt een rustige wijk, beetje Landstichting-achtig. Er staan al 2 campers, Zwitsers en Belgen. Allemaal van onze leeftijd. De Zwitsers hebben huis en haard vaarwel gezegd, incl 2 kinderen en 4 hele kleine kleinkinderen om, voor zo lang de gezondheid het toelaat, in hun luxe camper de wereld te verkennen. De kinderen vinden het niet echt leuk, maar ze hebben via Skype contact. De Belgen min of meer hetzelfde verhaal, gaan wel ieder jaar naar huis voor kinderen en kleinkinderen. Leuk om de verhalen en afwegingen te horen en te bedenken waarom wij doen wat we doen. Duidelijk is dat de familie bij Klaas met afstand op nr 1 staat en daar de eerste afweging ligt wat betreft ons reispatroon. In zijn situatie zou ik dat ook zo hebben. Daar is reizen ook goed voor: wat vind je belangrijk in het leven.

Na dit filosofisch uitstapje weer met beide benen in Buenos Aires. Onze laatste dag doen we wat we altijd de laatste dag doen: poetsen . Dat doen we steeds efficiënter ( of minder?) want we hebben nog tijd over om de bus naar BA te pakken. Ruim 1 uur een enkeltje. Na wat geflaneer belanden we in de wijk Palermo. Hip met mooie terrassen op een zwoele zomeravond. Helaas wordt daar de tango niet op straat gedanst maar we kijken onze ogen wel uit naar de smaakvol en eigenzinnig geklede vrouwen. Pas laat arriveren we bij de camping, heel tevreden over de laatste avond van dit bijzondere ttraject van Ecuador naar Argentinië