finish

Naar Montevideo, het laatste deel van de laatste etappe.
En toch nog snel moeten we weer terug naar Montevideo waar de auto verscheept wordt. De allerlaatste 2500 km van de Panam die we zullen rijden. Op de heenweg volgden we vanaf Buenos Aires de kustlijn langs de Atlantische oceaan tot Rio de Janeiro. Terug gaan we via het binnenland. Uiteindelijk hebben we toch maar een klein stukje van Brazilië gezien, het is een immens groot land. Gelukkig trilt de auto niet meer door de nieuwe banden en dat maakt het rijden een stuk relaxter.

Maar eerst nog naar Guaratingueta, een paar honderd km onder Rio.
Kennelijk zijn we gestalkt bij de Toyotadealer in Rio, want een zekere Eduardo reageerde op ons blog over Rio. Een vriend van hem had een foto van onze auto in de Toyotagarage gemaakt en onze website doorgegeven. Met als gevolg een allervriendelijkste uitnodiging om hem en zijn vrouw Leticia te komen bezoeken. Na wat heen en weer gemail besluiten we dat te doen. Hun woonplaats ligt op de weg naar Sao Paulo, daar komen we langs en dat maakt het erg gemakkelijk.
Het duurt onverwacht lang voor we Rio uit zijn en we komen twee uur later dan afgesproken in het donker bij hen aan.

Ze komen ons tegemoet rijden en ergens op straat maken we kennis, het is alsof we elkaar al jaren kennen. Onze auto wordt snel bij een benzinestation geparkeerd en met hun auto rijden we naar een kathedraal. Eduardo had al gemaild dat hij ons iets wilde laten zien waarvan we zouden zeggen dat we onze ogen niet zouden geloven. In Aparecida, het naastgelegen stadje staat een kathedraal die na het Vaticaan de grootste ter wereld zou zijn. Nog vrij nieuw, in 1980 door de Paus pas ingehuldigd. De vlakbij gelegen oude kerk werd te klein voor de ca 8 miljoen bezoekers per jaar. Het is nl een van de bekendste bedevaartsoorden in Zuid Amerika. Dit jaar viert men dat 300 jaar geleden een beeldje (door vissers in de rivier) werd gevonden. Als wij er aankomen is er een dienst gaande, ondersteund door een groot orkest en dito koor. Duizenden mensen zingen mee en wapperen met gekleurde doekjes. En wij lopen daar dwars doorheen achter Eduardo en Leticia aan, die in hun enthousiasme ons alle hoeken willen laten zien. We proberen ons maar zo klein mogelijk te maken om niet op te vallen maar dat lukt niet echt met onze Hollandse maten (en korte broeken)

Rondom de kerk is een enorm plein waar van alles is te beleven, restaurantjes, winkeltjes, een permanente kermis. Dit is wat we ons van Lourdes voorstellen. In de winkeltjes verkoopt men beeldjes, maar vooral veel kaarsen, zelfs in de vorm van een borst om op te steken voor mensen met borstkanker. Zo zagen we ook een schouder, een hart, een lever, een nier. Lang gezocht naar een prostaat, maar die was waarschijnlijk uitverkocht. Volgens Eduardo worden hier notabene ook wapens verkocht.
We houden het maar bij een kaars om op te steken, wel een van 2 meter die 7 dagen brandt. Dat moet zoden aan de dijk zetten.

Hierna gaan we naar een restaurantje en daar zien we ons gastheer en -vrouw pas echt goed . Ze vertellen over hun reizen, de laatste was de Panamarican waar ze 3 jaar over gedaan hebben. Onderweg in Las Vegas getrouwd. Ze zouden graag hun volgende reis in Europa maken maar worden afgeschrikt door het terrorisme. Dat klinkt ons vreemd in de oren: bang voor terrorisme in Europa en hier in een land wonen waar de criminaliteit als een rode draad door het leven loopt. Na het heerlijke eten accepteren ze niet dat we 's-nachts in onze auto gaan slapen en nemen ons mee naar hun appartement.

Woensdagmorgen worden we om 8 uur aan het ontbijt verwacht. Vooral bewonderen we het prachtige uitzicht vanaf de 18e verdieping waarop Eduardo en Liticia wonen.
Na het ontbijt lopen we op de begane grond nog even door de gemeenschappelijke voorzieningen. Zo zagen wij dat nog niet eerder in NL, luxe, luxe en nog eens luxe.
Wat ook opvalt is de mate van beveiliging. De hoofdentree evenals de garagetoegang is beveiligd met 2 poorten, een soort sluis, dus de 2e pas open als 1e weer dicht is. Daarnaast wordt de hoofdentree dag en nacht bemand. En dat voor 40 gezinnen.
Daarna gaan we naar hun familiebedrijf, genaamd Teddy. Een keten van 12 winkels , een soort ACTION, met 400 medewerkers. Pa, al 82 inmiddels, doet alle inkopen, Eduardo doet marketing en een broer doet personeel en organisatie plus administratie. Zus zit niet in de business. Ze is schrijfster. Volgens pa zijn de zoons te vaak weg, Eduardo reist te veel en broer loopt alle formule-1 races af en is daarnaast een verwoed triathloner. Max Verstappen, net in Maleisie eerste geworden komt uitgebreid aan de orde. Daarna bezoeken we een van de winkels. 18.000 artikelen, alle geprijsd tussen 1,99 en 299 reaal. Het gaat ze voor de wind, dat is overduidelijk. Van de kelderende economie hebben zij eerder profijt vanwege hun lage prijzen. Bij Eduardo en Leticia, zien we de ene kant van Brazilie, zeg maar.

Na een hartelijk afscheid rijden we het andere Brazilië weer in. Wat een tegenstellingen. Dwars door Sao Paulo met de deuren op slot. Schitterende skyline en aan de rand krottenwijken. Op een mega benzinestation waar veel bussen stoppen bij het restaurant, overnachten we. Zwervers halen de vuilnisbakken leeg in de hoop op iets eetbaars.
Door een bergachtig vriendelijk landschap rijden we verder. Heel veel bananenplantages en rijstvelden. Kennelijk komen op deze route weinig toeristen, er is nergens een camping. Een soort rode kruispost/autobaanhulppunt met 24 uurs bezetting biedt uitkomst. Alweer WiFi, douche en zelfs gratis koffie. Zoals altijd ook hier weer veel aanspraak en mensen die met ons op de foto willen. Allemaal even aardig. Vaak worden we gefeliciteerd dat we dit doen. Dan kijken we elkaar eens aan. Tja, we zijn inderdaad mazzelkonten.

10% van de Brazilianen bestaat uit Duitse immigranten, een concentratie zit in het wijngebied in het zuiden, net boven Porte Allegre, waar we doorheen rijden. Oa op een als romantische route aangegeven bergachtige weg, waar we vooral mensen in lederhosen tegenkomen en vakwerkhuizen. Blijkbaar vinden ze dat erg romantisch hier. De plaatsjes hebben een Duitse uitstraling, het is er erg netjes, beetje stijf, er wordt duits gesproken en de restaurants heten Blumental, Gärtchen, etc. In tegenstelling tot de open en hartelijke blik die de Brazilianen zo eigen is wordt er hier een beetje argwanend naar ons gekeken wanneer we via zandweggetjes door wijngebieden rijden. Wat zouden we graag de geschiedenis van deze mensen willen horen. Na de stad Novo Hamburgia wordt het landschap vlakker en dat blijft zo tot de Uruguaaynse grens die we aan het einde van de volgende dag bereiken.

De grensovergang gaat moeizaam, ze zijn hier geen overlanders met eigen auto gewend. De heenweg viel het al op: Uruguay oogt welvarender, geordender. En leeg. Veel gras, koeien, nauwelijks mensen. Zo nu en dan een dorpje dat als een soort oase tussen de weilanden ligt. En ook hier geen campings. We stuiten op een grote picknickplaats waar druk gebarbecued wordt. Het is zondag en het hele dorp lijkt zich hier verzameld te hebben. Grote stukken vlees gaan van hand tot hand.
We gaan er tussen staan, maar wanneer het donker wordt en leeg, met uitzondering van wat zwervers, zoeken we toch maar weer een benzinestation. Een veilige vluchthaven. Geen douche daar dus volgende ochtend toch nog even terug naar de bbq waar er wel een is. De zwervers maken daar ook dankbaar gebruik van.

En dan de laatste kilometers . Een Nederlands stel uit Twente heeft zich aan de rand van Montevideo op het platteland gevestigd. Hun bedrijf goed verkocht en nu van hun vrijheid genieten
Op hun erf ontvangen ze overlanders. Super hartelijke mensen uit Twente. Jan en Marieke. Jan, nu 54 klooit hier heerlijk met bouwen van een bbqplaats (nadat hij al eerder de woning hier had gebouwd) Marieke, nu paar weken in NL, geeft online therapie. Relaxed, tussen de kippen, honden en paarden wordt hier gewoond. Een ideale plek om de laatste dag voor verscheping de auto uit te ruimen en nog een beetje het camping vakantie gevoel te hebben. We krijgen meteen koffie en kletsen een tijdje over hun beweegredenen om naar Uruguay te verhuizen: een politiek stabiel en veilig land . En een mens wil wel eens wat anders. Jan brengt ons 's-avonds met de auto naar een bus richting Montevideo . Daar hebben we met Peter afgesproken. De bustocht duurt anderhalf uur en als door een wondertje (Montevideo heeft anderhalf miljoen inwoners) is het eindpunt van de bus vlakbij de straat waar we moeten zijn. Na een gezellig samenzijn zoeken we de bus terug. Dat schijnt even lopen te zijn, en we worden gewaarschuwd voor de wijk waar de terminal is. Niet pluis. Daar kijken we van op. Uruguay wordt aangegeven als het veiligste land van zuid Amerika en Jan bevestigde dat. Maar goed, het is een grote stad. En daar gebeurt altijd wel wat.
Wanneer we de volgende dag de papieren in orde gaan maken voor de verscheping spreken we een Nederlands stel dat net gearriveerd is en hun auto komt afhalen voor een tocht door zuid Amerika. Op de eerste dag is hun handtas uit de handen gegrist. Klaas voelt zich bevestigd, hij vindt het lopen met een tas het domste wat je kunt doen. Later op de dag spreken we op de camping van Jan een Roemeens jong stel. Bij hen zijn net, op hun allereerste dag dat hun auto hierheen verscheept is, de ruiten van de auto ingeslagen en wat spullen weggehaald. Ze zijn, begrijpelijk, uit hun doen. Een slecht begin van de reis. Erg sneu. Ze willen niet meer naar grote steden. Zal straks wel weer bijdraaien als ze wat ervaring hebben opgedaan, dat is wat hen nu zichtbaar nog ontbreekt. Logisch als je net aankomt. Ook met hun auto nog niet vertrouwd, moeten zelfs hun bed er nog inmaken.
We beginnen ons te realiseren hoeveel geluk we hebben gehad. Dat is ook de eerste vraag die de meeste overlanders aan ons stellen: hebben jullie vervelende ervaringen gehad. Nee dus. Een beetje gezond verstand en wat ervaring. Maar vooral geluk denken we.

Nadat we de auto met een beetje weemoed uitzwaaiden (de dag erop gaat hij op de boot genaamd Grande Africa richting Antwerpen) en een laatste wandeling door Montevideo gemaakt te hebben, boarden we bij de ferry naar Buenos Aires. Klaas wordt steeds onrustiger wanneer hij merkt dat er in de economy class geen restaurant is. Een restaurant is er wel in de 1e class, en vanuit business class mag je daar tegen bijbetaling naar toe. Maar we zitten in economy en niet in de business class, dus dat lijkt moeilijk te worden? Klaas blijft onderzoeken en staat plots met een vol bord uitstekend eten voor m'n neus. Hij wist alle barrières met een glimlach te overbruggen.
Snel daarna, inmiddels is het 21.30 u, loopt het schip de haven van Buenos Aires binnen. Mooi gezicht. Ons hotel ligt aan een prachtig verlichte avenue, waarop ook de bekende obelisk staat.

's-Avonds laat nog een wandelingetje door Buenos Aires en dan is het echt afgelopen, de Panamerican. Wij voldaan en ons realiserend dat Bolivia, Peru en de Andes de absolute toppers waren. De auto moe gestreden en nodig toe aan een opknapbeurt, niet zo zeer de Toyota zelf, maar vooral het 'huisje' er op.
Na 70000 km, in totaal 16 maanden op de weg, verspreid over 4 jaar en zeven etappes. En 18 landen: Canada, VS, Mexico, Belize, Guatemala, el Salvador, Honduras, Nicaragua, Costa Rica, Panama, Colombia , Equador, Peru, Bolivia, Chili, Argentinië, Uruguay, Brazilië. (We sloegen dus Venezuela, Paraguay, Suriname, Engels- en Frans Guyana over)

Een onvergetelijke reis die smaakt naar meer
Waarheen weten we nog niet


.