Over de oostflank van de Andes
Door: Klaas&Annemarie
Blijf op de hoogte en volg klaas
06 Maart 2017 | Argentinië, Tinogasta
De volgende morgen is het mooi wakker worden met de zon op het water en de bergen. We rijden al ahh'end en ohh'end door het prachtige maanlandschap. Niet genoeg van te krijgen. Soms vergeten we daardoor de focus op het rijden te houden (te langzaam in 3e of 4e versnelling) waardoor het trillen van het stuur eigenlijk te heftig wordt. Nodig naar een vakman ermee, maar waar zitten die?
Zaterdagavond zoeken we naar een plekje in het wild achter het stadje Chos Malal, maar het is al te donker om een leuke en veilige plek te vinden. Dan maar terug naar de camping in het stadje. Het is een luxe dat er in Chili en Argentinie itt tot de daaraan voorafgaande landen veel campings zijn. Het 'voordeel' van deze camping is dat we midden in het feestgedruis terechtkomen. Ongeveer naast de camping is de carnavalsoptocht. Voor het eerst dat we een Zuid-Amerikaans carnaval meemaken, een dorpse variant van het carnaval in Rio. Terwijl we op een terrasje onze zoveelste pollo eten ( de dikke forel die we in HET forellenstadje Zapalla gekocht hebben blijft dus in de koelkast) paraderen voor ons de mooiste meisjes van het stadje, dus schuddende billen te over. Overigens valt ons daar op dat terrasje weer het enorme overgewicht van de Argentijnen op. Vooral op middelbare leeftijd is dat eerder regel dan uitzondering maar vaak ook jonge kinderen torsen al veel gewicht met zich mee. Zou het een rol spelen dat je hier voor een bord sla meer betaalt dan een bord vol vlees?
Gelukkig is de volgende dag een herhaling van de vorige met al het moois waar we doorheen rijden op de verlaten wegen. Links sneeuwtoppen van de Andes met zwarte wolken er boven; het moet daar plenzen en/of sneeuwen. Rechts de uitgestrekte ongerepte glooiende vlakten. Dorpjes en huizen zijn er bijna niet meer, hooguit soms een bordje bij een toegangsweg naar een estancia. We overnachten op zo'n vlakte, tot nu tijdens deze etappe de mooiste plek. Totaal verlaten met aan alle kanten weidse uitzichten zonder enige vorm van bewoning. Ver genoeg van de weg om ons veilig te voelen. Het is nog warm als we stoppen, maar de naderende zwarte wolken bewerkstelligen enige vrees. De bergen om ons heen kleuren oranje afgewisseld met zwart. Een prachtig en onwerkelijk gezicht. Behalve een paar druppels blijft het droog en het wordt zo helder dat we getrakteerd worden op een ongekende sterrenhemel . De dorre struiken branden prima en de dikke forel op de bbq is ook al een succes. Het kan niet op hier.
De dag erop zien we dat we erg geluk hebben gehad met de regen. Die is met bakken uit de lucht komen vallen maar net niet op ons plekje. Droge beddingen zijn nu gevuld met heel bruin water en de Rio Grande waar alle riviertjes hier in uitmonden lijkt aanzienlijk hoger te staan. Overigens zaten we gisteren tijdens het zoeken naar een overnachtingsplekje goed vast in de klei direct naast de rivier. Voor de kenners: we hadden aan de lage 4 niet genoeg, de difflock moest er aan te pas komen om uit de modder te komen. Voor de niet-kenners: dat betekende dat onze fourwheeldrive alles uit de kast moest halen en tot het uiterste moest gaan. Dat gecombineerd met de stuurmanskunst van Klaas maakte dat het goed kwam maar wel weer een goeie les om uit te kijken in die klei.
Maar terug naar vandaag. Op de brug die de canyon van de Rio Grande overspant stoppen we voor een foto, zo waar weer wat mensen hier. De diesel moet ook bijgevuld maar benzinepompen zijn er weinig. Gelukkig kunnen er in onze tanks 180 liter, maar ja, die raakt ook een keer op. We zien er eindelijk een maar de pomp staat op een pallet met een plastic zak eroverheen en er is niemand. Het is zondag dus dat helpt ook niet mee. We rijden door, maar besluiten na een paar km terug te gaan. Er blijkt wel iemand te zijn, er is ook diesel, maar alleen cash. En dat hebben we niet voldoende. Meer dan honderd km verder is er weer een pomp. Daar aankomend denken we het meteen gezien te hebben. De twee pompen zijn beide afgedekt met een vuilniszak en het ziet er nog verlatener uit dan bij de vorige. We proberen het toch, we moeten wel. Gelukkig accepteert de man US dollars. We kunnen zo gemakkelijk de volgende plaats, San Rafael halen. Hopelijk is daar een Toyota garage. Maar dat doen we niet linea recta want we kregen mee dat BNN onlangs in Argentinie reed met de serie 'de gevaarlijkste wegen van de wereld'. De route is goed in te passen, dus juist voor San Rafael duiken we de canyon Del Atuel in. Erg mooi. 4 waterkrachtcentrales tasten de schoonheid wel aan, maar zo is het altijd wat. We overnachten op een soort picknickplek waar we later een paar vossen (grijze, ouwe zeker?) zien rondstruinen.
De BNNroute zetten we de volgende dag voort. Gevaarlijk wordt het niet, mooi wel. Het laatste stuwmeer wordt ook voor recreate gebruikt. En na dit stuwmeer is de Rio Atuel, met op 20 km wel 100 aanbieders voor rafting en aanverwante zaken. Een toeristisch gebied van je welste met heel veel campings. We willen echter naar Toyota San Rafael, dus laten ze allemaal liggen. Onze angst blijkt gegrond, alles is gesloten vanwege carnaval.
Terug naar een camping om de volgende ochtend al heel vroeg bij Toyota aan de deur te staan. Helaas hebben ze geen tijd vandaag. Omdat In Mendoza een dealer zit van dezelfde eigenaar maken ze daar voor morgen een afspraak voor ons. Prima, dan kunnen we vandaag onze BNN rit vervolgen richting Mendoza. Ipv de ruta 40 nemen we zoals BNN ook deed, ruta 101. Nog steeds niet gevaarlijk, maar beslist leuker dan de 40. Zeker als we weer in een canyon belanden. Door deze route te gaan volgen zullen we wel de Salentein wijngaard gaan missen. Daar hadden we onze zinnen nogal op op gezet. Jammer, je kunt niet alles hebben. Kasteel Salentein in Nijkerk (erg bekend op de NW Veluwe) herbergt de Holding van de fam Pon uit Amersfoort (oa importeur van Volkswagen) en een van hun andere activiteiten is het bottelen van wijn in Argentinie. En dan, puur geluk, zien we een groot bord met Salentein erop. Het ligt nb aan de BNN route (zou Pon soms BNN gesponsord hebben???) We laten die kans niet voorbij gaan, te meer omdat we al zagen dat Salentein wijn hier tot de betere behoort. Het is hier indrukwekkend: het gebouw, de professionele maar gastvrije ontvangst, de argentijnse en nederlandse kunstcollectie, maar vooral de heerlijke wijn en tapas. Jennifer achter de bar biedt ons nog een heerlijke andere wijn aan. De glazen blijven half vol, met nog een stuk zogenaamde gevaarlijke weg voor de boeg.
Via een prachtige route arriveren we toch weer laat in Mendoza waar de Toyota garage ons de volgende dag om 9 uur verwacht. De overnachting op het benzinestation vlakbij de garage verloopt erg luidruchtig want om 4 u staat een vrachtwagen een uur lang precies naast ons te ronken. Om 08.45 u staan we bij de receptie van de garage en om 17.15 u rijden we weer weg. Veel gedaan aan onze Toyota , en nu maar afwachten of het trillen verminderd is, want eigenlijk zouden er twee lagers vervangen moeten worden maar die zijn niet op voorraad (dag later in de auto nb tussen de reserveonderdelen gevonden helaas/gelukkig)
De volgende dag staat de ruta 13 op de planning. Denkend dat BNN hier ook was, later blijkt van niet. Op onze vertrouwde iOverlander werd ervoor gewaarschuwd . Te gevaarlijk vanwege smalle stijle afbrokkelende weggetjes. Hoe meer Klaas dit soort dingen leest hoe meer zin hij erin krijgt. Pas wanneer de campingeigenaar een tel voor vertrek zegt dat het ronduit gevaarlijk is en er een prima alternatief met de ruta 52 is gaat Klaas om. We volgen inderdaad een erg mooie overwegend onverharde route , over een top van 3000 mtr. De oude Inca route tussen Buenos Aires en Santiago lezen we. Een typisch groen landschap met mooie vogels en er staan regelmatig borden hoe te handelen wanneer je door een puma aangevallen wordt. Die schijnen hier te zitten. Maar net zoals bij de pinguins en walvissen hebben de puma's er geen zin in om gezien te worden. We zijn dan ook erg blij dat een klein (alweer grijs) vosje een tijdje naast onze auto blijft lopen, maar dat zal wel komen door het brood dat we hem geven. Tijdens de afdaling komen we weer in een prachtig maanlandschap terecht. Totaal uitgestorven met een gemiddelde van ongeveer een dorpje op de 100 km. Links van ons glinsteren de besneeuwde toppen van de Andes, enkele bijna 7000 mtr hoog.Zij vormen de grens met Chili. Op een verlaten plek ( hoe kan het anders) slaan we ons bivak op, graven een kuil, verzamelen hout en roosteren alweer .... een vis. Tot onze verbazing blijkt dat we helemaal niet zo verlaten staan. In de bergen is een fabriek en met het wisselen van de dienst scheuren er een aantal busjes voorbij waarvan de passagiers eens goed kijken wat wij aan het doen zijn. Dat voelt niet echt jofel dus wanneer de vis op is rijden we terug haar het laatste dorpje waar een camping municipal is. Omdat we 'm niet kunnen vinden vragen we het aan een politieman die ons met zwaailicht op de auto voorgaat en de weg wijst. Allerhartelijkste ontvangst door een grote familie die de zaak beheert en ons vertelt dat het carnaval in het dorp is. Blijkbaar duurt dat hier langer dan bij ons. Wij zijn al druk aan het vasten. Behalve de BBQ's dan. En jawel, wanneer we naar het dorpje lopen staat alles en iedereen klaar om...ja, om wat, daar komen we niet achter. Het feest begint pas om 23.00 uur en er gaat iets gebeuren met spuitbussen sneeuw. Daar staan er stapels van klaar. Zolang willen we niet wachten. Tot erg diep in de nacht klinkt er keiharde muziek tot op de camping en we vallen pas tegen de ochtend in slaap.
De volgende ochtend toont alweer een strakblauwe lucht en een prachtig uitzicht op de hoge besneeuwde toppen. We rijden door een groene vallei met wat bebouwing van oa huisjes die van leem gebouwd lijken te zijn. Waarschijnlijk afgesmeerd met leem, want we zien ook veel huisjes van steen. Het geheel doet eerder Egyptisch dan Argentijns aan. Een inkomen van €800 per maand is hier geen uitzondering terwijl de prijzen die we in de supermarkten, restaurants en benzinepompen betalen bijna op Nederlands niveau liggen. Dat moet voor veel mensen geen vetpot zijn.
Over de meest oostelijke route, zo dicht mogelijk tegen de Andes, rijden we verder naar het noorden. Van de 5000 km die de ruta 40 lang is zijn er nog 1000 over. Het landschap blijft betoverend mooi. Soms erg slechte wegen die meer op een rivierbedding lijken. We horen dat deze hoek van Argentinie, het noord/westen, tot de meest onontwikkelde regio van het land hoort. Dat is een bevestiging van wat we zien. Na nog 2 dagen genoten te hebben van de verlatenheid en de weidse uitzichten waarin het heerlijk wild kamperen is besluiten we met pijn in het hart dat we nu toch echt richting oosten moeten gaan rijden. Via de watervallen van Iguazu naar een stallingplaats voor de auto. We hebben nog 2 weken en minstens 3000 km te gaan.
Een lang verhaal dat samengevat zou kunnen worden met: een betoverende natuur met uitdagende wegen waarin het goed toeven en vuurtjes stoken is :-).
-
06 Maart 2017 - 18:35
Gerhard Solms:
Klaas and Annemarie
Enjoy your travel stories and adventure in Argentinia and your search for a Toyota workshop, send your earlier e mail to our local Toyota dealer in Caledon and he phoned me back, want too meet you when you came to visit us again
Enjoy your travels
Greetings
Gerhard
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley