Chili

Om Chili in te komen moeten we eerst 'uitchecken' aan de Boliviaanse kant. Ondanks het feit dat de verkeerde datum op de autopapieren staat is het in een mum van tijd gefixt. Normaal zouden we nu binnen enkele km's bij de Chileense douane moeten aankomen, maar dat duurt hier 45 km. Voor het eerst sinds dagen rijden we wel weer op een asfaltweg. We zetten al het eten dat we nog over hebben aan de kant van de weg. Jammer. Een paar dingen bewaren we, dat zou volgens de boekjes mogen. We dalen van 4500 naar 2000 meter. De temperatuur loopt op tot boven de 25 graden. Heerlijk na al die kou en wind.

Wanneer we het eerste stadje in Chili, San Pedro, inrijden is daar eindelijk de douane. Ons valt meteen op dat de mensen groot zijn. Onze auto wordt doorgelicht op etenswaren en helaas mogen kaas, eieren en boter ook Chili niet in. Ondanks het feit dat Klaas de douane met blikjes bier om probeert te kopen. Gelukkig vinden ze het broodmeel niet.
En dan zijn we plotseling niet meer in een derde wereld land. Wat erg wennen is, is dat er weer verkeersregels zijn. Het beviel me eigenlijk wel heel goed om zonder regels te rijden. Gewoon de weg oprijden, stoppen, keren. Iedereen deed dat, taxi's stopten wanneer het hen uitkwam midden op de weg, er werd geladen en gelost en er was een zekere tolerantie. Wanneer je het getoeter niet meerekent. Maar nu kan dat niet meer.
Ook zien we ineens heel veel toeristen. Denken we. Maar dat zijn Chilenen. Verschil tussen
'locals' en toeristen is er niet meer. En ineens zitten babies en peuters in buggy's ipv in een doek op de rug van de moeder. En zijn er officiële campings, met erg schoon sanitair. De terrasjes die we zo vaak tevergeefs zochten zijn hier volop aanwezig. Aan een gezellig plein genieten we van een heerlijke maaltijd. Bediend door hippe Chilenen met staartjes en Engelssprekend. Het bevalt ons wel.
We kamperen bij een gezellig hostel. Naast ons staat een camper met een Chileense man. David. Hij heeft lang in België gewoond, ouders waren gevlucht voor Pinochet. Hij is een soort gids en geeft ons wat tips. We zijn uit San Pedro niet weg te branden. Mooi plekje, Wifi, lekker weer, terrasjes. Kortom, even ouwerwets vakantie vieren. Eind middag rijden we nog naar Valle de Luna. Bekend om haar maanlandschap. We denken dat we al het moois de afgesloten wezen al gezien hebben en dat het moeilijk nog mooier kan. Maar ook hier zijn we weer verbaasd over de grillige kale hoge rotsen in allerlei kleuren in het woestijnlandschap. We delen deze mooie natuur hier met honderden andere toeristen uit binnen- en buitenland.
De terugweg willen we tanken. Maar kunnen het tankstation niet vinden. Jongens die we het vragen zeggen dat ze ons er wel heen zullen brengen. We volgen hun auto, maar wanneer een van de jongens halverwege uitstapt en dan zegt dat ie net overvallen is en van al z'n spullen beroofd vertrouwen we het niet meer. En rijden we hard weg. Het zal wel niets zijn, maar het voelde even niet goed.
Wanneer we 's avonds op 'ons' terras zitten om te gaan eten, komt de Nederlandse jongen voorbij lopen die we gisteren ontmoetten bij de lagunes waar hij in de snerpende kou naast z'n fiets zat te koken. Indrukwekkend dat hij in het lagunegebied met de steile hellingen heeft kunnen fietsen. Het wordt een gezellige ontmoeting. Hij heet Arne en we eten samen.

Met een beetje weemoed nemen we de volgende ochtend afscheid van San Pedro. Door dwars tegen het verkeer in te rijden vinden we het tankstation. Helaas staat er net politie, die ons aanhoudt. Door vriendelijk en quasi hulpeloos te lachen krijgt Klaas de politie niet alleen zover dat we geen bon krijgen maar ook nog door mogen rijden tegen het verkeer in. Met voldoende eten, drinken en benzine rijden we de woestijn in. Een soort short cut in de bergen moeten we afbreken vanwege een te warme motor. Er lijkt nog steeds iets mis met de thermostaat. Wanneer we in de verlatenheid op een zandweg met de kap omhoog staan komt er een oud busje voorbij met drie Canadese jongens. Hi fogs. Ze zijn jaloers op onze auto. Twee keer komen we door een oase met wat huizen die vooral op krotten lijken. Een terrasje zit er niet in. Laat staan een lekkere capuchino. We rijden door een surrealistisch landschap. Eindeloze zoutvlakten. Nauwelijks verkeer of een levend wezen. Aan het einde van de middag komen we op een bredere weg waar vrachtwagens af en aan rijden. Met zout volgeladen, maar ook met koper etc. Geen huis te bekennen. Alleen maar leegte met grillige bergen en grote vrachtwagens. We tellen de kilometers af omdat er een dorpje zou zijn waar we wellicht kunnen overnachten maar dat blijkt alleen een kruispunt te zijn . Gelukkig is het hier tot ongeveer half 8 licht, en na uren en uren door alleen maar leegte gereden te hebben komen we rond 7 uur na weken weer op de Panamerican. In het eerste kleine dorpje sinds de ochtend is een grote parkeerplaats voor vrachtwagens met wc en warme douche! En schoon. Wij blij! We overnachten tussen de vrachtwagens.

Chili lijkt hier in het noorden alleen maar uit woestijn te bestaan. De woestijn loopt over in de kust. Vreemd gezicht om cactussen aan de kust te zien groeien en verder geen groen te ontdekken.
Chili is, zo leerde we vroeger al bij aardrijkskunde, erg rijk aan mineralen. Maar dat het zo belangrijk en ook zo zichtbaar zou zijn had ik niet gedacht. Elke zijweg leidt naar een mijn, getuige de borden die er naar verwijzen. Maar ook gezien de vrachtwagens die af en aan rijden op de zijwegen. Het verkeer in noord Chili wordt sterk bepaald doorde trucks (nagenoeg allemaal Volvo's, soms nog met Bakker BV er op) voor mining. Ook zien we veel trucks van toeleveranciers voor de mijnen. Dan met autobanden van 3 mtr doorsnee, dan met komplete mijnvoertuigen erop van 6 m breedte. En als we deze week niet hadden gelezen dat het grootste zonnecollectorveld nu in Marokko staat, dan had ik nu geschreven dat het in Chili staat. Ongekend groot, ga zeker nog uit zoeken hoeveel MW hier opgewekt wordt. En wat een ruimte, maar wat wil je in een land dat 30x groter is dan NL met amper 1 miljoen meer inwoners (en toch ondanks alle mijnen maar de helft van ons Bruto Nationaal Product) Ook valt op dat er langs de wegen, evenals in Bolivia en Peru, veel grafzerken/herdenkingsmonumenten staan op de plaatsen waar iemand verongelukt is. Alleen zijn ze hier veel uitbundiger dan in de voorgaande landen. Groter en 'bonter', vlaggen er bij, grote foto en soms een bankje ervoor, dan een fiets of een deel van een motor ernaast.

Zondag zien we de eerste grote Chileense stad, Antofagasta. Vanuit het niets belanden we in een mondaine stad met in mooie boulevard en grote mall. We vergapen ons aan alle luxe. En dan weer verder door de woestijn. In plaats van zoutvlakten zien we nu vooral zand afgewisseld met grillige rotspartijen. De wegen zijn overwegend erg goed. We besluiten een weg te nemen direct langs de Pacific.. Die blijkt niet verhard, en we surfen door het zand. Zo nu en dan staat er een huisje waar waarschijnlijk vissers wonen. Niet van steen maar van stukken zeil, hout en golfplaten. Wat een verschil met de luxe in de stad. Deze tegenstelling hadden we niet verwacht. Eind van de middag zoeken we een stuk rots waarachter we kunnen kamperen. Uiteindelijk komen we in een dorpje waar we aan het strand gaan staan.
Voor de afwisseling is het bewolkt wanneer we wakker worden. Je zou bijna denken dat er een regenbui aankomt, maar dat is een beetje onwaarschijnlijk in de droogste woestijn van de wereld. Volgens Lonely Planet dan. Klaas doucht zich met zijn trouwe koude buitendouche en we gaan fris (hij in ieder geval) weer op stap. Eerst nog in het dorpje op onze gebruikelijke Wifi jacht. Opvallend dat we juist in Chili moeite hebben Wifi te vinden. Over een saaie autobaan maken we vervolgens flink wat kilometers richting zuiden. De tijd begint te dringen, over ruim 1 week zitten we alweer in het vliegtuig naar huis en omdat we de auto niet in Chili kunnen stallen vanwege douane regels moeten we in Argentinie een plekje zien te vinden. Wel jammer, Veerle, de Vlaamse die we in Peru tegen waren gekomen, had voor ons een plekje bij een vriendin in Santiago geregeld waar we dus geen gebruik van kunnen maken. Tegen het donker parkeren we bij een 7/24 uur benzinestation waar ook gedouched kan worden. Een prima plek, en met het geruststellende geronk van de motoren van gigavrachtwagens die voorbijkomen of komen tanken vallen we in slaap.

Weer een grauwe ochtend daarna, dus maar km's maken verder richting zuiden. De Toyotadealer die we vinden houdt ons lang op, maar kan (of wil?) ons uit eindelijk niet helpen. Niet overal zulke Toyotadealers waar we eerder over schreven. Dan maar weer verder. De hele dag auto's met koper en nitraten om ons heen en aan het einde van de middag besluiten we naar Punta Choros te gaan. Daar zijn een paar eilandjes te bezoeken met penguins, dolfijnen, pelikanen en zeeleeuwen. We moeten er behoorlijk voor omrijden over een onverharde weg van 40 km en hopen dat er wat te doen is, want alles wat enig toerisme uitademt is gesloten omdat het geen seizoen is nu.
Het valt mee, er is in ieder geval een dorpje. En kennelijk veel te bieden in de zomer want er zijn veel campings, restaurantjes, duikscholen, etc. De meeste weliswaar dicht maar ook een paar open. Het maakt een wat desolate indruk. De eerste camping verlaten we weer, te vies en koud water.
De volgende is goed maar veeeel te duur. De eigenaar blijkt een Chileen die getrouwd is met een Brusselse. Ze zijn weer in Chili gaan wonen vanwege het racisme in Europa. En ook vanwege de aantrekkende economie in Chili. We eten en drinken ons warm en met alle dekens die we bij ons hebben gaan we slapen, terwijl er een ijzige wind om de auto waait.
Volgende morgen zelfde patroon: mistig, koud. Geen boottochtje naar het eiland dus. Pinguins zullen we later nog wel zien. We willen zo snel mogelijk het binnenland de bergen in waar het warmer is.
In de volgende stad weer naar een Toyotadealer en weer geen resultaat. Dwz, de chef raadt ons aan naar een klein garage'tje te gaan om daar de radiateur maar eens geheel schoon te laten maken. Kan niet direct maar pas aan eind van de middag. We wagen het er maar op en laten het niet doen. Het gebeurt immers niet dagelijks dat de motor te warm wordt. Maar we moeten nog wel 1x een pas van 4800 m over, nl die van Chili naar Argentinie. Een gok dus.
Dan arriveren we in La Serena. En vandaar uit gaan we oostwaarts het Elqui dal in richting Argentinie. De eerste (smalle) strook groen die we in Chili zien.
Vol wijngaarden en fruitbomen. En veel toerisme, maar niet nu. We zien veel fraaie campings en belanden op een camping in Vicuña, het belangrijkste stadje in het dal.
Veel restaurantjes hier en zelfs nog wat toeristen. Maar onze koelkast moet weer leeg want er mag weinig tot niets Argentinie in. Dus een potpourri van restanten op het menu. Maar wel in een heerlijk zonnetje.
En wat een andere wereld vergeleken met de vorige landen waar we doorkwamen. Je weet het, het maakt verschil aan welke kant van de lijn je geboren bent . Maar de overgang Bolivia /Chili is wel erg groot.